Bevallingsverhalen

Woensdagochtend 1 februari werd ik wakker met een vaag gevoel. Had die nacht ook amper geslapen door harde buiken en een druk kindje.
's Ochtends nog wat proberen te slapen maar dat lukte niet. Voelde telkens wat krampen maar dacht dat het mijn darmen waren.
Na het middageten kwamen de 'krampen' steeds sneller. Ik de timer en papier erbij en na een uur had ik elke 5 minuten een kramp. Waren niet pijnlijk dus gaf er niet zoveel acht op.
Wel smsde ik mijn man met de mededeling: houd je telefoon voor de zekerheid maar goed bij je.
Toevallig hadden we die middag al een afspraak voor controle bij de gyn staan.
Bij de gyn aangekomen vroeg hij: hoe voel je je? Nou vandaag niet zo fijn...
Mocht gaan liggen en hij stelde voor om even te gaan voelen.
'Zo, jij voelde je niet zo fijn? dat is niet zo gek, je zit nu tussen de 3 en 4 cm ontsluiting'
Hij heeft mij gestript en we mochten weer gaan met de afspraak: als de bevalling niet doorzet moet je as vrijdag om 7 uur melden bij de polie.

We liepen een beetje beduusd naar de auto, goh... voor het weekend zijn we dan sowieso papa en mama!
Nog even snel boodschappen gedaan, gegeten, thuis opgeruimd, laatste adressen op de enveloppen gezet etc etc.
Ondertussen druk timen want de weeen werden na het eten heftiger.
Tijdens gtst heb ik gebeld naar het ziekenhuis om te vragen hoe of wat.
' Kom maar langs, leggen we je even aan het ctg'.

Al snel waren we in het ziekenhuis en ik bleek nog steeds rond de 3-4 cm ontsluiting te zitten. Rond 22:30 uur besloten we om daar te blijven voor de nacht. En in de ochtend zouden we bespreken wat we verder zouden gaan doen. Er werd een bed voor mijn man bijgereden. Probeer de slaap maar te pakken werd er gezegd.

Ze was nog niet koud de kamer uit of ik hield het niet meer uit in bed. Moest opeens erg nodig naar de wc voor de grote boodschap. Ook werden de weeen steeds heftiger en ze kwamen opeens sneller.
Heb alle krukjes/stoelen/houdingen wel gehad in de verloskamer.

Rond 0:30 uur voelde ik me steeds slechter voelen. Ik werd tijdens elke wee zo misselijk dat ik ook nog eens boven de wc kon gaan hangen.
Ik besloot om de zuster te bellen want ik kon de weeen steeds minder fijn opvangen. Ik dacht nog, als ik zo de hele nacht door moet gaan dan trek ik het niet.
De zuster besloot om de verloskundige erbij te gaan halen en ze wou even kijken of ik al iets opgeschoten was qua ontsluiting. En dat was het geval, van 3-4 cm naar 8 cm.

Daarna ging het voor mij gevoel heel snel. Vliezen werden doorgeprikt en al snel kwamen de persweeen en ik mocht ook al snel gaan persen.
Tijdens de persweeen was ik helemaal van de wereld en kwam weer 'bij' als ik moest gaan persen.
Af en toe hoorde ik iedereen wel praten maar dacht dat ze het over een andere bevalling hadden
De persweeen vond ik vreselijk. Ik had eigenlijk voor het 'mooie' te korte persweeen maar ze waren wel erg krachtig. Heb toen ook nog even goed gemeld aan mijn man dat er geen tweede meer zou komen zo.
En na bijna een uur persen, om 01:42 uur, werd daar opeens een klein glibberig baby'tje op mijn buik gelegd

Placenta volgde al snel en ik werd later gehecht (au!). Mijn man mocht de navelstreng doorknippen. Al heb ik dat moment helemaal gemist.
Ondertussen lag ik heerlijk te genieten van ons kereltje. Hij pakte in het eerste uur vanzelf de borst al. Zo bijzonder.
Ik had het alleen erg koud en lag helemaal te trillen. Ook van de spanning.
Ik vroeg aan de verloskundige: was dit een bevalling volgens het boekje?
'nee, jij was sneller'
Zo rond 7 uur waren we weer thuis, zonder dikke buik, maar wel met een prachtig gevulde maxi cosi.

