Wat moet ik hiermee?

Ik begrijp jou, maar inderdaad, ze is wel 84 jaar. Mijn oma, en mijn vriend zijn oma doen precies hetzelfde! Volgens hun bellen we nooit en komen we nooit langs, terwijl we dan al 2x geweest zijn die week of in ieder geval wat hebben laten horen. Vergeet niet dat ze wel op leeftijd is, waarschijnlijk helemaal niks te doen heeft de hele dag, zich verveelt, en gewoon aandacht wil hebben, en negatieve aandacht, door te zeggen dat je niet belt, is ook aandacht natuurlijk. Verder zal ze het besef van tijd ook gewoon niet volledig hebben en vergeten dat je hebt gebeld. Niet leuk voor jullie, maar ik zou het me niet te persoonlijk aantrekken, waarschijnlijk als het met jou goed is, doet ze het bij je zus, of vader. Ik zou gewoon bellen, dat je het niet leuk vindt zo, en dat je op de koffie komt met je kindje! Niet teveel over praten, gewoon normaal doen en contact houden. Dan is de bal aan haar hoe ze daar mee omgaat, meer kun je dan even niet doen.

En heeft je vader toen hij bij je oma was niet tegen haar gezegd wat er allemaal is gebeurd en dat je wel een heel goede reden had om een tijdlang wat minder te bellen? Want nu bemoeit hij zich ermee richting jou, maar hij had tegen haar natuurlijk ook wel wat kunnen zeggen, zeker als hij er op dat moment net was.

Susan schreef:En heeft je vader toen hij bij je oma was niet tegen haar gezegd wat er allemaal is gebeurd en dat je wel een heel goede reden had om een tijdlang wat minder te bellen? Want nu bemoeit hij zich ermee richting jou, maar hij had tegen haar natuurlijk ook wel wat kunnen zeggen, zeker als hij er op dat moment net was.

Dat ben ik wel met je eens. Het lijkt me een hele duidelijke reden waarom je toen niet hebt gebeld/contact hebt gezocht en ik hoop dat je vader dat wel duidelijk heeft gemaakt aan je oma.

Ze weet dat ik twee operaties op drie weken tijd heb gehad. Dat heb ik haar zelf ook nog verteld in dat telefoongesprek. Maar daar had ze überhaupt geen aandacht voor. Volgens haar was het altijd al zo. Maar dat is het dus: ik ben altijd heel veel naar haar toe gegaan. Zolang ik nog kon autorijden tijdens de zwangerschap, ben ik ook nog gegaan. En daarna ook nog, met mijn zus samen.

Mijn vader is een echte binnenvetter. Tegen hem zegt ze inderdaad ook dat hij nooit belt enz. En ook tegen mijn zus inderdaad. Maar het kwam bij mij toen zo hard aan, juist in een periode waarin ik nog hartstikke emotioneel was door de zwangerschapshormonen en nog herstellende van twee operaties.

Ze snapt zelf gewoon niet dat het er niet leuker op wordt zo. Door iedere keer te klagen, zag ik er iedere keer weer tegenop om te bellen/langs te gaan. Maar ik deed het toch.

Dit is wel moeilijk zeg!! Ik kan me voorstellen dat je ontzettend boos en gekwetst bent! Natuurlijk is er een kans dat ze komt te overlijden en dat zou erg rot zijn.
Je vader zou eigenlijk eerder je oma moeten aanspreken om de eerste stap te zetten. Het is jammer dat er niet in ieder geval over gepraat is en dat je oma er meteen voor gekozen heeft om je te negeren!!! Ook niet echt volwassen natuurlijk.
Lastig zeg!!

Ik zou er wel weer naartoe gaan, maar ik zou zelf geen excuses gaan aanbieden. Ik zou dat andersom ook niet doen, maar als zij nukkig blijft reageren vind ik wel dat je vader dáár ook wat van moet zeggen. Of je bemoeit je met een conflict, of niet. Ik zou het heel slecht kunnen hebben als mijn vader mij terecht zou wijzen, maar mijn oma liet begaan als ze mij onterecht zou behandelen.

Je hebt helemaal gelijk, echt waar. Maar is het het waard om je gelijk te halen? Ze klaagt en ze heeft altijd geklaagd, dat weet je en dat heb je altijd geweten. Dit kun je aan haar niet meer veranderen, ben ik bang. Er zal iemand haar koppigheid aan de kant moeten zetten. Gezien dat je er wel degelijk erg mee zit, denk ik dat je aan zet bent (wbt contact leggen, excuses van jouw kant is absoluut niet nodig). Ik begrijp dat je je erg gekwetst voelt en je hebt recht op die gevoelens, natuurlijk. Je kan dit ook gewoon aan haar uitleggen. Verder commentaar over het wel of niet bellen en bezoeken zou ik naast me neer leggen, het is het niet waard om haar proberen te laten inzien dat je er altijd voor haar bent geweest. Focus je op de leuke dingen die je met je oma hebt. Sterkte ermee.

