Bevallingsverhalen

Caroow schreef:Maar als hier alleen rozegeur en maneschijn verhaal geplaatst worden wordt er toch een heel verkeerd beeld over bevallen geschetst?

Mee eens.

Trouwens, ik hoorde echt de meest vreselijkste horrorbevallingen om mij heen voor mijn bevalling en dacht: Oh help ik moet ook nog! Uiteindelijk viel mijn bevalling daardoor zo mee. En nu denk ik: het kan ook makkelijk
Mijn ervaring is dus dat mensen eerder de slechte, lange, vreselijke bevallingen vertellen dan de goede, snelle bevallingen.

Ik kende alleen andersom, goede bevallingen, sommige snel maar allemaal 'normaal', iedereen die netjes z'n eigen kindje op de wereld heeft gezet.
Ik vertel dus ook nooit mijn bevallingsverhaal, als mensen er naar vragen reageer ik kort dat het zwaar was en lang duurde en dat ik uiteindelijk een keizersnede heb gehad omdat ik hem niet eruit kreeg.
Ik zou niet weten waarom mensen mijn verhaal willen horen, er is niks moois aan en zo liefdevol als mensen het hier op het forum schrijven heb ik het al helemaal niet geschreven (en zo kan ik het ook niet vertellen).
nee ik schaam me dood voor de manier waarop ik me heb gedragen tijdens de bevalling, ik vind het nog steeds verschrikkelijk en dan ook nog een keizersnede er achteraan nadat ik al 24 uur bezig was. Ik weet dat mijn man graag een 2e kindje wil maar wat mij betreft komt die er niet meer (of ze moeten me bij het begin van de weeen maar platspuiten en de baby halen want bevallen wil ik niet nog een keer doen)

Hier dan een positief bevallingsverhaal, haha wel een korte versie,

Ik vond het echt 300% meevallen, naar de tandarts gaan vind ik erger. Sávonds begonnen mijn weeen, was goed te doen en na een tijdje verloskundige gebeld en bleek ik al 4 cm te hebben. Dat had ze niet gedacht omdat ik gewoon aan de toastjes zat. Ik wilde in het ziekenhuis bevallen dus daar gingen we heen (mijn man lag in het ziekenhuis nog langer verhaal haha). Maar goed tijdje onder de douche gezeten, daar de slijmprop verloren en bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. Toen was er wel even paniek want ze moesten de vliezen doorprikken en het bleek dat ons mannetje in het vruchtwater gepoept had. Ik aan allerlei moniteren en ze hadden het over een keizersnee, ik dacht no way manlief was al doodziek dit kon er niet bij.
Dus ik mocht proberen te persen en 7 min. later was ons mannetje er al. En een half uur later sjokte ik al vrolijk over de gang.

Ik vond het helemaal niet zo pijnlijk allemaal, alleen het hechten, of die verdoving geen idee wat het was, vond ik veel en veel erger dan de bevalling.

Ik vind alle verhalen intressant om te lezen, of het nou in vier uur of 24 uur is, thuis zonder pijnbestrijding of met een keizersnee. Ik wil niemand pushen om z'n verhaal hier neer te zetten, maar degene met een vervelende bevalling moeten niet denken dat hun verhaal niet leuk of mooi genoeg is!

Caroow schreef:Ik vind alle verhalen intressant om te lezen, of het nou in vier uur of 24 uur is, thuis zonder pijnbestrijding of met een keizersnee. Ik wil niemand pushen om z'n verhaal hier neer te zetten, maar degene met een vervelende bevalling moeten niet denken dat hun verhaal niet leuk of mooi genoeg is!

Vind ik ook!
Heb alle verhalen gelezen, vind het heel mooi en interessant

Floor schreef:Ik kende alleen andersom, goede bevallingen, sommige snel maar allemaal 'normaal', iedereen die netjes z'n eigen kindje op de wereld heeft gezet.
Ik vertel dus ook nooit mijn bevallingsverhaal, als mensen er naar vragen reageer ik kort dat het zwaar was en lang duurde en dat ik uiteindelijk een keizersnede heb gehad omdat ik hem niet eruit kreeg.
Ik zou niet weten waarom mensen mijn verhaal willen horen, er is niks moois aan en zo liefdevol als mensen het hier op het forum schrijven heb ik het al helemaal niet geschreven (en zo kan ik het ook niet vertellen).
nee ik schaam me dood voor de manier waarop ik me heb gedragen tijdens de bevalling, ik vind het nog steeds verschrikkelijk en dan ook nog een keizersnede er achteraan nadat ik al 24 uur bezig was. Ik weet dat mijn man graag een 2e kindje wil maar wat mij betreft komt die er niet meer (of ze moeten me bij het begin van de weeen maar platspuiten en de baby halen want bevallen wil ik niet nog een keer doen)

Wat vervelend dat je zo'n naar gevoel aan je bevalling hebt overgehouden. Vind het heel naar om te horen dat je je schaamt om de manier waarop je je hebt gedragen. Heb je het wel eens voor jezelf opgeschreven? Zodat je het misschien een beetje voor jezelf kan verwerken wat er nou eigenlijk allemaal gebeurd is?

