Nieuwe partner ex, hoe mee omgaan ivm kinderen?

Supertalentje schreef:Ik zit gelukkig in geen van beide situaties, ik ben geen stiefmoeder en mijn man heeft geen nieuwe vriendin Toch kan ik me wel voorstellen wat PR zegt; haar dochter heeft een vader en een moeder en gevoelsmatig zou ik er ook geen derde verzorgende partij bij willen. Dat je ineens met zn 3en beslissingen moet gaan nemen omdat zij ook een mening heeft. Wat dat betreft voelt het alsof de vriendin geen rechten heeft, alleen plichten Het is ontzettend oneerlijk en als ik een nieuwe vriend zou hebben zou ik wel verwachten dat hij zich actief bezighoudt met de opvoeding en meebeslist. Dus hoewel ik het miss wel zo zou voelen zou ik er iig zo min mogelijk van laten merken en het zo 'eerlijk' mogelijk houden.

eigenlijk is dat toch ook wel zo? Zij is niet de moeder van A. en zal dat ook nooit worden. PR is en blijft de moeder en daarmee eerste verantwoordelijke over A en zíj is degene die samen met haar ex de beslissingen over haar maakt. Die nieuwe vriendin maakt echter de keuze voor een man mét kind en dat kind zal hoe dan ook een rol spelen in haar leven.

Formeel gezien heeft ze geen rechten, maar ze heeft natuurlijk wel inspraak in hoe het er in haar eigen huis aan toe gaat. Op het Vivaforum was een topic over een vrouw die een vriend met (oudere) kinderen had, die zich totaal niks van haar mening aantrok, maar wel verwachtte dat ze er was als de kinderen er waren, dat ze hielp met de verzorging, boterhammen smeerde, meeging naar sport, et cetera. Terwijl ze zich verder eigenlijk een beetje een buitenstaander voelde en ook echt last had van zijn manier van opvoeden en vooral het gebrek aan regels. Ik kan me wel voorstellen dat veel partners daarvoor passen: alleen de lasten en niet de lusten.

Ik kan me wel voorstellen dat het heel lastig is om ook dat soort dingen uit handen te geven, ook als het kleinere regels zijn die in huis gelden, maar als een nieuwe partner de verzorging mede op zich gaat nemen denk ik dat je daar toch niet echt onderuit kan.

Wat Susan zegt dus. Je hebt als moeder rekening te houden met de vriendin van je ex. Ze zorgt ook voor je kind, ze verzorgt haar ook, ze is ook van invloed, maar mag zich vervolgens nergens mee bemoeien. Heeft geen stem en geen inspraak. Het lijkt me alleen wel heel moeilijk als moeder om een derde partij die inspraak te geven, zeker omdat deze je gewoon opgedrongen wordt, je hebt tenslotte niet met zn 3en je kind gemaakt.

Lijkt me ook wel moeilijk tot waar die inspraak geldt. Maar in het geval van PR; je kindje is nog klein, ze ziet die vriendin niet vaak, wrs groeien jullie er met zn vieren gewoon in.

Bedankt voor jullie reacties. Ik zit nu op mijn telefoon, reageer straks als A. op bed ligt even vanaf de computer. Dat werkt wat makkelijker

Supertalentje schreef:Wat Susan zegt dus. Je hebt als moeder rekening te houden met de vriendin van je ex. Ze zorgt ook voor je kind, ze verzorgt haar ook, ze is ook van invloed, maar mag zich vervolgens nergens mee bemoeien. Heeft geen stem en geen inspraak. Het lijkt me alleen wel heel moeilijk als moeder om een derde partij die inspraak te geven, zeker omdat deze je gewoon opgedrongen wordt, je hebt tenslotte niet met zn 3en je kind gemaakt.

Lijkt me ook wel moeilijk tot waar die inspraak geldt. Maar in het geval van PR; je kindje is nog klein, ze ziet die vriendin niet vaak, wrs groeien jullie er met zn vieren gewoon in.

In ons geval (met mijn vriend en zijn ex) is het mijn vriend die opkomt voor mij. Ik heb inderdaad officieel geen rechten over hun zoon, maar mijn vriend neemt zijn beslissingen vrijwel altijd in overleg met mij, zodat mijn stem op die manier toch gehoord wordt.

Zo, even tijd om te reageren!

Ik denk ook dat het vooral mijn moedergevoel is dat opspeelt, dus in die zin weet ik ergens ook wel dat wat ik voel niet meteen ook waar hoeft te zijn. Ik neem in elk geval niet aan dat zij er zomaar met mijn kind vandoor gaat, al voelt dat soms zo.

