Bevallingsverhalen

Misschien leuk om hier je bevallingsverhaal te plaatsen?





Ik zal het spits afbijten:


Op vrijdagochtend 16-04-2010, rond acht uur begonnen bij Y.uanita de weeën. Ze heeft gauw L.eandra gebeld om haar op de hoogte te stellen, L.eandra gaf nog aan om de verloskundige te bellen, maar niet veel later.. braken mijn vliezen. Opnieuw contact gehad met L.eandra en dus aangegeven dat ze naar huis moest komen omdat de vliezen gebroken waren.. Daarna heb ik de verloskundige gebeld, deze zou in de loop van de middag komen omdat ze met een andere bevalling bezig was.
Ondertussen hield Y.uanita zich maar bezig houden met het “timen” van de weeën, (contracties). De weeën kwamen zeer onregelmatig. Er zat niets anders op om de weeën te blijven opvangen.
Om 9.30 uur kwam L.eandra thuis die toch behoorlijk zenuwachtig was en daardoor met 150 over de snelweg is gesjeesd om zo snel mogelijk bij Yuanita te zijn.
Verder was het de contracties af en toe weg zuchten met de diepe buikademhaling. Om omstreeks 13.30 uur kwam de verloskundige polshoogte nemen en constateerde dat inderdaad het vruchtwater was gebroken. De verloskundige gaf ook aan dat ze geen inwendig onderzoek wilde doen om infecties te voorkomen. Ze gaf aan dat als er niet veel zou gebeuren de afwisseling ’s avonds langs zou komen. Maar als de contracties wel regelmatig zouden komen moesten bellen. Helaas hebben we niet kunnen bellen en om 20.40 uur kwam ze even langs om polshoogte te nemen. We hebben ook even de nacht door genomen. Als Y.uanita wilde mocht ze voor het slapen gaan 2 paracetamol in nemen om er voor te zorgen dat ze kon ontspannen voor de nacht. Ook mocht ze als ze wilde in het ziekenhuis een pethidine-injectie krijgen. Wel werd verteld dat als er zaterdagochtend nog niks was of niet snel ons kindje zou aandienen we naar het ziekenhuis moesten en daar ook zouden moeten bevallen.
Rond 23.00 uur besloten we maar naar bed te gaan, want er zat totaal geen schot in en het zou nog wel eens even kunnen gaan duren. Y.uanita heeft toen ook maar paracetamol ingenomen en heeft van 01.00 tot 04.00 uur kunnen slapen. En de rest van de nacht heeft ze regelmatig met de diepe buikademhaling wat contracties weggewerkt.

Zaterdag 17-4-2010 waren om 8.30 uur officieel 24 uur de vliezen gebroken en zijn we overgedragen aan het ziekenhuis. Om 9.30 uur belde de verloskundige om te vragen hoe het was en door te geven wat er nu gedaan zou worden. Zij heeft voor ons het ziekenhuis en een afspraak gemaakt. Even later belde ze ons terug met de mededeling dat we ons om 11.30 uur in het ziekenhuis moesten melden. Zoals het tegen ons verteld werd (of wij het begrepen) zouden we die dag ook ingeleid worden. Dat werd nog een (kleine) domper.
Om 11.25 uur hebben we ons gemeld bij de receptie van het ziekenhuis en moesten we naar de Triage-kamer, hier heeft Y.uanita 30 minuten aan het CTG-apparaat gelegen om te bekijken hoe het met de kleine ging en of er weeën-activiteit te meten was. Verder is er toen bloed geprikt (na een week nog steeds blauwe plekken van) en een kweekje om te kijken of er geen infecties waren, want dat zou voor zowel moeder als kind kwaad kunnen. Helaas kwam toen een arts-assistent ons iets minder nieuws melden, het was erg druk op de verloskamers en ze hadden geen plek voor ons en zouden ze ons niet de begeleiding en zorg kunnen geven die we nodig hadden en verdiende.
Dus wij zijn naar huis gestuurd met de mededeling van bel morgenochtend om 6.30 uur maar naar de verloskamers om te vragen of er plek is. Tenzij natuurlijk de weeën nog alsnog door zouden zetten. Maar als er geen plek zou zijn zou het ook nog maandag kunnen worden.
We hebben toen contact gehad met de aanstaande opa en oma uit R.oosendaal. Aangezien we het al behoorlijk zat waren besloten we naar Roosendaal te gaan. Samen met Marianne heeft Yuanita nog de hond uitgelaten om even lekker in beweging te blijven. Onderweg af en toe moeten stoppen om weer weeën weg te zuchten en L.eandra is even op de bank gekropen, want die was van de spanning toch wel wat vermoeid. Y.uanita had ook aangeven graag chinees te willen eten dus hebben we daar lekker chinees op. Misschien dat het fabeltje wel waar was en de weeën op zou wekken. En inderdaad er kwamen veel meer contracties. Maar ook na een klein uurtje nam het weer af. Uiteindelijk zijn we om 22.00 uur naar huis gegaan en heeft Y.uanita weer 2 paracetamol ingenomen voor de nacht. Deze nacht heeft ze maar weer 3 uurtjes geslapen.

