Alle bevallingsverhalen bij elkaar

Ik vind al die bevallingsverhalen altijd zo mooi en bijzonder, zou ze graag nog een keer lezen.
Dus kom maar op.

Hier de mijne, even van onze babysite afgehaald (vanuit A. geschreven):

Hallo!!

Jawel, het is zover, ik ben geboren! Op 27 oktober, om 15.21!

Mama had de dag ervoor nog controle bij de gynaecoloog, en toen kon ze met veel moeite voelen dat mama al ietsje ontsluiting had en net aan inleidbaar zou zijn. Dat wilde mama wel, inleiden, want mama kon bijna niet meer lopen en was erg moe. Dus werd afgesproken dat mama zich de volgende morgen in het ziekenhuis zou melden om 07:30 en dan zou ze worden ingeleid. Het plan was om eerst een ruggenprik te krijgen, dan een weeënopwekkend infuus en dan afwachten tot ik eruit zou willen komen :-)

Maar ik heb het plan even in de war gebracht! Die avond laat rond 11 uur kreeg mama buikpijn en dat werd steeds wat erger. Op een gegeven moment deed het wel erg zeer en even later raakte mama op het toilet de slijmprop kwijt. Toen heeft ze gauw oma geroepen en gezegd dat het waarschijnlijk al zover was. Mama heeft het nog eventjes aangekeken, maar de pijn werd erger en kwam vlugger op elkaar opzetten. Toen heeft mama het ziekenhuis gebeld en daar zijn we toen rond 2 uur naartoe vertrokken (onderweg oom Benjamin opgehaald).

Daar aangekomen werd mama naar de verloskamer gebracht en aangesloten op een monitor (CTG dat mijn hartslag registreerde en de weeënactiviteit). Ondertussen deden de weeën steeds meer pijn, mama had ook vooral last van rugweeën en die waren steeds lastiger op te vangen. Ondertussen heeft oom Benjamin papa uit zijn bed gebeld en die was er een uurtje later ook. Toen begon het lange wachten. Mama's weeën waren vrij onregelmatig en ook nog niet sterk genoeg. Het inwendig onderzoek kreeg de arts niet goed gedaan en kon niet voelen of mama al ontsluiting had. Toen hebben we gewacht tot 7 uur (ondertussen zuchtte mama de weeën zo goed mogelijk weg en had ze een kruik tegen haar rug aan). Om 7 uur mocht mama een ruggenprik en werd ze naar de anesthesist gereden. Die heeft de ruggenprik gezet (deed geen zeer) en die werkte vrij snel. Mama's benen voelden raar aan, een beetje koud en tintelig. De prik deed goed zijn werk, want mama had geen pijn meer! De verpleegkundige en verloskundige zeiden later ook nog dat ze zelden hadden gezien dat de prik zo'n goed effect had bij iemand.

Toen werd mama weer naar de verloskamer gereden en was het weer wachten. Omdat mama nu geen pijn had kon ze een beetje bijkomen. Helaas verdwenen mama's weeën ondertussen en ze kwamen niet meer terug. Wel kon de verloskundige nu goed onderzoeken en mama had al 5cm ontsluiting! Ook heeft ze de vliezen gebroken, dat werd een zwembad in het bed ;-) Omdat de weeën weg waren kreeg mama een infuus met weeënopwekkers, maar dit werkte niet en de pomp werd steeds hoger gezet... Om 11 uur nog niet veel activiteit, toen keek de verpleegkundige en bleek dat het infuus lekte en mama dus niets of weinig naar binnen kreeg! Toen werd het infuus goed aangesloten en begonnen de weeën weer te komen. Mama voelde ze gelukkig niet, maar het was wel goed te zien op de monitor (ondertussen had mama trouwens veel dingen vanonder zitten, een slangetje voor weeënregistratie, een sonde in mijn hoofd voor de registratie van mijn hartslag en een catheter). Tegen 1 uur begon mama te voelen dat ze moest persen. Ze moest het echter ophouden van de verloskundige. Dat probeerde ze, maar rond tien voor half 2 kon mama het niet meer ophouden. Na al eerder een paar keer op het belletje te hebben gedrukt en te horen hebben gekregen dat ze het moest ophouden, is oom Benjamin de gang op gegaan naar de verpleegkundige. Die kwam samen met de verloskundige en die zei na onderzoek te hebben gedaan dat mama wel even een tijdje voorzichtig mee mocht persen.
Een tijd daarna kwam de verloskundige terug en mocht mama echt keihard gaan meepersen. Dat deed ontzettend zeer zeg! Mama hield het haast niet vol, maar gelukkig waren oma Jolanda, oom Benjamin, papa, de verloskundige en de verpleegkundige er om mama er doorheen te helpen. Ze moedigden mama aan (en zeiden bijvoorbeeld hoe goed het ging en dat mama het wel kon, terwijl ze zelf maar bleef roepen dat ze het niet meer kon), veegden haar hoofd af, hielden haar benen vast, snoten haar neus, etc. Na veel pijn en keihard persen werd ik dan om 15.21 uur geboren! Ik werd meteen op mama's buik gelegd. Wat was mama blij!!! Ze was zo gelukkig en ook de rest was emotioneel. Opa Bruno was er ook meteen na de geboorte bij, want hij was ondertussen aangekomen en wachtte op de gang.

Oma Jolanda en papa hebben de navelstreng doorgeknipt. Toen ben ik even meegenomen door de verloskundige, want ik was een beetje blauw en ademhalen had ik ook een beetje moeite mee (maar ik huilde wel gelijk toen ik eruit kwam dus dat vond mama al heel fijn om te horen). Ze hebben toen wat lucht in mijn gezichtje geblazen en toen ging het gauw beter. Ik werd al snel roze en ademhalen ging ook goed. Daarna kwam de kinderarts en die keek me ook nog even na, alles was in orde. Wel heb ik een bijoortje, dat is een klein bultje bij mijn oor. Maar dat hebben veel mensen en het kan helemaal geen kwaad. En mama vind me toch wel de mooiste die er is!!

Daarna moest ik naar de kinderafdeling en mama naar de kraamafdeling. 's Avonds is mama wel 2x bij me geweest, met bed en al! Want in de rolstoel ging nog niet goed. Mama heeft die dag trouwens heel veel gehuild, van geluk en omdat ik niet bij haar op de kamer mocht. Maar vooral van geluk!

Owja, nog helemaal vergeten: Mijn naam is A.my! Dat is mijn roepnaam. Mijn volledige naam is A.maryllis H.azel S.terre J.olie. Ik ben dus op 27 oktober om 15.21 geboren, toen woog ik 3250 gram en was ik 47cm lang.


