Ik voel me even heel vervelend....

Ik heb net mijn dochter bij de gastouder gebracht en ik kom nu echt jankend thuis. Door de hormonen, maar ook omdat ik het even goed zat ben. Ik baal hier enorm van, want ik heb het daar altijd erg goed gehad, alleen nu twijfel ik even. Ik zal het hele verhaal niet neerzetten, want dan kan ik nog wel even, dus ik ga nu wat punten noemen. Bedankt voor wie het lezen wil, het is fijn om het kwijt te kunnen op deze manier. Goed, daar ga ik....
Mijn dochter is vaak heel anders op de opvang (en bij mensen die ze niet vaak ziet), als bij ons thuis. Bij ons is ze erg ondeugend, klets er wat vanaf en laat ze zich van een heel andere kant zien. Op de opvang laat ze eigenlijk nooit het achterste van haar tong zien. Als ik wel een vertelde wat ze allemaal kon, wilden ze me zowat niet geloven. Momenteel zit ze sowieso in een moeilijke fase, ze is bij ons haar grenzen aan het verkennen (ze is heel dwingend en heeft snel last van driftbuien), maar ondertussen is ze ook erg aanhankelijk en erg snel aan het huilen. Zo huilt ze bijvoorbeeld als je weg loopt, ook al vertel je haar waar je heen gaat. Helemaal panisch is ze dan. Ze heeft ook weer meer last van breath holding spells, hierdoor liep ze gisteren bijne blauw aan. Het is in ieder geval wel een dame met een gebruiksaanwijzing. Ze heeft erg veel baat bij duidelijkheid en ze moet van ons echt het vertrouwen krijgen, voor ze iets echt durft. Onbekende dingen vindt ze niet leuk, soms zelfs eng. Ze begint dan meteen te huilen en klampt zich aan je vast. Momenteel is ze erg bang voor harde geluiden, doordat de buurman de boormachine in de muur zette tijdens haar middag slaapje. Als ze nu maar een hard/raar/onbekend geluid hoort, vliegt ze je meteen om de nek.
Zoals wel eerder gezegd, is ze bij de opvang heel anders en is het woord "autisme" al regelmatig gevallen. Ik vind dat eerlijk gezegd nogal wat, maar ik snap wel dat er mensen zijn die denken dat ze anders is, door het gedrag wat ze daar vertoond. Ik sta ook open voor hun kijk op haar, maar ik vind nu dat ze wel erg ver gaan. Ze vinden haar maar traag ontwikkelen, al zeggen ze er wel meteen bij dat ieder het op zijn manier doet. Ze vinden het maar raar dat ze schommelen niet leuk vind, dat vind ieder kind van bijna 2 toch leuk? Fietsen vind ze momenteel ook niet leuk. Een hobbel of een bocht en mevrouw wil "Uit fiets!". Dat hoort allemaal niet zo volgens hun...Ook vinden ze haar erg hangerig en is het maar raar dat ze het op een huilen zet, als je bij haar weg loopt. Ze kunnen niet altijd bij haar blijven, dat snap ik, maar waarom is dat allemaal maar ineens raar? Eerder bleven ze er steeds maar op hameren dat ze zo dun is, dat ze pas zo laat ging lopen en zo heb ik nog wel meer dingen.... Ik moet van hun maar eens vragen op het cb wat ik er mee doen moet, misschien is een gesprek met een kinderarts wel een idee?! Ik loop er momenteel nogal tegenaan en ik ben zo'n schijterd, dat ik er nog niet eens wat van durf te zeggen ook! Nogmaals, ik snap hun echt en ik veel dingen moet ik ze ook gelijk geven, maar om dan meteen zulke conclusies te trekken...Dat vind ik wel erg ver gaan of zie ik nu iets verkeerd? Nu gaan ze deze zomer verhuizen, komt er bij ons (hopelijk) een kindje bij. Waar ze gaan wonen, is voor mij niet praktisch i.v.m. halen/brengen en ze hebben waarschijnlijk geen plek voor ons andere kindje. Ik merk dat ik dit nu ga gebruiken als excuus om meteen maar te kijken naar een andere gastouder. Lekker makkelijk, dan ga ik mijn probleem uit de weg. Ik heb net mijn man een sms gestuurd, of hij het alsjeblieft wil afkappen als ze er weer over beginnen. Ik merk dat ik ergens heel hard hoop dat dat gebeurd, dan hoef ik het niet op te lossen.....Wat een mietje ben ik he?