Zondag 18-04-2010
We hadden voor 6.00 uur de wekker gezet en zijn lekker de douche ingestapt. Op van de zenuwen heeft L.eandra om 6.25 uur naar de verlos-afdeling gebeld om te vragen of we konden komen. Eigenlijk hadden ze geen plek maar ze zouden iemand anders die ook op de lijst stond naar de volgende dag schuiven dus we mochten ons tussen 7.30 en 8.00 uur melden. Om 7.30 uur waren we bij het ziekenhuis en konden we doorlopen naar de verloskamers. Hier zijn we ontvangen door H.annie (onze kraamverpleegkundige voor die dag) en zij heeft ons wat uitleg gegeven wat ons te wachten stond. Y.uanita werd ondertussen weer aan het ctg-apparaat gelegd, hier zou ze een half uur aan moeten liggen, maar dat werd uiteindelijk 1 uur. Om ongeveer 8.50 uur kwam de verloskundige langs en gaf ook nog wat uitleg. Ook werd Y.uanita toen voor het eerst getoucheerd. En voor ons eindelijk goed nieuws (vooral voor Y.uanita dan), want er was al 5 cm ontsluiting! Dan waren die 2 dagen van contracties in ieder geval niet voor niks geweest. Om 9.15 uur is het infuus met de weeënopwekkers aangezet om de weeën regelmatiger en krachtiger te laten komen en heeft de kleine een draadje op het hoofdje gekregen om de hartslag in de gaten te kunnen houden.
Rond 11.00 uur gaf Y.uanita aan wat pijnmedicatie te willen hebben, want het werd toch wel erg heftig en begon het ook wel uitputtend te worden Ze is toen naar het toilet gegaan en daar kwam de ene wee naar de andere wee. Samen met de verloskundige en L.eandra snel naar het bed gelopen voor een inwendig onderzoek en ja hoor, om 11.30 uur was er al 7 tot 8 cm ontsluiting. Dus de pijnbestrijding is snel aangezet, die had de verloskundige al klaargezet. Na een uurtje om 12.30 uur was er bijna 10 cm ontsluiting, alleen nog een klein randje, dus op advies van de verloskundige is ze op haar rechterzijde gaan liggen. Ook was er toen door de drukte gewisseld van personeel, dus we hadden een andere kraamverpleegkundige gekregen.
Om 13.00 uur was het zover; er mocht mee-geperst worden. Dus werd er snel even geoefend hoe het tijdens het persen moest. Alleen omdat er nog wat pijnstilling in het lichaam van Y.uanita zat, is er nog even gewacht. Om 13.40 was het dan zover, het laatste stukje van de bevalling was ingegaan, nu zou het niet lang meer duren voordat we wisten of we een zoon of dochter hadden gekregen. Maar dat het zo snel zou gaan hadden we al niet meer verwacht. Na 3 persweeën werd de verloskundige met spoed geroepen, want het ging wel erg snel en de kleine had de navelstreng om haar nekje. Tussen 2 persweeën door mocht Y.uanita met haar hand voelen dat het hoofdje er al bijna was. Toen het hoofdje geboren was had Y.uanita nog zoiets van en nu moeten de schoudertjes, armpjes lijfje en beentjes nog geboren worden. Maar voor ze het wist lag de kleine al op haar buik! En het tijdstip: 14.07 uur!
L.eandra zag eerder dan de verloskundige wat het was geworden en zei dan ook tegen Y.uanita het is een A.nouk geworden in plaats van een meisje en toen zag de verloskundige het. Eindelijk konden we voor de eerste keer in het bijzijn van andere mensen de naam hardop zeggen.
Na een paar minuutjes heeft L.eandra de navelstreng door mogen knippen. En A.nouk mocht het echt zelfstandig gaan doen. En even later kwam met een paar keer meepersen de placenta naar buiten en deze hebben ook wij mogen bewonderen. Hij was helemaal compleet.
A.nouk werd daarna helemaal na gekeken en scoorde een 9 en 10 bij de apgar-score en kreeg haar eerste kleertjes aan, een leuk pakje van nijntje, wat we samen uitgezocht en gekocht hadden. Y.uanita had ook maar een heel kleine ienieminie scheurtje opgelopen wat niet eens gehecht is, daar zou ze dan veel meer last van hebben.
Om 14.45 uur hebben we de opa’s en oma’s gebeld (helaas waren opa en oma K.oopmans niet te bereiken) en vertelt dat ons wondertje was geboren en ze gevraagd om 16.00 uur in het ziekenhuis te zijn, ook D.esiree met de kindjes zijn gevraagd te komen evenals M.arlon. Rond 15 uur is Y.uanita lekker in de douche geweest en heeft zich lekker opgefrist. Om 15.30 uur zaten we aan de beschuit met roze muisjes en zijn we iedereen smsjes gaan sturen.
En ja hoor, daar was dan de eerste visite om 16.00 uur. Samen met hun hebben we de champagne geopend en op A.nouk J.ohanna M.aria K.oopmans leventje getoast.
Doordat de vliezen meer dan 24 uur gebroken waren moesten Mama Y.uanita en A.nouk 48 uur ter observatie in het ziekenhuis blijven en zijn we rond 16.35 uur naar de kraamafdeling gegaan. En op dinsdag 20-04-2010 mochten ze beide om 15.00 uur het ziekenhuis verlaten en thuis verder gaan genieten van de kraamweek.

