Het UP-topic

Aangezien er in meerdere topics het opvoeden volgens UP voorbij is gekomen heb ik gemerkt dat er een aantal moeders zijn die volgens UP opvoeden. Anderen waren weer meer geïnteresseerd in deze manier van opvoeden, er werd gevraagd naar boeken, etc. Aangezien ik ook aan UP doe leek het me leuk hier misschien een topic van te maken.

Ik loop nogal eens tegen situaties aan waarin ik het moeilijk vind om N. op een UP-manier te benaderen. Misschien kunnen we elkaar in dit topic helpen? Voorbeelden van situaties schetsen, vragen hoe een andere UP-mama hiermee om zou gaan, het delen van ervaringen, etc. Ook is het misschien leuk voor de mama's die geïnteresseerd zijn in UP of die hier ook (deels) aan willen doen om ervaringen en voorbeelden te lezen van hoe je UP kunt toepassen.

Ik zou het erg jammer vinden als dit topic 'vervuild' wordt met discussies over hoe anderen denken over deze manier van opvoeden of hoe UP-moeders denken over andere manieren van opvoeden.

Hoop dat het een gezellig kletstopic kan worden over opvoeden volgens UP!

Ik heb vandaag het boek 'Opgroeien in vertrouwen' van Justine Mol uitgelezen. Een helder boek waarin met name het (niet) straffen en (niet) belonen wordt beschreven. Ik ben daarna gelijk begonnen in 'Kijk, luister en begrijp' van Jantine Peters. Hierna wil ik 'How2Talk2Kids' nog lezen, die ligt al klaar!

Ik droomde vannacht over dit topic, dat ik met Parisienne in de achtbaan ging en dat ze hierover vertelde.

Fijn zo'n topic, ik loop met onze dochter wel eens ergens tegenaan waarvan ik me achteraf afvraag hoe ik dat beter had kunnen aanpakken.

Susan schreef:Ik droomde vannacht over dit topic, dat ik met Parisienne in de achtbaan ging en dat ze hierover vertelde.

Hahah, gezellig!

Wat zouden jullie overigens doen in deze situatie? N. heeft namelijk nogal eens last van extreme driftbuien, deze krijgt ze op een moment waarop ze iets echt niet mag. Zo had ze gisteren mijn telefoon (iPhone) gepakt. Ik wil echt niet dat ze daarmee rondloopt aangezien het glas al gescheurd is en bij het minste of geringste stootje verder kan scheuren. Ik loop naar haar toe en zeg: "N., je hebt mama's telefoon gepakt maar dat vind mama niet zo leuk. Geef hem maar weer aan mama, anders gaat hij misschien kapot. Kijk, hij is hier al een beetje kapot." In een poging haar de scheur te laten zien rent ze gillend weg met de telefoon in haar handen. "Neeen, neeeen!". Ik nog een keer naar haar toe, maar de telefoon krijg ik echt niet terug. Uiteindelijk pak ik hem af en vertel haar er duidelijk bij waarom ik dat doe. Dit resulteert bij haar in een huilbui waarbij ze zich op de grond laat vallen, gaat schreeuwen, etc. Ik ga dan naar haar zitten en benoem wat ik zie. "Ik zie dat je verdrietig of boos bent omdat je graag met mama's telefoon wilt spelen. Mama vindt dit alleen niet zo leuk. Kom, laten we jouw (speel)telefoon pakken.", waarna ik haar dus wil afleiden met iets anders. Dit werkt allemaal niet en vaak blijft ze een tijd boos zijn. Ik zeg dat ze van mij best even boos of verdrietig mag zijn. Maar hoe kan ik haar rustig uit die boze situatie halen? Hoe zouden jullie dit doen?

Parisienne: kun je van N oa verwachten dat zij begrijpt wat je zegt en dat ze vervolgens ook nog die telefoon terug geeft die ze zo graag wil hebben?