*Niet quoten aub, haal het later weer weg*

Wat heb je dat mooi opgeschreven zeg! Vind het bijzonder dat je, je ex er ook bij wilde hebben. (dit bedoel ik niet negatief hoor)

Ik zal mijn eigen verhaal ook plaatsen

Zondag 29 mei (ben 38+4) een oom en tante van mij zijn op bezoek. ’s Middags rond een uur of 4 ga ik naar het toilet en heb ik wat roze bij het vege en merk blijf ik niet helemaal droog meer. Ik had nog niets in de gaten. Het was al een paar dagen aan het rommelen maar ik verwachte dat het nog wel een paar weken zou duren.
Ik begon toch wel steeds meer vocht te verliezen en langzaam aan kwam ik tot het besef dat dit wel eens vruchtwater kon zijn. Mijn man beweerde van niet want ik 7 of 9 juni bevallen volgens hem, het kon nog helemaal niet daar was hij écht van overtuigd.
Omdat ik twijfelde dat het vruchtwater bruin was heb ik de vk gebeld en zij is ’s avonds komen kijken. En idd gebroken vliezen maar wel helder vruchtwater.
De bevalling was begonnen!
Nou zou het vast snel gaan dacht ik, maar helaas. Later ’s avonds is mijn man nog op bezoek gegaan (dat had hij al afgesproken) en omdat ik toch nog geen weeën had vond ik het ook helemaal niet erg. We spraken af dat als het zou doorzetten dat hij dat direct naar huis zou komen.
Maar er kwam maar niks, ik maar wachten op die weeën. Nou dan maar gaan slapen en nog steeds gebeurde er maar niets.
Ook de volgende dag niet. Omdat mijn vliezen wel erg lang gebroken waren moest ik me maandag avond in het ziekenhuis melden. Daar aan de CTG en een echo. Alles zag er goed uit. De kleine was heel erg aan het bewegen en daarom konden ze het hartje niet goed meten. Ik mocht nog naar huis, ik zou een slaappil mee krijgen en dan moest ik me dinsdag ochtend melden om in te leiden.
Net op het punt dat we weg wilden gaan kwam de vk binnen met de mededeling dat ze me toch nu nog gingen inleiden. Toen ben ik ’s avonds om 23.15 uur nog ingeleid. Ik had al 2 cm ontsluiting
Voor mijn man werd er een bed klaargezet en hij is gaan slapen. De weeën kwamen direct heel heftig op gang, ik wist niet zo goed hoe ik ze moest opvangen. De CTG registreerde de weeën niet goed en dus hadden ze niet door dat ze al zo heftig waren. Om 2 uur gebeld of ik geen pijnmedicatie kon krijgen. Gelukkig kwam de vk al snel en zij heeft de halve nacht met mij mee zitten puffen. Had toen 4 cm. Ik vond het best wel heftig. Ik werd aan allerlei slangen en draden gekoppeld zodat ik ook m’n bed niet meer afkon.
Ik kreeg een weeënstorm, zo heftig dat ik nog medicatie heb gehad om het wat minder hard te laten gaan. En om 4 uur hield ik het niet meer uit en nog maar een keer gebeld en toen had ik 9 cm en om 4.15 uur mocht ik gaan persen. Maar toen deden de weeën vrij weinig, het persen schoot niet op. Al binnen een uur kwam de gynaecoloog en besloot om de vacuümpomp erbij te halen. Wat deed dat zeer zeg, zelfs zoveel dat ik 2 keer flauw ben gevallen! Ik heb een knip gehad en toen was ze er met 4 weeën. Onze dochter is geboren op 31 mei om 5.40 uur. Ik mocht haar zelf aanpakken, zo bijzonder vond ik dat.
Ik heb het best als heel heftig ervaren. Ik wilde heel graag thuis bevallen maar het liep heel anders.
Het komt ook omdat je in het ziekenhuis vrij weinig meer over je eigen lijf te vertellen hebt. Alles werd medegedeeld, we gaan nu dit/dat/zus/zo doen punt. Dat was natuurlijk ook wel nodig, de kleine meid heeft het moeilijk gehad tijdens de bevalling, maar het was zo anders als ik had gehoopt.

Die van mij:

Met 38+4 begonnen in de nacht van 12 op 13 april om 2 uur snachts me weeen.
Eerst geloofde ik het niet dat het al begonnen was, dacht eerst aan voorweeen. Dus ik een kruikje gemaakt en weer in bed gekropen. Maar ik toch stiekem de tijd is bij gehouden, kwamen ze dus mooi al om de 5 min en hielden ze meteen al 30 sec aan.
Dus ik maar gaan douche, kijken of ze af gingen zakken of toch door gingen zetten. Maar ze bleven braaf komen om de 5 min.
Ik kon niet meer slapen dus ben lekker naar beneden gegaan, heb een banaan gegeten en ben lekker gaan forummen.

Om 6 uur heb ik me moeder gebeld dat het begonnen was en dat ze wel rustig aan kon doen ( ze zou erbij zijn) omdat ik ze nog prima op kon vangen.
Ik ben tot ongeveer 7 uur benenden gebleven en toen ben ik weer naar boven gegaan, lekker even nog in bed gekropen. De weeen kwamen nog steeds om de 5 min maar hielden nu 45 tot een minuut aan. Ze werden ietsjes heftiger maar nog steeds prima op te vangen.
Tot half 8 doen voelde ik "plop"in me buik en zei tegen me vriend, volgens mij waren dat me vliezen, dus ik naar de wc en voelde wat druppen dus meteen gekeken of het helder was, en dat was het gelukkig. Fijn wat een opluchting mag gewoon thuis blijven.
Ik mijn vriend geinstrueerd de verlos te bellen.
Mijn vriend begon met de vliezen zijn gebroken.. ipv Lin heeft weeen.. dus ze dacht nog ohh dat duurt nog wel ff.. Tot ze vroeg of ik ook weeen had.. ja zegt me vriend.. om de 5 min en ze houden al 45 sec aan.. Hahah de verlos meteen wakker en ze kwam er meteen aan.

Nou toen werden de weeen heftiger en kon ze wel wegpuffen maar werd wel zwaar, ze kwamen ontzettend snel achter elkaar. Ik ben lekker onder de douche gaan staan,. Onder tussen kwam me moeder ook en even later kwam de verlos.
Ze ging kijken en ik had al 4 cm. Ik weer onder de douche en zij zou om half 11 er weer zijn.
Om half 11 had ik 7 cm.
Ze ging nog heel even weg en ik weer onder de douche want dat was het fijnst. Ik had het onder tussen best zwaar maar het lukte me nog wel om ze weg te puffen. Ik wist ook dat het laatste stukje het heftigst was en dat ik er dus bijna was.
Toen voelde ik dat ik moest poepen en dus ging ik op de wc zitten.. ja wist ik veel dat ik al persweeen had.. haha
Tot ik op ging staan en een hele hefitge kreeg, ik drukte perongeluk wat mee en had toen meteen door dat het persween waren. Dus ik tegen me vriend geroepen dat hij de verlos weer moets bellen.
Ze kwam er meteen aan, ik onder tussen de weeen wegpuffen.. dat was zwaar!

De verlos ging kijken gen gelukkig ik had 10 cm dus mocht gaan persen.. en 25 min later is S.ep geboren!
Het persen vond ik echt een opluchting wat was dat fijn dat je wat met je weeen kon doen!