Voor de geïnteresseerden: bevallingsverhaal Maaike




Bevallingsverhaal geboorte van Maaike Koopmans 4-7-2011

Na een heerlijke zwangerschap moest ik met 35+3 week op controle bij de verloskundige komen. Alles was goed, maar de vermoede dat ze maar erg klein was dus werden we op consult gestuurd naar de gyneacoloog met de vraag of het een negatieve dysmatuur zou zijn.
Na 6 dagen konden we daar terecht en hebben we een ctg en een echo en doppleronderzoek gehad. Helaas was er die dag geen tijd om bij de gyn op consult te komen, die was voor een dag later gepland.
Het eerste wat me daar gevraagd wordt is waar ik wil bevallen. Dit overvalt me een beetje en ik geef aan nog te twijfelen tussen thuis en het geboortecentrum Orgine. Nou zeg de gyn, dat gaat het geen van beide worden want je staat vanaf nu onder controle bij ons, dus je moet hier bevallen. Ook moest ik voortaan om de dag naar het ziekenhuis voor een CTG en 1x per week een echo/doppleronderzoek en op consult. Jemig, dit is even een tegenvaller. Zo had ik mijn verlof niet gepland.
Wat ons ook gemeld werd was dat ze me niet door zouden laten lopen tot 40 weken. Het was namelijk in een onderzoek bewezen dat vrouwen die kleine kindjes (negatieve dysmatuurtjes) krijgen vaak eerder bevallen en anders zouden ze me in gaan leiden omdat ze het buiten de buik beter zou hebben dan bij mij (in dit termijn dan, zo aan het einde van de zwangerschap)
Na een week was er gelukkig wel plek in de thuismonitoring, dus hoefde ik niet meer om de dag naar het ziekenhuis, maar kwamen ze aan huis iedere dag voor een CTG, wat was dat fijn zeg. Je bent toch even bezig met op en neer rijden en het wachten op de dienstdoende arts op de Triage-afdeling. Een ochtend was zo voorbij. Alleen… betekende het ook dat ik veel meer rust moest houden. Helaas niet toegeven aan mijn nesteldrang, maar hele dagen op de bank zitten/liggen en hangen. Wat duren de dagen dan lang zeg. Op zich was ik de zwangerschap nog lang niet zat, maar doordat ik niks meer mocht doen viel het me vies tegen. Zelfs A.nouk verschonen/aankleden etc kon/mocht niet meer.
Op 29-06 moesten we weer op controle en kreeg ik een keuze voorgelegd omdat ik graag wilde weten waar we aan toe waren; gaan ze nou wel of niet inleiden en zoja wanneer (mits het niet spontaan zou gebeuren). Ik mocht zelf kiezen en de gyn belde alvast naar de verloskamers om te vragen wanneer het eventueel zou kunnen. Dit zou toch bijna nog een week duren. Maar weer overrompelde de gyn me en ik heb gezegd dat ik er overna wilde denken. Ook gaf de gynaecoloog aan dat ze liever niet inleiden (mits noodzakelijk) omdat zo een bevalling voor zowel moeder als kind veel heftiger is. Wel heeft hij tijdens die controle inwendig onderzoek gedaan en heeft hij geprobeerd te strippen.
Het strippen heeft wel wat krampjes opgeleverd, maar helaas niet het gewenste resultaat (helaas). Wel had ik vanaf die dag zowel ’s ochtends als ’s avonds wat krampjes maar zodra ik in bad lag of ging douchen was het weer weg.. Zo sleet ik mijn dagen tot zondag 3-7. Ze kwamen weer van de thuismonitoring en aan het CTG was te zien dat er toch met enige regelmaat (om de 5 minuten) stevige activiteit te zien was. Ik vond het wel grappig, want ik merkte er bijna niks van (maar dat kon komen door de voorliggende placenta vertelde ze me), een klein soort steekje, maar dat vond ik te verwaarlozen. Ook nog even overleg gepleegd, want het was hier kermis en daar wilde ik eigenlijk graag met A.nouk naar toe. Op de voorwaarde dat ik in een rolstoel zou gaan mocht ik gaan. Dus hup mijn moeder opgebeld en gevraagd of ze een rolstoel mee wilde nemen van d’r werk, want mijn ouders zouden mee gaan naar de kermis.
Nadat ze weg waren begon het wel wat steviger te worden de krampen, dus hé, misschien toch? Rond 10.30 uur kregen we visite en nog steeds had ik wat krampjes. Y.uanita vond dat ik maar moest gaan timen, maar zodra ik daar mee begon was er geen regelmaat meer en uiteindelijk verdwenen ze. Wel kreeg ik een wat zeurderige pijn in mijn (onder)rug. Dit linkte ik alleen niet meteen aan rugweeën (alhoewel dit later wel zo bleek te zijn), want naar mijn idee hadden weeën pieken. Rond 13.30 uur ben ik nog even naar bed gegaan met 2 kersenpitten want ik had weer een beetje buikpijn en nogsteeds wat rugpijn. Heb toen nog wel een beetje kunnen doezelen. Omstreeks 15.30 uur waren mijn ouders er met een rolstoel en goed 16.00 uur waren we op de kermis. Terwijl we een rondje over de kermis deden kreeg ik weer wat vaker buikpijn/krampen die echt een piek hadden dat ik even moest concentreren en naar mijn buik ademen (zoals we bij de cursus samen bevallen hadden geleerd).
Thuis aangekomen zaten mijn zusje en zwager al op de stoep te wachten want die wilde ook frietjes komen eten (traditie dat wij op zondag friet eten) en ze hadden goed nieuws; Ze zijn zwanger (toen ongeveer 7+5 weken). Ondertussen stond ik steeds op (om de 5 minuten ongeveer) en ging dan staan, heen en weer lopen, wiebelen met de heupen en nog had ik eigenlijk niet echt het besef dat ik bezig was met bevallen. Ik denk dat ik bang was dat het nog zou gaan afzakken, ook wilde ik niet beginnen met timen, omdat het er ’s ochtends naar mijn idee voor had gezorgd dat de weeën wegbleven (al klopt dat achteraf niet helemaal). Uiteindelijk toch maar begonnen met timen en ik zat meteen met weeën om de 3/4/5 minuten die ongeveer 45 seconde aanhielden. Maar wat vond ik dat moeilijk het timen. Want wanneer moet je nu beginnen met timen als je een wee voelt komen? Ik begon vaak dus pas te timen als ie er al duidelijk was en stopte wanneer hij nog niet helemaal weg was. Oeps, het was nu dus serieus…En ondertussen was ik gewoon nog lekker frietjes, en kaassoufle en kroket aan het eten.
Mijn moeder heeft daarna snel nog even geholpen met opruimen en werd erg zenuwachtig. Dus die hebben we maar snel naar huis gestuurd met mijn vader en zij hebben A.nouk ook meegenomen. Dit was toch al de bedoeling omdat zij op maandag oppast en A.nouk dan eigenlijk altijd op zondag al blijft slapen. Rond 19.30 uur was iedereen weg en hebben we het ziekenhuis gebeld. We mochten meteen komen en rond 20.30 uur waren we er. Daar aangekomen werd ik aan het CTG gelegd voor een dik half uur. Omstreeks 21.15 uur werd er voor het eerst inwendig onderzoek gedaan. Eerst een leerling, die vond dat ik nog maar 1 cm ontsluiting had. Shit, viel dat even tegen. Vervolgens toucheerde de verloskundige en die vond toch dat ik al 3 cm ontsluiting had. Yes, gelukkig, dat is al een stuk beter! Wel vonden ze dat de weeën niet zo krachtig waren en niet zo heel veel. Dat had ik zelf ook opgemerkt, maar zodra ik ging staan of lopen kwamen ze weer goed terug, dus het advies gehad maar lekker de zwaartekracht zijn werk te laten doen. En zelf vond ik dat ook een stuk prettiger. Ik heb toen lekker een tijdje onder de douche gestaan en de straal wisselend op mijn buik en rug laten gaan. Heb ze nog als tip gegeven dat 2 douchekoppen wel prettig zouden zijn, dan kon ik op mijn rug en buik tegelijk een straal zetten. Ook begonnen mijn benen wat meer te tintelen tijdens een wee. En ja hoor, het zal geen waar zijn, ik had buik,- rug,- en beenweeën tegelijkertijd. Maar zolang ik stond en/of liep waren deze goed op te vangen.
