Jezelf zijn in een relatie

Wij zijn beide onszelf en kunnen ook onszelf zijn.
Volgens mij zit er iets niet helemaal fris in je relatie als dat niet zo is!
Als dat bij mij het geval zou zijn zou ik eens heel goed nadenken of het dan wel een eerlijke relatie zou zijn....

Tuurlijk moet je in elke relatie een beetje geven en nemen.
Maar bang zijn voor ruzie of dat je partner er vandoor gaat vanwege een andere mening... Nee dat zou voor mijn gevoel echt niet juist zijn.

Met hazeltje eens en wij zijn dan ook onszelf. Ik kan doen en zeggen wat ik wil bij wijze van. Hoef niet bang te zijn voor ruzie dan of zo.

Ook wij zijn volledig onszelf in onze relatie. Soms komt het wel eens voor dat we ergens anders over denken en dan praten we bijvoorbeeld over elkaars visie, en ja, soms leid dat tot een discussie en soms kap ik het af omdat ik weet dat het geen zin heeft om erover te discusseren omdat we er toch niet uitkomen, maar gelukkig zijn we het meestal met elkaar eens. Ik denk ook dat het niet goed is als je je anders voor gaat doen dan je bent.

Ik probéér mijzelf te zijn in mijn relatie. Ik dwing mijzelf min of meer, omdat ik vind dat hij dat verdient om mijn "gehele mij" te krijgen. Ik heb ook met mijzelf afgesproken dat ik mij niet meer zo verschrikkelijk ga aanpassen in een relatie.
Ik ben mishandeld in een eerdere relatie, en ook geloosd vanuit het niets in mijn vorige relatie en ik vind het nog wel eens moeilijk om mijzelf te zijn. En dan mijzelf als in zeggen wat mij dwarszit.
Soms schrik ik van wat ik zelf zeg, en zit het zo in mijn automatisme om weg te duiken, maar altijd verrast zijn antwoord mij weer en is hij zo begripvol en lief.

Mijzelf zijn als in krabben waar ik jeuk heb, puisten uitknijpen en van mij af scheten? Ik heb nog wel enige gêne.

Hazeltje schreef:Wij zijn beide onszelf en kunnen ook onszelf zijn.
Volgens mij zit er iets niet helemaal fris in je relatie als dat niet zo is!
Als dat bij mij het geval zou zijn zou ik eens heel goed nadenken of het dan wel een eerlijke relatie zou zijn....

Tuurlijk moet je in elke relatie een beetje geven en nemen.
Maar bang zijn voor ruzie of dat je partner er vandoor gaat vanwege een andere mening... Nee dat zou voor mijn gevoel echt niet juist zijn.

Helemaal eens.

ZWW, nieuwe vriend?

Ja, vandaag precies een maandje!

In principe kan ik gewoon helemaal mezelf zijn in onze relatie en volgens mij kan mijn man dat ook. Ik ben absoluut niet bang dat hij bij me weg zou gaan omdat ik een andere mening heb bijvoorbeeld.

Hetzelfde antwoord als dromertje.

Ik vind het heel belangrijk dat dit kan.

Los van de vraag wat 'jezelf' dan is, want daar verschillen de meningen ook over. Ook als je je mening voor je houdt ben je jezelf, want kennelijk is 'jezelf' dan dat je je mening voor je houdt al je bang bent voor ruzie Of kennelijk is 'jezelf' dan dat je je aanpast aan de ander, als je dat altijd maar doet Zeggen dat je dan niet jezelf bent vind ik altijd wat raar, want je doet het toch zelf

Maar goed, los daarvan:
Ik denk dat mijn partner en ikzelf alletwee 'onszelf' kunnen zijn. Al moeten we beiden wel aanpassingen doen aan elkaar, maar dat lijkt me logisch. Als je altijd koste wat kost 'jezelf' wilt kunnen zijn moet je geen relatie beginnen, want in elke relatie is een zekere mate van aanpassing nodig, en dat is ook helemaal niet erg.