Clapperdie schreef:

Floor schreef:Ik kende alleen andersom, goede bevallingen, sommige snel maar allemaal 'normaal', iedereen die netjes z'n eigen kindje op de wereld heeft gezet.
Ik vertel dus ook nooit mijn bevallingsverhaal, als mensen er naar vragen reageer ik kort dat het zwaar was en lang duurde en dat ik uiteindelijk een keizersnede heb gehad omdat ik hem niet eruit kreeg.
Ik zou niet weten waarom mensen mijn verhaal willen horen, er is niks moois aan en zo liefdevol als mensen het hier op het forum schrijven heb ik het al helemaal niet geschreven (en zo kan ik het ook niet vertellen).
nee ik schaam me dood voor de manier waarop ik me heb gedragen tijdens de bevalling, ik vind het nog steeds verschrikkelijk en dan ook nog een keizersnede er achteraan nadat ik al 24 uur bezig was. Ik weet dat mijn man graag een 2e kindje wil maar wat mij betreft komt die er niet meer (of ze moeten me bij het begin van de weeen maar platspuiten en de baby halen want bevallen wil ik niet nog een keer doen)

Wat vervelend dat je zo'n naar gevoel aan je bevalling hebt overgehouden. Vind het heel naar om te horen dat je je schaamt om de manier waarop je je hebt gedragen. Heb je het wel eens voor jezelf opgeschreven? Zodat je het misschien een beetje voor jezelf kan verwerken wat er nou eigenlijk allemaal gebeurd is?

+1!

Ik heb het laatst allemaal opgeschreven met foto's erbij van de bevalling. De eerste 3 dagen nadat ik het had geschreven was ik er trots op, maar helaas dat duurde dus niet lang.

Floor, ik ben wel 'benieuwd' waarom je je schaamt voor de manier waarop je je gedragen hebt tijdens de bevalling. Ik heb zelf ook zware en lange bevallingen gehad en ik heb me ook wel wat minder florissant gedragen. Ik ben onvriendelijk geweest tegen ziekenhuispersoneel, ik heb net een scheldkannonade naar mijn vriend in kunnen slikken maar als blikken konden doden was hij er niet meer geweest. Heb geklaagd dat ik echt niet meer kon, dat ik naar huis wilde, dat ik ermee ging stoppen enzovoorts. Misschien best wel minder leuk gedrag, maar ik schaam me er niet voor: het was gewoon loodzwaar en dan kan het niet allemaal over bloemetjes gaan. Ik vind het wel vervelend voor jou dat jij er wel een rotgevoel / schaamtegevoel aan over hebt gehouden, terwijl dat niet nodig is als je het loodzwaar hebt gehad.

Ik kan het ziekenhuispersoneel echt niet meer onder ogen komen, ik heb de gyn nog 1 keer gezien bij nacontrole en die bevestigde alleen maar wat ik al dacht (als ik meer mijn best had gedaan was hij er wel uit gekomen).
Ik heb zo'n beetje iedereen verrot gescholden, heb zo enorm hard gegild en geschreeuwd dat er mensen vanaf de gang telkens kwamen kijken in de kamer. Mijn man schaamt zich ook voor mijn gedrag tijdens de bevalling.
Na de keizersnede ben ik direct overgedragen aan een andere afdeling en heb ik niemand van de verpleging/verloskundigen meer gezien die alle uren bij de bevalling waren, ik heb dus ook niemand meer gesproken. Dat vind ik zelf wel heel vervelend, heb tegen niemand kunnen zeggen dat het me spijt dat ik zo deed.

Voor jou is het natuurlijk heel vervelend dat als je je zo hebt gedragen, terwijl je dat liever anders had gezien. Alleen het ziekenhuispersoneel zal jou niet herinneren als die ene hele lastige vrouw, hun maken echt op wekelijkse basis zulke bevallingen mee. Ik ken genoeg mensen die hebben gescholden, gevloekt enzovoorts tijdens hun bevalling.

Bij de eerste ben ik dus ook heel erg onvriendelijk geweest, heb geschreeuwd enzovoorts. In een van de laatste weken zwangerschap van de tweede moest ik naar het ziekenhuis voor een echo en daar sprak ik één van de verpleegkundigen die bij mijn eerste bevalling was. Hoe hard ze ook nadacht en hoeveel ik ook vertelde over mijn bevalling, ze kon me niet herinneren . Dus dat bevestigde voor mij wel dat het toch wel normaal is tijdens een bevalling om niet jezelf te zijn.

Heel rot dat je man zich ook voor je schaamt, maar hij heeft er niet gelegen met al die pijn.

Stel dat er ooit een 2e zou komen moet ik verplicht weer naar het ziekenhuis. dus ik hoop dan maar dat niemand mij nog herinnert.

Ik heb mijn bevalling verhaal nooit echt goed opgeschreven omdat ik het toch te traumatisch heb ervaren.

Maar nu kan ik het wel.