Wat ik in zulke situaties vaak doe is die telefoon direct omruilen voor iets waar ze wel mee mag spelen (een andere oude telefoon die op toetsblokkering staat bijvoorbeeld, of een afstandsbediening zonder batterijen), of ik pak ander speelgoed waardoor haar interesse op dat moment door gewekt is. Meestal kan ik 'm dan zonder al te veel problemen afpakken terwijl ik iets zeg in de richting van 'straks gaat ie kapot' ofzo.

Ik denk niet dat je van een kindje van 1.5 jaar kunt verwachten dat ze begrijpt dat die telefoon stuk kan gaan, voor haar is jouw telefoon hetzelfde als een speelgoedauto, allebei leuk om mee te spelen. Ik zou vooral proberen te voorkomen dat ze in die driftbui belandt door je introductie korter te maken of weg te laten. N oa ziet de bui al hangen, weet dat ze die telefoon in moet leveren, dat wil ze niet en heeft alle tijd om er een groot drama van te maken.

Je kunt haar ook een opdrachtje geven, dat lukt hier altijd goed met de gewone telefoon. Ze mag 'm dan zelf terug zetten en in 19 van de 20 gevallen doet ze dat ook.

Ik heb niet echt verstand van die methode, maar ik vind dat je met je eerste zin de indruk geeft dat zij zelf nog mag kiezen of ze die iPhone wil afgeven of niet, terwijl je uiteindelijk bedoelt dat ze het gewoon niet mag. In plaats van zeggen dat mama het niet leuk vindt, zou ik dan liever zeggen dat mama het niet goed vindt. Verder zou ik meteen het alternatief van haar speeltelefoon aanbieden. Daarnaast kun je dan ook benoemen dat ze boos of verdrietig is. Ik zou het dus allemaal wat korter en concreter houden. 'Niet zo leuk', 'misschien kapot', dat is allemaal wel heel langdradig en vaag en je zegt het eigenlijk een soort van onder voorbehoud terwijl er geen voorbehoud ís, want je wil gewoon dat ding terug en daar is voor jezelf geen twijfel over.

Ik denk dat je haar meer ruimte kunt geven om boos te kunnen zijn. Nu ga je direct naast haar zitten en begint met benoemen wat je ziet. Zij zit nog middenin haar boosheid en kan op dat moment nog niet naar jou luisteren. Dat frustreert haar waarschijnlijk alleen nog maar meer. Als de boosheid een beetje wegebt, kan je prima naast haar gaan zitten, benoemen wat je ziet en haar afleiden. Daar staat ze dan waarschijnlijk ook meer voor open en zal sneller resultaat geven.

Rejoy. schreef:

Wat ik in zulke situaties vaak doe is die telefoon direct omruilen voor iets waar ze wel mee mag spelen (een andere oude telefoon die op toetsblokkering staat bijvoorbeeld, of een afstandsbediening zonder batterijen), of ik pak ander speelgoed waardoor haar interesse op dat moment door gewekt is. Meestal kan ik 'm dan zonder al te veel problemen afpakken terwijl ik iets zeg in de richting van 'straks gaat ie kapot' ofzo.

Ik vind dit opzich wel een interessante methode (zeker omdat bij mij thuis altijd heel snel gestraft werd en zeker niet altijd op een leuke), maar ik vraag me af of je kindje leert dat hij of zij ergens niet mee mag spelen, als je op dat moment gewoon, in dit geval de telefoon, omwisseld?
Het lijkt mij dat op dat moment niet duidelijk is dat hij of zij juist met dát gene niet mag spelen? Of merk je juist wel dat kindjes dat uiteindelijk oppakken?

(Nee dit is niet bedoelt om een discussie te starten over oid! Maar ben gewoon benieuwd hoe kindjes dit oppakken, omdat ik verder deze methode verder alleen ken van de voorbeelden hier op het forum)

AngelNyn schreef:

Ik vind dit opzich wel een interessante methode (zeker omdat bij mij thuis altijd heel snel gestraft werd en zeker niet altijd op een leuke), maar ik vraag me af of je kindje leert dat hij of zij ergens niet mee mag spelen, als je op dat moment gewoon, in dit geval de telefoon, omwisseld?
Ik denk dat het op dat moment niet duidelijk is dat hij of zij juist met dát gene niet mag spelen? Of merk je juist wel dat kindjes dat uiteindelijk oppakken?

