dit doet pijn...

Om te beginnen: zou niemand mijn verhaal willen quoten? Ik wil graag de mogelijkheid behouden het te kunnen verwijderen.

Wellicht weten sommige forummers hier nog dat in juni 2010 mijn relatie uit is gegaan, doordat mijn toenmalige vriend vreemdging. De manier waarop dit liep, heeft erg veel gedaan met mijn vertrouwen in mannen en mijn zelfbeeld. Ik ben geen type dat per se een vriend wil en was ook wel happy met mezelf weer op een gegeven moment. Telkens als ik wel weer aan het daten was, werd ik er onzeker van en vooral het gevoel niet mijn angsten te willen projecteren op anderen, maakte mij wellicht veel meer easy going naar de desbetreffende mannen toe, dan ik achteraf gezien zou willen. Het enige wat ik namelijk nooit heb gewild, is veranderen in een jaloers persoon en ik denk dat ik daarin best goed ben geslaagd - ik was dat voorheen ook niet, dus vandaar.

Afgelopen maanden intensief contact gehad met een man, die ik afgelopen zomer al had leren kennen, maar doordat hij me veel te hard van stapel liep, heb ik toen het contact min of meer verbroken. Ik vond dat te beklemmend dat het zo snel moest van hem, want hij woont in mijn oude woonplaats, waar ik nog niet dood gevonden wil worden en heeft een kind van 4 jaar en co-ouderschap. Dan stort ik me niet zomaar in een relatie.

In oktober is het contact toch weer ontstaan en had hij in de 2,5 maand dat wij geen contact hadden, een "relatie" met een meisje dat 13 jaar jonger was dan hij gekregen. Ik vond dat 'apart', aangezien hij vrijwel direct na ons verbroken contact een relatie met haar was begonnen, maar op de dag dat ik naar hem toeging in oktober, is die relatie ook verbroken. We hadden het weer net zo leuk als eerder en voor mij werd het nu ook tastbaarder, doordat ik zijn zoontje nu ook zag en het echt een lief jochie is.

Afgelopen maanden werd de band steeds hechter en belden we veel. Het elkaar zien niet veel vanwege de afstand en omdat ik toch telkens wel bleef twijfelen. Ik zou middenin een gezin terechtkomen, de afstand, de woonplaats; het voelde ergens niet goed, maar omdat de klik zo bijzonder was, hebben we op een gegeven moment in december besloten het toch samen te proberen.

Door een bijzonder rare discussie verdween hij al een week later 9 dagen van de radar, waar ik not amused over was, maar toen we weer on speaking terms waren, heb ik hem het voordeel van de twijfel gegeven en leek hij er ook oprecht spijt van te hebben. De avond voordat we die discussie kregen, had hij een feestje en daar via via een meisje leren kennen van 20 jaar. Hij is zelf 36 jaar en klaarblijkelijk klikte dat leuk en voegden ze elkaar toe op FB. Naja, prima... Ze spraken soms af in januari en februari, maar ik zocht daar niets achter, want hij vertelde me dat ook gewoon. Vond het wel opzienbarend, dat hij als ruimschoots volwassene, het op de één of andere manier zo leuk heeft/had met meiden die allemaal rond/begin twintig zijn, maar aangezien het een vriendinnengroepje is, waar o.a. zijn exvriendin van 22 ook deel van uitmaakt, stond ik er niet echt bij stil. Het viel me hooguit op dat hij wel heel vaak wilde laten merken naar mij toe toch wel meer levenservaring te hebben en dat uitte zich in mij erg vaak op irritante wijze de les te lezen of te corrigeren. Alles moest voldoen aan zijn standaard en ik werd daar steeds minder meegaand in.

Hij gaf ook aan dat hij zijn verliefdheid naar mij toe even in de koelkast had gezet, wat inhield dat hij het wel nog was, maar zichzelf enigszins in bescherming wilde nemen; mede doordat ons contact al een keer verbroken is geweest en ook vanwege zijn zoontje. Halverwege januari zagen we elkaar, maar de sfeer was ook anders. Het voelde voor mij niet meer zoals het was en we sliepen ook apart van elkaar. We zijn gaan slapen met het gesprek dat het alles of niets zou worden, omdat ik met name geen zin had te investeren in iemand die klaarblijkelijk niet goed weet wat hij wil en dus 9 dagen mij in de wacht zet om echt iets heel onbenulligs. Volgende ochtend zette hij me gigantisch voor het blok door via zijn zoontje te vragen of ik met zijn zoontje ging douchen en daar was ik eigenlijk wel pissig over. Zag dat jochie pas voor de derde keer en na zo'n onduidelijke band tussen ons, vind ik dat echt heel ongepast. Maar goed, ik was overdonderd, dus heb het met m'n stomme kop ook nog gedaan...

