Uitstellen of toch gaan proberen?

Ik ben bijna 29 (mei) en heel langzaam komen toch de babykriebels. Het is niet dat ik perse dit jaar voor een kindje wil gaan, maar als alles goed gaat zou volgend jaar best willen stoppen met de nuvaring. Ik ga in augustus eindelijk ander werk doen maar daar moet ik eerst nog 3 misschien 4 jaar voor leren/werken. Maar omdat ik toch al tegen de 30 loop weet ik niet of ik nog wel 3 a 4 jaar wil wachten. Ik begrijp heel goed dat leren/werken en een kleine erg zwaar kan zijn. Maar om nu te wachten want ik heb altijd heel hard NEE geroepen vanwege mijn baan. Ik ben een enorme twijfelkont maar wat is wijsheid? Want niet elke zwangerschap is vanzelfsprekend.

Ik weet dat hier ook studerende/werkende mama's zijn. Hoe hebben deze mama's het ervaren? En belangrijk hoe reageerde het werk/school?

Ik weet natuurlijk niet wat je precies gaat doen, maar mijn ervaring is dat studeren en moeder worden best samen kunnen gaan.

Je weet alleen helaas nooit hoe het loopt, ik ben er wel ruim een jaar tussenuit geweest omdat ik zo ziek was tijdens de zwangerschap. Was dit niet zo geweest, dan had ik amper vertraging opgelopen. En nu dus wel een heel jaar.

En het ligt denk ik aan de studie, en hoeveel je er voor moet doen. Ik heb weinig contacturen, en hoef amper te leren om vakken te kunnen halen. Heb wel stage, en dan heb ik oppas nodig. Verder hoef ik als ik thuis ben weinig te doen aan de studie. Moet je nog wel veel doen, dan lijkt het me een stuk pittiger. Maar onmogelijk is het in elk geval niet!

Op school vond iedereen het trouwens ontzettend interessant, dat ik moeder zou worden. Toevallig hadden we een babyboom in dat jaar, 3 studenten uit onze klas van 10 zouden ouders worden (2 mama's en 1 papa). De rest vond dat best interessant en reageerde enthousiast. Viel me alles mee, ik had natuurlijk geen idee hoe ze op zulk nieuws zouden reageren.

Ligt denk ik wel een beetje aan je opleiding, hoe intensief het is, in hoeverre je zelf je tempo en je programma mag bepalen, hoe erg het is als je er langer over doet, enzovoort.

Ik ga de zorg in. Dus dan ben je wel lichamelijk bezig. Zeggen tijdens mijn stage 'sorry dat doe ik niet want ben zwanger' is helemaal niet mijn instelling. Dus dan zou ik moeten hopen op een goede zwangerschap en ja dat is niet te garanderen. Natuurlijk kan het altijd goed gaan, maar je hebt het vaak niet in de hand en dan zou ik wel balen als ik tegen de lamp ga aanlopen. Dat is dus ook de reden dat ik bewust niet voor een kleintje ben gegaan tijdens mijn Job bij Defensie omdat het fysiek best zwaar is. Had er eerder uit kunnen gaan maar heb mijn baan altijd leuk gevonden.

Mijn ervaring is dat studeren en zwanger zijn/moeder zijn ook goed te doen is. Maar het hangt natuurlijk erg af van je opleiding en hoe flexibel ze daar zijn. Desnoods kan je als het echt niet lukt als je zwanger bent er een paar maand tussenuit? Dan doen veel zwangere studenten. Die schrijven zich dan het jaar erop weer in.
Ga je een bbl/duale opleiding doen of gewoon naar school zeg maar?

Dat heeft denk ik niet zoveel met instelling te maken. Als er dingen zijn die je simpelweg niet mag doen tijdens een zwangerschap of dingen die de verloskundige/gynaecoloog je afraadt omdat ze in jouw situatie risico opleveren dan zou je wel gek zijn als je ze toch gaat doen omdat je zo nodig flink wil zijn. Dingen die je wel gewoon mag doen, zul je sowieso wel gewoon moeten doen, lijkt mij, ook als je niet zo flink bent.

Maar goed, als je je opleiding af hebt ga je neem ik aan werken in dit werkveld, dus dan hou je dat ook.