Zo rond 23.15 uur na de wisseling van de wacht kwam een andere verloskundige kijken hoe het ging en of de ontsluiting al vorderde. Helaas slecht nieuws, want zij vond dat ik nog maar 3 cm ontsluiting had. Dus mijn vliezen zouden gebroken worden om de ontsluiting te bespoedigen, ook zouden ze dan een sensor op het hoofdje van ons meisje plaatsen zodat ze haar hartslag beter in de gaten konden houden. Die grote schijven waren regelmatig de hartslag kwijt, dus dan zouden ze een beter overzicht hebben.
Jemig, ik heb het geweten dat ze de vliezen braken, de weeën werden meteen een stuk heftiger in zowel mijn benen, rug als buik en daarbij kwam ik ook nog eens in een weeënstorm terecht. Y.uanita zag dat ik dit wel heel erg pittig vond en gaf aan dat ik anders maar om pijnstilling moest vragen. Hier wilde ik eigenlijk niet aan, want ik moest het toch gewoon wel zelf kunnen? Ik had gehoop het met de ademhalingsoefeningen weer onder controle te krijgen, maar dat lukte gewoon niet. Hoeveel sturing en hulp ik er ook bij kreeg, het ging niet (hoorde later ook dat het met de combinatie van buik,- rug,- en beenweeën ook niet te doen is…). Nog geen 2 weeën later (ze waren net van de kamer af) heb ik ze al gebeld om pijnstilling. Er werd me toen verteld dat in dit stadium van de bevalling een ruggeprik zou worden. Ik wilde het al bijna annuleren, want hier zag ik toch wel tegenop, dat leek me best eng. Eerst werd er een infuus geprikt voor ingeval van nood, als mijn bloeddruk zou stijgen en bij een ruggeprik kan het zijn dat de weeën veel minder sterk worden en er bij gestimuleerd moet worden. Na een goed half uur werden we opgehaald voor de ruggeprik. Wat mijn geluk toen was, was dat het nacht was en Y.uanita mee mocht naar de uitslaapkamer waar ze de ruggenprik zouden zetten, anders zou dit niet gemogen hebben.
Eerst werd mijn rug verdoofd en toen werd de ruggenprik gezet. Wat een raar gevoel was dat, want je voelt het slangetje wel je rug in gaan, maar pijn doet het absoluut niet! Op de uitslaapkamer ben ik een half uurtje in de gaten gehouden (regelmatig bloeddrukcontrole en temp controle). Eerst voel je langzaamaan een warm gevoel in je buik komen dat naar beneden gaat naar de tenen. En dan begint het een beetje te tintelen, alsof je een slapend been of voet hebt, maar dan minder erg, dus niet irritant.
Mensen mensen, wat was die ruggenprik een opluchting! Ik kreeg weer praatjes voor 10 en moest vaan op de monitor zien dat ik een wee had, of en toe voelde ik tijdens de een wee wel de piek, maar dat was eigenlijk niet meer dan een krampje. Om goed 00.45 uur waren we terug op de verloskamer en hebben we lekker een boterham gegeten en een kopje soep. Daarna ben ik gewoon nog even in slaap gevallen en heb ik bijna een half uur geslapen, zo ontspannen raakte ik door de ruggenprik (ik kan er me zelf alleen niks meer van herinneren dat ik in slaap ben gevallen, ik heb dit terug gezien op de film).
Zo rond 01.15 uur ben ik wakker geworden, want mijn billen begonnen erg te tintelen en ik lag niet erg lekker meer. Ik kon mijn benen nog wel gewoon bewegen en verplaatsen alleen had ik er geen kracht meer in, dus voordat ik op mijn zij gedraaid was waren we weer 10 minuten verder. Ik lag net en toen kwamen ze toucheren. Grr… Wat baalde ik hiervan, lag ik net lekker kon ik weer terug op mijn rug. Maar…. In een 2 uur tijd had ik er 5 cm bij gekregen, dus ik zat nu op de 8 cm ontsluiting! Ik was er al bijna. Er werd me geadviseerd terug op mijn zij te gaan liggen dus dat heb ik ook gedaan. Alleen dat hield ik niet vol, want bij de 1ste beste wee die ik toen kreeg kreeg ik ook meteen persdrang. Na 2 weeën heb ik op de bel gedruk dat ik enorme persdrang kreeg en deze ook niet weggezucht kreeg. Ja, zeiden ze, we zullen zo eens langzaam aan alles klaar gaan zetten. En daar vertrok ze weer. Na een 5 minuten heb ik Y.uanita weer laten bellen, want ik hield het niet meer. De verloskundige heeft toen getoucheerd en vertelde ons; We gaan ervoor! In alle haast hebben ze toen alles klaar moeten zetten, want dit hadden ze niet verwacht. Ik ben er dan ook van overtuigd dat ze tijdens het toucheren bij de 8 cm de laatste 2 cm weggemasseerd hebben.
De eerste perswee vond ik het moeilijkst omdat je dan even behoorlijk moet omschakelen van het wegzuchten tot het actief meedoen.
Tijdens het persen heb ik nog via een spiegel meegekeken, dat vond ik echt een enorme stimulans. Uiteindelijk heb ik 4 persweeën, wat 14 minuten duurde, nodig gehad om M.aaike geboren te laten worden. Om 03.02 uur was ze daar!
Wat erg mooi was, was dat haar lijfje nog niet helemaal geboren was maar ze al wel begon te huilen/schreeuwen. Dat was echt superfijn om te horen. Beide hebben we nog de navelstreng voelen kloppen voordat deze doorgeknipt werd. Y.uanita had deze nog maar net doorgeknipt toen ik nog een kleine kramp kreeg en zo de placenta geboren liet worden. Dit was 4 minuten na dat M.aaike geboren was. Heel erg snel dus. Ook deze werd helemaal na gekeken en zag er goed uit. Wel was hij erg klein en daardoor had M.aaike ook niet veel groter kunnen zijn. Ze woog maar 2330 gram. Ook had ze ‘rare’ vlekjes op haar buik en zij, later zijn we er achter gekomen dat dit kleine bloeduitstortingen zijn, waarschijnlijk heeft ze tijdens de geboorte met haar arm een beetje klemgezeten. Maar ze deed het erg goed, want de eerste rapportcijfers waren een 9 en een 10!
Ondertussen was bij mij de ‘schade’ ook opgenomen en ik was vrij goed uit de strijd gekomen. Niks geen scheurtjes, een heel klein schaafwondje had ik maar. Tja, dat was natuurlijk wel een voordeel van zo een kleintje.
Na ongeveer 20 minuten hebben de opa’s en oma’s gebeld (beide wisten dat we naar het ziekenhuis waren). Om half 4 is ze door de kinderarts onderzocht en kregen we de bevestiging dat ze opgenomen zou worden ivm haar lage gewicht. Ondanks dat we er op voorbereid waren was het toch een kleine tegenvaller, want je wilt niets liever dan naar huis. Rond 3.45 uur moest ik afscheid nemen van M.aaike, want ze werd na de couvese afdeling gebracht.
Om 04.45 uur was de eerste visite er, mijn ouders met mijn zusje en zwager (de peter en meter) en natuurlijk de grote zus A.nouk. Met zijn allen zijn we naar de couveuse afdeling gegaan. A.nouk heeft ook als eerste kennis mogen maken met haar zusje en na 5 minuten zijn mijn ouders, zusje en zwager ook gekomen. Ze zijn ongeveer 15 minuten geweest en zijn toen naar huis gegaan.
Gelukkig deed M.aaike het erg goed en mochten we al heel snel het ziekenhuis verlaten. Dit was nog eens op onze trouwdag ook! Een mooier en groter cadeau had ik Y.uanita niet kunnen geven zei ze. De eerste dag is ze 135 gram afgevallen en vanaf dag 2 is ze gaan groeien, eerst 5 gram en vanaf dag 3 20 gram per dag. Normaal word de voeding per dag met 5 cc verhoogd, maar vaak nam ze al het dubbele! M.aaike was echt bezig met een inhaalslag, wat ze bij mij in de buik niet kreeg haalde ze erbuiten gewoonweg in.
M.aaike doet het erg goed op mijn borstvoeding. Zelfs toen ik echt gigantisch veel stuwing had, had M.aaike geen moeite met het pakken van de tepel. En dat vonden ze helemaal super in het ziekenhuis, daar kleintjes vaak toch al moeite blijken te hebben met de tepel te pakken ookal is er geen stuwing, laat staan met stuwing.
Wel heb ik tegen een borstonsteking aangezeten, maar met het goed 1x leegkolven van mijn borsten heb ik dit tegen kunnen gaan.