Ben er nog beduusd van dat het zo snel ging. Zag er zo tegenop. En zo zonder medicatie, knip, pomp etc. Alleen 2 hechtingen. Mag mezelf wel gelukkig prijzen met zo'n bevalling, want lees hier (en hoor in mijn omgeving) ook wel andere verhalen.

Ik had het van de week al helemaal getypt, bleef de site hangen... Nu dus poging 2.

Maandag 5 december hadden we een afspraak bij de gyn om eventuele inleiding te bespreken. De vrijdag daarvoor had ik al een echo gehad, om te kijken of de baby nog goed lag en nog voldoende vruchtwater had. Dit was allemaal in orde. Maandag moest ik eerst een half uur aan het CTG apparaat, daarna naar de gyn om de resultaten te bespreken. De gyn deed daarna ook een inwendig onderzoek, dit was de eerste keer dat ik een inwendig onderzoek kreeg, auw!! Ze schatte de baby op 4200/4300 gram en vertelde ons dat we rekening moesten houden met een keizersnede, als het vaginaal niet zou lukken. Hoewel dat even een domper was, gaf ik wel aan dat ok te vinden. Ik zei dat ik het heel graag zelf wilde proberen en daar ook veel voor over had, maar het moest niet ten koste gaan van alles. En toen vroeg ze of ik ingeleid wilde worden, nou graag! Ze belde met de verloskamer en sprak daarna met ons af om de volgende ochtend te bellen of er plaats zou zijn.

Dinsdag 6 december waren we al vroeg op, ik zou immers om 6.30 moeten bellen of er plaats was. Toen ik belde, zat ik gedouched en wel op de rand van het bed, klaar voor DE dag. Gelukkig was het niet druk geworden die nacht en konden we ons om 7.00 meldden. We waren er uiteraard iets later dan 7.00, aangezien het ons maar zelden lukt om ergens op tijd te komen Bovendien was het erg druk in de parkeergarage van het ziekenhuis (om 7.00 's ochtens???).
Om 7.30 lag ik op het bed in verloskamer 3. Dit was dus de kamer waar onze uk geboren zou worden! Eerst werd ik weer aan de CTG gelegd, na een half uurtje zouden ze komen om de eerste keer gel aan te brengen, als dat zou lukken. Om 8.00 kwam er dus iemand voor een inwendig onderzoek (wederom: auw!) en de gel werd ingebracht. Ik had al een vingertop ontsluiting en schijnbaar ook wel wat harde buiken, maar daar merkte ik zelf niet veel van. Na een uurtje mochten we wat gaan lopen. Ik heb P eerst gevraagd om nog een laatste foto van mijn buik te maken en daarna zijn we even een rondje gaan wandelen.
De rest van de dag bestond vooral uit wachten, liggen, wandelen, enz. Hoe we de dag precies zijn doorgekomen, weet ik niet meer, maar het is gelukt Tussendoor ook nog een inwendig onderzoek, rond een uur of 14.00. Er was nog niet veel veranderd, maar ze wilden nog even wachten voordat ik de tweede keer gel zou krijgen.
Uiteindelijk kwam rond 20.00 weer een gyn kijken. Tijdens het inwendige onderzoek vertelde ze doodleuk dat ik 3 cm had en dat ze mijn vliezen zou proberen te breken. Dat heb ik geweten! Het voelde alsof ze met haar nagels een ballon kapot trok, maar het deed geen pijn. En toen kwam daar de vloedgolf! Daarna kwamen er ook steeds golfjes water naar buiten, als ik een harde buik had, wat ik zelf erg grappig vond Maar na een kwartiertje ofzo, heb ik toch maar gevraagd of ze het bed even wilden verschonen, ik had het idee dat ik in een waterbed lag.
Rond 21.30 hadden de gebroken vliezen nog niet veel weeën opgeleverd en werd ik op het infuus aangesloten. Daardoor kwam er eindelijk wat schot in de zaak. Ik moest steeds een minuut of 20 op een bepaalde dosis blijven en dan werd het weer verhoogd. Na een paar verhogingen kwamen de weeën goed op gang en ook meteen veel! Iedere 5 minuten kwamen er een stuk of 3 tegelijk. Dan had ik weer een paar minuutjes rust en dan kwamen er weer 3.