We hebben afscheid genomen met de woorden dat het allemaal tussen ons wel goed zou komen en de daaropvolgende 3 weken spraken we elkaar wel veel minder en whatsappten we ook aanzienlijk minder (inhoud veranderde ook), maar ik gooide het erop dat dit kwam doordat hij goed na wilde denken. Begin februari na een gesprek van 5 uur (!!) tot echt diep in de nacht, met de meest idiote discussies, kwam hij er na 3 uur mee dat hij twijfelde of hij alles wel waar kon maken en na 4,5 uur was de kogel door de kerk. Meneer had het (zogenaamd) vanaf de zomer een eerlijke kans gegeven en hij had me niet voldoende gemist en was niet meer verliefd. In plaats van dat hij dat meteen zei of het meer bij zichzelf hield, heeft hij me in die paar uur tijd van alles verweten waardoor mijn zelfvertrouwen met het kwartier afnam. Ik voelde me heel klein worden, helemaal doordat hij juist aangaf dat er geen andere vrouw in het spel was (dat kan nou eenmaal gebeuren dat je verliefd wordt op een ander), maar het lag zogezegd allemaal aan mijn stressvolle karakter - ik had 'm namelijk gevraagd waarom hij me liet douchen met z'n zoontje en ik me daar vrij ongemakkelijk bij voelde en zijn antwoord was: "Wilde even checken hoe preuts je was." Sorry?! En daar zet je je zoontje voor in? Freak!

Dag erna kreeg ik een berichtje dat hij graag zijn gedachten wilde ordenen en als we er nog een keer face to face over wilde praten, dat we dat binnenkort wel konden doen. Het ging er namelijk in dat laatste telefoongesprek best fel aan toe, omdat ik het heel onterecht vond hoe hij me betichtte van allerlei dingen. Hij gooide het er zelfs op dat hij vriendschap had verward met verliefdheid; jaja, dat gebeurt mij ook altijd 2x in een halfjaar...??

Sindsdien zag ik via FB en het spaarzame contact dat we nog hadden, dat hij opeens heel veel omging met dat meisje van 20 die hij op dat afscheidsfeestje had leren kennen. Ze kwam borrelen, ze gingen schaatsen en op de avond dat wij even zouden bellen, kom ik er de volgende dag via FB achter dat hij met haar en een paar andere jonge meiden was gaan carnavallen en kreeg ik drie dagen later een nietszeggend berichtje, waarin stond dat zijn hoofd even overliep qua werk (dat geloof ik wel, hij werkte laatste weken echt 12-16 uur per dag) en hij zich daardoor aan het terugtrekken was en daar ook excuses voor aanbood. Maar omdat we beiden ons laatste gesprek onprettig vonden, leek een gesprek ons wel goed. Hij komt wekelijks langs mijn woonplaats vanwege zijn werk, dus ik had voorgesteld om dan maar misschien a.s. dinsdag even af te spreken. Tot op heden niets gehoord en nu zie ik vanavond dat hij serieus bij dat meisje van 20 op haar FB kwakt: Dikke kus en zij daarop reageert met Dikke kus terug . In principe heb ik er echt geen hol mee te maken, maar het was wel mijn angst... Zij scheelt net zoveel met zijn zoontje als met hem, zijn exvriendin en hij zijn mede uit elkaar gegaan door het leeftijdsverschil van 13 jaar en dit 20-jarige meisje is dus een vriendin van zijn ex. Nou ja, dat moeten ze lekker zelf uitzoeken met z'n drietjes, maar ik voel me zo genaaid. Ik denk oprecht dat dit niet speelde toen wij 5 uur aan het telefoneren waren en we er een punt achter hebben gezet, maar come fuckin' on: hij gaat alleen maar om met van die jonge meiden (echt niets ten nadele van forummers hier die ook begin 20 zijn), want zij kijken tegen hem op en die kut-pooierbak van 'm, z'n privé-auto, boot en grote huis, wat ik niet zozeer indrukwekkend vond. Ik keek meer naar wie er in die stomme boot vaart en in die auto's rijdt, zegmaar.

Nu doet het wel echt weinig goed voor m'n zelfvertrouwen dat mijn onderbuikgevoelens toch steeds meer bevestigd lijken te worden. Ik voel me echt ingeruild, juist doordat hij mij complex noemde. Ik gaf hem idd weerwoord en keek niet op tegen zijn bezittingen. Sterker nog: in mijn omgeving is zijn levensstijl niet geheel uitzonderlijk en in dat dorpje waar hij woont, is er praktisch niemand die zich dit kan permitteren. Voor die meiden die zo jong zijn enorm interessant, want zij wonen veelal nog gewoon thuis en mogen met hem in die patserige wagen rijden etc etc. Maar echt, het steekt me zo enorm dat hij een gelijkwaardige band (ook al heb ik geen eigen huis met auto's en een boot), maar qua IQ etc etc. levelden we wel, nu zo is doorgesneden voor een groepje meisjes, waarvan hij achter hun rug om eentje gewoon neukpopje noemt, maar haar wel op gaat zoeken in het buitenland waar ze nu zit voor stage, en het dus met dat ene meisje opeens wel heel gezellig lijkt te hebben. Ik zie dat het gewoon aandacht vragen is, want twee dagen na ons telefoongesprek zette hij zelfs de te kinderachtige update op FB: . Al die meiden natuurlijk willen weten voor wie dat hartje was en hij ging dan heel mysterieus doen. Ik reageer daar niet op, maar het kwetste me wel, ook al zie ik heel goed dat het puur aandacht vragen is.