Hier de mijne:

Vandaag is het dan zo ver... ze gaan je halen! Om 5.45 uur word ik wakker en kan ik van de zenuwen echt niet meer slapen. Ik besluit te daan douchen, nog even opfrissen en dan is het zo ver. Omdat ik toch al vroeg klaar ben, brengen ze me wat eerder naar A6. Nog even wachten op papa en dan gaat het gebeuren. Om 7.00 uur breken ze mijn vliezen, plaatsen een electrode op je hoofdje en zetten ze het infuus met de weeënopwekkers aan. Ieder kwartier zetten ze het infuus en stapje hoger, net zo lang tot de juiste weeën zijn bereikt. Rond half 8 begint het toch echt te rommelen. Een tijd lang gaat het erg goed, mama kan de weeën makkelijk wegpuffen en ze vindt het allemaal wel meevallen. Uiteindelijk moet ik plassen en word ik op een po-stoel gezet. Vreselijk vind ik het, en al helemaal omdat ik weet dat ik ook nog een andere boodschap moet.....Ik moet echt over een grens heen, voordat ik daar uiteindelijk aan wil toegeven. Op een gegeven moment blijft mijn ontlasting me in de weg zitten en word ik gek van het gedruk tijdens de weeën. Ze besluiten me een laxerend middel te geven en zullen tegelijkertijd even voelen hoeveel cm ontsluiting ik heb. Het is dan 10.30 uur en ik heb al 8cm!!! Dat gaat mooi snel! Toch wil ik graag weer op die verrotte stoel zitten, op die manier kan ik de weeën, die inmiddels wel erg heftig aan het worden zijn, het beste opvangen. Als ik op bed ga liggen raak ik namelijk een beetje in paniek. Al snel merk ik dat ik toch echt persweeën heb, die moeilijk op te vangen zijn. Ik mag bij iedere wee een beetje mee gaan persen. Dat lucht op! Ondertussen blijft papa mijn hand vasthouden bij iedere wee die ik heb. Er word niks meer gezegd, ik zit helemaal in mezelf. Tussen de weeën door zak ik helemaal weg. Ik vind dat een fijn gevoel en wil graag slapen. Dat zit er dus helaas niet in...Er werd me zelfs gevraagd of ik soms een pethidine injectie heb gehad. Nee dus! Uiteindelijk besluit ik toch maar op bed te gaan liggen. Het is half 12 als ik echt heftige persweeën krijg, maar er staat nog een randje. Toch blijf ik nog een uur lang persweeën wegzuchten en licht meepersen, zodat het hoofdje wat meer kan zakken. Om kwart voor 1 krijg ik groen licht. Ik mag gaan persen! Nog eventjes en dan zal jij er zijn!!! De vk moet nog even het één en ander regelen en om iets over 1 mag ik gaan persen. Na een half uur persen zijn we uiteindelijk nog maar weinig opgeschoten. Ons kindje krijgt er last van en er wordt besloten dat er moet worden ingegrepen. De vacuümpomp zal gebruikt gaan worden. Mijn blaas wordt geleegd met een katheter en plotseling staan er 5 artsen om me heen. Ik krijg een verdoving en de pomp wordt ingebracht. Wat een verschrikking! De hele bevalling heb ik nog geen krimp gelaten, maar nu kan ik een schreeuw niet onderdrukken, wat een pijn! UIteindelijk vind ik dat meer pijn doen, als mijn kindje baren. Het wordt papa een beetje teveel en hij moet heel even gaan zitten. Gelukkig is hij er snel weer bij en kan hij zien hoe jouw hoofdje geboren wordt. Vervolgens komen we voor een verassing te staan. Jouw schoudertje zit klem en de navelstreng zit om je nekje. Een heftige bedoeling, maar doordat de artsen zo rustig bleven, hebben papa en mama dat gelukkig niet zo ervaren. De kinderarts wordt opgetrommeld, gelukkig krijgen ze je schoudertje los en dan is het zo ver.....
Een nat lichaampje, helemaal onder het huidsmeer, wordt op mijn buik gelegd. We zijn papa en mama! Hoewel mama had gedacht dat ze heel emotioneel zou worden, gebeurd dat niet. Ze ligt sprakeloos naar jouw te kijken en vraagt zich af van welk geslacht jij bent. Een meisje! Papa heeft zich toch echt vergist. Snel wordt je van mijn buik gepakt, je moet mee naar de kinderarts en papa mag met je mee. Al snel hoor ik dat alles goed met je gaat en zeggen ze me dat je huilt. Ik had er niet eens bij stil gestaan dat je op mijn buik helemaal niet huilde.... Niet veel later komt een emotionele papa met jou in zijn armen naar mij toe. Ik kan je eindelijk eens goed bekijken! Twee mooie oogjes kijken me aan, wat een overweldigend gevoel! Lieve, lieve Demi, je bent zo ontzettend welkom!

Demi
20 mei 2010
geboren: 14.15 uur
gewicht: 2870 gram

Wat een klein meisje ben jij. Een lief, klein, teer poppetje en dat blijkt wel als ze jou op de weegschaal leggen. Wat een lichtgewicht en dat met die megabuik van mij! Wie had dat ooit verwacht? Doordat mijn bekken te smal is en je bent blijven steken, wordt er dan ook besloten dat, mochten we ooit nog een kindje krijgen, het nooit zwaarder mag worden als jij nu bent. Het doet ons allemaal even niks. Je wordt aangelegd en begint meteen te drinken uit mijn borst. Ik voel me helemaal mama, wie doet me nog wat? En dan hebben we tijd voor onszelf....het grote genieten kan beginnen! Wat fijn dat alles me zo ontzettend is meegevallen.


Uiteindelijk heb ik na een paar maanden toch nog een beste klap gehad van die bevalling, want achteraf gezien was die helemaal niet zo makkelijk. Ben benieuwd wat me te wachten staat als er een volgende mag komen....

17 augustus rond half 9 in de avond begon het wat lichtjes te rommelen, maar die krampjes en voorweeën had ik al een paar dagen rond dat tijdstip, dus ik ging er vanuit dat dit ook weer niks was. we zijn toen lekker naar bed gegaan, maar rond 23.00 uur werd ik wakker van mijn buik, deed toch wel een beetje pijn, maar niet pijn genoeg om te denken dat het weeën waren, ondertussen dommelde ik steeds weer in slaap. Tussen het dommelen en de weeën door de tijd een beetje in de gaten gehouden en ik kwam tot de conclusie dat ze toch wel pijn begonnen te doen en steeds regelmatiger kwamen. Ik heb mijn man rond 00.00 uur wakker gemaakt, dat had ik twee nachten terug ook al eens gedaan en toen was er niks aan de hand, dus hij was weer in slaap gevallen. Toch is hij de tijden bij gaan houden om 00.40uur. Het bleek dat mijn weeën toen al om de twee á drie minuten kwamen en tussen de minuut en anderhalve minuut aan hielden. Het begon er dus op te lijken dat de bevalling was begonnen!

Toch maar even naar beneden om te kijken hoe dit zich door zou zetten! Rond 01.00 uur zaten we samen op de bank toen mijn vliezen spontaan braken! Ik kon gelukkig nog vlug opspringen voordat het vruchtwater begon te stromen. Binnen een paar seconden stond ik in een plas vruchtwater. Direct de verloskundige maar gebeld, omdat we twijfelden of het vruchtwater wel helemaal helder was. De verloskundige twijfelde ook, maar wilde toch even naar mijn ontsluiting kijken. Ik bleek toen al 4 cm ontsluiting te hebben! Ook het vruchtwater bleek later helder te zijn, dus ik mocht gewoon thuis blijven (al wist ik toen al niet meer of ik daar zo blij mee was, ik zag pijnstilling toen al wel zitten).
De weeën werden in korte tijd steeds heftiger en kwamen steeds sneller op elkaar. Zo snel dat ik geen tijd had om even bij te komen van de vorige wee, waardoor ik het idee had dit nooit vol te kunnen houden, ik zat echt in een weëenstorm, de weëen hielden constant aan met steeds pijnpieken om de 3 minuten. Na een uurtje heeft de verloskundige opnieuw gekeken hoeveel cm ontsluiting ik inmiddels had, 7 cm al! De verloskundige had in dat uurtje alles klaargezet en durfde het daarna niet meer aan om weg te gaan.