Woensdag 7 december: Rond een uur of 5.00 had ik het langzaam gehad. Ik had al vanaf 22.00 weeën en het begon nu toch wel zeer te doen. Ik heb toen om pijnstilling gevraagd. Ik kon kiezen tussen een ruggenprik of een morfine prik. De ruggenprik vond ik erg eng en wilde ik absoluut niet, dus viel de keuze op de morfine prik. Die werd al snel gezet en gaf ook snel resultaat. Tussen de weeën door zakte ik even weg in een soort slaap, waardoor ik weer wat tot rust kwam. De weeën bleven wel even snel en heftig komen en tegen de ochtend werd het wel erg heftig.
Rond 9.00 kreeg ik een inwendig onderzoek en bleek ik volledige ontsluiting te hebben! Dat had ik zelf ook verwacht, want ik had persdrang. De gyn gaf aan het maximaal een half uur te willen proberen en als het niet zou lukken, zou er dan over worden gegaan tot een keizersnede. We vroegen beide of dat dan ook echt een half uur zou zijn, want die halve uurtjes kenden we inmiddels wel. Steeds als ze een tijd aangaven, werd het minstens een half uur later. Maar de gyn beloofde ons dat ze echt over een half uur, om 9.30 dus, weer terug zou komen. Uiteindelijk is ze helemaal niet weg geweest
Ik heb twee persweeën mee mogen persen, toen de gyn aangaf even 1 wee niets te mogen doen en dan bij de volgende een inwendig onderzoek te willen doen. Dat was wel erg zwaar, een perswee weg moeten zuchten. Maar de volgende perswee was nog erger, want toen deed ze dus haar inwendige onderzoek. Haar conclusie was helaas dat het niet vaginaal ging lukken. De baby was nog geen cm ingedaald. Dit was een grote teleurstelling en nadat de gyn weg was om de OK te bellen, heb ik dan ook even flink gehuild. P huilde even hard mee. Hij vond het zo jammer voor mij dat het niet ging lukken.
En dan moet je met weeën over klimmen op een ander bed... Dat was echt een hel! En aangekomen bij de OK moest dat NOG een keer. Bovendien moest ik toen rechtop blijven zitten, voor de ruggenprik. Die kreeg ik nu toch. Ik heb een paar keer tegen de anesthesist gezegt dat ik het heel eng vond, maar hij verzekerde me dat het zetten dan het infuus pijnlijk was dan de ruggenprik. En hij had gelijk! Ik voelde er amper wat van. Wel kreeg ik een zenuwtrekje in mijn linkerbeen, die schoot ineens vooruit. Toen mocht ik weer gaan liggen, op een heel smal bedje. Mijn benen waren al aan't tintelen, wat betekende dat de ruggenprik begon te werken. Mijn linkerarm werd vast gebonden op een plankje en aangesloten op het infuus, mijn rechterarm werd onder het operatieschort vast gelegd, met een bloeddrukmeter erom heen. Toen werd het laken omhoog gedaan en kwam P naast me zitten en begonnen de artsen aan de "operatie". Een van de verpleegsters (denk ik) maakte foto's, op ons verzoek.
En toen was daar, na veel getrek en gesjor, HET moment: we hoorden een baby huilen! De gyn hield onze baby boven het laken en sprak de woorden: "Het is een jongen! Oh... hij plast." Een jongen... we hebben een zoon!!! P en ik keken elkaar aan en daar kwamen de tranen weer, dit keer tranen van geluk.

Woensdag 7 december is onze zoon geboren, om 10.34. Hij heet F.inn, hij woog 3800 gram en was 53 cm groot.