En nu, nu ben ik een onzeker hoopje mens geworden lijkt het wel. Bijna verbitterd, lijkt het wel. Of we echt verliefd waren of gewoon wilden zijn vind ik moeilijk in te vullen. Ik denk dat ik dacht het te zijn, maar gezien zijn teksten naar mij toe moet ik me wel heel erg vergissen als dat niet echt was. Er was iig wel een emotionele, bijzondere band en nu opeens is hij zogenaamd de beste vriendin met een meisje dat hij nog geen 7 weken kent en zien ze elkaar dus veel. Ik ben nog steeds niet jaloers, maar word er wel erg onzeker van, omdat het vaak door m'n hoofd schoot dat zij er wel eens iets mee te maken kon hebben na ons gesprek; maar ik dat idee zo bizar vond (aangezien zij gewoon een vriendin is van zijn ex en ook nog zo jong voor een man van 36 met kind), dat ik het rationaliseerde. Nu het er sterk op lijkt dat er toch wel iets gaande is, vind ik dat echt heel rot. Ik gun hem al z'n geluk, maar het voelt echt alsof ik gewoon in een leugen heb geleefd en ik kan geheel niet meer inschatten voor mezelf met wie ik dan zo'n fijne tijd had: het lijkt een geheel andere persoonlijkheid geworden te zijn en alsof hij z'n aandacht compleet heeft verlegd naar een makkelijker exemplaar in januari, maar dat niet eerlijk durfde te zeggen, of zoiets. Ik voel me erg rot onder, het maakt me verdrietig, onzeker en ook ergens wel boos. Niets ten nadele van dit meisje hoor, maar ik overdrijf denk ik echt niet als ik stel dat hij helemaal into mij was en opeens is het weg en is hij 2,5 wk later van die slappe, aandachttrekkende teksten op haar pagina aan het zetten. Natuurlijk kan ik ervoor kiezen hem overal uit te gooien en het dus niet meer te zien, maar misschien heb ik dat wel niet gedaan om te achterhalen of mijn gevoel juist was. Ik weet niet zeker of ze nu iets heel prils hebben (want het lijkt mij een ongeschreven regel dat je het niet aanlegt met vriendinnen van je ex, dit waren ook zijn woorden), maar hij heeft iig wel bovenmatige interesse opeens in haar, terwijl het met zijn ex juist door dit leeftijdsverschil niet werkte en hij dat ook niet wilde voor zijn zoontje. Het voelt alsof ik mijn maatje kwijt ben met wie ik urenlang kon kletsen, filosoferen en we echt op 1 lijn zaten. Laatste keer kregen we echt over alles discussie en is die hele band gewoon weg. En hoe sneu ik het ook van mezelf vind, de angst dat ik ben verruild voor een meisje dat veel minder ver is qua levenservaring, vind ik kwetsend. Natuurlijk hoeft hij niet maandenlang te rouwen, maar dit vind ik wel weer het andere uiterste, want had dit domweg niet achter hem gezocht.

Ik heb echt geen idee wat ik hiermee wil, want wij zijn geen item meer, dus feitelijk gezien is het onzin dat ik me hierover druk maak. Wellicht raakt het me zo, doordat hij mij allerlei dingen verweet, waarvan ik rationeel gezien heel goed weet dat het bullshit is, maar gevoelsmatig heeft hij me erg de grond ingetrapt. Ik voel me zo leeg nu...

Nogmaals, geen idee wat ik nu wil horen. Ik moet er met mezelf uitkomen, maar de pijn die het heeft gedaan voelt heel naar. De manier waarop het is geëindigd was niet waardig ten opzichte van wat we deelden of waarvan we wellicht dachten dat we dat deelden...

Hoe kom ik van deze nare gevoelens af? Ik vind het zo triest van mezelf dat ik me dit zo aantrek, want ik hoor zo langzamerhand bijna op hem neer te kijken, ook al is dat niet echt hoe ik wens mensen te herinneren...

Nou, staande ovatie en een lintje voor degenen die dit hebben willen lezen.

Alsof m'n verhaal nog niet lang genoeg was...

