Voorkeur papa...

Het is nu al een hele poos zo dat mijn zoontje door zijn vader uit bed gehaald wil worden in de ochtend. En niet alleen dat, hij hangt echt veel aan hem als hij thuis is, en van mij moet hij dan niks hebben. Als ik het toch waag om hem uit bed te halen s' ochtends, dan is het krijsen, huilen, drama..pas als mijn vriend naar zijn werk vertrekt mag ik weer iets doen.

Ook als mijn vriend thuis is, heeft hij geen tel rust want onze zoon wil constant met hem spelen etc, ik mag dan niks doen.

Ik word er een beetje moedeloos van en vraag me haast af of ik iets verkeerds doe is dit herkenbaar voor iemand en hebben jullie tips?

Hier is dat herkenbaar. Vooral M heeft dat heel erg gehad. Als papa ook te werk gaat zonder gedag te zeggen, dan is hij woedend. Hij is een keer zelfs naar buiten gerend om een knuffel te halen.
Geen tips voor, snap wel dat het voor jou niet leuk is en voor je vriend ook niet, als die geen moment rust heeft.

Je hebt ooit wel eens geschreven dat je vriend alles eigenlijk een beetje aan jou overlaat als hij thuis is, dat hij vindt dat hij rustig mag zitten omdat hij de hele dag heeft gewerkt. Hoe is dat nu? Geeft hij wel uit zichzelf aandacht aan jullie kind? Zo niet, zou het niet kunnen dat hij juist daarom zo aan papa trekt?

Susan schreef:Je hebt ooit wel eens geschreven dat je vriend alles eigenlijk een beetje aan jou overlaat als hij thuis is, dat hij vindt dat hij rustig mag zitten omdat hij de hele dag heeft gewerkt. Hoe is dat nu? Geeft hij wel uit zichzelf aandacht aan jullie kind? Zo niet, zou het niet kunnen dat hij juist daarom zo aan papa trekt?

Dat is gelukkig veranderd. Hij doet nu een stuk meer in huis en begrijpt dat fulltime werken geen vrijbrief is om dan maar niks uit te voeren. Hij geeft wel voldoende aandacht aan hem want hij gaat als hij thuis komt meteen met M. spelen.

Dat is heel fijn, dat dat veranderd is.

Misschien voelt M zich bij jullie allebei even prettig en trekt hij na werktijd meer naar papa omdat hij hem nou eenmaal de hele dag heeft moeten missen.

Hm ja dat zou kunnen...ik ben natuurlijk de hele dag bij hem, en mijn vriend alleen in de avond en in het weekend (en dan nog niet altijd)

Ja herkenbaar. Hier is het echt wel 1,5 jaar zo geweest. En ik werkte toen ook 4 dagen dus daar lag het bij ons niet aan. Ik weet niet wat het is, misschien een fase? Sinds kort is het weer over en ben ik ook weer goed zeg maar. Al zal hij volgens mij altijd de voorkeur blijven geven aan papa.

Moet zeggen dat ik het er een tijdje best moeilijk mee heb gehad en onzeker van werd. Maar het schijnt dus vaker voor te komen. Zonder specifieke reden, that is.

Ja het is natuurlijk fijn dat hij zo dol op z'n vader is maar soms denk ik hallo...en ik dan?! Gelukkig ben ik overdag wel goed, maar het voelt wel een beetje secondhand aan zeg maar...

Ja precies! Het is hier soms zo erg geweest dat het net leek of ik hem mishandelde ofzo als ik met hem thuis was. Gigantische krijsbuien als ik hem naar bed wilde brengen enz. Dit terwijl man 3 avonden in de week werkt dus ik echt het merendeel van de week bij hem ben.

Bij mij trekken ze ook enorm naar mijn vriend toe als hij er is, dan storten ze zich op hem en mij vinden ze dan eventjes niet zo interessant meer maar hij is hier dan ook lang niet elke dag natuurlijk, dus ze hebben hem dan behoorlijk moeten missen. Het zijn wel echte moederskindjes allebei namelijk, dus dat is het niet.

Misschien is het inderdaad een fase, dat je zoontje best wel heel goed snapt dat hij een jongetje is, en geen meisje, en dat hij daarom het voorbeeld zoekt in papa, die tenslotte ook een jongetje is. Je moet het niet persoonlijk opvatten hoor, hij zal je heus niet als tweede keus zien ik snap het wel, dat je het vervelend vindt, maar het is nog maar een klein jochie natuurlijk, en hij is niet zo bewust bezig met of jij 'goed genoeg' bent om overdag voor hem te zorgen maar niet om hem naar bed te brengen

Onze dochter heeft niet zo zeer een voorkeur voor 1 van ons, maar zodra je opa zegt, dan is het mis! Het is echt een opa's meisje!

RYW schreef:Bij mij trekken ze ook enorm naar mijn vriend toe als hij er is, dan storten ze zich op hem en mij vinden ze dan eventjes niet zo interessant meer maar hij is hier dan ook lang niet elke dag natuurlijk, dus ze hebben hem dan behoorlijk moeten missen. Het zijn wel echte moederskindjes allebei namelijk, dus dat is het niet.

Misschien is het inderdaad een fase, dat je zoontje best wel heel goed snapt dat hij een jongetje is, en geen meisje, en dat hij daarom het voorbeeld zoekt in papa, die tenslotte ook een jongetje is. Je moet het niet persoonlijk opvatten hoor, hij zal je heus niet als tweede keus zien ik snap het wel, dat je het vervelend vindt, maar het is nog maar een klein jochie natuurlijk, en hij is niet zo bewust bezig met of jij 'goed genoeg' bent om overdag voor hem te zorgen maar niet om hem naar bed te brengen

Haha ja dat weet ik wel maar het is soms gewoon vervelend en vraag me af of het een fase is.

Mijn dochter trekt ook veel meer naar mijn man toe dan naar mij. Tis dat hij geen borsten heeft waar melk uit komt, anders had ze dat vast en zeker ook liever van hem gehad, haha.

Als ik haar oppak als ze is gevallen en moet huilen dan steekt ze altijd gelijk haar handjes uit naar papa. Als hij in de buurt is wil ze liever door hem getroost worden.

Soms ben ik wel eens een beetje jaloers, maar meestal ben ik juist erg blij om te zien hoe goed hun band is.

Het eerste jaar ben ik thuis geweest en heeft mijn man maar drie dagen in de week gewerkt. Nu werken wij beiden bijna net zoveel.

Onze zoon is 25 Feb een half jaar, maar t lijkt erop dat hij ook veel naar mijn vriend toe trekt... papa is toch wel erg geweldig

Nu is mijn vraag... kunnen ze zo jong al deze voorkeur een beetje hebben of is dit toeval...

heel herkenbaar! dat is hier sinds een paar maanden dat hij meer naar papa toe trekt. en ook ik vind het raar want ik ben meer met hem samen dan papa. Ik mag hem wel naar bed brengen en of troosten dat dan weer wel en mag ook met hem spelen maar als hij de keus heeft dan is het toch echt papa.

S. trekt vanaf het begin al naar zijn papa. Mij ziet hij natuurlijk heel de dag door op 2 dagen na en zijn papa maar een uurtje tijdens wekdagen en de 2 dagen dat hij vrij is. Als hij bijvoorbeeld valt en hij moet huilen loopt hij naar zijn papa en zijn eerste woordje was ook papa. En mama zegt hij nog steeds niet snik Ik zie het niet echt als een voorkeur hebben maar hij ziet z'n papa natuurlijk minder dan ik en dan is het logisch dat hij de energie opslokt van zijn papa als die thuis is