Wat ook wel meespeelt is de manier waarop ze A. tot nu toe benadert, in elk geval van wat ik heb gezien. Ze wil graag contact maken met A. en dat kan ik begrijpen. Alleen is A. niet zo gek op vreemden (lees hier: zo'n beetje iedereen die ze langer dan een week à 2 weken niet ziet) en ze kijkt eerst even de kat uit de boom voordat ze op je af komt. Maar daar krijgt ze vaak de kans niet voor, de vriendin van mijn ex probeert haar te 'lokken' (sorry weet even geen ander woord) en haar op schoot te nemen, etc. Dat wordt door A. niet bepaald gewaardeerd, waarop de vriendin van mijn ex zich weer gepasseerd voelt. Terwijl dat in mijn ogen komt door de manier van benaderen. Als je vaak even wacht, komt A. al spelende vanzelf wel even bij je kijken en is het goed. Zo gaat het bijvoorbeeld ook bij mijn opa en oma, daar moet ze soms ook weer even aan wennen. In elk geval speelt dit wel mee bij het gevoel dat ik heb, alsof ze zich soms wil 'opdringen' terwijl even wachten volgens mij beter werkt. Daarmee bedoel ik niet dat ze weg moet, maar wachten in de zin van gewoon gaan zitten en wachten tot ze vanzelf komt kijken.

Verder lijkt het me inderdaad wel een goed plan om toch een soort grenzen aan te geven. Zijn vriendin mag best mee als hij hierheen komt, maar liever niet te vaak. Hoe vaak dat wel of niet zal zijn moeten we dan maar even bekijken wat voor beiden acceptabel is. Ik vind het in elk geval niet prettig als ze bijvoorbeeld elk bezoek mee zou komen, maar dat ik haar af en toe zie is geen probleem.

Op dit moment kan A. trouwens nog niet langer dan een paar uurtjes naar haar vader. Dat geeft hij in elk geval zelf aan, en ik ga hem dan vooral niet tegenspreken Ze wonen klein, op 30 vierkante meter. Het is nu nogal vol daar in huis, niet bepaald kindvriendelijk en naar eigen zeggen kan hij geen campingbedje kwijt voor haar slaapje. Dus dan is het op dit moment niet zo praktisch. Omdat we ook weer niet zo dicht bij elkaar wonen, ben ik er dus vaak bij als ze eens naar hem gaat, omdat ik anders net thuis ben wanneer ik haar weer kan ophalen. Vandaar dat het nu vooral bij ons thuis afspreken is, en daar kunnen we ons allemaal wel in vinden. Overigens ben ik 1 dag in de week sowieso weg, dus het is niet zo dat ik altijd overal bij ben. Misschien verandert dit alles nog, maar dat laat ik aan mijn ex over, wat hij wel en niet in zijn huis wil doen.

Wat andere regels betreft, dat vind ik nog niet zo erg. Dat er bijvoorbeeld bij mijn ex en zijn vriendin andere regels zouden gelden dan hier, dat moeten zij weten omdat het hun huis is. Het liefst wel een beetje in overleg zodat we niet het tegenovergestelde proberen te bereiken, maar ik heb er op zich geen moeite mee als ergens anders de regels niet hetzelfde zijn. Het zit mij meer in het verzorgen, al zal mijn gevoel wel weer de overhand hebben als ik hier aan denk. Gewoon het idee dat ze aan mijn kind zit Al bedoelt ze het gelukkig wel goed, dat realiseer ik me ook echt wel.

Ik baal soms ook gewoon van de situatie, ik heb hier niet om gevraagd. Maargoed, ik heb het toch gekregen en moet er het beste van maken. En ik kan best met haar door een deur, alleen ga ik mijn ex wel zeggen dat hij ons niet kan verplichten om vriendinnen te zijn. Dat gebeurt vanzelf, of niet als het er niet in mocht zitten.

De situatie blijft overigens ook gewoon raar. Naast het feit dat we uit elkaar zijn en hij een nieuwe relatie heeft, maakt hij soms opmerkingen waarvan ik vind dat ze niet gepast zijn voor iemand met een relatie. Om het nog maar even extra ingewikkeld te maken

RYW schreef:In ons geval (met mijn vriend en zijn ex) is het mijn vriend die opkomt voor mij. Ik heb inderdaad officieel geen rechten over hun zoon, maar mijn vriend neemt zijn beslissingen vrijwel altijd in overleg met mij, zodat mijn stem op die manier toch gehoord wordt.

Ja, dat lijkt me het meest prettige, voor beide partijen. Al zou het voor mij ook uitmaken hoe dingen gebracht worden. Zegt hij dat hij het met jou besproken heeft en dat jullie tot de volgende conclusie gekomen zijn of zegt hij 'ik vind'. Het maakt niks uit, het komt allemaal op hetzelfde neer, maar het zou voor mij anders voelen.