Bedankt voor wie het allemaal heeft gelezen, het heeft mij in ieder geval een beetje opgelucht. Sorry als het een nogal onsamenhangend verhaal is geworden, maar erg gaat nu echt van alles tegelijk door mijn hoofd. Begrip, maar vooral woede...

Wat vervelend dat je je zo voelt.
Ook lastig dat de GO zo aan het oordelen is, vraagt ze wel hoe ze thuis is enzo?

Sommige kinderen zijn idd wat anders als andere kindjes en dat is geen probleem, wel zou ik het in de gaten houden.
Maar voor nu zou ik zeggen dat je kindje gewoon een heel gevoelig kindje is en wat veel structuur en regelmaat nodig heeft.

Ja, ze vraagt regelmatig hoe ze thuis op bepaalde dingen reageert, maar soms lijkt ze dat al bijna niet te geloven of ze vindt het al snel "niet normaal". Beetje jammer! Ik houd het ook absoluut in de gaten, want er zijn echt wel eens trekjes waarbij ik mijn wenkbrauwen omhoog trek. Maar het is precies zoals je het zegt, ze is heel gevoelig en heeft behoefte aan structuur en regelmaat. Als dat er niet is, krijg je situaties zoals de GO omschrijft. Ik snap ook heus wel dat ze niet alle tijd aan haar kunnen geven en zich er niet altijd op aan kunnen passen. Het komt alleen een beetje hard aan op deze manier.

Naar aanleiding van je verhaal lijkt het me logischer dat ze niet goed gehecht is aan de gastouder en dat ze zich daar 'gewoon' niet veilig voelt. Je gastouder is erg op zoek naar problemen in plaats van te investeren in hun band samen.

Ik herken het van onze vorige gastouder, ook erg gericht op het noemen van problemen (niet tot spelen komen, veel huilen, niks leuk vinden). Wij zijn toen wel overgestapt naar een andere gastouder, ook door andere problemen daar. Bij het kennismakingsgesprek met deze gastouder hebben we uitgebreid uitgelegd wat er bij die andere gastouder aan de hand was, hoe wij het wel graag willen zien en deze gastouder heeft in het begin héééél veel geïnvesteerd in het opbouwen van een band tussen hun beiden. Het heeft een tijd geduurd voordat onze dochter zich daar veilig begon te voelen, maar ik ben heel blij dat onze gastouder haar de ruimte, tijd en het vertrouwen heeft gegeven.


Denk jíj dat er 'iets aan de hand is' met je dochter? En als dat misschien het geval zou kunnen zijn: helpt een diagnose haar op dit moment? Is het niet voldoende om te stellen dat ze misschien anders benaderd moet worden, haar het vertrouwen weer gegeven moet worden?

Eens met Snoepy.

Mijn oudste vertoonde op die leeftijd veel hetzelfde gedrag als wat ik lees over jou dochter. Het enige verschil is dat mijn dochter wel wou schommelen en fietsen en dat wel heel leuk vond.
Ook het verschil tussen thuis en op de opvang was hier heel erg van toepassing.

Sinds dochter op een ander kdv zit, gaat het een stuk beter, en durft ze veel meer zichzelf te zijn daar. En inmiddels is ze thuis ook weer veel beter te gebruiken .. (met af en toe een flinke peuterpuber bui)

Ik zou trouwens wel een andere GO overwegen, het is belangrijk dat de band tussen ouders en GO goed is, maar ook dat je dochter zich daar goed voelt en heb het idee dat ze zich daar niet helemaal thuis voelt.