Inmiddels is hij bijna 2 maanden oud en weegt hij al bijn 6 kilo Het is een heel tevreden mannetje en hij doet het hardstikke goed. De borstvoeding gaat ook nog steeds heel goed, waar ik best heel trots op ben.

Zo.. het is toch een heel verhaal geworden, en dan heb ik het al ingekort...

Is het normaal als aanstaande mama dat ik bij sommige verhalen mijn tranen weg moet slikken? haha

@Shygirl: ja hoor! Ik heb het ook bij sommige verhalen

Haha ja hoor Shy heel normaal!

17 augustus rond half 9 's avonds begon het wat lichtjes te rommelen, maar die krampjes en voorweeën had ik al een paar dagen rond dat
tijdstip, dus ik ging er vanuit dat dit ook weer niks was. we zijn toen lekker naar bed gegaan, maar rond 11 uur werd ik wakker van mijn buik, deed toch wel een beetje pijn. Tussen het dommelen en de weeën door de tijd een beetje in de gaten gehouden en ik kwam tot de conclusie dat ze toch wel pijn deden en steeds regelmatiger kwamen. Ik heb mijn man rond 00.00 uur wakker gemaakt, hij is de tijden bij gaan houden om tien over
half 1. Op dat moment stond ik naast bed om de weeën op te vangen. Het bleek dat mijn weeën toen al om de twee á drie minuten kwamen en tussen de minuut en anderhalve minuut aan hielden. Het begon er dus op te lijken dat de bevalling was begonnen! Toch maar even naar beneden om te kijken hoe dit zich door zou zetten! Rond 1 uur zaten we samen op de bank toen mijn vliezen spontaan braken! Ik kon nog net opspringen voor de vloedgolf eruit kwam. Ik stond met mijn blote voeten in een grote plas vruchtwater. Direct de verloskundige maar gebeld, omdat we twijfelden of het vruchtwater wel helemaal helder was. De verloskundige twijfelde ook, maar wilde toch even naar mijnontsluiting kijken. Ik bleek toen al 4 cm ontsluiting te hebben! Ook het vruchtwater bleek later helder te zijn, dus ik mocht gelukkig gewoon thuis blijven.

De weeën werden in korte tijd steeds heftiger en kwamen steeds sneller op elkaar, tot ik uiteindelijk in een storm terecht kwam waarbij de volgende wee op kwam zetten, terwijl de vorige wee nauwelijks afgezwakt was. Na een uurtje heeft de verloskundige opnieuw gekeken hoeveel cm ontsluiting ik inmiddels had, 7 cm al! Dát ging snel, geen wonder dat die weeën zo snel achter elkaar kwamen! Nog geen drie kwartier later kreeg ik persdrang en bleek ik volledige ontsluiting te hebben. Uiteindelijk heb ik 70 minuten geperst voordat de verloskundige tot de conclusie kwam dat onze dochter te groot was en het niet zou passen zonder enorme schade aan te richten. Tijdens een perswee heeft de verloskundige een knip gezet en bijna tegelijkertijd werd ze geboren. Mijn man krijgt nog steeds kippenvel als hij aan het geluid van het inknippen denkt. Uiteindelijk is de bevalling erg vlot verlopen, amper vier uur gedaan over de ontsluitingsfase en 70 minuten om te persen. De bevalling heb ik wel als heel heftig ervaren, ondanks dat het een bevalling volgens het boekje was. Ik heb echt nog wel een paar weken nodig gehad om alles te verwerken. De eerste weken heb ik er ook regelmatig nachtmerries over gehad (dat ik met net gezette hechtingen weer moest bevallen).