Na 3 kwartier gaf ik aan dat ik persdrang had, ik moest eerst een aantal persweeën weg zuchten voordat ze weer ging toucheren. Ik bleek toen volledige ontsluiting te hebben en mocht ik meepersen, het was toen 04.00 uur. Het persen heb ik totaal niet als opluchting ervaren, vooral als erg pijnlijk. Na een perswee kon ik mijn benen niet meer naar beneden krijgen door enorme pijn in mijn liezen. Daardoor heeft de verloskundige een katheter ingebracht, wat helaas niet geholpen heeft. Het persen ging ook niet goed, waardoor ik op de baarkruk gezet ben en dat ging een stuk beter. Ik weet alleen niet meer hoe ik daar gekomen ben. Uiteindelijk heb ik 75 minuten geperst voordat de verloskundige tot de conclusie kwam dat Y. te groot was en het nooit zou passen. Ik ben toen door de verloskundige en de partushulp van de kruk getild en op bed gelegd, terwijl het hoofdje al stond. Tijdens een perswee heeft de verloskundige een knip gezet en in diezelfde wee is Y, om 05.16 uur geboren, ik hoefde niet eens mee te persen, ze schoot er toen zo uit.

Uiteindelijk ben ik dus in 4 uur naar 10 cm ontsluiting gegaan en heb ik 75 minuten geperst. De bevalling heeft al met al dus ruim 5 uur geduurd. Een vlotte, maar heftige bevalling dus!
Ondanks dat Y. een poosje klem heeft gezeten, deed ze het direct al hartstikke goed. Ze had een apgar score van 9-10-10. Ze bleek toch nog 3500 gram te wegen en 49 cm lang te zijn. Het duurde even voor de placenta los kwam en ik heb een paar hechtingen gehad.

Ok, ik zal mijn bevallingsverhaal ook eens gaan typen. Heb ik het ook op papier/internet staan!

Van woensdag op donderdag nacht ben ik mijn slijmprop verloren, daarna kreeg ik heel licht wat krampjes maar die kwamen niet regelmatig dus ben ik weer gaan slapen. Donderdag's moest ik sowieso naar de VK dus ik dacht, als het doorzet is het misschien niet eens meer nodig. De krampen bleven aanhouden maar nog steeds niet regelmatig, ik was dus een beetje aan het balen. Ondertussen had ik contact gehad met mijn vriend en zei tegen hem dat ik maar met de bus naar de VK moest gaan, omdat hij niet mee kon (heel druk op zijn werk). Hij zag dat totaal niet zitten en heeft zijn zusje geregeld die mij met de auto kwam halen en mee ging naar de VK. Achteraf gezien maar goed ook, want tijdens mijn consult bij de VK dacht ze dat ik misschien zwangerschapsvergiftiging zou hebben. Ik had een verhoogde bloeddruk en eiwitten in mijn urine. Ik baalde heel erg want ik wilde graag thuis bevallen. Na het bezoek aan de VK eerst naar huis gereden, spullen gepakt, broodje gegeten en naar het ziekenhuis. De krampen werden iets erger, maar nog steeds niet noemenswaardig (beetje ongesteldheidskrampjes). Uiteindelijk een paar uur in het ziekenhuis geweest en de uitslag was negatief, ik mocht weer naar huis. Wel had ik nog erg weinig vruchtwater en moest ik als ik langer bleef doorlopen dan de uitgerekende datum, onder de hoede van de gynaceoloog komen. Ik had zo'n vermoeden dat dat niet het geval zou zijn. Mijn vriend was ondertussen ook geariveerd in het ziekenhuis want hij was er met zijn hoofd niet meer bij op het werk en wilde graag weten wat er nou precies aan de hand was. Helaas was hij net te laat voor het gesprek bij de gyn. maar we moesten nog terug naar de VK om te bespreken hoe en wat omdat mijn bloeddruk wel te hoog was. Daar aangekomen ging ze voelen of ik ontsluiting en dat was zo, toen heeft ze me gestript en ik merkte toen we in de auto zaten al dat het op gang kwam. De krampen werden ineens een stuk heviger! Thuis ging ik op bed liggen en was ik aan het dubben wat ik ging doen. We hadden namelijk die avond een etentje bij mijn schoonouders. Zij hadden een restaurant/hotel overgenomen en de nieuwe kok zou komen koken voor de familie. Uiteindelijk heb ik besloten toch te gaan (met weeën om de 10 a 8 minuten), onder het mom van "ik moet toch eten". 18 uur waren we daar en om 20 uur zijn we weer gegaan, het werd me te hevig en ik kon me niet meer concentreren op de gesprekken. Het autoritje hielp goed mee om alles te versnellen, ineens had in om de 3 minuten weeën. Een vrij pijnlijk ritje naar huis was dat! Thuis aangekomen hebben we de VK gebeld en die kwam om 22.30. Ik had 3 cm ontsluiting en ze zou om 02.00 terug komen. Ik ging een beetje doezelen want de weeën werden minder erg, maar nog wel regelmatig. Toen de VK er weer was constateerde ze dat ik net iets meer als 3 cm had. Het schoot dus niet op! Ze heeft toen mijn vliezen gebroken en na een uur tijd had ik een krappe 4 cm. Ik had wel hevige pijn (een paar keer overgegeven van de pijn) en ze vond het niet verantwoord om nog thuis te bevallen dus gingen we naar het ziekenhuis. Dat was flink balen, ik wilde niet, maar het moest en ik ben ook zonder morren meegegaan. De autorit was hel, echt anders kan ik het niet omschrijven. Ik wist niet hoe ik moest zitten en hing verkrampt in de stoel. In het ziekenhuis aangekomen werd ik aangesloten op allerlei apparatuur; een band om mijn buik, een harstlagmeter op mijn vinger en de baby kreeg een sensor op zijn hoofd geplakt. Door de autorit had ik ondertussen 5 cm dus dat was wel fijn. De VK van mij ging samen met de VK vsan het ziekenhuis de overdracht doen en zouden over ongeveer 20 min. weer terug komen. Ondertussen had ik flink veel pijn en wist ik soms niet waar ik het zoeken moest, mijn vriend vond dat wel moeilijk om te zien. Na 25 min. kwamen ze terug en zeiden dat het niet goed ging met de baby als ik een wee had, zijn hartslag kelderde tot onder 35 en ze moesten bloed afnemen uit zijn hoofdje om te controleren. Vanaf daar is het wat wazig omdat ik een zuurstofmasker op kreeg, maar mijn vriend heeft me weer ingelicht haha. De waardes waren gelukkig helemaal goed, maar uit de echo bleek dat R. een sterrenkijker was en moest ik op mijn zij gaan liggen. Pff wat was dat naar! Al gauw kreeg ik persweeën, maar ik mocht niet meepersen omdat ik 20 min. daarvoor nog 5 cm had. Mijn vrien, de VK en een verpleegkundige waren aan het puffen, maar ik wilde daar niks van weten, ik gromde en kreunde (en daarvoor kreeg ik op mijn kop en ik zou last van mijn keel krijgen, wat overigens ook klopte ). Na lang aandringen van mij ging ze toch mijn onsluiting controleren. Ze zei heel verbaast dat ik volledige ontsluiting had en dat ik mocht gaan persen! Ik was in 20 min. tijd van 5 naar 10 cm gegaan! God wat was ik blij! Nu kon ik gewoon echt vol mee persen en na 5 keer persen en 25 min. later was R.uben geboren! De kleine man had het me nog lastig gemaakt want hij vond het nodig om met zijn handje naast zijn hoofdje geboren te worden. Daardoor had ik een klein scheurtje waarvoor ik 1 hechting heb gehad. Maar dat ging ook niet zonder slag of stoot want toen de steek was gezet gingen er allerlei piepjes af. Het bleek dat er een spoedgeval was en mijn VK en verpleegkundige lieten alles vallen en rende weg. Lag ik daar, in de beugels met 2 draadjes en een naald tussen mijn benen! Het duurde 20 min. voordat ze terug waren en vertelde dat een babytje vastzat met zijn schouders, we hoorde die vrouw ook heel hard gillen, was heel naar om te horen. Uiteindelijk was alles goed en werd ik gehecht.
Nu 3 maanden later, vind ik het wel jammer dat ik niet meer zwanger ben (had een hele fijne zwangerschap), maar ben ik wel super gelukkig met de kleine man!