Toen M.aaike geboren werd woog ze 2330 gram, 47.5 cm lang. De kledingmaat die ze toen droeg.was maat 44. Nu na 13 weken weegt ze 4340 gram, ruim 54 cm lang en draagt ze kledingmaat 56. Een mooie score toch?

Verder is A.nouk een erg trotse zus en geeft M.aaike erg graag kusjes en een aai over de bol. Soms is ze een beetje te enthousiast en prikt ze dan per ongeluk in de ogen of geeft een kopstoot, maar ach, ze doet het niet expres.

* weg

Heftig Star007!

Ik volg het niet helemaal...... Zijn het je eigen bevallingsverhalen? Wie zijn Y.uanita en L.Sandra?

Dat zijn teigetje en haar vrouw geloof ik. En volgens mij zijn ze beide van 1 dochter bevallen.

Dat klopt. Y.uanita is mijn vrouw en die heeft de oudste gedragen en ik de jongste (en mijn naam is L.eandra)

Denk dat het voor de meiden die nog moeten bevallen niet slim is als ik die van mij hier neer zet

Maar gaan jullie alle verhalen die hier in dit topic staan dan ook echt doorlezen? Ik heb vrij veel moeite met lange lappen tekst namelijk, en daarbij zou ik het zonde vinden als er zó over ieders bevallingsverhaal wordt heen gekeken.

Ik vind dat ieder verhaal een eigen topic verdient eigenlijk.

Ik heb ze nu wel zitten lezen maar het zijn er nog maar weinig

Arden schreef:Ik heb ze nu wel zitten lezen maar het zijn er nog maar weinig

Nu nog wel inderdaad, maar later staat het misschien vol met verhalen (lange lappen tekst) en dan is het toch zonde als daar zo overheen gescrollt wordt.

Annie24 schreef:Denk dat het voor de meiden die nog moeten bevallen niet slim is als ik die van mij hier neer zet

+1. Van de tweede was het trouwens ook weer zo'n ellende dat ik niet eens zin heb om het uitgebreid uit te typen.

