Angst..

Heel herkenbaar....zelfs nu ze ouder is kan ik me soms nog rare angsten in mn hoofd halen.

Heel herkenbaar.

Vooral als ik ze s nachts een paar uur niet heb gehoord durf ik smorgens bijna de kamer niet op. Dan ben ik er van overtuigd dat ze op hun buik zijn gerolt en gestikt. Ben altijd helemaal opgelucht als ik ze rond 6 uur hoor huilen.

Heb er ook veel last van als ze naar kdv zijn, bedenk dat allemaal dingen die mis kunnen gaan en loop ik misselijk rond op mijn werk. Vertrouw de meiden echt wel, maar gewoon het idee dat ik zelf totaal geen controle heb... Brrrr...

Heel herkenbaar!!


Al zijn het bij mij hele andere dingen dan van de trap af vallen enzo.



Ik sta nu al doodsangsten uit als we straks met de hele familie op vakantie gaan.
Ik ben zo ontzettend bang dat er iets met het vliegtuig gebeurd en mijn man en ik beide komen te overlijden en de kindjes nog wel leven... Of dat mijn man en H overlijden en ik met A nog wel in leven ben.
Of dat iemand H. meeneemt en we haar nooit meer terug zien.
Ik probeer me daar echt zo min mogelijk mee bezig te houden. In het begin dacht ik er zo vaak aan dat ik zowat niet meer met haar naar het centrum durfde.
Ook ben ik bang dat er ingebroken wordt en ze de kindjes meenemen terwijl ze mij laten "toekijken".

Bah, ik ga nu heel snel iets anders doen!

SarahKey schreef:Ook ik herken de angsten en de dromen.

Nu ben ik niet zozeer bang dat ik hem laat vallen, maar ben wel erg bang voor wiegendood. Als hij maar iets te lang geen geluidje maakt sta ik al om het hoekje te kijken. Pas sliep hij heel diep en ik zag hem niet ademen. Heb met mijn vinger even geport en hij schrok ervan. Ik vind dat zo eng...

En de nachtmerries. Eerst droomde ik tijdens de zwangerschap dat hij te vroeg zou geboren en we hem dan kwijtraakten. Of ik droomde over een moordenaar met een geweer die alleen zwangere vrouwen in ons dorp wou vermoorden etc etc. Nu droom ik dat er wat met hem of mij gebeurt. Of iets met mijn man, die angst heb ik ook nog steeds.

Dat heb ik ook al 2 keer gedroomd En het lijkt dan ook nog heel echt!

Als D. bij mij of mijn vriend in de auto zit, dan ben ik altijd zo bang dat er iemand achterop knalt. Ook ben ik bang voor wiegendood Echt enge dromen heb ik gelukkig niet over haar gehad.

Jezzie89 schreef:

SarahKey schreef:Ook ik herken de angsten en de dromen.

Nu ben ik niet zozeer bang dat ik hem laat vallen, maar ben wel erg bang voor wiegendood. Als hij maar iets te lang geen geluidje maakt sta ik al om het hoekje te kijken. Pas sliep hij heel diep en ik zag hem niet ademen. Heb met mijn vinger even geport en hij schrok ervan. Ik vind dat zo eng...

En de nachtmerries. Eerst droomde ik tijdens de zwangerschap dat hij te vroeg zou geboren en we hem dan kwijtraakten. Of ik droomde over een moordenaar met een geweer die alleen zwangere vrouwen in ons dorp wou vermoorden etc etc. Nu droom ik dat er wat met hem of mij gebeurt. Of iets met mijn man, die angst heb ik ook nog steeds.

Dat heb ik ook al 2 keer gedroomd En het lijkt dan ook nog heel echt!

Ja het lijkt dan ook echt. Ik had het vooral rond de tijd dat hij dan ook echt niet te redden was als hij eerder kwam. 24-27 weken. Vreselijk! Ik had heel erg die angst, sowieso als ik wakker was al en dat zette in de dromen door. Brr je kunt echt heel levensecht dromen.

ook met 24-27 weken zijn ze te redden hoor SK
23 weken: 44%
24 weken: 63%
25 weken: 73%
26 weken: 81%
27 weken: 88%
28 weken: >90%

Echt bizar hoe snel dat met de week oploopt!

