Hoe kaart ik dit tactisch aan?

De band met mijn moeder is niet meer zo goed, sinds een tijdje en aangezien ik enorm veel gedoe aan m'n hoofd heb momenteel, kan ik de oppervlakkige gesprekken met haar er domweg niet bij hebben. Paar weken geleden escaleerde het al enigszins, toen ze bij m'n zus was en gevoelsmatig staat m'n vader er altijd tussenin. Hij is de meest redelijke, ruimdenkende en relaxte vader die ik me kan voorstellen en met hem is juist alles bespreekbaar, wat het contrast dus extra groot maakt. M'n moeder daarentegen informeert of niet of heel erg aan de oppervlakte, maar lult het liefst continu over zichzelf of doet met 10 woorden af waar ik nu allemaal mee geconfronteerd word. Ze flikt het zelfs naar m'n zus toe, dan wil ze via m'n zus horen hoe het met me gaat, maar middenin een zin wordt m'n zus afgebroken, want moet ze opeens weg - vraag er dan niet naar, zou ik denken. Ze is er inmiddels ook op aangesproken door m'n vader en m'n zus, omdat we allemaal weten dat ze het niet slecht bedoelt, maar heel lomp kan formuleren en dat kan ik er niet bij hebben nu.

Anderhalve week geleden wel 1,5 uur met m'n vader aan de telefoon gezeten, want hij belde toen m'n moeder er niet was. Hij snapt m'n frustratie/irritatie en laat me daarin ook zoveel mogelijk in m'n waarde. Vier dagen later belde m'n moeder (ik kan niet zien wie er van de twee belt, als ze met de vaste lijn bellen) en ik had niet opgenomen. Als het belangrijk is, wordt er wel ingesproken. Belde m'n moeder dus zojuist weer, met de vraag waarom ik nog niet terug had gebeld. Ja, geen zin in dus, omdat ik ervan baal dat ze altijd verwacht dat ik haar te woord sta, als zij behoefte heeft mij of m'n zus even te horen; maar ze heeft me nu zo teleurgesteld dat ze m'n hele 'situatie' heeft genegeerd toen ze me daadwerkelijk laatst zag, dat ik ervoor heb gekozen even afstand te nemen. In het gesprek wat ik zojuist met d'r had, heeft ze ook geen enkele plausibele verklaring waarom ze niet echt eens naar me informeert en uiteindelijk kwam weer de idiote opmerking: "Ja, we waren toch bij je zus, dan is het toch anders." Ok, prima... daar kan ik zo niets mee, dat ik heb aangegeven dat ik er geen zinnige reactie op kon geven en nog wel even met m'n vader wilde kletsen. Die informeerde natuurlijk meteen wel écht naar me en om die continue irritatie te vermijden dat het m'n moeder wel eens kan zijn die me belt, wilde ik eigenlijk aan gaan kaarten via een mailtje, dat ik best opensta voor contact, omdat ik wel snap dat ze bezorgd zijn, maar dit liever alleen even tijdelijk via m'n vader wil doen. Hoe ga ik dit tactisch formuleren, zonder dat m'n moeder er heel erg door overstuur raakt? Iemand tips?

Bedankt voor het lezen van het lange verhaal. Liever niet quoten.

Ik denk niet dat daar een tactische manier voor is. Ik denk ook niet dat het slim is om dat te doen.

Jolee schreef:Ik denk niet dat daar een tactische manier voor is. Ik denk ook niet dat het slim is om dat te doen.

Waarom denk je niet dat dit niet slim is om te doen? Mijn ouders zijn getrouwd, wonen in één huis, maar mijn vader is communicatief een stuk vaardiger en empathischer ingesteld. Waarom zou ik mezelf nu dan telkens laten kwetsen door lompe opmerkingen van mijn moeder? Ik wil haar niet buitensluiten, ik wil mezelf alleen meer ontlasten qua alles 2x moeten uitleggen, waarbij ik telkens tegen zulke uiteenlopende reacties aanloop, wat me steeds meer ontmoedigt om m'n moeder nog ergens over in te lichten.