Ik zal het kort houden, geen lappen tekst.

Ezra:

In de nacht van donderdag op vrijdag had ik lichte krampen gehad die om het half uur kwamen, waarvan ik dacht dat het weeën konden zijn, dus ik was opgestaan, maar het zette niet door. We moesten naar de verloskundige, ik had voor de zekerheid geld voor een taxi gepakt voor als het toch door zou gaan. Vlak voordat we weggingen braken mijn vliezen, waarop de verloskundige besloot langs te komen. Ik verloor nog maar weinig vruchtwater, dus zij dacht in eerste instantie dat het loos alarm was, maar op het moment dat ze de deur uit was kwam er een hele golf uit. Het was dus begonnen.
Overdag bleef ik vruchtwater verliezen, maar ik had nog geen weeën. Aan het eind van de dag heb ik met mijn moeder een wandeling gemaakt naar het pleintje, daarna kwamen de weeën wel op gang. Ze werden al best snel hevig, maar bleven erg onregelmatig. De verloskundige kwam langs en ik had 2-3 centimeter ontsluiting. 's Morgens moest de ontsluiting flink gevorderd zijn, anders zou ik naar het ziekenhuis moeten wegens de gebroken vliezen. De volgende dag was het 3-4 centimeter, dus werd ik overgedragen. In het ziekenhuis kreeg ik een infuus met weeënopwekkers en pijnbestrijding. De verwachting was dat ik rond het middaguur volledige ontsluiting zou hebben, maar uiteindelijk werd het toch de avond. Ik kreeg persweeën, maar die waren verdwenen toen ik mocht gaan persen. Ezra bleek scheef in het geboortekanaal te liggen en er kwam dus een vacuümpomp aan te pas. Die schoot vervolgens ook nog eens los waardoor de specialist van huis moest komen om de pomp weer op zijn hoofd te zetten. Uiteindelijk om 19.28 werd hij geboren.

Yrsa:

Mijn moeder was met Ezra weg, ik lag nog in bed en zat met Doedel op MSN. Ik voelde krampen om het kwartier ongeveer, maar aangezien het de weken daarvoor al vaker loos alarm was geweest durfde ik niet te geloven dat het echt begonnen was. Toen ik even later Ezra naar bed had gebracht was het ook weer erg onregelmatig, een warm bad hielp niet, maar toen ik heen en weer ging lopen door de kamer kwamen ze goed en regelmatig op gang. Rond 17.00 had ik 3 centimeter ontsluiting. De pijn was nog wel te doen, ik kon nog lezen en een beetje film kijken. Zo rond 20.00 werd de pijn erg hevig. Om 21.30 kwam de verloskundige weer en toen bleek ik bijna 8 centimeter ontsluiting te hebben. Op de een of andere manier drong het niet tot me door dat dat al heel ver was en ik dacht dat ik nog de hele nacht door moest met die hevige weeën, dus ik zei dat ik naar het ziekenhuis wilde voor pijnstilling. Dat ritje in de auto vond ik, ondanks de weeën die opeens heel snel kwamen, heerlijk: zo donker, koel en stil. In het ziekenhuis bleek ik 9 centimeter ontsluiting te hebben en ik mocht kiezen: of ik kreeg pijnstilling, en daar moest ik dan eerst een half uur voor aan de CTG-scan, of ze zou mijn vliezen breken en dan zou ik de baby binnen een half uur in mijn armen hebben. Uiteraard koos ik het tweede. Mijn vliezen werden gebroken, de weeën werden meteen nog heviger en ik mocht al snel persen. Liggend persen was geen succes, dus mocht ik op de baarkruk gaan zitten en ondanks dat de persweeën niet zo sterk waren, ging het best snel. Alleen voor het laatste stukje moest ik even op handen en knieën gaan zitten omdat haar arm in de weg zat. Om 22.35 was ze er.

Annie24 schreef:Denk dat het voor de meiden die nog moeten bevallen niet slim is als ik die van mij hier neer zet

Dan lezen de meiden die nog moeten bevallen toch over jouw verhaal heen! Ik ben nu toch wel benieuwd al ben ik nu al een schijterd. Heel erg bang voor wat mij te wachten staat

@ Susan; jij hebt volgens mij ook niet de meest fijne bevallingen gehad....

Teigertje schreef:@ Susan; jij hebt volgens mij ook niet de meest fijne bevallingen gehad....

De tweede bevalling viel uiteindelijk erg mee, de eerste was inderdaad wel gecompliceerd en pittig.

ik heb nog geen tijd gehad om alles te lezen.
Star heftige bevalling heb je gehad, fijn dat je veel hebt gehad aan de foto's en dat je inmiddels alles aan het verwerken bent en op een rijtje krijgt.
Ik ben vanavond voor de 800ste keer begonnen aan mijn bevallingsverhaal te schrijven maar ik vind het zo vreselijk heftig, ik vraag me dan ook elke minuut af wat ik er mee op schiet als het op papier staat. misschien krijg ik het wel nooit afgeschreven maar ik hoop het wel.
Nu ga ik echt slapen want onze zoon ligt al lekker te slapen en zo hoop ik ook nog een uurtje of 2 a 3 mee te pikken.

Wat naar Floor, dat je je bevalling als zo heftig hebt ervaren dat je het nu nog steeds niet op papier kan zetten..