Ik herken het wel in een situatie die ik heb met mijn zus. Daar is ook iets voorgevallen, maar geen van ons wil toegeven. Waarschijnlijk omdat we allebei vinden dat we gelijk hebben. Ook koppig dus. Nu praten we wel met elkaar, maar negeren we hetgeen wat voor is gevallen. Ook niet echt een ideale situatie.
Maar gezien de leeftijd van je oma zou ik denk ik wel de eerste stap zetten. Niet om je excuses aan te bieden, maar gewoon om te vertellen wat het met jou heeft gedaan. Misschien kun je haar wel een brief schrijven..?

Ik herken wel veel in je situatie: ik heb ook een heel (lieve) oma van die leeftijd met nukken die ook meer voor mij is dan gewoon een oma door omstandigheden in onze familie.

Wij hebben ook wel eens conflicten doordat we dingen anders zien, ik heb dan ook wel echt eens even ruimte van haar nodig (als in: een week niet zien). Maar omdat we uiteindelijk veel om elkaar geven, komt het ook altijd weer goed en het maakt daarbij niet zoveel uit wie de eerste stap zet.

Dus misschien kun jij ook weer gewoon bij je oma langs gaan en desnoods heb je het de eerste keer over koetjes en kalfjes totdat de situatie weer een beetje tot rust is gekomen en leg je daarna uit hoe ze je gekwetst heeft. En dan gewoon zoals je het hier ook beschrijft, zonder beschuldigend te worden: dat je veel om haar geeft en dat de desinteresse daarom des te harder is aangekomen.

Het komt vast weer goed tussen jullie!

het is wel lastig. maar inderdaad ze is al redelijk op leeftijd, en ik denk ook echt dat je je voor je kop slaat als ze ineens overlijdt.

ik herken het wel hoor, maar ik neem het voor lief. oudere mensen hebben het soms ook niet meer op een rijtje, en worden ook wel claimerig, juist omdat ze niemand hebben, en praten over andere doen ze ook (bijna) allemaal, ze hebben eenmaal niet veel anders te doen

ook al ben je gekwetst en is ze onredelijk, zou ik het wel goedmaken. jullie zijn al die jaren zo hecht samen geweest, dat is zonde om zo weg te gooien.

in ieder geval veel succes met wat je doet, ik weet zeker dat je er uit komt!

Pfff.... ik krijg gewoon een brok in mijn keel van jullie reacties. Geeft toch wel aan dat het heel wat met me doet.

Wat ook wel meespeelt is dat mijn vriend vindt, dat ik moet wachten totdat zij de eerste stap zet. Ik vind het fijn dat hij zo achter mij staat. Maar dat maakt het ook moeilijk om toch te gaan. Zijn beide oma's waren nooit zo. Hebben nooit geklaagd dat hij/wij te weinig langskwamen. Een van de twee zagen we misschien 4x per jaar ofzo, maar zij heeft daar nooit wat van gezegd.

Poeh... toch maar eens met mijn vriend erover hebben. Ik wil ook niet dat hij boos is, als ik toch de eerste stap zet. Zit een beetje tussen twee vuren in zo. Mijn vader die vindt dat ik moet bellen en mijn vriend die vindt dat ik dat vooral niet moet doen

Het moet vooral jouw keuze zijn. Je vader mag je niet dwingen om contact op te nemen en je vriend mag je er niet van weerhouden. Je moet ook vooral niet het gevoel hebben dat je een van hen afvalt of verraadt, het is iets tussen jou en je oma en zij mogen je wel adviseren, maar wat je doet is en blijft aan jou. Daar hebben zij helemaal niet boos over te zijn.

Ik vind het van je vader nog iets meer begrijpelijk dat hij emotioneel betrokken is, ik vind dat je vriend nog meer dan hij jouw keuze hoort te respecteren. Boosheid zou ik dan echt heel ongepast vinden.

Eens met Susan.

Ik zou denk ik bellen maar echt geen excuses aanbieden. Zou vragen of ze wil praten haar het verhaal uitleggen en dan aan haar de keuze wat ze er mee doet.

Het excuus van de leeftijd vind ik zo'n onzin. Ze is dan misschien wel oud maar niet debiel. Ik krijg af en toe het idee dat ouderen denken dat ze alles kunnen maken omdat ze nou eenmaal oud zijn.