(Nee dit is niet bedoelt om een discussie te starten over oid! Maar ben gewoon benieuwd hoe kindjes dit oppakken, omdat ik verder deze methode verder alleen ken van de voorbeelden hier op het forum)

Ik denk dat zij er wel vanuit gaat dat haar kind ziet (en merkt, want een niet-werkende telefoon is veel minder leuk) dat het een andere is, maar dat het bedoeld is als het aanbieden van een alternatief.

Susan schreef:

AngelNyn schreef:

Ik vind dit opzich wel een interessante methode (zeker omdat bij mij thuis altijd heel snel gestraft werd en zeker niet altijd op een leuke), maar ik vraag me af of je kindje leert dat hij of zij ergens niet mee mag spelen, als je op dat moment gewoon, in dit geval de telefoon, omwisseld?
Ik denk dat het op dat moment niet duidelijk is dat hij of zij juist met dát gene niet mag spelen? Of merk je juist wel dat kindjes dat uiteindelijk oppakken?

(Nee dit is niet bedoelt om een discussie te starten over oid! Maar ben gewoon benieuwd hoe kindjes dit oppakken, omdat ik verder deze methode verder alleen ken van de voorbeelden hier op het forum)

Ik denk dat zij er wel vanuit gaat dat haar kind ziet dat het een andere is, maar dat het bedoeld is als het aanbieden van een alternatief.

Ja dat snap ik opzich wel Maar vraag me dus af of een kindje dan wel het signaal krijgt van "hey, hier mag ik niet mee spelen" En dus ook voor de volgende keer leert om niet die telefoon te pakken.
Ben wel benieuwd hoe kindjes dus zeg maar "leren" van de "correcties"/het aanbieden van een alternatief. Of is dat juist niet het streven wat je hebt als ouder zijnde op dat moment?
(Zoals ik al zei, ik ken deze methode verder alleen via het forum dus weet er ook niet genoeg van af hoor!)

Waarom zou een kind er niet van leren als je een alternatief aanbiedt, dat snap ik niet zo goed.

AngelNyn schreef:

Rejoy. schreef:

Wat ik in zulke situaties vaak doe is die telefoon direct omruilen voor iets waar ze wel mee mag spelen (een andere oude telefoon die op toetsblokkering staat bijvoorbeeld, of een afstandsbediening zonder batterijen), of ik pak ander speelgoed waardoor haar interesse op dat moment door gewekt is. Meestal kan ik 'm dan zonder al te veel problemen afpakken terwijl ik iets zeg in de richting van 'straks gaat ie kapot' ofzo.

Ik vind dit opzich wel een interessante methode (zeker omdat bij mij thuis altijd heel snel gestraft werd en zeker niet altijd op een leuke, alhoewel ik niet kan herinneren dat ik als kind veel complimenten kreeg en dat toch ook wel miste dus dat staat me een beetje tegen in deze methode), maar ik vraag me af of je kindje leert dat hij of zij ergens niet mee mag spelen, als je op dat moment gewoon, in dit geval de telefoon, omwisseld?
Ik denk dat het op dat moment niet duidelijk is dat hij of zij juist met dát gene niet mag spelen? Of merk je juist wel dat kindjes dat uiteindelijk oppakken?

dat ze die telefoon in moet leveren zegt al genoeg lijkt me toch? Daarbij geef ik een reden waarom ze dat moet: hij kan kapot gaan. Als ze altijd die telefoon in moet leveren, dan snappen kinderen echt wel dat het niet de bedoeling is dat ze ermee spelen.

Susan schreef:Waarom zou een kind er niet van leren als je een alternatief aanbiedt, dat snap ik niet zo goed.