Ik snap dat het je kwetst. Ik zou het rustig aankaarten in een gesprek, maar wel als jij daar aan toe bent, als je met z'n 2en ruzie staat te maken daar schiet je ook niks mee op. Ook denk ik niet dat het verstandig is om haar te blijven negeren, zo te horen is ze wel degelijk bezorgd om je (want ze belt je). There are two sides to every story, het kan ook zijn dat jouw moeder zelf ook nog met onuitgesproken dingen zit, en dat ze daarom zo reageert. Succes met het gesprek, ik hoop dat het een beetje rustig verloopt.

Ik ga dat gesprek niet meer aan voorlopig, dat kost me teveel (negatieve) energie. Die kans heeft ze ook ruimschoots gehad; je laat je dochter niet huilend in een kamer zitten, waarbij je net doet alsof de tafel dekken minstens zo interessant is en het lekker m'n vader laat oplossen. Na talloze situaties zoals deze, kies ik even voor mezelf. Ik negeer haar ook niet; ze koos er zelf voor om niet te reageren, toen ik haar via 2 zeer uitgebreide sms'jes liet weten hoe ik me voelde. Zij houdt niet van mailen of sms'en, dus wil ze het liefst bellen. Dat trek ik nu even niet met haar, dus als ze dan toch blijft bellen en ik dan aangeef dat ik even teveel aan m'n hoofd heb nu, omdat ik me rot voel en zij ervoor kiest om dan opeens van afwezigheid te schitteren, wil ik even zo'n gesprek niet met d'r aan gaan nu. Toen m'n zus haar er laatst op aansprak dat ze af en toe misschien iets minder bot kan formuleren, was ze alweer in tranen en daardoor krijg ik weer medelijden met d'r en draait het in the end weer om haar. Dat kan ik even niet meer opbrengen.

Oké, die dingen die je nu vertelt komen niet voor in je eerste post. Dan begrijp ik wel dat je voorlopig geen gesprek aan wilt gaan.

In jouw situatie zou ik de confrontatie niet aangaan. Hoogstwaarschijnlijk levert het jullie beiden niets op. Ik zou het met je pap bespreken en hem diplomaat laten spelen.

Dit verhaal komt me bekend voor, maar dan in tussen mijn zus en moeder.
Ik denk ook niet dat het slim is om dit in een mail aan te kaarten, dan zal je je moeder (nog meer) kwetsen en het zal de band ook niet ten goede doen denk ik. Ik snap wel dat je er even klaar mee bent, misschien kan je het dan beter, wat Zelda ook zegt, aankaarten in een gesprek. Succes ermee!

Antibes schreef:In jouw situatie zou ik de confrontatie niet aangaan. Hoogstwaarschijnlijk levert het jullie beiden niets op. Ik zou het met je pap bespreken en hem diplomaat laten spelen.

Vind het zo zielig voor 'm, zo lijkt hij telkens ergens tussenin te staan en daar voel ik me schuldig over.

Zelda schreef:Oké, die dingen die je nu vertelt komen niet voor in je eerste post. Dan begrijp ik wel dat je voorlopig geen gesprek aan wilt gaan.

Klopt, omdat mijn vraag ook niet was of ik dit kan maken, maar meer hoe ik het moet formuleren. Het besluit dat ik geen contact even met d'r wil, staat voor mij wel vast.

Serena schreef:Dit verhaal komt me bekend voor, maar dan in tussen mijn zus en moeder.
Ik denk ook niet dat het slim is om dit in een mail aan te kaarten, dan zal je je moeder (nog meer) kwetsen en het zal de band ook niet ten goede doen denk ik. Ik snap wel dat je er even klaar mee bent, misschien kan je het dan beter, wat Zelda ook zegt, aankaarten in een gesprek. Succes ermee!

Ik zie haar voorlopig niet - kost me teveel energie om er speciaal voor naartoe te gaan en heb ook echt niet de behoefte nu om weer met d'r om de tafel te zitten. Dat had ik met alle liefde en hoop gedaan, als ze er zelf niet voor koos om mijn verdriet compleet te negeren 2/3 weken geleden. Dat was de druppel.