Mijn bevallingsverhaal:
Vanaf vrijdag 20-01(39w1d zwanger) verloor ik delen van mijn slijmprop. Veel gegoogled, maar in alle verhalen stond dat het nog wel wéken kon duren. Daarom de hoop maar een beetje van me af gezet en zaterdag zelfs nog 3 verjaardagen bezocht.
Op zondag 22-01 werd ik om 9.30u wakker en voelde iets 'lopen'. Ik sprong meteen naast mijn bed (zo soepel als dat nog ging met hele dikke buik ) en het vruchtwater liep gewoon langs mijn benen. Ik ben meteen naar de badkamer gegaan om wat op te vangen. Daar zag ik dat het water erg gelig was en er dreven groenige vlokjes in. Terug naar de slaapkamer om de verloskundige te bellen en die zou even komen kijken. Inmiddels had ik een heel spoor gemaakt van vruchtwater door het huis, dus ben ik eerst nog gaan dweilen en de wasmachine aanzetten voordat ik bedacht had dat het ook wel slim was om even mijn vriend te bellen. Ik had verder nog helemaal geen weeën of iets, dus we hadden afgesproken dat hij heel even op zijn werk zou blijven om te zien wat er gebeurd. Na ongeveer een half uurtje was de verloskundige er en kwam mijn vriend toch ook al aangereden want die had het niet meer op zijn werk. De verloskundige vertrouwde de kleur van het vruchtwater ook niet helemaal, dus we werden doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar twijfelden ze ook aan de kleur van het vruchtwater, maar de ctg was zo goed, dat ze me toch weer terug naar huis(en de verloskundige) stuurden. Rond 12.00u waren we weer thuis, hebben samen nog een broodje gegeten en ik ben maar tv gaan kijken. Om 13.00 kreeg ik een beetje harde buiken, vanaf 14.00 had ik meteen weeën om de twee minuten. Om 17.00 was de verloskundige weer bij ons en zijn we samen naar het ziekenhuis gegaan(ik had inmiddels 4cm ontsluiting). In het ziekenhuis had ik hele hevige rugweeën, die ik alleen staand/hangend over het bed kon opvangen. Om 19.30 had ik het gevoel dat ik echt niet meer kon, maar ik moest toen wachten op de andere verloskundige (wisseling van de wacht). Toen zij om 20.00 binnen kwam lopen had ik al 9cm ontsluiting. Twintig minuten later mocht ik actief mee gaan persen en om 20.59u is Luuk geboren.
Ik kreeg twee hechtingen en Luuk twee 10-en Twee uurtjes later mochten we alweer naar huis.


Ooh ja kleine edit: Bij de bevalling bleek dat hij wel degelijk in het vruchtwater had gepoept!

*weg*

weg

Even van de babysite gehaald:

Hallo!!

Jawel, het is zover, ik ben geboren! Op 27 oktober, om 15.21!

Mama had de dag ervoor nog controle bij de gynaecoloog, en toen kon ze met veel moeite voelen dat mama al ietsje ontsluiting had en net aan inleidbaar zou zijn. Dat wilde mama wel, inleiden, want mama kon bijna niet meer lopen en was erg moe. Dus werd afgesproken dat mama zich de volgende morgen in het ziekenhuis zou melden om 07:30 en dan zou ze worden ingeleid. Het plan was om eerst een ruggenprik te krijgen, dan een weeënopwekkend infuus en dan afwachten tot ik eruit zou willen komen :-)

Maar ik heb het plan even in de war gebracht! Die avond laat rond 11 uur kreeg mama buikpijn en dat werd steeds wat erger. Op een gegeven moment deed het wel erg zeer en even later raakte mama op het toilet de slijmprop kwijt. Toen heeft ze gauw oma geroepen en gezegd dat het waarschijnlijk al zover was. Mama heeft het nog eventjes aangekeken, maar de pijn werd erger en kwam vlugger op elkaar opzetten. Toen heeft mama het ziekenhuis gebeld en daar zijn we toen rond 2 uur naartoe vertrokken (onderweg oom Benjamin opgehaald).

Daar aangekomen werd mama naar de verloskamer gebracht en aangesloten op een monitor (CTG dat mijn hartslag registreerde en de weeënactiviteit). Ondertussen deden de weeën steeds meer pijn, mama had ook vooral last van rugweeën en die waren steeds lastiger op te vangen. Ondertussen heeft oom Benjamin papa uit zijn bed gebeld en die was er een uurtje later ook. Toen begon het lange wachten. Mama's weeën waren vrij onregelmatig en ook nog niet sterk genoeg. Het inwendig onderzoek kreeg de arts niet goed gedaan en kon niet voelen of mama al ontsluiting had. Toen hebben we gewacht tot 7 uur (ondertussen zuchtte mama de weeën zo goed mogelijk weg en had ze een kruik tegen haar rug aan). Om 7 uur mocht mama een ruggenprik en werd ze naar de anesthesist gereden. Die heeft de ruggenprik gezet (deed geen zeer) en die werkte vrij snel. Mama's benen voelden raar aan, een beetje koud en tintelig. De prik deed goed zijn werk, want mama had geen pijn meer! De verpleegkundige en verloskundige zeiden later ook nog dat ze zelden hadden gezien dat de prik zo'n goed effect had bij iemand.