Dinsdagochtend moesten we weer naar het ziekenhuis, aan de ctg en een echo voor mijn weinige vruchtwater. Alles bleek nog in orde en de arts zei dat hij me kon strippen als ik dat wilde. Omdat het anders sowieso een inleiding werd wilden we dit wel proberen. Daarna de afspraak gepland voor de inleiding, vrijdag.
De rest van de dag had ik niet het idee dat het strippen iets gedaan had, daar baalde ik flink van want ik zag er wel tegenop om ingeleid te worden.

's Nacht om kwart over 2 draaide ik me om en hoorde 'plop'. Ik stond net op tijd op om mijn bed droog te houden. Hoeveel ik amper vruchtwater had, voelde het toch nog als een hoop wat eruit kwam.
Ik besloot mijn vriend nog even lekker te laten liggen want zo snel zal het niet gaan dacht ik.
Al snel ben ik zelf gaan timen omdat ik de weeen toch wel erg snel vond komen. En inderdaad kwam ze al om de 5 minuten. Mijn vriend wakker gemaakt, die belde het ziekenhuis en we mochten komen, het was ongeveer half 6 toen we aankwamen.
Ik moest aan de ctg en na een tijdje werd mij verteld: Nou als ik zo naar je kijk zal het allemaal nog wel meevallen. De moed zakte mij natuurlijk meteen in mijn schoenen want ik vond het al best wel heftig en was bang naar huis gestuurd te worden.
Maar toen er iemand naar mijn ontsluiting kwam kijken had ik al 4-5 cm!
Vanaf toen ging het hard en kwam ik in een weeënstorm terecht met beenweeën en al, de weeën bleven komen en ik had geen tijd meer om tussendoor bij te komen. Dat was heftig en toen heb ik besloten om pijnstilling te vragen. Ruggenprik vond ik teveel gedoe dus gekozen voor een spuit in mijn been.
Had toen 6 cm ontsluiting om kwart voor 9.
Het was tussen de weeen door fijn om me een beetje stoned te voelen, maar veel meer vond ik de prik niet doen. Ik heb er ook niet lang van kunnen genieten want ik had persdrang, al snel 9 cm onsluiting om half 11, er stond alleen nog een randje.

Toen moest ik persweeen weg gaan zuchten, mensen wat is dat zwaar! De verloskundige was inmiddels verdwenen en ik heb 10 keer tegen de verpleegster geroepen dat ze NU moest komen want ik trok het niet meer ik moest echt persen. Ze komt er zo aan was haar antwoord, terwijl ze rustig op haar krukje bleef zitten.
Het voelde als een eeuwigheid en uiteindelijk uit mijn verslag van het ziekenhuis blijkt dat ik 3 kwartier persweeën heb moeten wegzuchten zonder dat er iemand kwam voelen of het randje al weg was. Dat is toch niet normaal?
Uiteindelijk kwam het mens terug en vertelde dat het randje weg was (ja duh al een half uur volgens mij!) Toen ik eindelijk mocht gaan persen zwakten de persweeen af en moest ik aan een opwekkend infuus. Na 3 kwartier persen is onze mooi man geboren om kwart over 12.

Direct na mijn bevalling zei ik tegen mijn vriend dat het me best mee was gevallen, maar de kraamhulp zat mijn verslag te lezen en zei zo jij hebt echt een pittige bevalling gehad. Als ik er nu aan terug denk was het inderdaad best heftig, vooral omdat het allemaal zo snel ging denk ik. Ik heb er 10 uur over gedaan.
Gelukkig kijk ik er met een goed gevoel op terug en heb ik alles gewoon goed op kunnen vangen.

Mijn bevalling van Kian, die van Yara heb ik niet op deze laptop:

Maandagochtend kreeg ik vanaf 9 uur weer voorweeen die ongeveer om de 10 minuten kwamen en (bijna) een minuut aanhielden, ze waren ook al een beetje pijnlijk.
In de middag zou ik om 14 uur controle in het ziekenhuis hebben (CTG en afspraak met de gyn). Om half 1 heb ik naar de verloskundige gebeld of ik die afspraak door moest laten gaan omdat ik dacht dat de bevalling misschien ging beginnen. De verloskundige zei dat ik beter maar wel kon gaan omdat het voorweeen waren die ook weer konden stoppen.
In het ziekenhuis lag ik aan de CTG en kwamen de voorweeen nog steeds om de 10 minuten, nog hetzelfde als die ochtend. Na de CTG kwam een verpleegster zeggen dat ik in de wachtkamer kon wachten tot ik naar de gyn. kon. Maar de weeen kwamen opeens om de 5 minuten (het was toen 15.00 uur) en werden wat pijnlijker, ze hebben me toen in een apart kamertje gezet waar ik nog 20 minuten op de gyn. moest wachten. Bij de gyn. bleek ik al 5 cm ontsluiting te hebben, hij heeft me snel naar huis gestuurd en de verloskundige voor ons gebeld. Thuis aangekomen kwam de verloskundige en bleek ik in een half uur naar volledige onsluiting te zijn gegaan. Maar mijn vliezen waren nog niet gebroken en ik had nog geen persweeen omdat Kian zo hoog in mijn buik lag. We hebben toen op de kraamverzorgster gewacht en toen heeft de verloskundige mijn vliezen gebroken, terwijl de kraamverzorgster het hoofd van Kian tegen hield zodat hij goed zou blijven liggen. Ik had heel veel vruchtwater en meteen na het breken kreeg ik persweeen.
Ik heb drie kwartier geperst en kreeg toen een flinke knip, daarna werd Kian meteen geboren om 18.13 uur op 23 mei 2011.
Het persen was heel zwaar omdat hij maar langzaam zakte en ook steeds weer terugschoot.
Kian was 4200 gram en 55 cm, een flinke knul dus!

Op een hele koude dag, op donderdag 27 november 2008 is Tomas geboren. Ik was 5 december uitgerekend dus hij kwam een weekje te vroeg. Hij woog 3620 gram.