@Fairy: dat vind ik dus ook. (Het leeftijd-excuus)

@All: gisteravond met mijn vriend erover gehad. Aangegeven dat ik het heel erg zou vinden als mijn oma zou overlijen, zonder dat ik haar nog gesproken zou hebben. Vroeg toen of ik echt de koppigste moest blijven en niet moest bellen. Lang verhaal kort: ik ga haar toch bellen deze week, of ik ga spontaan langs, dat weet ik nog niet. Ik wil in ieder geval wel aangeven wat het met me heeft gedaan en dan zie ik wel hoe zij reageert.

Mickey, fijn dat je er voor gekozen hebt om te bellen. Ik begrijp heel goed dat je geen excuses aan gaat bieden, je hebt ook niks verkeerd gedaan. Hopelijk begrijpt je oma jouw kant van het verhaal en ziet ze in dat ze juist zelf vreemd bezig is geweest. Maar als dat niet zo is hoop ik wel dat jij je er verder ook overheen kunt zetten en weer opnieuw kunt beginnen (ik heb nu even de oma van mijn man in mijn achterhoofd, die zou ook haar excuses niet aanbieden en het alleen van haar kant kunnen zien.)

Fijn dat je altijd zo'n leuk contact hebt gehad, hopelijk komt dat ook weer terug.

(Mijn man heeft ook zo'n oma die regelmatig belt met de vraag: Wanneer komen jullie nog eens langs, terwijl we toch wel elke twee weken komen. Maar ja, voor Lottes geboorte kwamen we elke week.... Dat zijn zus en zijn vader eigenlijk nooit komen maakt dan niet uit, die worden niet gebeld.)

Mijn oma klaagt altijd, heeft dat altijd gedaan en zal dat blijven doen. Het schoot me toen gewoon compleet in het verkeerde keelgat, gezien mijn lichamelijke toestand toen.

Bij mijn vader en zus doet ze hetzelfde. Paar jaar geleden is er ook ruzie geweest in de familie, mijn oma heeft toen 1,5 jaar geen contact gehad met mijn vader en zus. Ik heb haar toen ook een maand of 2 niet gezien of gesproken, maar ik miste haar, en er was eigenlijk niks gebeurd tussen ons. Dankzij mij heeft mijn oma nu weer contact met mijn vader en zus. En dat vergeet ze nu dus ff voor het gemakt.

Of ze dit ook bij mijn oom en nichtjes doet, weet ik niet. Dat contact is een beetje verwaterd.

Ik zou wel bellen. Ik zou geen slechte band met mijn oma willen, wiens schuld dat ook is. Als mijn oma zich zo zou misdragen, zou ik haar wellicht anders behandelen maar ik zou absoluut geen contact verbreken.

Ik ben gister naar mijn oma gegaan.

De eerste tien minuten deed ze alsof er niks was gebeurd, en alsof ze me niet heeft genegeerd de afgelopen tijd. Maar toen moest ik het toch kwijt. Ik gaf aan dat ze me pijn had gedaan met haar opmerkingen. "Wat heb ik dan gezegd?" was haar antwoord. Ze blijft erbij dat zij gelijk heeft, dat ze veel alleen zit en weinig gebeld wordt. Ik heb aangegeven dat dat best kan zijn, maar dat ik het niet eerlijk vond dat ze had gezegd dat ik NOOIT wat met haar doe/bel/weg ga, enz. Maar ze blijft bij haar standpunt.

Van de ene kant ben ik blij dat ik geweest ben, dat we nu weer contact hebben, maar toch knaagt het aan me dat ze haar fout niet toegeeft. Maar ik heb besloten ermee te leven.. Het is of het een, of het ander: OF geen contact en spijt hebben als ze overlijdt, OF wel contact hebben en leven met haar geklaag.

Ik vind het heel knap van je dat je bent gegaan!!!

MAS schreef:Ik vind het heel knap van je dat je bent gegaan!!!

Ik ook. Jouw oma weet hoe jij erover denkt en het standpunt is nu "agreeing to disagree". Ik hoop dat je het naast je neer kan leggen, ook al sta jij volledig in je recht om geirriteerd te zijn.

Dank jullie wel meiden!

Ik denk inderdaad dat je het zo kunt noemen ja: Agreeing to disagree. Ik hoop ook dat ik het naast me neer kan liggen.

Het probleem bij ons in de familie is dat nergens over gesproken wordt. Alles wordt doodgezwegen en in de doofpot gestopt. Ik heb zelf een paar jaar geleden therapie gehad, waardoor ik een stuk opener ben geworden en daar niet meer aan mee doe. Maar mijn oma en vader kunnen dat niet altijd aan, en verwachten het ook niet van mij.