2 juli 2009 op controle bij de vk. Ik voelde me door en door slecht het was enorm warm buiten en ik was een los lopende vocht bom. Mijn bloeddruk bleek aan de hoge kant maar de urine thuis test was goed. Ik kreeg instructies mee en als het niet ging meteen bellen.
Ik wilde geen zeur zijn en heb het nog een dag weten uit te zingen maar op 3 juli om 8:00 uur trok ik het niet meer.
Ik werd na een controle meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ik was inmiddels 37 weken zwanger.
In het ziekenhuis werd alles nagekeken en ook mijn bloed. Na een uur kreeg ik de uitslag wat niet goed was. Ik bleek een begin van een vergiftiging te hebben en werd meteen opgenomen. Ik barste voor het eerst in huilen uit en de vk heeft me nog vast gepakt en getroost. Zo had ik het me allemaal niet voorgesteld.
Er werden plannen gemaakt om te gaan inleiden na het weekend (het was vrijdag) Mijn bloeddruk werd alleen maar hoger en hoger mijn top was een onderdruk van 103. Gezien het te druk was op de verloskamer moest ik toch wachten tot maandag voor de inleiding. Eenmaal hierop in te hebben gesteld werd ik wat rustiger.

Zondag morgen om 10:30 uur braken spontaan mijn vliezen. Ik weet dat ik nog uit gilde dat ik in bed had geplast en er niks aan kon doen. Er niet aan denkende dat het mijn vliezen waren.
Nog geen uur later kwamen de weeën op gang en meteen om de 5 minuten maar hielden maar 30 tot 40 sec aan.
Volgens de verpleegkundige niet goed genoeg om voor ontsluiting te zorgen.
Om 14:00 uur werd in naar de verloskamer gereden omdat de weeen bleven komen om de 5 minuten. Daar heb ik gevraagd voor te checken op ontsluiting (vond ik het spannendste van de hele bevalling)
De gyn checkte en keek me met grote ogen aan. Ruime 6 cm ! Jee dat hadden we niet verwacht. Hij bood pijnstilling aan en ik hapte toe. Alleen zorgde dat ervoor dat de weeën afnamen en ik 3 uur later pas 7cm had. Rond 17:00 uur werd de pijnstilling weer afgekoppeld en kreeg ik het tegenover gestelde. Weeën opwekkers. Vanaf dat moment kon ik ook niet meer lachen wat daarvoor nogal goed lukte. Tevens kreeg ik ook al persweeën en voelde ik overal pijn. De een naar de ander kwam en ik kon nog geen houding meer vinden om normaal te liggen. De vk stelde aan mijn ex voor om mijn rug te masseren en het enige wat ik weet is dat ik dat verre van prettig vond en volgens mij ook niet bepaald vriendelijk was en hem verzocht om snel ermee op te houden.
18:30 uur naar nogal wat persweeën te hebben weg gezucht kreeg ik groen licht. De hartslag van S daalde en ik moest mijn best gaan doen. Na 2x persen ging het niet goed in mijn buik en moest ik weer 3 pers weeën weg zuchten. S kroop weer omhoog met zijn hartslag en ik mocht weer mijn best doen. 1,5 uur heb ik geperst alsof mijn leven er vanaf hing. Maar het mocht niet baten. S bleef steken en ik kon het niet langer meer op eigen kracht doen.
De vacuüm pomp werd erbij gehaald en het enige wat de gyn zei “Ik ga je helpen” En 2 sec later heb ik de hele afdeling bij elkaar gegild. Mijn ex werd er nogal naar van. Jezus wat een hel !!!! Het leek alsof ze mijn vagina uit elkaar trokken met 2 handen.
De volgende perswee en 1 keer trekken werd mijn zoon op mijn buik gelegd. 20:23 uur. Hij huilde maar zag er heel grauw uit. Hij Is met zijn arm bij zijn hoofd geboren en dat was de reden waarom ik het niet meer voor elkaar kreeg. En dat was ook de reden wat ervoor gezorgd heeft dat ik een totaal ruptuur er aan over heb gehouden.
Ik kon me niet meer bewegen maar wat was ik gelukkig met hem. En verliefd. Hij werd nagekeken en moest eigenlijk de couveuse in gezien hij erg blauw en grauw zag. Maar nadat ze hem bij mij hadden gelegd trok hij helemaal bij door mijn huid warmte. En mocht hij mee in een gewoon bedje.
Ik werd klaar gemaakt voor een operatie want hechten onder verdoving was onbegonnen werk.
Ik heb tot 23:00 uur met een open wond gelegen en was versuft. Ik kan me nog bitter weinig ervan herinneren en snakte naar de narcose. Ik wilde slapen en dat was ook het enige wat ik nog gezegd heb.
Samen hebben we nog tot dinsdag 7 juli in het ziekenhuis gelegen en toen ik eenmaal uit bed kon en mezelf kon aankleden mochten we gaan.
De periode daarna is drama geweest wat ik het liefste vergeet. Het is alleen maar ellende down under geweest. En na dik 1,5 jaar was ook ik eindelijk hersteld van de bevalling !

De pijn ben ik vergeten de ellende niet