Nooit ergens bij horen.

Ik voel me zo ontzettend buitengesloten van alles en iedereen. Ik ben altijd de laatste die iets hoort op het werk. Als we met de familie bij elkaar zitten dan zit iedereen met elkaar te kletsen en ik zit er een beetje bij. Als ik samen met mijn 2 zussen iets ga doen dan heb ik steeds het gevoel alsof ik het vijfde wiel ben, zij doen van alles samen, vakanties en zo en ik word nooit meegevraagd. Vriendinnengroepjes heb ik niet meer. Soms probeer ik me wel te mengen, maar ik heb het gevoel dat ze me niet willen horen, want er wordt niet of nauwelijks gereageerd en dan haak ik toch snel weer af.

Ik heb wel vaak andere interesses dan anderen en ik vind het moeilijk (of eigenlijk ook wel saai) om over alledaagse dingen te praten, dus misschien ben ik ook geen leuke gesprekspartner.

Ik voel me de laatste tijd steeds vaker zielig of raar of anders en kan me ergens ook wel voorstellen dat mensen moeite met me hebben omdat ik afwijk van het "normale". Vroeger werd er ook wel tegen me gezegd dat ik raar was door vriendinnen.

Ik ben niet verlegen en ik vind mezelf ook best leuk (niet overdreven), ik heb vooral het gevoel dat ik niet geaccepteerd wordt en dat ik geen aansluiting kan vinden met mensen (met dieren dan juist weer wel, maar dat wordt ook snel sneu gevonden).

Ik heb niet echt vriendinnen en als ik er wel 1 heb dan heeft ze problemen. Dan lukt het opeens wel, want dan kan ik haar helpen en ik kan heel goed luisteren en proberen dingen op te lossen. Alleen dit is tot nu toe altijd raar afgelopen, waardoor ik me uiteindelijk nog meer ga terugtrekken.

Dit klinkt allemaal warrig denk ik, maar dat is het ook.

Ik herken je gevoel van 'niet erbij horen' helemaal. Ik werd vroeger ook raar gevonden door bijv. klasgenoten. Ik had en heb nog steeds het gevoel overal buiten te staan, alsof ik raar of anders ben ofzo. Ik heb gelukkig wel vriendinnen, maar ik voel me nog regelmatig eenzaam en anders dan anderen.

Dus geen tips voor je helaas....maar ik herken je gevoel wel heel goed.

Ik herken veel in je verhaal bij mezelf. Ik voel mij ook vaak het 5e wiel aan de wagen als ik bij anderen ben. Ook ben ik regelmatig jaloers op mijn vriend omdat hij wel vrienden heeft en altijd zo makkelijk met iedereen aan de praat raakt. Ik zit er ook al jaren mee en weet ook echt niet hoe ik het kan veranderen.

Ook ik herken het! Al vanaf de basisschool heb ik nooit ergens bij gehoord en was ik altijd op mezelf. Vaak weet ik me ook geen houding te geven tegenover anderen. Al moet ik zeggen dat het de laatste tijd beter gaat. Ik heb nu goed contact met wat collega's en spreek ook met hen buiten werktijd af en dat gaat op zich best goed. En de vrienden die ik heb, heb ik eigenlijk allemaal via mijn vriend leren kennen.

Is dit ook niet een beetje een manier van denken waardoor je jezelf onbewust buiten sluit? Ik herken het namelijk wel van toen ik depressief was. Voor mijn gevoel hoorde ik nergens bij, dacht dat anderen me raar vonden. Nu is er feitelijk niks veranderd aan mijn omgeving en toch voel ik me allang niet meer alsof ik nergens bij hoor. Misschien moet je juist niet zoveel voor anderen denken.

Ik ben het eens met de eerste zin van Jolicious haar stukje. Als je altijd maar denkt dat je raar bent of anders dan ga je je ook anders gedragen. Ik zeg niet dat het je eigen schuld is want ik denk ook vaak dat mensen me raar vinden, maar waarom zouden? En áls ik raar ben, ben ik dan minder? Natuurlijk niet! Maak er iets positiefs van, i.p.v het te bestempelen als een belemmering.