Ik vind het zo kwetsend denk ik, doordat hij echt veel tijd en energie in me stak en ook telkens vroeg of ik me wilde openstellen, zodat we het een kans konden geven en dan doe ik dat na verloop van tijd en eindigt het zo vaag. Om het mindfuckgehalte in m'n hoofd nog erger te maken; ik ben niet meer verliefd op hem. Als hij voor me zou staan, zou dat hele ideaalbeeld ook per direct weg zijn, want ik vond onze laatste date al niet zo leuk meer in januari. Toch ben ik nu zo onzeker, dat ik me er bijna ziek van voel. Ik zit aan de slaap- en rustgevende medicatie, want het blijft malen en ik heb erg getwijfeld het hier te plaatsen, want nu lijkt het alsof ik als 30-jarige misschien neerkijk op 20-jarigen. Dat is het echt niet. Ik kan me gewoon niet indenken dat we zulke fijne, diepgaande gesprekken hadden, intimiteit deelden en hij me dan zo snel letterlijk blootstelt aan zijn zoontje, waardoor het mij te snel ging en ik me er onprettig bij voelde en opeens ben ik dan de stresskip die zogenaamd geen affiniteit met kinderen heeft, er veel meer moeite voor moet doen dan hij (mijn God, hij is de vader!!) en doordat wij hierin niet overeenkomstig handelen, ben ik te anders (lees: minder) dan hij. Rot op joh, fucker! Ik heb alleen maar respect gehad voor de moeder en ga me niet opstellen na 3x zijn zoontje zien als de coole stiefmoeder. Dat ben ik namelijk niet op zo'n moment, na zo'n korte tijd en ik vind het ook ronduit respectloos naar zijn moeder toe om met haar zoontje te gaan douchen, terwijl ik op dat moment geen idee had of het tussen de vader van dit jochie en mij nog weer goed zou komen.

Ik ben ergens boos merk ik, want ik heb niets willen overhaasten en als je een goede vader bent, wil je je kind toch ook niet zomaar blootstellen aan allerlei chicks in je huis?? Bah! Ik vind het zo frustrerend dat ik dan word neergezet als de complexe Nour, ipv dat hij enige vorm van zelfreflectie tentoonspreidt en niet al zijn gebreken op mij projecteerde in dat laatste telefoongesprek. Het heeft me echt zo onzeker gemaakt, ik schaam me er gewoon voor dat ik er zo door van slag ben en mezelf lijk te verliezen in een liefde wat misschien helemaal geen liefde was...

Jij verdient het absoluut niet om je zo te voelen. Ik heb niet woord voor woord alles gelezen, maar ik vind het er wel vanaf druipen dat hij een enorme stumper met een grote honger voor aandacht is. Jonge dames zijn daar nog wat gevoeliger voor, jij bent wat mij betreft rolmodel 'independent woman' en is het daarom voor hem complexer om jouw aandacht vast te houden. Lekker makkelijk om het dan om te draaien en te zeggen dat jíj complex bent. Ik hoop ergens wel dat jij van deze situatie hebt geleerd dat je meteen naar je onderbuikgevoel luistert.

Persoonlijk zou ik hem van Facebook verwijderen, zodat je ook niet meer gaat checken wie wat wanneer heeft gezegd/geschreven. Althans, dan ga ik er even van uit dat hij zijn profiel ook op privé heeft staan, anders heeft het nog geen nut.

Ik herken je verhaal ergens wel trouwens. Mijn ex begon een relatie met mij nadat het uit was met zijn ex. We hebben een half jaar intensief contact gehad en ik was helemaal in de zevende hemel. Hij kreeg zijn aandacht heel makkelijk van mij. Opeens verdween hij compleet van de radar. Ik ben langs zijn huis gereden, heb hem een kaart gestuurd (omdat ik toen was verhuisd), hij was plotseling van baan veranderd en daarmee had hij zijn mobiel ingeleverd, dus ik had verder niks. Totdat ik ineens berichtjes op internet kreeg dat ik een vuile stalker was, dat ik haar vent met rust moest laten, bla. Ik geloofde het in eerste instantie nog ook; had ik het niet in de gaten gehad? Heb ik hem nou zo verleid dat hij geen 'nee' kon zeggen? Maar we hadden het toch hartstikke leuK? Waarom x, y, z? Ik had zoveel vragen! Het bleek dus dat het even 'uit' was, maar dat ze weer bij elkaar waren gekomen (halverwege onze "relatie") en dat ze zouden gaan trouwen. Hij was alleen zo'n stumper die gewoon een vrouw bij zich wilde hebben en ik was toen dus lekker makkelijk, want hij had natuurlijk allang door dat ik hem leuk vond en ik was destijds ook rond de twintig - lekker makkelijk aandacht scoren voor de tijd dat het nodig is.

Toch heb ik het super leuk met hem gehad - leuk gepraat en rot gelachen, maar ik kan er niet prettig aan terug denken omdat het zo'n staart heeft gehad. Het is goed dat je hem het beste gunt enzovoorts, maar verplicht jezelf nou niet om er met een prettig gevoel aan terug te denken. Hij klinkt gewoon hartstikke fout (dat douche-voorval overigens WTF?). Ik hoop dat je de situatie zoals het is kan accepteren, achter je kan laten en doorgaan. Je bent niet complex, je bent gewoon een hartstikke slimme, onafhankelijke vrouw en ook nog eens verbaal enorm sterk. Daar heb je een beetje vent voor nodig om daar tegenop gewassen te zijn hoor.