De bevalling viel me ontzettend mee. Om 5u sochtends begonnen de weeën. Die waren tot 17u smiddags zo licht, dat ik nog vanalles gedaan heb overdag. Lekker tv gekeken, thee gedronken met een vriendin, het ledikantje nog in elkaar gezet (dat moest nog gebeuren, erg he?!). Mijn man is gewoon naar zijn werk gegaan. Om 17u braken de vliezen, en toen ging het heel snel. Rond 21u had ik 7 centimeter ontsluiting en rond 22u kwamen we in het ziekenhuis aan (op eigen verzoek) en ben ik meteen gaan persen. Tomas bleek een 'sterrenkijker', hij kwam met zijn neusje naar boven, maar dat heeft helemaal geen problemen opgeleverd. Om 23.13 was hij er, gezond en wel!
Ik kan me nog goed herinneren hoe het voelde toen hij op mijn buik werd gelegd. Ik was helemaal verbaasd over hoe groot en 'echt' hij was. En ik zei steeds 'rustig maar, rustig maar'. Was helemaal vergeten dat het normaal is dat baby's huilen na een bevalling geloof ik

Mijn bevallingsverhaal... (Sorry, is een behoorlijk lang verhaal geworden)

Het begon allemaal op 13 september 2010. Ik voelde me al een paar dagen niet lekker en het werd alleen maar erger. Die maandag had ik veel last van harde buiken, had hoofdpijn, was misselijk en een vreselijk drukkend gevoel net onder mijn borsten: geen goede vooruitzichten dus. Verloskundige gebeld en mocht langskomen. Ik kreeg de gebruikelijke controles en ja hoor: mijn bloeddruk was te hoog, dus de gynaecoloog wou me graag zien. Thuis gauw de ziekenhuistas opgehaald en door naar het ziekenhuis. Ook daar weer de standaard controles gehad en er was nog niks veranderd, ik moest blijven. De volgende ochtend was mijn bloeddruk echter weer volledig normaal. Dit bleef een paar uur zo, en ik werd weer naar huis gestuurd. Wel moest ik nu in het ziekenhuis onder controle blijven. Bij het vertrekken zei ik nog: tot volgende week, maar dan vertrek ik mét baby!

De nacht van zondag 19 op maandag 20 september werd ik wakker omdat ik krampen had. Naar de wc geweest en de krampen bleven. Ze waren nog niet heel heftig, maar kwamen wel meteen regelmatig. Om de 5 á 6 minuten. Ik kon het allemaal prima aan, kon ze goed opvangen en was helemaal hyper. Toen dacht ik nog: 'als dit zo blijft, teken ik ervoor'. Niet wetende wat voor een lange weg mij nog te wachten stond. Misschien maar goed ook, want als ik dat wel geweten had, weet ik niet of ik er dan nog zo ontspannen in zou staan. Waarschijnlijk niet echt. Of beter gezegd: écht niet.

Het was inmiddels half 6, en omdat ik vermoedde dat ik al vruchtwater verloren was en niet met weeën in de ochtendspits wou staan (zag het al gebeuren, dikke file en ik maar puffen ) heb ik na iets meer dan een uurtje 'weeën' het ziekenhuis gebeld. Tijd om naar het ziekenhuis te gaan dus! Daar aangekomen, mocht ik gelijk naar de verloskamer. Ik werd aan de CTG gelegd en bleek een krappe centimeter ontsluiting te hebben. Het wachten kon beginnen. In het begin had ik er nog wel lol in, ik zou die dag mama worden, dus ach, alles voor het goede doel. De uren verstreken. Het werd tien uur, twaalf uur, één uur en de weeën bleven komen. De weeën wel, maar de ontsluiting was nog nergens te bekennen. Ik was nog geen halve centimeter opgeschoten. Omdat ik inmiddels aardig uitgeput begon te raken en daardoor de pijn niet goed meer kon verdragen, kreeg ik een pethidine injectie. Ik kon er weer even tegen. In de loop van de avond, het was inmiddels 20 uur geweest, was er nog steeds geen verdere ontsluiting te vinden. De CTG gaf alleen aan dat er wel degelijk activiteit was. Deze was te sterk om mij weer naar huis te sturen en daar verder af te wachten, maar niet sterk genoeg om te verwachten dat er binnen een paar uur wat zou gebeuren. Hierop werd besloten mij met een flinke cocktail van pijnstillers onder zeil te brengen en af te wachten wat de nacht zou doen.

De volgende ochtend bleek ik 1 á 2 centimeter ontsluiting te hebben! Hiep hoera, genoeg om mij aan de opwekkers te leggen. Mijn vliezen werden gebroken, het hartslagmetertje werd op het hoofdje van onze kleine geplaatst en het infuus mocht de rest doen. Wat mij toen overkwam!!! Pff. Wist na tien minuten al niet meer waar ik het zoeken moest. De ene wee was nog niet weg en de volgende kwam alweer opzetten. Hoewel ik altijd heel stellig was géén ruggenprik te willen, werd mij op dat moment al geadviseerd mijn beslissing te heroverwegen. Nog geen vijf minuten later was ik om, ik wou die prik! Dit trok ik niet meer, ik gilde het uit van de pijn en werd helemaal gek. En daar lig je dan. Te wachten tot je eindelijk naar OK mag voor die prik. En dat duurde maar en duurde maar. Want ja, ik had de gelukkige timing dat de OK's net werden opgestart en de anesthesist nog geen tijd had. Ik heb geloof ik bijna drie uur moeten wachten, voordat ik éindelijk naar de OK mocht.
Daar aangekomen moest ik gaan zitten, maar ik zat te trillen van de pijn. Of ik even stil wou zitten. Ja, dûh, dat probeer ik ook, maar ik zit ondertussen ook weeën weg te puffen. 5 minuten later was de prik gezet en het werd meteen draaglijker. Heb de OK nog even op stelten gezet met een droge opmerking (OK-assistent: "Bevallen valt ook niet mee hè, niemand heeft gezegd dat dat leuk is".. Ik: "Nee, het maken vond ik leuker" )

Op dat moment dacht ik het ergste gehad te hebben. De ruggenprik zat goed, de ontsluiting begon eindelijk te vorderen en ik voelde me goed. Aan het eind van de middag vroeg ik mij af of ik nog wat te eten kreeg, zo goed voelde ik me. Nee, ik kreeg geen eten, ik was aan het bevallen .

Rond half zes had ik volledige ontsluiting, ik mocht gaan persen. Omdat het hartfilmpje wat gekke dingen liet zien, werd de gynaecoloog voor de zekerheid erbij geroepen. Ik had dat zelf allemaal niet zo door, had mijn aandacht wel ergens anders voor nodig. Op een gegeven moment hoorde ik de gynaecoloog vragen om een cup voor de vacuümpomp. 'Voor de zekerheid', hoorde ik haar tegen een collega zeggen, dus ik maakte me verder niet druk.

Toen ging alles heel snel. De gynaecoloog had de cup geplaatst om een beetje te helpen, toen ik een enorme hoeveelheid bloed verloor en J's hartslag wegviel. Ik moest doorgaan, moest persen, terwijl de wee eigenlijk al over het hoogtepunt heen was. Voordat ik het goed en wel doorhad, voelde ik dat J. geboren werd en op mijn borst werd gelegd. 18.02 uur. 'Mijn meisje' was mijn eerste gedachte, maar verder kwam ik niet. In twee seconden die volgden gingen er zó ontzettend veel door mij heen, niet te bevatten. 'Dit klopt niet', 'dit is niet goed', 'waarom huilt ze niet', 'waarom mag ze niet op mijn blote borst liggen', 'wat is er aan de hand', 'waarom is niemand blij voor mij', 'halloooo, ik ben net moeder geworden, is er iemand dood of zo'... Na die seconden hoorde ik iemand zeggen: "We nemen je dochter even mee, we moeten haar even een beetje helpen'. Ineens was ik volkomen nuchter. Dit klopte er dus niet, ik kon mijn meisje nog wel eens gaan verliezen. Een vreselijke gedachte. Maar was ook dusdanig helder, dat ik mijn man met J. meestuurde. Ik wilde niet dat J. dit in haar eentje moest doorstaan. Ik wilde niet dat ze alleen zou zijn, mocht ze het niet redden. Het blijft een vreselijke gedachte, ook nu deze voor de tigste keer de revue passeert. Dit waren de ergste momenten van mijn leven. Mijn man heeft van dat moment foto's gemaakt, ook op mijn verzoek, zodat ik zou weten wat zich in dat traumakamertje afgespeeld heeft. Dit waren vijf heel spannende minuten. Uiteindelijk ging ze het net op het moment dat het echt spannend werd 'zelf weer doen'. Niet veel later kreeg ik mijn meisje, nu schoon en in een doek gewikkeld weer even op mijn borst. Wat een verademing! Ons meisje, eindelijk echt van ons! Een pracht van een dochter, geboren op 21 september 2010. 48 centimeter en 2675 gram. Een erg klein meisje dus. Echt een poppetje. Na een paar minuten werd ze meegenomen naar de couveuse. Hier mocht ze, vanwege haar moeilijke start en haar (net niet te) lage geboortegewicht (ze zat op de dysmatuur-grens).