Lejow schreef:ook met 24-27 weken zijn ze te redden hoor SK
23 weken: 44%
24 weken: 63%
25 weken: 73%
26 weken: 81%
27 weken: 88%
28 weken: >90%

Echt bizar hoe snel dat met de week oploopt!

Ja maar toch.. had zo die angst en dan las je overal, meisjes zijn sterker. En dan dacht ik: ik krijg een jongen en wat als hij niet zo sterk is?
En ik zat maar te googelen hoe klein de kleinste baby ooit is geweest die het overleefd had. Achteraf gezien was ik veel te ver doorgeslagen in die angst.

Ja, dat zeiden ze in het ziekenhuis ook heel vaak.
Volgens mij was dat kindje net zo groot en zwaar als een blikje fris. Die mocht volgens mij eind vorig jaar naar huis toch?

Toen ik op mijn 30ste een gebroken neus bleek te hebben vroeg ik aan mijn moeder of zij mss wist waardoor het gekomen kon zijn (ik wist dus niet dat ik mijn neus had gebroken dus moest wel op onderzoek uit haha). Ze zei; Oh ja, je bent als baby weleens van de commode afgevallen'. Ik helemaal in shock dat ze dat zo relaxed zei . Zegt ze 'Zusje, al had ik 15 kinderen gehad, ze waren er allemaal wel een keer vanaf gevallen' hahaha, ik moest er wel om lachen.

Maar ik kan me je angst wel voorstellen hoor, al ben ik geen moeder. Mijn nichtje is eens door mij met haar hoofd tegen de punt van de tafel gekomen bv, daar voel ik me nu, jaren later, nog steeds schuldig over .

Lejow schreef:Ja, dat zeiden ze in het ziekenhuis ook heel vaak.
Volgens mij was dat kindje net zo groot en zwaar als een blikje fris. Die mocht volgens mij eind vorig jaar naar huis toch?

Ja al had ik dat kindje toen niet gevonden, dat hoorde ik pas toen diegene op tv was.

Van de commode vallen,. ik denk ook wel dat elk kindje wel een keer ergens van af gaat vallen. Is het de commode niet, dan wel van een bed of bank.

Jup dat denk ik ook wel ja... Blegh!

O jakkes, haalde vandaag de kids op van kdv, en 1 met een blauwe plek/ bult op zijn hoofd. Ze had hem op de arm gehad en hij was achterover tegen de deurpost geknalt met zijn hoofd.
Kan mij ook gebeuren, maar toch... Werk vrijdag niet zo lekker denk ik

Ik ben toen hij een baby was neit bang geweest om hem te laten vallen maar ik ben wel al van zijn geboorte af aan bang hem te verliezen. Heel onrealischtisch. Ben bang dat hij ziek word, meegenomen word, dat hij een ongeluk krijgt. Niet altijd hoor, maar het schiet wel eens door mijn hoofd en dan ben ik eigenlijk pas gerust als ik hem weer zie..

Lejow schreef:Ben wel 'blij' om te lezen dat ik in ieder geval niet de enige ben met zulk soort gedachtes/gevoelens

Ik heb dat ook, in de laatste weken van mijn zwangerschap is het begonnen. Was doodsbang om van de trap te vallen, te struikelen tijdens het honden uitlaten, etc. Nu D. bijna 8 maand is, wordt het minder maar nog kijk ik uit en ben ik soms bang dat er wat gebeurd. Is dus heel normaal volgens mij

Potver, ik schrik me net het lazerus.
B. lag in het wippertje en ik wilde haar verplaatsen in de kamer. Dus ik had hem vast aan de stang die zo aan de wipper vast zit, waar de speeltjes aan hangen.
Tik ik per ongeluk ergens tegen aan, schiet die stang door, dus het wippertje helt zo ineens voor over.
Gelukkig lag ze vast en kon ik hem op tijd op de grond zetten en gebeurde er dus niet.

Maar dit bedoel ik dus met de goden verzoeken

Pff...