Wat een eikel en een player. Hoe hij met jou is omgegaan en met de andere meisje(s) omgaat getuigt van weinig respect. Hij zal dat andere meisje net zo goed verdriet gaan doen in de toekomst als hij ook zo met haar omgaat. En om jou voor het blok te zetten tegenover zijn zoontje vind ik helemaal schandalig. Ik had dat niet eens gedaan voor hem, als ik me er niet prettig bij voelde. Dat is toch je eigen keuze. Belachelijk dat hij je zo probeert uit te testen. Nee, als ik je verhaal lees denk ik eigenlijk maar 1 ding; je moet blij zijn dat je van hem verlost bent en niet meer in zijn eventuele toekomstige pogingen/valkuilen trappen om toenadering te zoeken. Hij gebruikt je alleen maar. Het doet nu pijn, maar na verloop van tijd zal dat minder worden. Ik adviseer je om hem niet meer te volgen op facebook, dan vergeet je hem het snelst. Het ligt echt niet aan jou, je bent gewoon steeds de verkeerde tegen gekomen. Ik hoop dat je uiteindelijk een man vindt die van je houdt zoals je bent en waarmee je wel gelukkig wordt. Veel sterkte!

Een met mzcharlotte.

Ik vind dat deze man het niet eens waard is om jou zo minderwaardig over jezelf te laten voelen. Makkelijk gezegd, dat weet ik.

Denk dat je niet overkomt naar 20jarigen van hier alsof je ze minder ervaren vind, maar begrijp je punt dat het gewoon raar is dat hij als 36 jarige vaak een klik heeft met meiden van 20, die toch nog een hele weg hebben te gaan en veel veranderingen doormaken. Geeft misschien ook wel aan wat voor persoon hij is, en dat hij misschien een stuk minder ver is dan jij.

Wat betreft de rotgevoelens in je maag, kan ik je helaas geen tip geven. Dat is iets wat moet slijten, en heeft tijd nodig. Wellicht is het misschien een idee hier met iemand over te praten. Ik heb die gevoelens nl ook gehad, en mij heeft het praten wel enigszins geholpen.

Ik adviseer je ook om hem van alle social media, telefoon ed te verwijderen. Op het moment dat je nog kunt achterhalen wat hij allemaal uitspookt, doe je dat nl ook en daar maak je jezelf alleen maar gek mee.

Een hele dikke voor jou. Hoop dat je wonden snel zullen slijten en dat je binnenkort iemand tegenkomt die jou wel waard is, want dat ben je namelijk zeer zeker!!!!!

Even kort vanaf mijn mobiel:

Wat vervelend dat er toch wat tussen hen lijkt te spelen. Ik blijf bij mijn punt dat je het niet aflegt of ingeruild bent. Wat die jonge meiden hem bieden is hoogstwaarschijnlijk van een heel ander niveau qua intensiteit en diepgang en het zijn zijn issues dat hij liever daar voor gaat, nier de jouwe!

Heeft ex al gereageerd op dat hartje?

Wat een lieve reacties. Krijg het niet echt meer geregeld om nu nog uitgebreider te reageren, want heb nog geen oog dichtgedaan. Hij heeft zijn FB deels op privé staan, btw.

Ik ben ook boos op mezelf, want hij ging mijn grens over na die idiote radiostilte om echt iets heel idioots, maar ik vond het zo onwerkelijk dat ik bijna al dolgelukkig was dat hij na ruim een week zijn telefoon weer opnam. Stom natuurlijk, maarja da's achteraf.

Wat ik wel me heb bedacht, is dat we voor dit gesprek van 5 uur een paar dagen ervoor een beetje heen en weer zaten te klooien naar elkaar op FB, waar zijn exvriendinnetje ook aan meedeed. Was gewoon grappig, maar hij probeerde ons eruit te lullen en op een gegeven moment pakte ik hem dus op een grappige manier op zijn woorden terug. Zijn ex was inmiddels al afgehaakt, toen er eenmaal "moeilijkere" woorden vielen, maar ik zette hem dus even te kakken op zijn eigen pagina, terwijl hij mij zoals zo vaak probeerde af te troeven. En opeens is het 5 dagen erna over en ben ik complex (ook al had dat complexe met veel meer te maken, zoals ik hierboven omschreef).

Zodra hij overigens een discussie (zelfs op grappige manier) niet van me won, begon hij telkens over mij als persoon: studentje, prutser, Koos werkloos en hij weet dat ik dit heel rot vond, omdat ik op zo'n hele vervelende manier bij mijn oude werkgever uit dienst ben getreden vanwege het stalking verhaal. Dan vind ik dit dus heel makkelijk scoren. Ik studeer overigens ook helemaal niet meer, maar ben natuurlijk wel veel vrijer dan hij qua tijdsindeling en ga nog wel regelmatig even de kroeg in. Ik weet niet precies wat ik hiermee wil zeggen, maar ik vond dus eigenlijk dat onze grappige gesprekken/discussies een beetje een raar ondertoontje kregen van zijn kant, als hij merkte dat hij me er niet zomaar uit kon lullen.