Onze dochter bleek wel even klem gezeten te hebben en dat kon je ook zien aan het hoofdje, het leek wel een kaboutertje toen ze eruit kwam. Gelukkig had ze direct een apgar score van 9-10-10. Ze bleek 3500 gram te wegen en 49 cm lang te zijn.

mickey schreef:@Shygirl: ja hoor! Ik heb het ook bij sommige verhalen

Gelukkig! Haha voel mij soms echt een emotionele muts maarja ook dat hoort erbij hè

Goed. Het is alweer eventjes geleden. Gisteren was onze dame alweer 2 weken oud (ja, wat vliegt de tijd toch snel)! En ze doet het zó goed. Nu ligt ze lekker tegen mijn borst aan in de draagdoek te slapen. Huilen doet ze eigenlijk bijna niet, behalve als ze tijdens het voeden vindt dat het allemaal niet snel genoeg gaat. Ze vergeet nog wel eens hoe ze ook alweer moet zuigen, en dan komt haar temperament naar boven en wordt ze toch eventjes een partij driftig! Maar over het algemeen is het een heerlijk rustig vrolijk meisje. Als ze wakker is dan. Want slapen doet ze ook nog héél veel. Eigenlijk is er één keer per dag een periode tussen twee voedingen in dat ze lekker wakker is en met papa en mama speelt (of eigenlijk papa en mama met haar) en ze nieuwsgierig om zich heen kijkt.

Terug naar 11 februari dus. Rond 20:30 begonnen rustig aan de eerste weeën. Zo eens in de 10 minuten een pijnlijke harde buik. Ik besteedde er eigenlijk geen aandacht aan, het was al zo vaak vals alarm geweest. Eigenlijk ging ik er ook al van uit dat ik ingeleid zou moeten gaan worden, na al het voorwerk en het steeds maar niet doorzetten van de bevalling dacht ik niet dat het nog op de natuurlijke manier zou gaan lukken. Zo rond half 10 werden ze toch wel pijnlijker, en zei ik tegen mijn man dat hij maar op tijd moest gaan slapen omdat het nog wel eens zo kon zijn dat ik hem midden in de nacht wakker zou gaan maken. Slapen kwam er natuurlijk niet meer van. We zijn wel in bed gaan liggen, waar de weeën steeds vaker kwamen en pijnlijker werden. Flink pijnlijk waren ze wel, maar heel regelmatig niet: dan zat er eens 4 minuten tussen, dan weer een kwartier, dus nog steeds ging ik er eigenlijk vanuit dat het gewoon maar weer vals alarm zou zijn.

Rond 23:30 vond mijn man het genoeg geweest en wilde het ziekenhuis bellen. Ik hem vertellen dat dat niet hoefde want de weeën kwamen niet regelmatig, dus het zouden vást geen weeën zijn! Hij was eigenwijs en belde toch onder het mum van dat hij wel even zou overleggen. We konden meteen komen.

Eenmaal op de verloskamers bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben. Het waren dus toch eindelijk écht weeën! Er werd ons verteld dat ze graag één centimeter ontsluiting per uur wilden zien, en dat mocht het niet snel genoeg gaan ze dan bijvoorbeeld de vliezen konden breken om het proces te versnellen. Dat bleek echter niet nodig. Twee uur later zat ik op 5 centimeter ontsluiting en mocht ik in bad om de pijn wat te verzachten. Dat maakte wel dat ik me een stuk beter kon ontspannen. 2 uur later kwam het moment dat ik dacht: ik trek dit niet meer. Er leek nauwelijks nog pauze te zitten tussen de weeën. Zelf ging ik nog steeds uit van die centimeter ontsluiting per uur, dus ik dacht op 7 cm te zitten. Ik dacht altijd geen pijnbestrijding te willen maar met nog 3 van die uren in het vooruitzicht werd het toch wel heel aantrekkelijk. De verloskundige wilde eerst even voelen hoe ver ik inmiddels was, en in 2 uur had ik er 4cm ontsluiting bij gekregen: ik zat inmiddels op 9. Niet gek ook dat ik dacht het niet lang meer te trekken, maar het idee dat we er bijna waren gaf toch weer een nieuwe boost.