Ik denk trouwens niet dat het helpt om jezelf zielig te gaan vinden. Misschien wel een tip om met iemand te gaan praten die jouw eigen aandeel hierin laat zien, dus feedback. Met een gesloten houding (die je onbewust aanneemt) stoot je mensen namelijk veel sneller af en gaan mensen je raar vinden wellicht. Ipv te denken 'oh ik zeg maar niks, ze vinden me toch raar' zet je jezelf al zo gesloten weg dat er zo'n vicieus cirkeltje ontstaat. 80% van taal gaat door ongesproken taal.

Ik herken t ook..
Heb ook altijd het idee dat mensen mij raar en onaardig vinden.

Jolicious schreef:Ik denk trouwens niet dat het helpt om jezelf zielig te gaan vinden. Misschien wel een tip om met iemand te gaan praten die jouw eigen aandeel hierin laat zien, dus feedback. Met een gesloten houding (die je onbewust aanneemt) stoot je mensen namelijk veel sneller af en gaan mensen je raar vinden wellicht. Ipv te denken 'oh ik zeg maar niks, ze vinden me toch raar' zet je jezelf al zo gesloten weg dat er zo'n vicieus cirkeltje ontstaat. 80% van taal gaat door ongesproken taal.

Daar ben ik het mee eens. Je krijgt dan ook al snel een verongelijkte uitstraling en dat maakt je niet echt aantrekkelijk.

Ik vind het niet negatief dat ik anders of raar ben, maar ik heb het idee dat anderen dat vinden.

Ik merk wel dat als ik minder mezelf ben en dat is vooral met nieuwe mensen dat het wel prima gaat. Maar zodra ik mezelf wat meer laat zien, mensen juist afhaken. Ik heb een soort van hobby/interesse die ik iv.m. herkenbaarheid even niet noem. Maar daar hoef ik niet over te beginnen want dan wordt er lacherig of zuchtend over gedaan, terwijl het niet iets heel geks is. Ik zou niet weten hoe en waarom ik dat bij mezelf moet zoeken, ik mag toch zijn wie ik ben?

En als ik zeg zielig dan bedoel ik een beetje sneu, dus geen zelfmedelijden, maar meer op een negatieve manier, zoals anderen mij zien. Ik vind dat lastig uit te leggen, maar ik zie mezelf dan van een afstandje, daar eenzaam te zitten alsof het iemand anders is.

Ik heb hier weleens over gepraat met familie en een vriendin en het enige dat daaruit komt is dat ik inderdaad wel een beetje apart ben.

Mijn vriend accepteert dat trouwens wel en hij vindt dat juist zo leuk aan mij.

Dus dat ik wat anders en misschien een beetje raar ben, is niet door mezelf aangepraat en ik heb het wel redelijk geaccepteerd, alleen soms word ik er ineens mee geconfronteerd dat ik enorm buiten de groep val. Vanmorgen viel het me ineens heel zwaar en nu denk ik.......ach ik heb weer andere kwaliteiten.

Oh en Jolicious over dat voor anderen denken daar heb je wel gelijk in, dat doe ik teveel.

Ik ben nu wel heel benieuwd naar je hobby/interesse Herfstblaadje. Verder ben ik het eens met de laatste post van Jolicious.

Lieve meid, mensen die jou uitlachen omdat je volgens hen een gekke hobby hebt, wil je daar dan ook bevriend mee zijn? Mensen lachen al snel als iets iets is wat anders is dan het zogenaamde hokje. Maar maakt dat jou raar? Nee, waarom? Wie bepaalt die norm anyway? Laat een ander die norm niet zo bepalen. Je bent écht niet de enige die bijv een hobby heeft die niet zoveel voor komt.

Carola589 schreef:Ik herken veel in je verhaal bij mezelf. Ik voel mij ook vaak het 5e wiel aan de wagen als ik bij anderen ben. Ook ben ik regelmatig jaloers op mijn vriend omdat hij wel vrienden heeft en altijd zo makkelijk met iedereen aan de praat raakt. Ik zit er ook al jaren mee en weet ook echt niet hoe ik het kan veranderen.

Dat je regelmatig jaloers bent op je vriend lijkt me erg vervelend. Ik snap wel wat je bedoelt denk ik, maar heb dat meer met andere meiden. Dan denk ik...waarom zij wel en ik niet?