Toen werd mama weer naar de verloskamer gereden en was het weer wachten. Omdat mama nu geen pijn had kon ze een beetje bijkomen. Helaas verdwenen mama's weeën ondertussen en ze kwamen niet meer terug. Wel kon de verloskundige nu goed onderzoeken en mama had al 5cm ontsluiting! Ook heeft ze de vliezen gebroken, dat werd een zwembad in het bed ;-) Omdat de weeën weg waren kreeg mama een infuus met weeënopwekkers, maar dit werkte niet en de pomp werd steeds hoger gezet... Om 11 uur nog niet veel activiteit, toen keek de verpleegkundige en bleek dat het infuus lekte en mama dus niets of weinig naar binnen kreeg! Toen werd het infuus goed aangesloten en begonnen de weeën weer te komen. Mama voelde ze gelukkig niet, maar het was wel goed te zien op de monitor (ondertussen had mama trouwens veel dingen vanonder zitten, een slangetje voor weeënregistratie, een sonde in mijn hoofd voor de registratie van mijn hartslag en een catheter). Tegen 1 uur begon mama te voelen dat ze moest persen. Ze moest het echter ophouden van de verloskundige. Dat probeerde ze, maar rond tien voor half 2 kon mama het niet meer ophouden. Na al eerder een paar keer op het belletje te hebben gedrukt en te horen hebben gekregen dat ze het moest ophouden, is oom Benjamin de gang op gegaan naar de verpleegkundige. Die kwam samen met de verloskundige en die zei na onderzoek te hebben gedaan dat mama wel even een tijdje voorzichtig mee mocht persen.
Een tijd daarna kwam de verloskundige terug en mocht mama echt keihard gaan meepersen. Dat deed ontzettend zeer zeg! Mama hield het haast niet vol, maar gelukkig waren oma Jolanda, oom Benjamin, papa, de verloskundige en de verpleegkundige er om mama er doorheen te helpen. Ze moedigden mama aan (en zeiden bijvoorbeeld hoe goed het ging en dat mama het wel kon, terwijl ze zelf maar bleef roepen dat ze het niet meer kon), veegden haar hoofd af, hielden haar benen vast, snoten haar neus, etc. Na veel pijn en keihard persen werd ik dan om 15.21 uur geboren! Ik werd meteen op mama's buik gelegd. Wat was mama blij!!! Ze was zo gelukkig en ook de rest was emotioneel. Opa Bruno was er ook meteen na de geboorte bij, want hij was ondertussen aangekomen en wachtte op de gang.

Oma Jolanda en papa hebben de navelstreng doorgeknipt. Toen ben ik even meegenomen door de verloskundige, want ik was een beetje blauw en ademhalen had ik ook een beetje moeite mee (maar ik huilde wel gelijk toen ik eruit kwam dus dat vond mama al heel fijn om te horen). Ze hebben toen wat lucht in mijn gezichtje geblazen en toen ging het gauw beter. Ik werd al snel roze en ademhalen ging ook goed. Daarna kwam de kinderarts en die keek me ook nog even na, alles was in orde. Wel heb ik een bijoortje, dat is een klein bultje bij mijn oor. Maar dat hebben veel mensen en het kan helemaal geen kwaad. En mama vind me toch wel de mooiste die er is!!

Daarna moest ik naar de kinderafdeling en mama naar de kraamafdeling. 's Avonds is mama wel 2x bij me geweest, met bed en al! Want in de rolstoel ging nog niet goed. Mama heeft die dag trouwens heel veel gehuild, van geluk en omdat ik niet bij haar op de kamer mocht. Maar vooral van geluk!

Owja, nog helemaal vergeten: Mijn naam is A.my! Dat is mijn roepnaam. Mijn volledige naam is A.maryllis H.azel S.terre J.olie v.d. B. Ik ben dus op 27 oktober om 15.21 geboren, toen woog ik 3250 gram en was ik 47cm lang.

Een hééééééééle dikke kus van A.my

@teddyaapje, dat lijkt me ook wel een heel eng gevoel als je helemaal verlamd bent! en dan kon je ook nog eens niet zelf ademen, was je toen wel bij of ook niet?

Ik heb mijn bevalingsverhaal ook maar even opgezocht. Ik had het voor mijn studiegenoten geschreven en er stonden dus veel vaktermen in, ik heb volgens mij alles aangepast...

Lieve allemaal,

De meeste weten het ondertussen al maar op 25-08-2010 om 14.41 uur is onze dochter J.uultje geboren

Vanaf ongeveer 34 weken ben ik in het ziekenhuis onder controle gekomen en dat is gepaard gegaan met meerdere consulten op de verloskamers per week i.v.m. hoge bloeddruk en klachten van zwangerschapsvergiftiging. Uiteindelijk hebben ze besloten om me bij 39 weken te gaan inleiden.
24-08-2010 zijn ze dus begonnen en op zich is het allemaal best wel goed verlopen. 1 keer Prostingel gehad, daarop de hele dag onregelmatige contracties en ’s avonds 1,5 cm ontsluiting en mogelijkheid tot vliezen breken. Maar omdat mijn bloeddruk erg hoog was, ik behoorlijk hoofdpijn had en gewoonweg op was besloten ze dat het beter was om een nachtje te slapen met Pethidine en de volgende ochtend weer verder gedaan.
Ik heb ook echt heerlijk geslapen, en 25-08-2010 hebben ze om 8 uur mijn vliezen gebroken. Daarop meteen contracties maar niet sterk genoeg dus om 10 uur weeënopwekkers per infuus gekregen. De laagste dosering bleek al voldoende voor een weeënstorm zonder pauzes en om kwart voor 11 kon ik niet meer, ik had toen 2 a 3 cm ontsluiting en hoewel ik het voor de bevalling absoluut niet wilde heb ik toch (mede op advies van de klinisch verloskundige) een ruggenprik gekregen. Erg veel geluk gehad dat de OK rustig was want om half 12 zat de ruggenprik er al in. Om 12 uur kreeg ik op OK al drukgevoel en om 1 uur (terug op vk) echte persdrang bij 8 cm. Toen hebben we een van mijn beste vriendinnen gebeld die (ook) verloskundige is en die is meteen gekomen (ze geloofde eerst niet dat ik al 8 cm had). Zij was er rond half 2 en heeft toen de bevalling verder begeleid. Om 2 uur had ik volledige ontsluiting, en om 14.41 is ze met een ‘halve’ knip geboren. Super start met apgar van 10-10. Uiteindelijk heeft het dus maar 4,5 uur geduurd. Ik had mijn moeder al gezegd dat ze erop moest rekenen dat het rond de avond zou worden en die dacht dat ik om 3 uur belde om te vertellen dat ik … cm ontsluiting had toen ze ineens J. hoorde huilen. Omdat J. en ik beide verhoging hadden duurde het nog tot 7 uur voordat ik naar de kraamafdeling mocht en we hebben een nachtje moeten blijven vanwege mijn hoge bloeddruk. De volgende dag zijn we rond half 2 naar huis gegaan.

Wat mooi om al die verhalen te lezen.

(ik lees die van mij ook nog vaak terug)

*weg*