Inmiddels dus weer van het bad terug in de verloskamer. Met inmiddels bijna volledige ontsluiting wilde mevrouw nog niet goed liggen om naar buiten te komen. Ze lag nog met haar ruggetje tegen de zijkant, en op die manier zou een vaginale bevalling wel gaan maar wel moeizamer gaan. Ik mocht dus nog een tijd op mijn zij liggen om ervoor te zorgen dat ze zou draaien, wat ze uiteindelijk ook deed. Vanaf dat moment kon ze goed naar beneden zakken, maar dat laatste stukje heeft daardoor wel alsnog een paar uur geduurd.

Met volledige ontsluiting waren nog steeds mijn vliezen niet gebroken, dus die zijn gebroken. En oh, wat was ik blij dat ik in het ziekenhuis beviel en geen thuisbevalling had, want mevrouw bleek in het vruchtwater gepoept. Dan moet je bevallen onder begeleiding van de gynaecoloog, dus ik was heel erg blij niet op dat moment nog naar het ziekenhuis te moeten. De persweeën volgden al snel en aangezien T. er snel uit moest door het poepen in het vruchtwater en haar hartslag die niet meer was zoals hij moest zijn kreeg ik de woorden te horen dat ik een kwartier zou krijgen om te persen en dat ze anders gingen helpen. Maar...ze dachten dat me dat ook wel ging lukken! Zo gezegd, zo gedaan, en na 10 minuutjes persen lag daar op 12-02-2012 om 8:50 onze dochter op mijn buik. En oh wat was ze mooi met haar 10 vingertjes met 10 echte nageltjes en haar voetjes met teentjes. Dat ze helemaal plakkerig was en onder de poep zat deed er niet toe. Vanaf dat moment was ze de mooiste van de hele wereld.

Omdat ze in het vruchtwater had gepoept moesten we eigenlijk een nachtje blijven ter observatie, maar ze deed het vanaf moment één zó goed, dat we die middag om 16:00 al naar huis mochten. Eenmaal thuis stond al snel de kraamzorg voor de deur om ons een beetje op weg te helpen, en zo waren we daar dan eindelijk. Na 9 maanden van misselijk zijn, na weken van angst voor een te vroeggeboorte, en uiteindelijk na een paar weken van ongeduld omdat ze toen eigenlijk gewoon wel mocht komen. Papa en mama. Van het mooiste en liefste meisje van de hele wereld.

Liefs.

[foto weggehaald]

Wat een moppie zeg! Gefeliciteerd ook nog. Hoe heet ze?

@Tiramisu, als je 9 a 10 cm hebt en je kindje heeft in het vruchtwater gepoept hoef je echt niet meer naar het ziekenhuis. Het gaat erom dat je kindje snel geboren word.

Wat een scheetje Tiramisu!

Dankjullie Ze heet T. (weggehaald).
@Happydobby; op het moment dat bleek dat ze in het vruchtwater had gepoept was het 'dag verloskundige, hallo medisch team' en aan alle toeters en bellen om haar hartslag te kunnen meten/goed in de gaten te houden. Geen idee hoe het precies gaat als je thuis bevalt, misschien vergis ik me. Hoe dan ook, ik was blij al in het ziekenhuis te zijn.

Wat heb je het mooi opgeschreven! Echt ontroerend.

Wat een mooi moppie, mooi opgeschreven inderdaad!
Had gemist dat je bevallen was, ik was die dag (11e) te druk met dat we getrouwd waren haha. Dus alsnog gefeliciteerd!

Wat heb je het mooi omschreven en wat een mooi meisje!

Wat een liefje mooie naam ook!

Mooi kindje!

Heel mooi beschreven en een mooie naam eneen heel mooi meisje!

Ik zal mijn bevallingsverhaal hier ook maar niet neer zetten voor de meiden die nog moeten bevallen

Ik heb er 23 uur over gedaan en mijn bevallingsverhaal is 2,5 A4tje vol

Dankjulliewel! Ik ben zo trots op haar!

Jeetje wat een mooi verhaal Tiramisu, en wat een mooi kindje hebben jullie! Zo fijntjes echt een meisje!