Het meest storende was dat alles aan zijn standaard moest voldoen. Als iemand anders handelt dan ik in situatie Y, vind ik diegene dus gewoon anders, maar niet beter of slechter. Bij hem kreeg ik wel heel sterk dat gevoel; hij zei ook doodleuk tegen me na het overlijden van m'n oma: "Eigenwijsje, ik respecteer jouw manier, maar ik kan er lastig mee omgaan." Nou weet je wat mister know it all; dan doe jij dat lekker anders als jouw oma overlijdt.

Ik weet dat ik nu heel negatief klink, maar puzzelstukjes vallen in elkaar en ook al vermoed ik niet dat hij echt met dat meisje van 20 nu een relatie heeft, toch vind ik het ongezond hoe zij opeens elkaar helemaal (in welke hoedanigheid dan ook) zo gevonden lijken te hebben in korte tijd. Ik gun haar trouwens ook geen verdriet hierover als het mis mocht gaan. Zij kan hier niets aan doen; hij is degene die zogenaamd telkens in de war bleek te zijn en daardoor uiteindelijk iemand afstoot.

Bovenal twijfel ik nu heel erg aan sinds wanneer dit intensieve contact tussen hen speelt, maar om mezelf niet nog meer de grond in te boren, ga ik er maar vanuit dat hij nog wel eerlijk was toen ik er in dat lange telefoongesprek expliciet om vroeg. Je gaat denk ik niet jezelf een nachtrust ontnemen om mij 5 uur voor te liegen. Over het verliefd worden op iemand anders zou ik namelijk niet boos zijn geworden. Het is gewoon heel dubieus en ik vind het erg moeilijk om te beseffen dat dit de man is met wie ik echt een heel fijne tijd ook heb gehad en nu nog geen 100 woorden mee kan wisselen, zonder dat er een discussie ontstaat. Ik mis die leuke gesprekken ergens en gevoelsmatig heeft hij dat nu opgevuld met praten over stront, bij wijze van spreken...

Ik begrijp dat er vast ook wel positieve dingen aan deze man zullen zijn. Maar als ik je laatste reactie lees, vind ik het alleen maar een grotere eikel. Iemand die het niet kan hebben als hij geen macht heeft en overal zijn gelijk in wil hebben. Echt hoor, ik ken je dan helemaal niet, maar jij komt op het forum op mij over als heel inteligent en een leuke meid. Laat je niet van de wijs brengen door zo'n loser. Hij is deze gevoelens gewoon echt niet waard. Uit je leven bannen lijkt me nog het beste, al snap ik dat dat misschien niet heel makkelijk is. Je verdient gewoon tig keer beter dan hij.

Ik snap niet meer zo goed waarom er geen alarmbellen afgingen in je hoofd en als ze al afgingen, waarom je daar dan niet naar luisterde? Ik vind het rot voor je, maar het lijkt wel of je keer op keer alleen maar oog hebt voor mannen die je rare dingen aandoen.

Deur dicht doen en verder gaan. De hele situatie, hoe het ook in elkaar zit, is jouw tijd en energie niet waard. Niet gaan overanalyseren, daar schiet je niks mee op.

TGR schreef:Ik snap niet meer zo goed waarom er geen alarmbellen afgingen in je hoofd en als ze al afgingen, waarom je daar dan niet naar luisterde? Ik vind het rot voor je, maar het lijkt wel of je keer op keer alleen maar oog hebt voor mannen die je rare dingen aandoen.

Maar is het dan ook niet voor niets "What you fear is what you create"?

Ik heb dergelijke situaties ook meegemaakt. Zo bang om wat er in het verleden was gebeurd, dat ik het in de toekomst zo graag anders wilde, wilde worden gewaardeerd om wie ik was, de liefde krijgen waarvan ik vond dat ik het verdiende, dat de alarmbellen afgingen, maar niet kon luisteren, omdat het met deze man toch anders kon zijn. En deze man vond het maar verstikkend wat ik deed en ik kreeg waar ik zo bang voor was.

deze man is dan misschien wel 36, hij is alles behalve volwassen

in plaats van jezelf nog meer te kwellen zou ik het contact verbreken, weg ermee. dit is niet de juiste man voor jou anders was het al gelijk goedgegaan.

TGR schreef:Ik snap niet meer zo goed waarom er geen alarmbellen afgingen in je hoofd en als ze al afgingen, waarom je daar dan niet naar luisterde? Ik vind het rot voor je, maar het lijkt wel of je keer op keer alleen maar oog hebt voor mannen die je rare dingen aandoen.

Ik denk dat als je een paar keer flink bedonderd bent, je de angst dat het weer mis kan gaan probeert te rationaliseren. Je wilt tenslotte niet voor eeuwig de angst laten regeren.