In mijn relatie moet ik oppassen dat ik niet alle ruimte inneem en dat ik ruimte voor mijn man overlaat (in dingen als praten, beslissingen nemen, dingen bedenken, afspraken plannen) Ik neem die ruimte makkelijk voor mezelf, hij is juist geneigd om die ruimte aan iemand anders te geven. Dus daar moeten we beiden rekening mee houden, hij moe(s)t leren om die ruimte te nemen voor zichzelf, en niet zichzelf weg te cijferen, en ik moe(s)t leren om mezelf wat méér weg te cijferen.

Ik ben helemaal mezelf in onze relatie, zou dit niet kunnen dan zou ik me niet prettig voelen in een relatie. Ik denk dat mijn vriend ook wel helemaal zichzelf is, althans, hij zegt dat hij zich helemaal op zijn gemak voelt bij mij en ik hem een soort van innerlijke rust geef. Daar vertrouw ik op. In een vorige relatie heb ik mezelf wel heel erg weggecijferd en daar werd ik niet gelukkig van, ik heb nu precies de relatie die ik zocht en wilde.

Sneeuwwitje schreef:

Lilith schreef:In mijn relatie moet ik oppassen dat ik niet alle ruimte inneem en dat ik ruimte voor mijn man overlaat (in dingen als praten, beslissingen nemen, dingen bedenken, afspraken plannen) Ik neem die ruimte makkelijk voor mezelf, hij is juist geneigd om die ruimte aan iemand anders te geven. Dus daar moeten we beiden rekening mee houden, hij moe(s)t leren om die ruimte te nemen voor zichzelf, en niet zichzelf weg te cijferen, en ik moe(s)t leren om mezelf wat méér weg te cijferen.

Dit bedoelde ik ook. Niet vervelend bedoeld, maar het lijkt soms of sommige mensen zelf geen beslissingen kunnen nemen, alles aan hun partner overlaten. De ene partner is dan te dominant en de ander vindt alles maar prima. Zolang je het zelf goed vindt of je weet dat je zelf zo bent en je partner, is er natuurlijk niets aan de hand. Maar niet iedereen is daar zelf zo bewust van. En vooral naar de buitenwereld kan dat vreemd overkomen.

Mijn partner is ook zo, ik moet alles regelen, ik klets de oren van zijn hoofd, maar wij zijn wel wie we willen zijn, en gelukkig op deze manier. Natuurlijk laat ik hem ook zaken regelen, want anders leer ik nooit iets uit handen te geven en kan hij niks zelf.
Naar de buitenwereld toe, denken velen dat ik hem onder de duim is, maar gelukkig weten wij beter, en doet mijn mannentje echt zijn mond wel open.

Ja wij kunnen onszelf zijn in de relatie, vind dat ook 1 van de belangrijkste dingen.

Eens met Lilith. Je moet jezelf kunnen zijn, maar je hebt natuurlijk wel iemand om rekening mee te houden in een relatie. Ik heb wel vaker het klassieke voorbeeld "liefde maakr blind" gezien en meegemaakt. Dan heb je het zelf geen eens door. Ik had dat in mijn laatste relatie en ik merkte het heel snel nadat het uit was, hoe erg ik op mijn tenen had gelopen al die tijd. Dat gevoel deed me toen erg goed

Natuurlijk ben ik in het begin wel wat terughoudender geweest. Dan is alles nog nieuw en ben je inderdaad bang dat hij er vandoor gaat. Het is allemaal heel geleidelijk gegaan en dat gevoel is vanzelf verdwenen.

Mijn vriend en ik hebben bijvoorbeeld een hele verschillende smaak qua films/series/tvprogramma's.
Op een gegeven moment hebben wij er dan ook voor gekozen om gewoon onze eigen dingen te blijven doen dus het komt heel vaak voor dat ik beneden zit en hij boven of andersom. Zolang we het zelf goed vinden is er geen probleem.
Ik ga hem niet dwingen om mijn programma's mee te kijken. Dat hoor je namelijk ook weleens, maar dan heb ik liever dat hij iets voor zichzelf gaat doen.