Toen ik zelf gehecht en verzorgd was hoorde ik wat er precies aan de hand was. Toen J. geboren werd, ademde ze niet, zag ze heel grauw en had ze totaal geen spierspanning. Ze was meer dood dan levend. Omdat de gynaecoloog het niet helemaal vertrouwde, had ze de kinderarts al op laten roepen. Deze stond al met een paar verpleegkundigen klaar in het traumakamertje om de hoek van de verloskamer. Zo konden ze meteen ingrijpen mocht het nodig zijn. God, wat ben ik de gynaecoloog dankbaar voor dit heldere, doortastende en goede handelen!

Hierna werd ik in mijn bed naar de couveuse gereden. Heerlijk weer naar mijn meisje toe! Ik kreeg een foto mee, en toen was het tijd om naar zaal te gaan. En daar lig je dan. Zonder kindje, op een kamer bij een vrouw met wél een kindje naast haar bed. Wat een vreselijke ervaring. Op dat moment kwamen ook alle emoties los. Wat er wel niet had kunnen gebeuren. En ik was net mama, maar ik had niks. Er had een wiegje naast mijn bed moeten staan, maar dat plekje was angstvallig léég.

De volgende dag kreeg ik een monitor naast mijn bed, zodat ik de momenten dat ik zelf in bed lag, toch naar mijn meisje kon kijken. Heb haar toen ook voor het eerst écht vastgehad. Heerlijk, wat een rijkdom, wat een genot! Op dat moment voelde ik me intens gelukkig. Zo lief, zo mooi, zo klein, zo van ons! Gelukkig sterkte J. heel snel aan en deed ze het onwijs goed. Mede hierdoor mochten we, maar ook omdat ik totaal niet sliep in dat ziekenhuis, tegen alle protocollen in vrijdags al naar huis. Vrijdag 24 september 2010: de dag dat ons échte gezinsleven begon. Papa, mama en kleine J.

Ik word wakker gemaakt om half 7 ‘s ochtends door de nachtverpleging, of ik me wil gaan douchen en dan klaar wil gaan maken om naar de verloskamer te gaan. WAT??? Denk ik, ik schrik ervan en pak snel mijn telefoon om Nico te bellen, die schrikt zich natuurlijk helemaal dood en zegt zo snel mogelijk deze kant op te komen. Om wat tijd te rekken ga ik uitgebreid naar de wc, douchen, weer naar de wc en vervolgens wat spullen inpakken die ik echt mee moet. Rond 10 voor 7 komt de verpleegster weer dat ze al op me zitten te wachten dus of ik mee wil komen, ik pak snel wat spulletjes bij elkaar en loop met haar mee, dood nerveus en een beetje angstig, ook omdat Nico er nog niet is. We lopen de verloskamer binnen en ik leg mijn spullen neer, Rianne (vk) vraagt of ik nog even naar de wc wil of dat ik er klaar voor ben. Ja, ik wil nog graag naar de wc. Dan heeft Nico nog weer wat extra tijd!

Dus, naar de wc, vervolgens weer terug en ik mag op bed plaats nemen. Ik lig net en er word op de deur geklopt, daar is Nico gelukkig!! Ze beginnen met toucheren, ik heb nu een krappe 3 cm en mijn baarmoedermond is ook helemaal verstreken en dus rijp! Goed nieuws, heeft de balloncatheter en de pijn die ik gehad heb tenminste wel iets gedaan. Rianne gaat vervolgens door met het proberen te breken van mijn vliezen, helaas lijkt dit niet echt te lukken, uiteindelijk plaatst ze het lijntje van de ctg op het babyhoofdje en hoopt daarmee de vliezen kapot te krijgen. Maar, ook daardoor breekt het niet. Daarna moet er een breeklijn ingebracht worden, deze registreert de weëenactiviteit. Net als het mislukken van de vliezen laten breken, lukt ook dit niet. Daarom maar uitwendige registratie. Omdat ze me vrij warm aan vinden voelen word er nog een keer temperatuur genomen, ja hoor…. De koorts is er weer, 39graden. Lekker begin zo, niks lukt, dat belooft nog wat.

Om half 8 wisseling van vk. Ook is dan eindelijk het geplaatste infuus met de weëenopwekkers aangezet. Al heel snel komen er weeën en moet ik ze flink weg puffen. De stagiaire die erbij is puft met me mee maar wat word ik daar chagrijnig van! Om half 9 is de pijn ondragelijk. Uit bed op de stoel en staand naast het bed geprobeerd weeën op te vangen, dat is niks, dus toch maar weer terug in bed. Om 9 uur proberen ze nogmaals de vliezen te breken en druklijn aan te brengen. Ik heb nog steeds maar 3 cm ontsluiting. De vk lukt het niet, dus komt de gyn erbij. Wat een eikel van een vent, serieus, wij zijn beide niet haatdragend maar die man…. Die kan beter uit onze buurt blijven. Wat doet hij me pijn, ik weet niet meer wat ik moet doen , het doet zo veel pijn. Uiteindelijk lukt het na veel gemartel om de breeklijn aan te brengen en ook mijn vliezen te breken. Een paar druppels vocht volgen, weinig vruchtwater was al geconstateerd maar dat het zo weinig zou zijn had niemand verwacht. Ook is direct duidelijk dat het meconium houdend vruchtwater is, we waren daar al voor gewaarschuwd i.v.m. de 3 weken overtijd. Nico ziet hoeveel pijn ze me doen/ gedaan hebben. Hij voelt zich slapjes, heel klein en machteloos.
Dat uur wat volgt zie ik het allemaal niet meer zitten, ik heb zoveel pijn dat ik Nico zelfs smeek dat ze een keizersnede bij me gaan doen. Hoe moet ik die komende uren doorkomen als ik nu al niet meer kan? En ik zit pas op 3 cm ontsluiting!! Hij geeft het aan bij de verpleging en die vragen uiteindelijk rond 10 uur aan mij of ik pijnstilling wil. Ik geef aan een pethidine prik te willen, een ruggenprik durf ik namelijk echt niet. Na wat uitleg over de ruggenprik dat dat beter werkt, alle pijn weg neemt en mij beter laat ontspannen tussen de weeën door, besluit ik een ruggenprik te nemen, deze wordt boven op de operatiekamer geplaatst en om 10:30 ben ik terug op de kamer. Nico gaat tussendoor een peukje roken, als hij me weer ziet, kijkt hij opgelucht en blij. Ik kan mezelf beter ontspannen en voel mezelf een stuk beter, heb het gevoel de wereld aan te kunnen! Weeën blijven komen, beland in een behoorlijk weeën storm en om 12 uur komen ze weer toucheren. Eindelijk is er iets meer ontsluiting. Ik zit nu op 4cm.
De weeën blijven komen, gaan gelijk in elkaar over. De pijn voel ik heel snel weer, heb het gevoel dat de ruggenprik zijn werk niet doet want hoe kan ik nou zoveel pijn hebben? Om half 2 is de pijn weer ondragelijk en na lang smeken spuiten ze wat bij in de ruggenprik.

