n.a.v..... zou je draagmoeder kunnen zijn?

1. Zou je zelf draagmoeder kunnen/willen zijn voor bijvoorbeeld je zus of je beste vriendin? Alleen als mijn eigen kinderwens vervuld zou zijn.

2. Zou je een eicel doneren aan een bijzoner iemand? Ja.

Draagmoeder zou ik niet kunnen en willen zijn, ik zou me veel te veel hechten aan het kindje.

Eicel zou ik alleen doneren aan mijn zusje of een van mijn beste vriendinnen.

Draagmoeder zou ik niet kunnen. En ik wil mijn gezin ook niet nog een zwangerschap aan doen. Door mijn bekken gaat het toch ten koste vd kinderen en man.

Eicel, denk het ook niet.

Ik vind het opvallend dat vrij veel mensen wel eicellen zouden willen doneren, sommige zelfs aan iedereen. Dit lijkt mij namelijk bijna nog lastiger dan draagmoeder zijn. Het is genetisch gezien toch voor de helft jouw kind. Ik zou het heel lastig vinden om daar afstand van te nemen en me er niet mee te bemoeien. Ook draagmoederschap lijkt me erg heftig, maar dit zou ik voor mijn zusje wel in overweging nemen.

Ik denk dat ik beiden erg moeilijk zou vinden. Draagmoeder zou ik sowieso niet doen, omdat je je toch gaat hechten aan een kindje. Een eicel doneren weet ik ook niet, het is dan toch voor de helft mijn kindje... Misschien zou ik dat dan nog liever voor een vreemde doen, zodat je het kindje niet elke keer tegen komt?

Julia schreef:Ik vind het opvallend dat vrij veel mensen wel eicellen zouden willen doneren, sommige zelfs aan iedereen. Dit lijkt mij namelijk bijna nog lastiger dan draagmoeder zijn. Het is genetisch gezien toch voor de helft jouw kind. Ik zou het heel lastig vinden om daar afstand van te nemen en me er niet mee te bemoeien. Ook draagmoederschap lijkt me erg heftig, maar dit zou ik voor mijn zusje wel in overweging nemen.

Die negen maanden zwangerschap zijn veel tastbaarder dan de wetenschap dan dat het kind jouw genen heeft. Een kind dat in jouw buik groeit, dat jou schopjes heeft gegeven, dat je zelf op de wereld hebt gezet, daarbij voel je het denk ik veel meer, die genetische verbondenheid is meer iets wat je verstandelijk gezien weet, maar dan groeit het kindje wel in een andere buik, een ander maakt de bevalling door. Daarbij doe je bij eiceldonatie in een veel eerder en veel minder tastbaar stadium afstand.

Ik zou overigens niet aan iedereen eicellen doneren, maar ik denk wel dat ik er minder moeite mee zou hebben dan met draagmoederschap.

Overigens zou ik niet eisen dat ik voogd was als ik een eicel zou doneren, ik vind wel dat mensen die een kind krijgen met behulp van eiceldonatie het recht moeten hebben om evenveel zeggenschap te hebben over hun kind dan andere ouders. Het is dan wel echt hún kind.

Draagmoeder zou ik niet kunnen en willen zijn, omdat ik me teveel aan het kind ga hechten en het teveel als mijn kind zou gaan zien.

Eiceldonatie zou ik wel overwegen voor bijvoorbeeld mijn zusje. Vriendinnen niet. Spermadonatie zou ik ook overwegen voor mijn zusje, voor vriendinnen wederom niet.

Susan schreef:

Julia schreef:Ik vind het opvallend dat vrij veel mensen wel eicellen zouden willen doneren, sommige zelfs aan iedereen. Dit lijkt mij namelijk bijna nog lastiger dan draagmoeder zijn. Het is genetisch gezien toch voor de helft jouw kind. Ik zou het heel lastig vinden om daar afstand van te nemen en me er niet mee te bemoeien. Ook draagmoederschap lijkt me erg heftig, maar dit zou ik voor mijn zusje wel in overweging nemen.

Die negen maanden zwangerschap zijn veel tastbaarder dan de wetenschap dan dat het kind jouw genen heeft. Een kind dat in jouw buik groeit, dat jou schopjes heeft gegeven, dat je zelf op de wereld hebt gezet, daarbij voel je het denk ik veel meer, die genetische verbondenheid is meer iets wat je verstandelijk gezien weet, maar dan groeit het kindje wel in een andere buik, een ander maakt de bevalling door. Daarbij doe je bij eiceldonatie in een veel eerder en veel minder tastbaar stadium afstand.

Dit wilde ik ook zeggen, een eicel heb ik niet bepaald binding mee, en dan is de wetenschap dat het biologisch mijn kind is niet te vergelijken met het gevoel wat een groeiend kindje in je buik geeft. Ik zou ook met draagmoederschap meer moeite hebben, maar zoals ik al eerder zei, dan wil ik het kindje ook niet meteen vasthouden. Misschien na een paar dagen/weken wel, maar dat echte besef van dat is míjn dochter, kwam bij mijn dochter echt toen ik haar meteen op mijn buik kreeg. En ik denk dat ik dat persoonlijk voorkom door het kindje niet meteen op mijn buik te krijgen.

Nee, dat zou ik niet kunnen.

Eicel donatie ben ik al over aan het nadenken voor als bij mijn zusje de 3 IVF pogingen niet mogen lukken.

Jeetje, interessant... Ook hoe iedereen er andees over denkt. Ik zou no way een eicel aan iemand doneren. Voor mijn gevoel blijft het dan toch een soort 'mijn' kind. Om die reden zou ik het ook niet ok vinden als mijn man sperma zou doneren aan wie dan ook. Ooit aan de orde geweest voor twee lesbische vriendinnen. Maar nee, ik zou dat niet los kunnen zien.
Draagmoederschap- ja. Had ik met alle liefde gedaan voor mijn zus als dat nodig was geweest (helaas is mijn enige zus overleden, dus zal nooit aan de orde zijn). Genetisch is het dan niet mijn kind, voor mijn gevoel zou ikx dan ook echt het kind van een andr hebben en daar blij voor zijn.
Zwanger zijn heb ik ook nooit erg gevonden, dus dat scheelt ook.

Draagmoeder zou ik niet kunnen, ook gezien mijn gezondheid lijkt mij dat niet verstandig.

Eiceldonatie zou ik wel kunnen voor zussen en goede vriendinnen.

Ik denk dat ik beiden niet zou kunnen. Ik hoop dan ook dat het in mijn omgeving niet aan de orde zal zijn dat ik hun enige hoop zou zijn. Draagmoederschap kan ik zeker weten niet, eiceldonatie zou ik eventueel nog wel over na willen denken als het mij door een dierbaar persoon gevraagd zou worden. Maar ik zou in elk geval niet meteen ja zeggen, want ik vind het nogal wat. Vind mezelf nu wel egoïstisch klinken, maar ik denk niet dat ik het aan zou kunnen.

Kunnen vast wel, willen absoluut niet (zomaar)

Beiden maar alleen voor mijn zus, zus van mijn man of vriendin van mijn broer