DagCafé

Bruce schreef:

Reva schreef:Goedemorgen.

Ik ben 21.5 uur wakker en mijn ogen vallen nu alweer dicht

+1

Oh en ik heb zin om te janken, maar het komt niet. Pianoconcerten van Rachmaninov loeihard aangezet, maar het komt nog steeds niet

Aww Bruce, is er iets aan de hand?

Nee eigenlijk niet. Gewoon vermoeidheid volgens mij, daar word ik altijd een beetje labiel van. Paar nachten slecht geslapen door te warm of te koud en één nacht omdat ik heel erg misselijk was. Ben in ieder geval blij dat het na vandaag weekend is en dat we voornamelijk plannen hebben om thuis dingetjes te doen, zodat ik wat bij kan komen.

Heej
Bruce hopelijk kan je gauw weer wat bij beter slapen.

Reva heb je niet lang genoeg geslapen?

Morning!

Hey VC, Ib en Rush!

Ik ga maar eens ontbijt maken denk ik

Ik ben al vanaf zes uur wakker. En ik werd net even heel verdrietig.

Alex schreef:Ik ben al vanaf zes uur wakker. En ik werd net even heel verdrietig.

What's up?

Alex wat is er?

Ik heb twee jongere zussen en ik heb altijd een beetje het idee dat ik er buitenval. Zij wonen in een andere woonplaats, hebben (nog) een heel ander leven dan ik en net las ik op de FB-pagina van mijn ene zusje dat 'haar grootste fan' (=mijn andere zusje) naar haar balletvoorstelling kwam kijken (paar weekjes terug). En dat steekt. Ik ben ook naar de voorstelling geweest, weliswaar gratis omdat ze vrijkaarten had, maar ik heb ook van alles moeten regelen om er te kunnen zijn. Ik ben ook trots op haar. En ik wil zo graag dat ze ook trots op mij zijn, dat ze mij ook graag zien om mij en niet alleen om A. Niet quoten ajb.

Dat is idd niet leuk Alex Heb je al eens met je zussen gepraat over hoe jij je voelt?

Ibb, ik heb pas geleden met mijn jongste zus gepraat. Zij wilde dat we elkaar meer gingen vertellen en dat we ook leuke dingen met elkaar gingen doen enzo. Ik heb toen aangegeven dat ik er wat moeite mee had om hoe ze vorig jaar met mij zijn omgegaan toen ik aangaf een eetstoornis te hebben. Mijn zussen geloofden het namelijk niet en vonden me een aansteller en hebben dit ook met mijn ouders gedeeld. Dat blijft me bij en ik kan dat niet vergeten. Mijn zusje zei dat ze nooit aan me vroeg hoe het ging omdat ze verwachtte dat ik wel naar haar toe zou komen, maar ja ik heb dat niet gedaan omdat ze me toch niet geloofde. Daarnaast 'verwachtte' ik weer van háár dat ze naar mij zou komen om te vragen hoe het met me ging. En ook dat is dus niet gebeurd. Mijn andere zusje heb ik nog niet gesproken, maar ik wil het er nog wel met haar over hebben.

*

Oh dat is vervelend dat het dan niet loopt zoals je denkt. Maar blijkbaar is het van 2 kanten anders verlopen dan gedacht. Nog een keer praten lijkt mij idd niet verkeerd.

Mij lijkt het ook moeilijk om van de 3 er dan niet soort van bij te horen bij een super leuke band samen.

Bruce knap dat je dat zo naast je neer hebt kunnen leggen uiteindelijk.

Dat ze je niet geloven over zoiets ernstigs is inderdaad heel pijnlijk. Ik kan me voorstellen dat je dat niet zo maar even opzij legt. Dat er daarna bijna niet meer over gesproken is, is denk ik meer een misverstand als ik het zo lees. Als je allebei op elkaar zit te wachten, zal er inderdaad nooit iets van komen. Voel je je wel beter nu je het er met haar over hebt gehad? Of had je gehoopt dat ze anders zou reageren?

Bruce, wat knap dat jij het hebt geaccepteerd en er zo over denkt. Natuurlijk vind ik het ook fijn voor mijn zusjes dat ze zo'n leuke band hebben met elkaar, maar ik voel me altijd een beetje de kneus van het gezin. Ik hoop dat ik het ook ooit kan zien zoals jij het ziet in jouw situatie.

Ik weet eigenlijk niet wat ik ervan verwachtte, het gesprek dat ik met mijn zusje had was op haar initiatief. En om me te laten weten dat ze me heel lief vindt en heel blij met me is had ze een paar mooie oorbellen voor me gekocht en me cadeau gegeven. Maar toch ... ik gaf aan een eetstoornis te hebben en dat werd weggewuifd. Daarna had ik een knobbeltje in mijn borst en een navelbreuk en toen waren ze beledigd dat ik het ze niet verteld had. Vind je het heel gek dat ik niks meer vertel? Ik denk dat het wel aan ons allebei ligt, hoor. Ik ben heel gesloten, durf niks te vertellen omdat ze het misschien niet geloven (hoewel dat meer over hun zegt dan over mij), en weet negen van de tien keer niet waar een gesprek over gaat omdat ik niet op de hoogte ben van hetgeen zij met elkaar bespreken, waardoor ik me niet in het gesprek wil mengen.

Ik wou dat mijn band ook beter was tussen mijn broer en mij. Maar we zijn daar langzaam aan aan het werken. Alleen hij denkt zo anders als ik, hij is zo anders. En dat botst soms wel eens. Helemaal in combinatie met schoonzusje. Die heeft een bepaalde invloed op hem, zo jammer. Maar goed we zullen zien of het beter wordt.

(niet quoten please)

Alex maar misschien vinden ze het moeilijk om met een eetstoornis om te gaan en weten niet hoe te reageren?