Jolicious schreef:Lieve meid, mensen die jou uitlachen omdat je volgens hen een gekke hobby hebt, wil je daar dan ook bevriend mee zijn? Mensen lachen al snel als iets iets is wat anders is dan het zogenaamde hokje. Maar maakt dat jou raar? Nee, waarom? Wie bepaalt die norm anyway? Laat een ander die norm niet zo bepalen. Je bent écht niet de enige die bijv een hobby heeft die niet zoveel voor komt.

Nee dat weet ik ook wel en ik denk ook niet dat het alleen die hobby is, was meer een voorbeeld. Maar je hebt gelijk. Misschien moet ik het me ook allemaal niet zo aantrekken.

Herfstblaadjes schreef:

Carola589 schreef:Ik herken veel in je verhaal bij mezelf. Ik voel mij ook vaak het 5e wiel aan de wagen als ik bij anderen ben. Ook ben ik regelmatig jaloers op mijn vriend omdat hij wel vrienden heeft en altijd zo makkelijk met iedereen aan de praat raakt. Ik zit er ook al jaren mee en weet ook echt niet hoe ik het kan veranderen.

Dat je regelmatig jaloers bent op je vriend lijkt me erg vervelend. Ik snap wel wat je bedoelt denk ik, maar heb dat meer met andere meiden. Dan denk ik...waarom zij wel en ik niet?

Met vriendinnen heb ik dat ook ja, dan hoor ik dat ze vaak afspreken en als ik bij een groepje ben dan voel ik mezelf altijd anders..

Eens met alle posts Jolicious. Daarnaast is het wellicht ook een optie het ook te benoemen tegen bijvoorbeeld je zussen? Want wellicht is het helemaal niet hun bedoeling je buiten te sluiten en hebben ze dit niet door? Als je dit aan ze vraagt, dus iets van "ik heb het gevoel er niet helemaal bij te horen" en het echt bij jezelf te houden zonder verwijten te maken, krijg je vrijwel zeker oprecht antwoord. Althans, zo heeft het bij een aantal vriendinnen van mij wel gewerkt

Niet alleen voelen! En lekker je hobby blijven uitoefenen!

Oreo schreef:Eens met alle posts Jolicious. Daarnaast is het wellicht ook een optie het ook te benoemen tegen bijvoorbeeld je zussen? Want wellicht is het helemaal niet hun bedoeling je buiten te sluiten en hebben ze dit niet door? Als je dit aan ze vraagt, dus iets van "ik heb het gevoel er niet helemaal bij te horen" en het echt bij jezelf te houden zonder verwijten te maken, krijg je vrijwel zeker oprecht antwoord. Althans, zo heeft het bij een aantal vriendinnen van mij wel gewerkt

Niet alleen voelen! En lekker je hobby blijven uitoefenen!

Ik heb het er met mijn zussen wel over gehad verschillende keren. Ik krijg niet echt een duidelijk antwoord, over dat buitensluiten zeggen ze dat ze daarop zouden letten.
Ze gaan steeds samen op vakantie en ik ben daar een paar keer over begonnen.... ze dachten dat ik het niet leuk vond om mee te gaan, of dat het te zwaar voor me zou zijn, dat ze niet aan me gedacht hadden, dat ik te vaak ziek ben, of dat drie niet zo handig is...... Ik heb nu ook geen zin meer om daar weer over te beginnen, ze zullen hun redenen wel hebben.

Mijn hobby blijf ik zeker uitoefenen!

Er is niets mis met een beetje apart zijn. Ik geloof dat ik zelf ook een beetje apart ben Maar dat vind ik niet erg. Ik hou ook niet van groepen, voel me niet op mijn gemak en lig er binnen de korste keren uit. Waarom? Omdat ik me aan de ene kant niets aantrek van wat mensen van me vinden en gewoon mijn eigen dingen doe, en dat wordt niet gewaardeerd, en omdat ik aan de andere kant gewoon niets snap van groepen. Ik hou niet van groepsdynamieken. Er ligt er altijd ééntje uit, en omdat ik niet politiek genoeg ben ben ik dat meestal Ik sta altijd wel op iemands tenen, vooral de wat dominantere types die gewend zijn dat iedereen naar ze luistert en zich aanpast. Ik pas me niet aan, dus ben ik een makkelijk 'slachtoffer'.

