Proberen het leven weer op te pakken en dan toch falen...

Waarschijnlijk hoef ik de meesten jullie niet te vertellen wat er op het moment aan de hand is bij mij thuis. Maar toch eventjes in het kort: Mijn moeder overleed begin december na een redelijk kort ziekbed.

Mijn vader, mijn twee zusjes, mijn broertje en ik proberen het leven weer op te pakken. Ik ben weer sindskort bezig met verslagen te maken voor school, mijn jongste zusje loopt sinds drie weken weer stage, mijn vader werkt weer halve dagen, , mijn broertje studeert voor zijn tentamens en mn andere zusje richt zichzelf weer op het oppakken van een studie.

We willen allemaal zo graag weer verder met ons levens. Maar jammer genoeg staat onze energie er gewoon niet naar.

Gisteren zat ik voor mijn laptop omdat ik mn tweede verslag (van de vier die ik moet inleveren) wilde maken voor de minor die ik aan het volgen ben. Het lukte me alleen om mn laptop aan te zetten en mn verslag voor me te halen. Verder kwam ik niet.

Op het moment zijn ze op school bezig met de afronding van de minor. Eind deze maand worden de uitreikingen gehouden van de minor. Maar tegelijkertijd zou volgende maand ook mn afstudeerperiode beginnen. Alvorens dat ik de afstudeerperiode wil laten beginnen moet ik eerst alle tentamens en alle resterende openstaande opdrachten afronden met een voldoende. De openstaande opdrachten en de afstudeerperiode mag ik doen op het bedrijf waar ik mag gaan afstuderen.

Ik zit met deadlines van de minor, van de openstaande opdrachten van school en ook nog het begin van het afstuderen. Ik zou zo graag willen verder gaan met mn leven en ik wil zo graag proberen om al die deadlines te halen. Maar het lukt me allemaal niet. Dat besef ik maar al te goed en daarom heb ik in overleg met mn studiebegeleider en de voorzitter van de examencommissie besloten om mijn afstudeerperiode een kwartaal later te laten beginnen. Zodat ik mijn minor en de openstaande opdrachten rustig kan afmaken.

Op de 1 of ander manier voel ik me telleurgesteld dat ik het niet kan en dat ik weer alles moet uitstellen. Ik heb al een half jaar studievertraging.

Ik weet niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan. Wie had dit ook?

Ik moet ook door omstandigheden een jaar langer over mijn studie doen en hier had ik ook best wat moeite mee, tot ik me besefte dat ik er zelf weinig aan kan doen en dat het nou eenmaal zo is. Ik wil ook niet tegen de tijd dat ik klaar ben zo'n hekel hebben aan wat ik doe, dat ik het de rest van mijn leven niet meer wil, ook al heb ik dan een diploma in die richting.

Je hebt net iets heel heftigs meegemaakt en dat is pas een maand geleden! Niemand zal raar opkijken als je aangeeft dat dit nu allemaal teveel voor je is. Je kan nu wel keihard gaan werken en alleen maar aan school denken, maar dan kom je jezelf op een later tijdstip tegen, dus ik denk dat het heel goed is om nu wat meer aan jezelf te denken. En een kwartaal uitstel valt reuze mee, zelfs als je dat niet redt is het absoluut geen schande.

Het verwerken van zo'n verlies doe je niet 'zo' even tussen neus en lippen door. Ik denk dat je een manier moet vinden om te accepteren dat je vertraging gaat oplopen. Ik denk dat je er niet omheen kan dat dit meer tijd gaat kosten dan dat je eigenlijk toe wilt laten. Je zult het nodig hebben, het is niet niks. Het laatste wat je erbij kan gebruiken, is dat je jezelf verder de stress (en misschien later een burn out ofzo) in werkt. Veel sterkte.

Ik snap dat het een teleurstelling voor jezelf is maar niemand verwacht van jou dat je gewoon keihard doorgaat met studeren terwijl je net afscheid hebt moeten nemen van één van de belangrijkste mensen in je leven.

Wees niet zo hard voor jezelf. Gun jezelf de tijd om te rouwen. Stop dat beetje energie wat je hebt in het verwerken van dit grote verlies.

Heel veel sterkte.. en echt, het is nog zo vers, wees lief voor jezelf..

hoi bitterkoek,
allemaal heel logisch hoor, je noemt het falen, maar dat is totaal niet zo.
het heeft gewoon allemaal tijd nodig, ik ken het van mezelf je wilt het allemaal zo graag en snel, maar dat gaat gewoon niet.
je moet op dit moment gewoon alleen dingen doen die je zelf aan kan, en de rest komt vanzelf wel weer.
ik weet nog in een vorig topic van jou, bedoelde ik het ook alleen goed, toen viel je me ook aan, niet bewust dat weet ik zeker, toen had je het over dat je gewoon weer wilde werken en zo, toen zei ik ook zoiets van geeft het de tijd.
het is nog maar een maand geleden dat is gewoon nog heel kort.
rouwen staat geen tijd voor, iedereen doet het op zijn eigen manier
wens je nog wel heel veel sterkte toe, hoop dat je veel steun aan je family hebt

Je had helemaal gelijk, Banjer. En sorry daarvoor als ik er te fel erop in ging.

Maar inderdaad ik wil te snel. Het mooie is dat ik er wel mijn afleiding in kan vinden en het voelt goed als ik aan een verslag aan het werken ben. Ik vind het ook maar niks als ik alleen thuis zit. Ik wil weer leren genieten van het leven, zoals mijn moeder dat ook altijd deed. Maar omdat ik merk dat ik het nog niet helemaal aan kan heb ik dat besluit genomen over mijn afstudeer periode.