De vraag is niet of ze het wel of niet moet doen, die beslissing heeft ze al genomen en die hoeft ze niet hier naar ons te verantwoorden. Dat anderen een andere keuze zouden maken is niet relevant, want Nour heeft al besloten en vraagt zich alleen af hoe ze het kan aanpakken.

Nour, ik denk niet dat tact je het gewenste resultaat gaat bereiken. Dat komt niet binnen. Ik denk dat je heel duidelijk moet zijn. Duidelijk dat het wat jou betreft niet lekker loopt zo en waarom, en dat je afstand neemt en voorlopig alleen met je vader wil communiceren omdat je bang bent dat het anders erger wordt.

RYW schreef:De vraag is niet of ze het wel of niet moet doen, die beslissing heeft ze al genomen en die hoeft ze niet hier naar ons te verantwoorden. Dat anderen een andere keuze zouden maken is niet relevant, want Nour heeft al besloten en vraagt zich alleen af hoe ze het kan aanpakken.

Nou jeetje, sorry hoor. Ik bedoelde er niks kwaads mee en ze hoeft zich al helemaal niet te verantwoorden. Ik voel me wel een beetje aangesproken omdat ik zei dat ik zoiets niet zou doen. Volgens mij mag ik zoiets gewoon zeggen toch, of mag ik echt alleen maar op de gestelde vraag ingaan.

Nour schreef:

Antibes schreef:In jouw situatie zou ik de confrontatie niet aangaan. Hoogstwaarschijnlijk levert het jullie beiden niets op. Ik zou het met je pap bespreken en hem diplomaat laten spelen.

Vind het zo zielig voor 'm, zo lijkt hij telkens ergens tussenin te staan en daar voel ik me schuldig over.

Het is ook zielig voor hem maar jij moet jezelf even op de eerste plaats zetten. Kan jij niet een mail aan hem sturen die je richt aan je moeder en eventueel met hem bespreekt zodat hij hem aan je moeder kan voorlezen zodat het voor haar duidelijker wordt. Hij kan dan een eventuele toelichting geven zodat ze zich niet in de kou voelt staan. Maar ik denk dat ze dat toch zo voelt omdat ze geen ruimte heeft voor jou/jullie sores.
Klote Nour, ik vind dat ze echt met iemand moet praten want ik herken het wel maar uiteindelijk moet ze zichzelf weer bij elkaar pakken en er ook weer voor jullie zijn.

Natuurlijk is het voor hem niet fijn, maar ik vind niet dat jij hem hoeft te beschermen. Normaal zou ik ook zeggen los het zelf op, maar in jouw situatie en n.a.v. de confrontaties/gesprekken met je moeder die je wel vaker beschreven hebt, denk ik gewoon niet dat het zin heeft een gesprek/telefoontje aan te gaan.

Ik vind de optie hierboven van in overleg met je pap voor haar een mail opstellen ook wel een goede eigenlijk.

Jolee schreef:

RYW schreef:De vraag is niet of ze het wel of niet moet doen, die beslissing heeft ze al genomen en die hoeft ze niet hier naar ons te verantwoorden. Dat anderen een andere keuze zouden maken is niet relevant, want Nour heeft al besloten en vraagt zich alleen af hoe ze het kan aanpakken.

Nou jeetje, sorry hoor. Ik bedoelde er niks kwaads mee en ze hoeft zich al helemaal niet te verantwoorden. Ik voel me wel een beetje aangesproken omdat ik zei dat ik zoiets niet zou doen. Volgens mij mag ik zoiets gewoon zeggen toch, of mag ik echt alleen maar op de gestelde vraag ingaan.