Om 2 uur komt eindelijk de VK weer, er zijn namelijk 3 bevallingen bezig die zij alle 3 doet. Het is dus heen en weer lopen voor haar. Ze gaat toucheren en ik blijk op 5 cm te zitten. Het infuus word weer wat hoger gezet en ze gaat weer naar de andere kamer. Gek genoeg word ik binnen een kwartier heel erg misselijk en krijg ik ineens een heel raar gevoel, mijn hele buik trekt samen en ik kan me maar met moeite inhouden om niet te gaan brullen. AL snel bedenk ik me, dit moet persdrang zijn! Van de zwangerschapscursus wist ik dat als je misselijk werd, je rond de 8cm moest zitten. Ik geef het aan bij de verpleegkundige maar omdat ze net 5 cm hadden gevoelt, geloven ze het niet echt. Al snel ziet ze dat het wel degelijk persdrang is, ze geeft aan dat ik ze maar weg moet puffen. Ik red het bijna niet, word steeds misselijker en de drang om te persen word steeds groter. Nico ziet zelfs mijn hele buik heen en weer trekken/ aanspannen. De weeën blijven komen, voor mijn gevoel gaan ze ook niet meer weg en word het alleen maar heftiger en heftiger. Om 3 uur komt eindelijk de VK weer toucheren, ik word gefeliciteerd! 10 cm! Tja, dat wist ik zelf al wel… Omdat er nog een klein randje staat wil ze dat ik op mijn linkerzij ga liggen en rustig blijf weg puffen. Dit hou ik amper vol en dus ga ik stiekem heel lichtjes mee persen. De VK beloofd voor ze weg gaat dat ze om half 4 terug komt, maar omdat ze overdracht hebben van de dienst loopt dat behoorlijk uit. Pas om half 5 komt de volgende VK, ze toucheert en bij de eerste wee maar ik gelijk gaan mee persen van haar. Wat een opluchting zeg!

De weeën blijven in rap tempo komen en per wee kan ik zo ongeveer 4 of 5 keer mee persen, ik doe het geweldig zeggen de VK en verpleging. Toch word er om half 6 een gynaecoloog gebeld, ik ben op dat moment namelijk een uur bezig en regel is dat ze dan gaan overleggen om misschien de vacuümpomp erbij te halen. Ik vind het prima, al snel komt de gynaecoloog en legt uit wat hij gaat doen. Na de eerst volgende wee heeft hij de vacuümpomp al geplaatst, wat een pijn!!! Tijdens de volgende wee heb ik een verdoving gehad, dit omdat ze misschien een knip moeten zetten en gelijk voor het hechten naderhand. Tijdens weer een wee heeft hij meegetrokken en verteld hij mij daarbij dat als ik goed hard pers bij de volgende wee, dat onze kleine meid dan geboren zal worden! En ja hoor, de wee daarop is ze geboren.

Onze dochter E.lin Ma.ra.
Tijdstip 17:55. Gewicht 3435 en lengte 51 cm.

Ze word gelijk bij mij neer gelegd maar ze ziet er echt niet goed uit! Ze reageert slecht, ziet er heel grauw uit en de meconium loopt haar haar neusgaten uit. Kinderarts is gebeld en onderweg. En dan pakken ze haar bij me weg, de kinderarts was er echt binnen 5 minuten, ze moeten haar meenemen omdat ze nog altijd niet goed reageert….. Ik sta stijf van de adrenaline en denk op dat moment alleen maar doe wat moet en doe het goed! Nico stuur ik met haar mee, ik wil niet dat ze gelijk bij haar papa en mama weg gehaald word. Hij loopt mee, maar al snel beseft hij dat hij er liever niet bij is. E word aan de beademing gelegd, ze word leeg gezogen en er word vrij lomp met haar gedaan. Gelukkig hoor ik haar al snel huilen, wat een geruststelling. Inmiddels is bij mij de placenta ook geboren, gadver wat vies! Zelfs de VK vind hem vies, ze benoemd dat hij helemaal aan het afsterven was en dat hij door het meconium zo’n rare kleur heeft gekregen. Ik wil hem niet zien, Nico werpt er 1 blik op en dan gooit de VK hem snel weg. Inmiddels reageert E goed, ze gaan haar klaar maken om mee te nemen naar de couveuse afdeling waar ze opgenomen gaat worden. Nico gaat met haar mee. Hij rijdt haar wiegje richting kinderafdeling, eenmaal daar verzoeken ze hem weg te gaan en vragen hem ’s avonds terug te komen met mij samen. Hun kunnen dan hun werk goed doen, ze word namelijk aangesloten op allerlei toeters en bellen en krijgt een antibiotica infuus. Ook worden er 2 kweekjes van haar afgenomen. Dit om uit te sluiten dat ze een virus/ infectie heeft.

In de tijd dat Nico weg is met E lig ik daar nog steeds op de verloskamer, heb een paar kleine scheurtjes opgelopen en word gehecht. Wat een pijn, ik vraag of ze niet kan verdoven maar dat was al gebeurt zei ze. Als het eenmaal achter de rug is krijgen we beide wat te drinken en beschuit met roze muisjes. Inmiddels is het kwart voor 7, we besluiten om onze ouders, broer/ zus/ zwager en opa en oma’s te gaan bellen. Iedereen is heel blij, tegelijkertijd heel verdrietig omdat het met E dus nog slecht gaat en ze in de couveuse terecht is gekomen. Nadat we een beetje bijgekomen zijn word ik opgehaald om te gaan douchen, Nico gaat even een peukje roken en belt nog wat ooms en tantes. Rond 8 uur ben ik eindelijk op mijn kamer terug, ik krijg een mooie tv naast me waarop ik via een webcam continu naar onze dochter kan kijken. Heel erg fijn, zo heb ik haar toch een beetje bij me.
Om een lang verhaal kort te houden, want uiteindelijk ligt onze dochter nog een week in het ziekenhuis. Precies 1 week na haar geboorte mochten we haar mee naar huis nemen en kon voor ons pas echt het genieten beginnen.

Nu inmiddels zijn we 11 weken verder, vandaag heb ik pas het hele verhaal afgemaakt. Ik kon het niet eerder….. Nu stromen ook de tranen over mijn wangen, maar… ik heb hem af! Dit verhaal zal altijd blijven leven bij ons, we kijken terug op een zwangerschap vol klachten, een bevalling met veel tegenslagen, een moeilijke start voor onze dochter. Maar, we zijn zo trots. Trots op elkaar, dat we ons zelf zo goed staande hebben gehouden, maar vooral trots op ons kleine meisje!!
Deze foto is gemaakt toen we haar een paar uur na haar geboorte weer zagen.

Hier ligt ze in de couveuse

Zo lig ik erbij, met een mooi scherm waarop ik haar 24/7 kan bekijken.

Een zorgelijke mama

1 dag oud, een sonde gekregen en je knapt zichtbaar op.