Bitterkoek_ schreef:Je had helemaal gelijk, Banjer. En sorry daarvoor als ik er te fel erop in ging.

Maar inderdaad ik wil te snel. Het mooie is dat ik er wel mijn afleiding in kan vinden en het voelt goed als ik aan een verslag aan het werken ben. Ik vind het ook maar niks als ik alleen thuis zit. Ik wil weer leren genieten van het leven, zoals mijn moeder dat ook altijd deed. Maar omdat ik merk dat ik het nog niet helemaal aan kan heb ik dat besluit genomen over mijn afstudeer periode.

geeft niets hoor, ik snap het helemaal,
ik kon in die tijd ook af en toe raar reageren.
had zelfs idee dat ik me zelf helemaal niet meer was, het was ook raar en dat ken jij vast ook wel, iedereen gaat verder maar jij zit daar nog met je vedriet en af en toe weet je het niet meer, dat vond ik zo raar.
ik begin nu ook wel een beetje weer te genieten van het leven, af en toe is dat knap moeilijk hoor, en het meest moeilijk heb ik het er af en toe mee dat niemand meer vraagt hoe gaat het met je? ze denken allemaal van nou kom op zeg het is nu al zo'n tijd geleden, nu kan je wel weer verder.
ik ga nog wel naar een psycholoog, maar ben er wel beetje klaar mee eigenlijk, vond ik het begin een aardige man, maar nu af en toe is hij zo vreemd? gaat hij me dingen vragen die hij me eerder ook al heeft gevraagd en dan denk ik hallo!! heb je geen geheugen of zo, dus aan hem heb ik niet veel meer helaas.
hoe ging het met oud en nieuw met je? ik vond het erg moeilijk, wilde aan ene kant dat het jaar snel voorbij was, maar aan andere kant wilde ik 2010 nog helemaal niet afsluiten, dat is toch een jaar vol herinneringen, moelijk uit te leggen maar jij snap me vast helemaal.
nogmaals sterkte en sorry voor lange verhaal
liefs moon

Het woord falen is hier mijns inziens helemaal niet op zijn plaats. Je hebt een ontzettend heftige tijd (nog maar net) achter de rug, geef jezelf de tijd en ruimte om te rouwen. Je studie komt wel, jij staat nu op de eerste plaats. Zorg maar goed voor jezelf!

zegmaar_ schreef:Het verwerken van zo'n verlies doe je niet 'zo' even tussen neus en lippen door. Ik denk dat je een manier moet vinden om te accepteren dat je vertraging gaat oplopen. Ik denk dat je er niet omheen kan dat dit meer tijd gaat kosten dan dat je eigenlijk toe wilt laten. Je zult het nodig hebben, het is niet niks. Het laatste wat je erbij kan gebruiken, is dat je jezelf verder de stress (en misschien later een burn out ofzo) in werkt. Veel sterkte.

Ik sluit me hier helemaal bij aan. Maar dit is geen falen, ik snap dat je probeert het zo goed en snel mogelijk op te pakken, maar je hoeft jezelf niet het (bijna) onmogelijke op te leggen. Heel veel succes ermee en sterkte nog natuurlijk.

Hee meid,

Ik studeerde ook toen mijn vader plotseling overleed. Ik heb me na een week of vier keihard gestort op het halen van mijn tentamens en ook dat studiejaar heb ik toen gehaald. Daarna ben ik helemaal compleet ingestort. Ook ik had zo de neiging om te laten zien dat ik gewoon door kon gaan (en dat wilde ik ook zelf) dat ik mezelf helemaal voorbij liep. Ik heb uiteindelijk een jaar langer over mijn studie gedaan maar ik heb het verlies nu uiteindelijk wel kunnen verwerken. Ook dat is belangrijk meid! Goed dat je het al met je studiebegeleider hebt besproken, blijf met hem/haar in contact over wat wel of niet gaat. Zelf zou ik het ook per dag bekijken. Ik had de ene dag dat ik het heerlijk vond die afleiding en dat het studeren ook goed ging, de andere dag kwam er niks van terecht. Ik heb dat maar even laten gebeuren toen...

Sterkte!

Hoi hoi
Je moet je zelf de rust en tijd gunnen om dit te verwerken! Mijn vader is in februari overleden na een kort ziek bed. En alles is zo heftig wat er daarna gebeurd. Nu moet je je leven weer "gewoon"oppakken, maar dat gaat niet zomaar. Ik zelf voel me sinds 2 weken weer helemaal de goede kant op gaan. Je maakt allemaal emoties mee en nieuwe dingen en daar moet je de tijd voor nemen om dat te verwerken. Ga lekker door met je studie maar neem je tijd. Het is fijn voor je dat je uitstel heb gekregen en daar moet je je maar lekker aan houden. Doe lekker wat je zelf wilt. Niets overhaasten, want daar heb je alleen jezelf maar mee!
Heel veel strekte verder!

Ik denk dat eigenlijk alles al gezegd is inmiddels en ik sluit me bij de vorige meiden aan.
Je hoeft niet zo hard voor jezelf te zijn, geef jezelf en je familie de tijd om te rouwen, dat hebben jullie nodig. Praat erover met elkaar en zoek steun bij elkaar. Je zult zien dat je langzaam bij beetje de draad weer op kunt pakken. En dan heb je maar een jaar studievertraging... Dat is even balen, ik spreek uit ervaring want ik heb zelf inmiddels anderhalfjaar vertraging, maar je kan de rest van je leven nog keihard werken. Nu moet je jezelf even de tijd gunnen en als je er echt aan toe bent, dan kun je aan afstuderen gaan denken en je zult zien dat het je dan veel makkelijker af gaat en dan kun je er ook echt van genieten en trots op jezelf zijn... Heel veel sterkte voor jou en je familie