Razz_ schreef:Ik zal mijn bevallingsverhaal hier ook maar niet neer zetten voor de meiden die nog moeten bevallen

Ik heb er 23 uur over gedaan en mijn bevallingsverhaal is 2,5 A4tje vol

Ik heb de mijne ook eindelijk getypt, ik heb er ook 24 uur over gedaan, de mijne beslaat ook een aantal A4tjes. Denk niet eens dat iemand het wil lezen, het meeste is niet eens boeiend want uiteindelijk kon ik het zelf niet en moest onze zoon worden gehaald met een spoedkeizersnede.

Floor schreef:

Razz_ schreef:Ik zal mijn bevallingsverhaal hier ook maar niet neer zetten voor de meiden die nog moeten bevallen

Ik heb er 23 uur over gedaan en mijn bevallingsverhaal is 2,5 A4tje vol

Ik heb de mijne ook eindelijk getypt, ik heb er ook 24 uur over gedaan, de mijne beslaat ook een aantal A4tjes. Denk niet eens dat iemand het wil lezen, het meeste is niet eens boeiend want uiteindelijk kon ik het zelf niet en moest onze zoon worden gehaald met een spoedkeizersnede.

+1 29 uur aan verhaal is iets te lang.

Maar als hier alleen rozegeur en maneschijn verhaal geplaatst worden wordt er toch een heel verkeerd beeld over bevallen geschetst?

19-12-2008 zaten mijn man en ik 'Kungfu Panda' te kijken. 23:30 nog even op het yes-forum het nr van Liadan gevraagd en toen naar boven om te gaan slapen. Eenmaal boven ging ik naar de wc en braken mijn vliezen, dat was 00:30. Mijn man en ik begonnen een beetje nerveus te giegelen, en mijn man begon alles een beetje klaar te zetten. Om 1:15 begonnen de weëen en ben ik een boek gaan lezen en is mijn man nog even gaan slapen. De weëen waren goed te doen. Om 2:30 heb ik mijn man wakker gemaakt want ze werden pijnlijk en kwamen sneller op elkaar. Om 3:30 hebben we de VK gebeld, zij was er om 4:00. Ik bleek 4cm ontsluiting te hebben. We hebben even zitten kletsen op bed, af en toe een wee wegzuchten, maar ging prima. Toen het ineens snel ging, dat was zo rond 4:45. Ik had toen 6cm, nog geen 20 min verder had ik al 10cm! Dus toen mocht ik gaan persen en is N op 20-12-2008 om 6:29 geboren.

31-08-2010 zaten mijn moeder, man en ik aan de koffie. Een beetje bespreken hoe we de kraamtijd aan zouden pakken. N was net 1,5 jaar dus ik zou de hulp goed kunnen gebruiken. Tijdens dit gesprek ging ik even naar de wc en leek wel wat vocht te verliezen maar het was niet veel dus ik stond er verder niet bij stil. Om 21:00 ging mijn moeder naar huis en ging ik nog eens naar de wc en toen braken mijn vliezen. Omdat de bevalling van N best snel ging had de VK gezegd dat ik niet te lang moest wachten met bellen. We hebben haar gebeld dat mijn vliezen gebroken waren en zijn toen naar bed gegaan. Om 00:00 kon ik de slaap gelukkig vatten. Om 4:55 werd ik wakker van de eerste wee, mijn man ook wakker gemaakt. De weëen kwamen snel en kort op elkaar. Waarom weet ik niet, maar we hebben nog een uur gewacht met de VK bellen. Ze kwam meteen en was er om 6:15, ook mijn moeder kwam om 6:30 om N op te vangen als hij wakker zou worden.
Ik had wee op wee en wist niet waar ik het zoeken moest, mijn man vond het ook best heftig en was blij dat hij even naar beneden kon toen de kraamhulp (dezelfde als bij N!) kwam. Qua cm-ters weet ik het niet meer zo, maar om 7:15 mocht ik gaan persen en om 7:29 is ze geboren, op 01-09-2010!

2 snelle thuisbevallingen dus, zonder hechtingen. Ik kon meteen lekker douchen en voelde me lichamelijk al snel weer goed. Dus voor de meiden die nog moeten bevallen, mijn VK zei te tekenen voor zo'n bevalling als bij mij!