Supertalentje schreef:

RYW schreef:In ons geval (met mijn vriend en zijn ex) is het mijn vriend die opkomt voor mij. Ik heb inderdaad officieel geen rechten over hun zoon, maar mijn vriend neemt zijn beslissingen vrijwel altijd in overleg met mij, zodat mijn stem op die manier toch gehoord wordt.

Ja, dat lijkt me het meest prettige, voor beide partijen. Al zou het voor mij ook uitmaken hoe dingen gebracht worden. Zegt hij dat hij het met jou besproken heeft en dat jullie tot de volgende conclusie gekomen zijn of zegt hij 'ik vind'. Het maakt niks uit, het komt allemaal op hetzelfde neer, maar het zou voor mij anders voelen.

Oh, het is gelukkig niet zo dat hij tegen zijn vriendin zegt van 'dat vindt mijn vriendin niet goed', ofzo. Hij zegt dan 'ik ben tot de conclusie gekomen dat het niet zo'n goed idee is', of zo. Of 'ik wil dat mijn vriendin mijn kind leert kennen', in plaats van 'mijn vriendin wil mijn kind zien'.

PR: heb je al tegen haar gezegd dat ze A. beter anders kan benaderen? Ik snap wel dat je dat irritant vindt hoor, maar ik zou dan proberen dat te veranderen.

Wat lastig dat zijn woonsituatie er nu niet gunstig voor is. Hopelijk past hij dat aan voor jullie dochter zodra hij kan, zodat hij ook in zijn eigen huis alleen met haar kan zijn. Wat betreft die opmerkingen van hem: als ik jou was zou ik hem gewoon zeggen dat ik daar niet van gediend was (deed en doet mijn ex ook nog vaak).

Begrijp me niet verkeerd, ik snap je beschermende gevoel ook wel, hoor. Maar je dochter heeft recht op beide ouders, en beide ouders hebben recht op een relatie. Iedereen is het erover eens dat niemand, in de laatste plaats A., hierom gevraagd heeft, en dat gescheiden een kind opvoeden niet de optimale situatie is. Maar als iedereen normaal en respectvol met elkaar omgaat en de afspraken nakomt, dan heb je wel de minst slechte situatie.

Ik herken overigens wel dingen uit je verhaal, PR! Het is en blijft lastig.

Helaas herkennen jullie ook dingen, het blijft helaas ook een minder ideale situatie.

Ik heb toevallig mijn ex gesproken, en wat dingen besproken. In de eerste plaats moest ik even kwijt dat ik zijn opmerkingen en halfslachtige versierpogingen niet meer wil hebben, dat zat me toch wel dwars. Hij gaat er mee stoppen, hopen dat hij er een beetje op let. Want naast dat ik geen interesse heb, begint het ook gewoon irritant te worden (plus dat hij een vriendin heeft die hij niet kwijt wil, dus waarom dan dit gedrag). Ben benieuwd, hopen dat hij zulke opmerkingen voortaan alleen tegen zijn vriendin maakt.

De woonsituatie verbetert voorlopig niet denkt hij, dus dat is nog even afwachten. Hij woont er ook nog niet lang, en hoeft heus geen ander huis te zoeken van mij, maar het een beetje kindvriendelijk maken lijkt me ook weer niet zo lastig. Maargoed, het is ook weer niet zo dat ik A. daar zo nodig heen wil brengen, dus ik wacht maar even af hoe hij er mee om zal gaan de komende tijd.

En zijn nieuwe vriendin probeer ik zoals ik al deed maar zoveel mogelijk mee te dealen. Ze komt in elk geval niet te vaak hierheen, dus dat is wel fijn. En dat ik haar zie is ook geen probleem, maar verplicht elke week gezellig doen vind ik nu nog wat te ver gaan. Maar dat hoeft dus ook niet. En de manier van benaderen heb ik ook aangegeven, dat het vaak vanzelf goed komt als A. niet te veel gepusht wordt.

Het is wat allemaal, maar hopelijk blijft het allemaal goed gaan, zeker na bepaalde dingen te hebben besproken.

Hallo, nog een verhaal van de andere kant. Natuurlijk ben ik helemaal geen moeder en wil dat ook niet zijn, maar ik maak wel deel uit van het leven van mijn stiefdochter. Ook in beslissingen speel ik een actieve rol (niet opgedrongen, maar wel als het me gevraagd wordt, mijn vriend bespreekt echter alles met mij, dus mijn stem klinkt wel door). Ouderavonden, optredens, verjaardagsfeestjes noem het maar op, overal maak ik deel van uit. Ik word overal bij betrokken. In de toekomst zal A misschien wel meer naar haar vader toegaan en zal ze onderdeel worden van zijn nieuwe gezin, want dat ben je ook als je samenwoont. Natuurlijk hoeven jullie geen vriendinnen te worden, maar ze gaat zeker wel onderdeel uitmaken van het leven van A.