Wennen

Ik heb nog steeds dat als ik B. uit bed haal dat ik moet wennen aan het idee dat ze 'echt' is. Dat ze een echt mensje is, met gevoelens en dat ze zal gaan groeien en dus groter wordt.
Soms heb ik het zelfs dat ik even vergeet dat ze er is

herkenbaar?

Ja zeker, en vooral in het begin had ik dat. Dan slapen ze veel, en dan drinken ze wat en verschoont een luier en dat is het. Ik had ook echt heel vaak het gevoel dat ik haar vergat! Maar gelukkig was het gauw weer voedertied en meldde mevrouwtje zich! En ja, dan was ze echt wel aanwezig!

Nee Maar dat kwam omdat hij een huilbaby was

Ik vergeet het juist altijd als hij er niet is Voorbeeld van vandaag: Y. was op de opvang en ik had vrij genomen van mijn werk om te leren omdat ik morgen examen heb. Dan blijf ik toch onbewust zachtjes doen (in de vorm van zachtjes lopen en de deurtjes van de keuken zachtjes dicht doen enzo) omdat ik denk dat hij anders wakker wordt, terwijl hij dus helemaal niet thuis is

Ja meid dat herken ik...

Als het overdag stil is in huis en hij slaapt geruisloos, dan vergeet ik het ook wel eens.. Tot hij wakker wordt en dan weet ik het weer..

Maar meid, pak jezelf niet te hard aan. Het is allemaal zo snel gegaan,je hebt geen tijd gehad om er echt naar toe te leven, om je er op voor te bereiden..

Geef jezelf de tijd om er aan te wennen!

Ja is zeker waar SE!

En dat gevoel dat ze 'echt' is?

Ja dat herken ik. Moest vooral bij D erg wennen ook dat ze van mij was. Na een tijdje klopte het gevoel wel helemaal.

Lejow schreef:Ja is zeker waar SE!

En dat gevoel dat ze 'echt' is?

Hihi tuurlijk is ze echt! Ze is alleen zo klein en poppig, zo onwerkelijk.. En over 16 jaar een opstandige puber die geinteresseerd zal zijn in jongens en waar je BH's voor moet kopen! Ik had het ook met mijn zusje.. ik was 13 toen zij geboren werd had ik ook niet het idee dat ze echt was... opeens was er een baby, zo gek!

Zo kan ik me niet voorstellen dat ik haar groot zie worden, dat ze een volwassen persoon wordt. Net of ik niet in de toekomst kan denken zeg maar, heel raar.

Herken het wel, had dat in het begin ook met onze zoon... hij is nu alweer 7 maanden... maar heb nog wel vaak zoiets van jeetje... wat een wonder, en wat bijzonder zo´n klein en mooi mensje van ons eigen vlees en bloed.

Ik vergat hem niet maar ik vond het de eerste weken allemaal zo onwerkelijk. Ik kon ook vaak minuten lang naar hem zitten te kijken

Ayla schreef:Zo kan ik me niet voorstellen dat ik haar groot zie worden, dat ze een volwassen persoon wordt. Net of ik niet in de toekomst kan denken zeg maar, heel raar.

Daar heb ik ook last van! Ik kon me niet voorstellen dat ze geboren zou worden...
Maar daar kwam ze

Kon me niet voorstellen dat ze ging lopen....
En daar liep ze.

Of dat ze zou gaan praten, woordjes tegen me zeggen.
Ze is druk aan het oefenen en ze leert steeds meer woordjes.

Ook herken ik het wel een beetje wat lejow zegt, maar dat was van het allerbegin.
Nu heb ik dat niet meer.

Maar kan me wel voorstellen dat lejow dat nog even heeft. Ze was er ook ineens en daar moet je ook echt wel aan ''wennen'' denk ik ja.
Komt echt wel goed.

Héél erg herkenbaar!
En ik dacht dat dat met de geboorte van A. anders zou zijn maar dat was weer precies zo!

ik herken het heel goed!

In het begin zat ik bijvoorbeeld als D op bed lag een boek te lezen op de bank beneden ofzo, en dan opeens maakte ze weer geluidjes, en dacht ik: ohhh ja! jij bent er ook ...

Het is natuurlijk ook niet niets om ineens zo een kleintje in huis te hebben. Er veranderd toch een hoop.

ik had altijd wel het idee dat ze 'echt' was. Wat ik wel had was: als bv mijn moeder zei: Hallo Oma's moppie, ja je bent oma's moppie he! dan dacht ik: Nee hoor ze is MIJN moppie

Iedereen mocht haar vasthouden, geen problemen, mee maar bij dit soort opmerkingen dacht ik in het begin wel: nee ze is van MIJ, MIJ, MIJ! haha

Ayla schreef:Zo kan ik me niet voorstellen dat ik haar groot zie worden, dat ze een volwassen persoon wordt. Net of ik niet in de toekomst kan denken zeg maar, heel raar.

Ja, dat heb ik ook! Ik kan me ook niet voorstellen hoe hij eruit zal zien als volwassen man ;-)

Ik had niet dat ik moest wennen aan het feit dat hij er was, maar ik moest hem wel 'leren kennen' en dat duurde even.

Razz_ schreef:Ik vergat hem niet maar ik vond het de eerste weken allemaal zo onwerkelijk. Ik kon ook vaak minuten lang naar hem zitten te kijken

Hier gaat het ook zo. Ik vergeet hem niet (gelukkig niet), kijk zelfs als hij slaapt om de zoveel minuten of hij nog lekker ligt en nog ademt maar het voelt soms wel heel onwerkelijk. Dan kijk ik naar hem en denk: dat jij ons kindje bent!

Het lijkt me ook zooo onwerkelijk om straks ons meisje hier te hebben... Toevallig appte een vriendin me gisteren dit: als ik naar L. kijk en haar hartje zie kloppen, is dat zooo apart... dan denk ik echt, ja het klopt echt en dat is door mijn lichaam gemaakt.

Wel grappig aangezien we het er gisteren nog even over hadden!