Dank je wel, RYW. Je hebt goed onder woorden gebracht wat ik voel. Je hebt natuurlijk ook veel meegekregen van wat er afgelopen tijd heeft gespeeld en nog steeds speelt. Jolee, ik waardeer het ook heel erg dat je hebt gereageerd, maar voor mij is niet meer im frage of ik dit kan maken naar m'n moeder toe. Volgens mij kun je ook niet "oordelen" of iemand anders dit wel kan doen of dat het slim is. Ik open dit topic namelijk niet zomaar; heb meer getolereerd dan wat ik ooit van anderen heb gehoord en ik ben gewoon 'vol'.

RYW schreef:De vraag is niet of ze het wel of niet moet doen, die beslissing heeft ze al genomen en die hoeft ze niet hier naar ons te verantwoorden. Dat anderen een andere keuze zouden maken is niet relevant, want Nour heeft al besloten en vraagt zich alleen af hoe ze het kan aanpakken.

True, maar dat is het risico van advies vragen bij een beslissing op het forum. Je ziet dan altijd gebeuren dat mensen ook op de beslissing an sich reageren. Dat gebeurt bij minder bekende forummers ook en ik denk dat Nour ook wel begrijpt dat dat vanzelf komt dan. Zolang er geen hele Nour-bash uitkomt en er alsnog zinvol gereageerd wordt, kun je er niets van zeggen dat mensen meer advies geven dan wellicht gevraagd is.

Lorna mercedez schreef:

Nour schreef:

Antibes schreef:In jouw situatie zou ik de confrontatie niet aangaan. Hoogstwaarschijnlijk levert het jullie beiden niets op. Ik zou het met je pap bespreken en hem diplomaat laten spelen.

Vind het zo zielig voor 'm, zo lijkt hij telkens ergens tussenin te staan en daar voel ik me schuldig over.

Het is ook zielig voor hem maar jij moet jezelf even op de eerste plaats zetten. Kan jij niet een mail aan hem sturen die je richt aan je moeder en eventueel met hem bespreekt zodat hij hem aan je moeder kan voorlezen zodat het voor haar duidelijker wordt. Hij kan dan een eventuele toelichting geven zodat ze zich niet in de kou voelt staan. Maar ik denk dat ze dat toch zo voelt omdat ze geen ruimte heeft voor jou/jullie sores.
Klote Nour, ik vind dat ze echt met iemand moet praten want ik herken het wel maar uiteindelijk moet ze zichzelf weer bij elkaar pakken en er ook weer voor jullie zijn.

Dat praten doet ze toch niet, misschien als ze steeds meer weerstand krijgt uit d'r omgeving. Zelfs hierover heb ik geen energie meer om telkens bij stil te staan. Ik moet zelf m'n leven weer op de rit krijgen en kan daar domweg haar veroordelende/kortzichtige blik niet meer bij gebruiken, aangezien het me dieper in de shit laat voelen. Ik eis niets van haar wat betreft hulp, maar kies dan wel voor mezelf. Volgens mij mag ik dat ook gewoon doen, ook al zou het natuurlijk wenselijker zijn dat ik niet tot dit besluit zou zijn gekomen.

Ja, dat begrijp ik aan de ene kant ook wel. Aan de andere kant moet ik misschien ook niet meer reageren in dergelijke topics omdat er altijd meer achter schuil gaat wat de doorsnee forummer simpelweg niet kan weten.

Sterkte ermee iig.

Antibes schreef:Natuurlijk is het voor hem niet fijn, maar ik vind niet dat jij hem hoeft te beschermen. Normaal zou ik ook zeggen los het zelf op, maar in jouw situatie en n.a.v. de confrontaties/gesprekken met je moeder die je wel vaker beschreven hebt, denk ik gewoon niet dat het zin heeft een gesprek/telefoontje aan te gaan.

Ik vind de optie hierboven van in overleg met je pap voor haar een mail opstellen ook wel een goede eigenlijk.

Als ik de mail stuur, spreek ik ze beiden aan en zal ik netjes verwoorden waarom ik ervoor kies om het contact even te laten verlopen via mijn vader. Ik wil niet telkens alleen maar mijn vader laten praten met m'n moeder. Het is een volwassen vrouw en zolang ik netjes blijf, kan ik mezelf iig niets verwijten.