Even snel hoor, moet nu naar mijn werk. Bedankt voor de reacties, ik kom er later op de dag nog even op terug!

*

*

Wat vervelend dat het niet goed gaat met je dochter bij de GO.

Ik zou een moment plannen om hier met je GO over in gesprek te gaan. Dus niet tijdens het halen of brengen, maar gewoon een vooraf afgesproken moment waarop jullie er echt voor gaan zitten. Vertel je GO hoe jij je voelt en hoe het volgens jou komt dat je dochter zich zo gedraagt en vraag aan je GO hoe zij dit ziet en hoe zij denkt dat er een oplossing kan komen voor het probleem wat er nu is. Naar het cb of de kinderarts gaan kan altijd, maar dat is natuurlijk geen directe oplossing. De oplossing bij jezelf en bij de GO zoeken en duidelijke afspraken maken, lijkt me in dit geval effectiever. Eventueel kun je ook vragen of iemand van het gastouderbureau kan komen om te bemiddelen. Ik werk zelf bij een kinderopvangorganisatie en in dit soort gevallen doen wij dat absoluut.

Heb je het idee dat er een "klik" is tussen je GO en je dochter? Hoe voel je je zelf bij je GO? Laat je je dochter met een gerust hart bij haar achter? Doet ze leuke dingen met je dochter? Zorgt ze goed voor je dochter? Hoeveel andere kinderen vangt ze op en hoe klikt het tussen die kinderen en je dochter?

Wil je een andere gastouder omdat je de confrontatie niet aandurft? Of zijn er nog andere redenen?

Susan schreef:

Rejoy. schreef:
Denk jíj dat er 'iets aan de hand is' met je dochter? En als dat misschien het geval zou kunnen zijn: helpt een diagnose haar op dit moment? Is het niet voldoende om te stellen dat ze misschien anders benaderd moet worden, haar het vertrouwen weer gegeven moet worden?

Is dat een open vraag of is dat iets wat jij vindt?

Het is een vraag gebaseerd op wat zij schrijft. Is het in deze situatie (nu al) nodig om te gaan onderzoeken en eventueel diagnosticeren of zou je het probleem ook op kunnen lossen met bijv. een andere benadering?

*

Rejoy, door hulp in te roepen en misschien een 'stempel' te zetten, kan er wel beter gericht om gegaan worden met het kindje.

Maar dan is het wel van belang hoe Lind@ er zelf tegenaan kijkt. De gastouder die wij hadden heeft ook wel eens heel voorzichtig wat in die richting gesuggereerd, maar ik ben er 100% van overtuigd dat onze dochter geen autistische stoornis heeft. Ik herken dat ze in nieuwe situaties verlegen, afwachtend is en maar minimaal contact maakt met de omgeving, maar (een aan) autisme (verwante stoornis), nee, ik ben er wel 10000% van overtuigd dat ze dat niet heeft.

Als er daadwerkelijk en vermoeden bestaat dat er iets in die richting aan de hand kan zijn (en dan niet alleen door de gastouder, maar ook door bijvoorbeeld een arts) zou ik overwegen om verder te laten onderzoeken.
Voor jou is het referentiekader zo anders als bij mij, ik zie zoveel kindjes die zó snel een etiketje opgeplakt krijgen en ouders vergeten soms dat kinderen dat etiketje hun hele leven nog meedragen en bij jou was de diagnose bij E. gewoon echt nodig. Als er écht sprake is van een probleem, dan ben ik helemaal voor snel diagnosticeren zodat er snel hulp en begeleiding om maat geleverd kan worden, maar als ik puur op het verhaal van Lind@ af ga, dan zou ik eerst proberen om een andere gastouder te vinden die niet zo gericht is op alle mogelijke problemen en alles wat niet normaal is. Ik denk namelijk dat de kans heel groot is dat hun dochter het bij iemand anders, die haar wat meer vertrouwen geeft, beter doet dan bij deze gastouder.

