Hoe hier mee om te gaan?

Mijn moeder is al jaren depressief en heeft een paar jaar geleden al eens een zelfmoordpoging gedaan. Na maanden van opname en begeleid wonen, woont ze sinds 2 jaar zelfstandig. Ze krijgt iedere week een begeleider en iemand regelt haar financiele administratie.

In de woning waar ze zelfstandig woonde is ze uiteindelijk uitgegaan door een ruzie met de bovenbuurman. Ik kreeg vorig jaar een eigen woning aangeboden (woon samen met broer) en op hetzelfde moment kreeg ze een bevel van de politie dat dr honden afgenomen zouden worden. Dat wilde ze niet en toen smeekte ze me of ze alsjeblieft in mijn woning mocht wonen. Ik vond het niet leuk, maar het was niet anders. Ik ben dus uiteindelijk niet verhuisd en woon nog op dezelfde plek.

Sinds negen maanden heb ik een vriend. En zo nu en dan logeren mijn vriend en ik in mijn moeders oude woning omdat we daar wat privacy hebben. Nu hebben mijn vriend en ik daar enkele rekeningen aangetroffen van de deurwaarder en die doorgegeven aan mijn moeder. Zij zou het allemaal regelen en omdat mijn spullen daar staan heb ik haar dringend gevraagd het te regelen. Dit loopt al enkele maanden. Nu was ik van de week weer in haar woning omdat we moeten verhuizen en ik was bezig om alles in te pakken toen we dus weer een deurwaarder aan de deur stond. Eigenlijk ben ik toen heel kwaad naar huis gereden en mijn moeder met de rekening geconfronteerd (telefonisch). Toen ik daarover begon zei ze direct: 'oooh ik wil dood' en hing de telefoon op.

Wij hebben toen ondertussen nog even geprobeerd haar financiele begeleider te bereiken en mijn broer is toen naar haar huis gegaan. Daar vond hij haar op de bank liggend met een deken over dr heen. Ze was niet meer aanspreekbaar. Ze had pillen geslikt.
Wij direct de ambulance gebeld en die hebben haar opgehaald en opgenomen in het ziekenhuis. In het ziekenhuis blijkt dat ze dus helemaal niet zoveel geslikt heeft en ook niet al haar pillen genomen heeft. Ze had er om en nabij de 14 genomen en had er nog een stuk of 40 liggen. Als ze echt dood had gewild, dan had ze alles genomen. Tenminste, dat is hoe ik er over denk. Ze is nu inmiddels weer voor twee nachten opgenomen in een psych instelling en morgen mag ze weer naar huis.

Ik vind het heel moeilijk om hier mee om te gaan. Ik ben ontzettend kwaad op dr. Maar weet dat het misschien niet de juiste aanpak is dit te uiten. Wat mij betreft is het niet meer dan een schreeuw om aandacht en ben ik dit soort dingen zat. Er is altijd wat met dr en op een normale manier ruzies uitpraten of uberhaupt een discussie aangaan is niet mogelijk omdat ze dan in de slachtofferrol duikt.

Moet ik nu maar weer gewoon gaan doen alsof alles koek en ei is of moet ik eerlijk wezen tegen dr en zeggen dat ik het allemaal niet geloof die schreeuw om aandacht?

Jeeetje wat een nare situatie Helaas heb ik geen tips voor je hoe je hier het beste mee om kan gaan

Jeetje Rioolspook...

Soms zijn er niet echt de juiste woorden...

Mag ik ook een andere optie aandragen dan de twee die jij hierboven noemt, of wil je echt een van die twee?
Want persoonlijk geloof ik meer in ongeveer hetzelfde doen wat zij heeft gedaan, minus de pillen, zeg maar.
Dus dat jij op haar gevoel inspeelt en zegt hoe traumatisch dit alles voor jou was en hoe ontzettend bang je was om haar te verliezen en hoe vol spanning jij steeds thuis zit uit angst dat er weer deurwaarders komen, etc...

x

Nee hoor, alle opties zijn welkom!

Het zou ook een optie zijn ja. Van de week in het ziekenhuis hebben we ook al een beetje gepraat en mijn vriend heeft inderdaad hetzelfde gezegd tegen dr.
Het is dan misschien ook dom van me, maar ik vind het heel moeilijk om mijn eigen kwaadheid opzij te zetten. En kon het ook af en toe niet laten te zeggen: 'Deze actie slaat nergens op'.
Ik vind het ook heel moeilijk om nu ineens weer gewoon tegen dr moeten doen. Had haar vrijdag aan de telefoon omdat ze opgenomen moest worden en dan vind ik het ook echt heel moeilijk om 'sterkte' te zeggen.

Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten samen met mijn broertje en zusje. (in de afgelopen 7 jaar 5 zelfmoordpogingen, 3 opnames en een hele hoop verwijten naar ons toe)
Ik heb zelf bijna 4 jaar geleden besloten om er een punt achter te zetten en geen contact meer met mijn moeder te hebben.
Afgelopen zomer hebben zelfs mijn broertje en zusje een punt achter de "relatie" met haar gezet.

Wij hebben na al die jaren geen zin meer om elke keer gekwetst en bespeeld te worden.
Niet dat jij alle contact moet verbreken hoor, maar misschien is het goed om even een tijdje afstand te nemen.

Wat moeilijk voor je, dat je moeder dit heeft gedaan en zo slecht voor zichzelf kan zorgen. Het lijkt me belangrijk dat je haar vertelt wat deze actie met jou heeft gedaan. Dat je probeert haar duidelijk te maken hoe het voor jou is en hoe het op jou overkomt. Op zich lijkt het me niet verkeerd om te zeggen dat je heel erg boos bent, maar ik kan natuurlijk niet goed inschatten hoe je moeder daarop zal reageren. Ik vind dat je moeder een verantwoordelijkheid heeft naar zichzelf en jullie toe en dat je haar daar best op mag aanspreken.
De keren dat ik zelf een overdosis heb genomen, hebben mensen wel gewoon tegen me gezegd dat ze boos waren. Dat kon ik me ook wel goed voorstellen.

Bedankt voor de reacties.
Sterk van je dat je het contact met je moeder hebt kunnen breken Catwoman. Maar voor mij is dat nu nog geen optie. En als ik dat doe dan is ze zeker dood. Ik heb me altijd al meer moeder gevoeld dan haar dochter.

Nu ook, had haar net aan de telefoon, blijkt dat ze nog een week extra moet blijven. Heb hier zo geen zin in. Zit zelf midden in een verhuizing en in de troep heb katten en nu nog eens twee honden erbij. Het wordt gewoon allemaal te veel. Kon dan ook niet anders dan boos reageren.

Heel deze situatie is haar eigen schuld en nog weet ze het zo te krijgen dat iedereen medelijden met dr heeft.