Jolee schreef:

RYW schreef:De vraag is niet of ze het wel of niet moet doen, die beslissing heeft ze al genomen en die hoeft ze niet hier naar ons te verantwoorden. Dat anderen een andere keuze zouden maken is niet relevant, want Nour heeft al besloten en vraagt zich alleen af hoe ze het kan aanpakken.

Nou jeetje, sorry hoor. Ik bedoelde er niks kwaads mee en ze hoeft zich al helemaal niet te verantwoorden. Ik voel me wel een beetje aangesproken omdat ik zei dat ik zoiets niet zou doen. Volgens mij mag ik zoiets gewoon zeggen toch, of mag ik echt alleen maar op de gestelde vraag ingaan.

Zo'n gevoel kreeg ik ook wel een beetje idd.

Jolee schreef:Ja, dat begrijp ik aan de ene kant ook wel. Aan de andere kant moet ik misschien ook niet meer reageren in dergelijke topics omdat er altijd meer achter schuil gaat wat de doorsnee forummer simpelweg niet kan weten.

Sterkte ermee iig.

Dank je wel. Ik ben nog steeds blij met RYW's reactie, omdat ze m.i. wel een punt heeft. Het hoe en waarom erachter doet er niet toe. In die zin ben ik verstandig genoeg om hierover een weloverwogen beslissing te maken. Ik vroeg alleen tips over hoe ik mijn moeder dit het beste kon laten weten. Gekwetst zal ze zich altijd voelen, maar ik probeer de schade wel zoveel mogelijk te beperken, want wil daar niet ook nog hoofdpijn van hebben, zegmaar.

Zelda schreef:

Jolee schreef:

RYW schreef:De vraag is niet of ze het wel of niet moet doen, die beslissing heeft ze al genomen en die hoeft ze niet hier naar ons te verantwoorden. Dat anderen een andere keuze zouden maken is niet relevant, want Nour heeft al besloten en vraagt zich alleen af hoe ze het kan aanpakken.

Nou jeetje, sorry hoor. Ik bedoelde er niks kwaads mee en ze hoeft zich al helemaal niet te verantwoorden. Ik voel me wel een beetje aangesproken omdat ik zei dat ik zoiets niet zou doen. Volgens mij mag ik zoiets gewoon zeggen toch, of mag ik echt alleen maar op de gestelde vraag ingaan.

Zo'n gevoel kreeg ik ook wel een beetje idd.

Jouw reactie waardeer ik ook. Het is alleen niet hetgeen ik nog als optie zie en vandaar ook dat ik aangaf dat ik eigenlijk meer gebaat ben bij concrete tips over hoe ik dit zo tactisch mogelijk kan formuleren.

Antibes schreef:

RYW schreef:De vraag is niet of ze het wel of niet moet doen, die beslissing heeft ze al genomen en die hoeft ze niet hier naar ons te verantwoorden. Dat anderen een andere keuze zouden maken is niet relevant, want Nour heeft al besloten en vraagt zich alleen af hoe ze het kan aanpakken.

True, maar dat is het risico van advies vragen bij een beslissing op het forum. Je ziet dan altijd gebeuren dat mensen ook op de beslissing an sich reageren. Dat gebeurt bij minder bekende forummers ook en ik denk dat Nour ook wel begrijpt dat dat vanzelf komt dan. Zolang er geen hele Nour-bash uitkomt en er alsnog zinvol gereageerd wordt, kun je er niets van zeggen dat mensen meer advies geven dan wellicht gevraagd is.

Maar nu werd er op de vraag zelf geheel niet ingegaan, dus feitelijk gezien werd er dan toch juist minder gereageerd, snap je?

Natuurlijk ben je volwassen en verstandig genoeg om zelf een beslissing te maken, niemand hier heeft gezegd dat het anders is ik vond de post van RYW gewoon wat fel overkomen, terwijl we alleen maar mee proberen te denken. Dat is een beetje het punt wat Jolee probeerde te zeggen denk ik. Ik ben er echt wel van overtuigd dat welke beslissing je ook neemt, die weloverwogen en verstandig zal zijn