Gisele schreef:

TGR schreef:Ik snap niet meer zo goed waarom er geen alarmbellen afgingen in je hoofd en als ze al afgingen, waarom je daar dan niet naar luisterde? Ik vind het rot voor je, maar het lijkt wel of je keer op keer alleen maar oog hebt voor mannen die je rare dingen aandoen.

Maar is het dan ook niet voor niets "What you fear is what you create"?

Ik heb dergelijke situaties ook meegemaakt. Zo bang om wat er in het verleden was gebeurd, dat ik het in de toekomst zo graag anders wilde, wilde worden gewaardeerd om wie ik was, de liefde krijgen waarvan ik vond dat ik het verdiende, dat de alarmbellen afgingen, maar niet kon luisteren, omdat het met deze man toch anders kon zijn. En deze man vond het maar verstikkend wat ik deed en ik kreeg waar ik zo bang voor was.

+1

Wat een eikel zeg!
Probeer niet aan jezelf te gaan twijfelen, hij is gewoon een kleuter die schijnbaar een volwassen relatie niet aankan, en het voor zijn ego nodig heeft dat er jonge meiden op zijn "status" kicken. Hij noemt jou waarschijnlijk een complex persoon omdat hij niet wilt toegeven dat hij een gelijkwaardige relatie niet aan kan, geen tegengas dult. Dat zegt meer over hem dan over jou!

Het ligt niet aan je 'complex' zoals je het zelf omschrijft. Het probleem zit bij hem, hij wil zich in mijn ogen gewoon 'superieur' voelen en dat kan nu eenmaal veel beter bij meisjes van 20 (zonder echte levenservaring) die hem zien als een godsgeschenk en die alles leuk vinden aan hem en vooral geen weerwoord geven.

Jij daarentegen bent gelijkwaardig, je weet waar je over praat en bent niet onder de indruk van de randzaken in zijn leven en beoordeelt hem op zijn persoonlijkheid op de persoon wie hij is. En dat wil hij niet, hij wil superieur zijn en vooral de controle hebben die had hij bij jou niet en kon hij ook niet krijgen. Dat blijkt wel uit zijn gedrag, daarnaast zet hij ook nog zijn zoontje in om je te manipuleren.

Ik zou als ik jou was je hele verhaal nog eens goed lezen (zodra je geheel rustig bent) en dan zie je zelf ook wel hoe hij in elkaar zit en dat dit niet te maken heeft met je 'complex' maar met hoe hij zijn leven wil invullen.

AngelNyn schreef: Wat een eikel zeg!
Probeer niet aan jezelf te gaan twijfelen, hij is gewoon een kleuter die schijnbaar een volwassen relatie niet aankan, en het voor zijn ego nodig heeft dat er jonge meiden op zijn "status" kicken. Hij noemt jou waarschijnlijk een complex persoon omdat hij niet wilt toegeven dat hij een gelijkwaardige relatie niet aan kan, geen tegengas dult. Dat zegt meer over hem dan over jou!

Precies.

De meesten meiden/vrouwen van 20 zullen naar hem opkijken, hij kan ze "kneden" zoals zijn hand staat. Dat is hem bij jou niet gelukt, waarschijnlijk vond ie het in het begin juist wel heel erg interessant en probeerde hij het toch bij jou, maar het lukte hem niet dus je bent niet zo interessant meer en geeft jou daar de schuld dan van. Die kerel is gewoon een zwakzak, heb je niks aan. Zal mij eigenlijk niks verbazen als hij alsnog contact met je zoekt om het weer een keer te proberen.

Hier een reactie van een 23 jarige , ik vind het een eikel. Hij heeft je heel slecht behandeld en dat verdien je niet. Hij verdient jou niet, want volgens mij ga jij volledig voor een man. "helaas" is het zo gelopen. Ik denk dat het god is dat je hier zo snel achter bent gekomen. Daarbij wat je schrijft je onderbuik gevoel zat goed. Ik ben er voor mezelf inmiddels achter dat ik daar heel goed naar moet luisteren. Je hebt ook door je ex zo'n deuk opgelopen het is logisch dat je vertrouwen dan minder is. En als je dan nog zo'n iemand treft dan werkt dat ook niet mee.

TGR schreef:Ik snap niet meer zo goed waarom er geen alarmbellen afgingen in je hoofd en als ze al afgingen, waarom je daar dan niet naar luisterde? Ik vind het rot voor je, maar het lijkt wel of je keer op keer alleen maar oog hebt voor mannen die je rare dingen aandoen.

Het is nu makkelijk praten natuurlijk, wij horen nu het verhaal in 1x achteraf, terwijl bij Nour ook de oogkleppen al af zijn. Afgelopen periode is waarschijnlijk heel subtiel geweest meestal, met verklaringen en een hoop leuke periodes en gesprekken etc. tussendoor. Volgens mij is het een beetje overtrokken om nu te doen alsof ze een naief kippetje is.

Bloempie schreef:Het ligt niet aan je 'complex' zoals je het zelf omschrijft. Het probleem zit bij hem, hij wil zich in mijn ogen gewoon 'superieur' voelen en dat kan nu eenmaal veel beter bij meisjes van 20 (zonder echte levenservaring) die hem zien als een godsgeschenk en die alles leuk vinden aan hem en vooral geen weerwoord geven.