Ik heb ook geen vriendinnengroep ofzo. Ik heb een aantal vrienden en vriendinnen en die kennen elkaar vaak niet eens. Vind ik prettiger. En het zijn allemaal mensen die niet heel 'mainstream' zijn, geen groepsmensen, mensen die vrij ruimdenkend zijn en die niet snel oordelen over anderen. Geroddel of andere toestanden, daar kan ik niet echt wat mee, dus dat voorkom ik zoveel mogelijk. Ik ben gewoon geen groepsmens. Voor even, een avond of een feestje, dat gaat best, maar niet standaard.

Gewoon jezelf zijn, je komt vanzelf mensen tegen die je waarderen om wie je bent en je moet vooral niet veranderen om anderen een lol te doen.

Ik herken je verhaal ook wel een beetje.

Ik heb wel een paar vrienden of familie waar ik me wel helemaal op mijn gemak voel en waar ik ook wel helemaal tussen hoor...
Maar soms bij collega's heb ik het gevoel ook wel eens er toch niet echt bij te horen. Soms wel lastig omdat ze een stuk ouder zijn dan mij ik ben 24 en zij 40+. Verder ben ik vanmezelf ook niet zo'n vlotte babbelaar.
Ik probeer me er minder druk om te maken, zo ben ik en ik ben wie ik ben.
Alleen op het werk wordt het vaak wel verwacht, dat je aanwezig bent haha en dat is voor mij soms lastig. Soms gaat het goed, maar wanneer ik moe ben of niet lekker in mijn vel zit verval ik in mijn oude patroon.
Ik probeer nu wel op een gezonde manier mezelf te laten zien, door interesse te tonen in collega's of je te mengen in een g esprek wat over jezelf te vertellen. (al denk ik al snel dat dat toch niet boeiend is.)

Ik herken het ook. Ik heb wel vriendinnen met met deze vriendinnen heb ik altijd veel lol.
Maar ben toch altijd anders geweest dan andere.
Daardoor voel ik me juist uniek. Ik ben niet een van de groep. Maar ik ben gewoon mezelf... Ik ken veel mensen die zich voordoen als iemand anders gewoon om erbij te horen.
Ik ben mezelf en vind het juist fijn dat de mensen waarmee ik omga me nemen voor wie ik echt ben. En al die andere die mij raar vinden zijn mij niet waard.

Is het niet een idee om eens te kijken in de richting van je hobby? Kun je het samen met iemand uitvoeren bv? Dan vind je wellicht iemand waarbij je meer aansluiting voelt.

Ik herken het gedeeltelijk. Ik dacht altijd dat ik niet leuk genoeg was voor anderen, dat ik net xo spontaan en gezellig als anderen moest zijn. Dit maakte me vaak dat ik niet overal op mn gemak zat, omdat ik aan allerlei verwachtingen moest voldoen en constant dacht voor en aan anderen. Nu heb ik geleerd te zien,dat ik er wel degelijk mag zijn zoals ik ben, en dat ik ook niet met iedereen een klik hoef te hebben. Is nog best moeilijk, en denk er ook nog wel iets negatiefs over, maar probeer t positief te bekijkem

Zusje schreef:Is het niet een idee om eens te kijken in de richting van je hobby? Kun je het samen met iemand uitvoeren bv? Dan vind je wellicht iemand waarbij je meer aansluiting voelt.

Ik zou het best leuk vinden als ik iemand zou kennen die deze interesse ook heeft. Maar als hobby (uitvoering) kun je er niet echt iets mee.

Maar misschien is er wel een forum over .

Jullie berichtjes helpen wel trouwens. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Ik heb vaak het gevoel dat ik me op een bepaalde manier moet gedragen en dat lukt me gewoon niet. Ik zeg de verkeerde dingen, flap er van alles uit en dan krijg ik iedereen over me heen. Soms word ik daar zo moe van. Dan is mezelf terugtrekken en niks zeggen makkelijker.

Wat voor hobby is het dan? Ben nu wel benieuwd.