Eerlijk gezegd lees ik geen heel rare of opvallende dingen. En vind ik dat de GO wel erg snel een oordeel heeft.

Kennissen van ons hebben dat ook gehad, het kind was 'raar' 'niet sociaal' 'liep achter' en meer van dat soort dingen. Totdat de ouders er écht van overtuigd waren dat er iets 'mis' was met hun kind. Maar ze hebben eerst voor een ander KDV gekozen en toen waren alle klachten opeens als sneeuw voor de zon verdwenen.

Het kán zijn dat er iets speelt, en dat je als ouders niet ziet dat je kind 'anders' is dan gemiddeld en dat het KDV je daar op wijst. Maar in dit geval klinkt het eerder alsof het kind niet op z'n plek zit op de plek waar ze zit. En daar zou ik eerst iets aan gaan doen. Het klinkt namelijk niet alsof ze haar erg positief benaderen.

Mijn kinderen zijn ook niet helemaal gemiddeld, bij de jongste valt dat meer op dan bij de oudste, maar in plaats van dat er naar het kind gewezen wordt wordt er iets bedacht waardoor de aanpak veranderd en het kind zich prettiger voelt. En dat werkt.

Niet altijd, maar ik denk dat écht ernstig zaken je als ouder ook wel waren opgevallen.

*

Vanaf welke leeftijd zouden ze kunnen vaststellen dat een kind autistisch is? Is (bijna) 2 daar nog niet erg jong voor?

*

Susan, serieus, je wilt niet weten hoe vaak ik kinderen met een 'diagnose' krijg. Dan vraag ik wanneer de diagnose gesteld is en blijken die kinderen nog nooit (of zo minimaal dat er geen diagnose gesteld kan worden) onderzocht te zijn en hebben ouders er zelf dat 'etiketje' erop geplakt. Of kinderen die mee hebben gedaan aan een sova-training en 'dus' ASS hebben. Dood- en doodzonde als je het mij vraagt.

En voor jullie was het echt nodig, dat zal ik ook nooit ontkennen, maar we hebben het hier nu over de dochter van Lind@ en net als euc zie ik geen hele vreemde dingen, ik lees eerder een kindje dat totaal niet op haar plek zit.

En daarbij vind ik wel dat je er niet bij voorbaat al vanuit moet gaan dat er iets aan de hand kán zijn.

*

Tuurlijk kijk je met een gekleurde bril, daarom geef jij zo duidelijk aan dat ze haar kop vooral niet in het zand moet steken en dat ze beter het zekere voor het onzekere kan nemen bij twijfel.
Ik kijk ook door een gekleurde bril, kom kinderen tegen die meer last dan baat hebben bij alles wat ze ´zouden hebben´. Bij deze kinderen ´scheelt´ er ook wel wat aan, dat ontken ik niet, maar voor deze kinderen betwijfel ik of zo´n diagnose of een etiketje, hoe je het wilt noemen, wel goed is en of ze niet meer baat hebben om ´normaal´ te zijn en de focus wat minder te leggen op alle problemen.


Maargoed, voor lind@ vraag ik me nog steeds oprecht af of het nodig is om een traject in te gaan.

*

Ik denk voor lind@ dat stap 1 is om een andere gastouder te zoeken en je zorgen uit te spreken naar iemand die er meer verstand van heeft (huisarts, CB-arts).

Lind@, ik zou ook adviseren wat Rejoy zegt. Als ik nu in jouw situatie gezeten had zou ik ook op zoek gaan naar een andere gastouder. Ik denk ook dat je dochter niet op haar plek zit en ze zich misschien beter op haar gemak voelt bij een andere gastouder. Daarnaast kun je je zorgen bespreken met je huisarts. Het CB zou ik persoonlijk niet doen, hier nemen ze bepaalde dingen niet altijd even serieus. Het wil niet zeggen dat er direct iets mee gedaan moet worden, maar je huisarts kan je hopelijk adviseren welke dingen je in de gaten moet houden en wanneer jullie voor verder onderzoek kunnen gaan kijken.