Tja het was maar een vraag.. Kan me gewoon voorstellen dat als een kindje zich er niet zo goed van bewust is dat iets niet mag dat puur met het aanbieden van een alternatief de boodschap misschien niet zo duidelijk overkomt / kan overkomen.

Ik had het trouwens overheen gelezen dat Rejoy dan nog wel er bij vertelde waarom ze er niet mee mocht spelen

Nogmaals, het was geen bedoeling om er een discussie over te starten, was gewoon benieuwd naar welk effect het had.. Krijg een beetje het idee dat het niet zo op prijs gesteld word:)

Nee hoor, dat is het niet, ik snap gewoon oprecht niet waarom je denkt dat een kind er dan niks van leert, dus ik vind het moeilijk om er antwoord op te geven.

Susan schreef:Nee hoor, dat is het niet, ik snap gewoon oprecht niet waarom je denkt dat een kind er dan niks van leert, dus ik vind het moeilijk om er antwoord op te geven.

Ok:)

Ik meld me ook aan hier Na how2talk2kids heb ook ik van de week wat boeken besteld nav tips hier. Opgroeien in vertrouwen, en Luisteren naar Kinderen. Hopelijk heb ik gauw tijd om ze te lezen.

Ben trouwens hierdoor al teruggekomen op mijn idee wat betreft het belonen. Straffen zag ik al niks in, maar belonen wel. Ben er inmiddels achter dat de manier van 'belonen' die ik bedoel niet een foute manier is, maar meer een andere naam heeft. Ik zou het nu eerder positief bekrachtigen noemen. Weer een leuke ontdekking! Ik bedoel namelijk geen belonen met bijvoorbeeld snoep, cadeautjes, priviléges enz. Ik bedoel 'belonen' met positieve aandacht, dat je laat merken hoezeer je iets waardeert.

Ik heb helaas nog geen tips Parisienne, ik zit soms een beetje met hetzelfde. Ik vind de tip van Rejoy wel goed, die ga ik ook onthouden. Ik denk dat ik het soms net als jij misschien nog iets te langdradig maak voor A. en dat het daardoor niet altijd evenveel succes heeft. Met name met een driftbui dan, verder lukt het tot nu toe wel aardig (als ze bijvoorbeeld verdrietig is, of maar een klein beetje boos).

Susan schreef:Ik heb niet echt verstand van die methode, maar ik vind dat je met je eerste zin de indruk geeft dat zij zelf nog mag kiezen of ze die iPhone wil afgeven of niet, terwijl je uiteindelijk bedoelt dat ze het gewoon niet mag. In plaats van zeggen dat mama het niet leuk vindt, zou ik dan liever zeggen dat mama het niet goed vindt. Verder zou ik meteen het alternatief van haar speeltelefoon aanbieden. Daarnaast kun je dan ook benoemen dat ze boos of verdrietig is. Ik zou het dus allemaal wat korter en concreter houden. 'Niet zo leuk', 'misschien kapot', dat is allemaal wel heel langdradig en vaag en je zegt het eigenlijk een soort van onder voorbehoud terwijl er geen voorbehoud ís, want je wil gewoon dat ding terug en daar is voor jezelf geen twijfel over.

Eens..

Dank voor de tips. Misschien houdt ik het inderdaad te langdradig en leg ik iets teveel uit. Zal er volgende keer aan denken en anders toepassen. Zoiets als dit komt dagelijks voor..

@ Rejoy: in een ander topic had ik gelezen dat je zei dat je de eerste 6 maanden van Y. nog niet zo in UP thuis was en dit nog niet bewust toepaste. Nu vraag ik me alleen af in hoeverre je UP de eerste maanden kunt toepassen? Dragen deed je al, voeden op verzoek ook en volgens mij ook al samen slapen.. ik kan me niet goed bedenken wat er nog meer UP is de eerste maanden van een baby. Heb je voorbeelden van wat jullie de eerste maanden nog anders deden wat niet UP was? En wat zou je bij de nieuwe baby anders doen?