Jij daarentegen bent gelijkwaardig, je weet waar je over praat en bent niet onder de indruk van de randzaken in zijn leven en beoordeelt hem op zijn persoonlijkheid op de persoon wie hij is. En dat wil hij niet, hij wil superieur zijn en vooral de controle hebben die had hij bij jou niet en kon hij ook niet krijgen. Dat blijkt wel uit zijn gedrag, daarnaast zet hij ook nog zijn zoontje in om je te manipuleren.

Ik zou als ik jou was je hele verhaal nog eens goed lezen (zodra je geheel rustig bent) en dan zie je zelf ook wel hoe hij in elkaar zit en dat dit niet te maken heeft met je 'complex' maar met hoe hij zijn leven wil invullen.

Hier ben ik het helemaal mee eens.

Ik sluit me bij de andere reacties aan.

Heel veel sterkte .

Antibes schreef:

TGR schreef:Ik snap niet meer zo goed waarom er geen alarmbellen afgingen in je hoofd en als ze al afgingen, waarom je daar dan niet naar luisterde? Ik vind het rot voor je, maar het lijkt wel of je keer op keer alleen maar oog hebt voor mannen die je rare dingen aandoen.

Het is nu makkelijk praten natuurlijk, wij horen nu het verhaal in 1x achteraf, terwijl bij Nour ook de oogkleppen al af zijn. Afgelopen periode is waarschijnlijk heel subtiel geweest meestal, met verklaringen en een hoop leuke periodes en gesprekken etc. tussendoor. Volgens mij is het een beetje overtrokken om nu te doen alsof ze een naief kippetje is.

Dat zegt TGR toch ook helemaal niet dat ze een naief kippetje is? Maar ik vind wel dat ze een punt heeft...op de een of andere manier komt Nour in aanraking met mannen die raar zijn of doen. Dat is opvallend, en ik zeg niet haar eigen schuld, maar wellicht als leerles nemen dat ze naar haar eigen gevoel moet gaan luisteren.

Ik kan mij je pijn goed voorstellen, maar na jouw verhaal gelezen te hebben, vind ik dat hij die pijn niet waard. Het klinkt niet alsof hij zich echt kan binden aan jou in een serieuze relatie. Jij bent in dit geval de meest volwassene en daarom zou ik je willen adviseren om voor jezelf te kiezen. Want je bent het waard om een volwassen man te ontmoeten die een serieuze, gelijkwaardige relatie met jou aan wil gaan en die onvoorwaardelijk om je geeft.

Rot dat je iemand hebt getroffen die je zo onzeker maakt. Een enigszins merkwaardig type lijkt het me zeker, om op die leeftijd zo'n interesse te hebben in een groepje jonge meiden terwijl hij een zoontje heeft.

Ik bedoel dit niet verkeerd, maar als oprecht advies: je probeert heel veel voor jezelf te rationaliseren. Je prees deze man eerst de hemel in (bij wijze van...) en nu het over is, zie je ook zijn slechte kanten die er toen al waren maar waar je je eerst blijkbaar voor afsloot. En dat afsluiten doe je volgens mij door heel diep over van alles na te denken en het dan toch een andere twist te geven, zodat het in het totaalplaatje blijft passen dat je graag wilt zien.

Misschien zou je in relaties wat meer je onderbuikgevoel en intuitie kunnen gaan gebruiken en volgen en iets minder je verstand.

Edit: oeps, zie nu dat hierboven al hetzelfde advies wordt gegeven.

Caro schreef:

Antibes schreef:

TGR schreef:Ik snap niet meer zo goed waarom er geen alarmbellen afgingen in je hoofd en als ze al afgingen, waarom je daar dan niet naar luisterde? Ik vind het rot voor je, maar het lijkt wel of je keer op keer alleen maar oog hebt voor mannen die je rare dingen aandoen.

Het is nu makkelijk praten natuurlijk, wij horen nu het verhaal in 1x achteraf, terwijl bij Nour ook de oogkleppen al af zijn. Afgelopen periode is waarschijnlijk heel subtiel geweest meestal, met verklaringen en een hoop leuke periodes en gesprekken etc. tussendoor. Volgens mij is het een beetje overtrokken om nu te doen alsof ze een naief kippetje is.

Dat zegt TGR toch ook helemaal niet dat ze een naief kippetje is? Maar ik vind wel dat ze een punt heeft...op de een of andere manier komt Nour in aanraking met mannen die raar zijn of doen. Dat is opvallend, en ik zeg niet haar eigen schuld, maar wellicht als leerles nemen dat ze naar haar eigen gevoel moet gaan luisteren.

Jij niet, maar ik lees dat in TGR's reactie wel: "keer op keer" en "alleen maar oog" insinueert wel dat Nour het bij zichzelf moet zoeken, vooral dat keer op keer. En ik ben het daar niet mee eens.