@ PapillonRose: leuk dat je Opgroeien in vertrouwen ook hebt. Zoals ik al zei vond ik het echt een duidelijk boek met betrekking tot (niet) straffen en (niet) belonen. Ik 'beloon' ook wel hoor, maar meer in de zin van: "Wauw, het is je gelukt de blokjes op elkaar te stapelen!". N. merkt zo inderdaad dat je waardeert wat je doet. Het is ook niet zo dat je helemaal niet 'mag' belonen en nooit 'nee' mag zeggen. Dat dacht ik in het begin wel, maar je maakt de UP-methode je toch eigen op een manier waarbij jij je goed voelt. Helemaal UP zal ik niet worden, maar er zijn ontzettend veel dingen die me aanspreken erin en die ik echt effectief toe wil passen. Het vergt wel veel geduld af en toe..

Een alternatief aanbieden werkt hier overigens ook vaak goed, dat merk ik echt. Ik ga alleen vaak samen met haar op zoek naar een alternatief, maar misschien moet ik haar het alternatief gelijk geven als ik iets wat ze echt niet mag af pak.

Dat van die opdrachtjes is ook een goede tip. Die gebruik ik ook al best vaak. Meestal vindt N. dit wel interessant.

Fijn dit topic. Ik worstel al een hele tijd met mijn treuzelende/tijdrekkende dochter. Ze kan erg treuzelen en wil altijd nog 100 andere dingen doen voor ze komt als ik haar roep. 's Ochtends tijdens het aankleden, als we weggaan en ze moet haar schoenen en jas aan, als ze haar tanden moet poetsen en als we haar in bed leggen elke keer hetzelfde liedje. Als ik bijvoorbeeld op haar bed klaar zit met haar pyama. Dan komt ze niet of ze rent tussendoor steeds weg. Hoe zouden jullie dit aanpakken? Ik blijf maar herhalen dat ik het niet leuk vind om steeds op haar te moeten wachten en dat ik graag wil dat ze bij mij komt. Of ik geef haar de keuze je komt nu hier en ik help je met aankleden of je blijft spelen (of wat dan ook) en je kleedt je zelf aan (wat ze nog niet kan). Vaak komt ze dan wel, dus dat werkt, maar zodra haar broek aan is bijvoorbeeld, is ze weer gevlogen en begint het weer van voor af aan. En ik blijf dan zo in herhaling vallen dat ik moe word van mezelf .

Dus ik ben wel benieuwd hoe jullie dit zouden aanpakken.

Ik ben benieuwd naar de antwoorden die op je vraag komen Lotte, hier precies hetzelfde en ik heb ook nog geen goede manier gevonden om daar mee om te gaan.

Ik bied inderdaad ook keuzes aan, bijvoorbeeld je mag een broek of een rok aan. Standaard zal ze dan zeggen: 'Jurk!'

Laatst was ik het met aankleden ook zat en toen zei ik: 'Je komt nu hier of je gaat maar in je blote kont naar beneden.' Dat was ook geen goede zet, want toen wilde ze dus inderdaad geen kleding meer aan.

Dus ook voor mij zijn tips welkom.

Twellie schreef:Ik bied inderdaad ook keuzes aan, bijvoorbeeld je mag een broek of een rok aan. Standaard zal ze dan zeggen: 'Jurk!'

Laatst was ik het met aankleden ook zat en toen zei ik: 'Je komt nu hier of je gaat maar in je blote kont naar beneden.' Dat was ook geen goede zet, want toen wilde ze dus inderdaad geen kleding meer aan.

Dus ook voor mij zijn tips welkom.

Ik betrek haar inderdaad ook bij het kiezen van haar kleren, geef haar vaak 2 opties waar ze uit kan kiezen. En wat jij zegt heeft ze precies hetzelfde, ze gaat net zo lief in haar blote kont, haar pyjama of haar ondergoed naar beneden, dat maakt haar niks uit.