Hoe pak ik dit tactisch aan?

Door allerlei omstandigheden zit ik al een tijd niet lekker in m'n vel en zodra ik me niet happy voel, ben ik een persoon die zich terugtrekt en enigszins afsluit van vrienden/familie. Sommige mensen kan ik wel om me heen hebben, maar soms ook echt even niet. Dat ligt niet aan hen, maar puur aan mijn eigen gemoedstoestand de laatste tijd.

Ik kan echt nerveus worden van WhatsApp/gebeld worden of welk signaal dan ook op m'n telefoon en afspraken plannen voelt even niet prettig. De kans dat ik het op de dag zelf moet afzeggen is namelijk groot, doordat ik per dag bekijk hoe ik me voel. Tegen sommige mensen kan ik dit dus ook zo zeggen, gewoon kort en bondig; maar ik merk ook dat er vrienden zijn die dit minder goed 'bevatten' en toch blijven aangeven dat ze graag willen afspreken. Alleen daarvan raak ik al bijna in de stress, omdat ik er geen energie voor heb nu.

Hoe breng ik dit tactisch? Ik merk namelijk dat ik nu dingen ga toezeggen, waarvan ik bijna zeker weet ze niet na te kunnen komen en dit dus alleen maar doe om anderen tevreden te houden. Het ligt bij mij en dus niet aan anderen dat ik even niet zo sociaal ben, maar ik maak geen grapje als ik zeg dat ik helemaal in de stress kan schieten van mensen die me berichten sturen met de vraag of we gaan afspreken, hoe het met me gaat, blablabla. Het is heel lief bedoeld, maar als ik al heb aangegeven dat ik niet sta te springen om afspreken/bellen/appen of wat dan ook, is dat toch duidelijk genoeg, lijkt me...? Het is een tijdelijke periode, maar niet eentje waar ik een afgebakend tijdstip aan kan hangen, zegmaar.

Oh ja, het simpele idee van telefoon uitzetten doe ik al vaak, maar wil ik niet continu doen vanwege sollicitaties die lopen en familieleden die ziek zijn. Ik ben wel zo ver dat ik sommige contacten op WhatsApp gewoon tijdelijk af en toe blokkeer, maar dat is geen oplossing: of ik word dan gebeld/ge'smst of ik voel me er niet prettig bij dat ik zulke maatregelen neem doordat de boodschap niet bij bepaalde vrienden lijkt te landen.

Misschien heb je dat al wel gedaan, maar ik zou wel heel duidelijkaangeven dat het aan jou ligt. Als vriendin aan de andere kant zou ik het namelijk wel heel vervelend vinden als ik van iemand alleen maar terugkrijg dat ze geen zin heeft in/ behoefte heeft aan afspreken. Dat zou mij onzeker maken of de ander de vriendschap wel hetzelfde ziet als ik. Terwijl als ik weet dat het helemaal niet aan mij ligt maar puur aan de ander, dan zou ik dat veel makkelijker kunnen plaatsen. Dan vind ik het nog wel jammer, maar trek ik het mezelf niet aan en zal ik het ook even laten rusten. Misschien kun je ook concreet aangeven dat jij wel contact opneemt als je 'zover bent'?

Ik ken je gevoel, ik kan soms ook even heel weinig verdragen, alleen bij mij gebeurt het omgekeerde, mensen laten juist niets meer horen. En ik heb juist soms weer heel erg behoefte aan aandacht en het lijkt of er niemand meer voor mij klaarstaat (en ik vraag mij dus af of dat vrienden zijn).

Dus ik zou ergens best wel blij zijn als jouw vrienden dat nog wel doen en het niet zover laten komen dat ze dat opgeven. Misschien aangeven dat je even wat tijd voor jezelf nodig hebt en dat dan niets met hen te maken heeft?

Thnx voor je reactie, Char1. Ik kan heel lomp zijn, maar ik weet dat dit echt bij mij ligt nu en dat maak ik ook wel op een vriendelijke manier duidelijk. Denk alleen niet dat mensen verwachten als ik aangeef zelf wel weer op de lijn te komen, zodra ik me beter voel, dat dit wel enkele weken tot maanden kan duren. Ik voel nu dus vaak de druk om anderen tevreden te houden en ben op sommige dagen 'leeg' na even diegene(n) gesproken te hebben, omdat ik dan het gevoel heb dat het echt moet, om maar even weer daarna rust van ze te krijgen. Het klinkt heel lullig allemaal van mijn kant, maar ik stuur echt oprecht terug dat ik het lief vind dat iemand aan me denkt, maar ik heb domweg even de ruimte niet om te moeten herhalen dat het niet aan die ander(en) ligt, maar echt aan mij. Ik zeg het echt duidelijk de eerste keer, maar ik merk dat ik bij sommige mensen het maar moet blijven herhalen en dan voel ik me bijna schuldig dat ik zelf heel selectief ben nu in wie ik al dan niet om me heen kan hebben nu, terwijl dat volgens mij heel menselijk is. Vind het ook niet fair naar sommige mensen toe om ze dan toch te woord te staan, want ik merk dat ik nog geen 50% mee krijg van wat ze zeggen, omdat het te druk is op dat moment voor me.

nijntje4 schreef:Ik ken je gevoel, ik kan soms ook even heel weinig verdragen, alleen bij mij gebeurt het omgekeerde, mensen laten juist niets meer horen. En ik heb juist soms weer heel erg behoefte aan aandacht en het lijkt of er niemand meer voor mij klaarstaat (en ik vraag mij dus af of dat vrienden zijn).

Dus ik zou ergens best wel blij zijn als jouw vrienden dat nog wel doen en het niet zover laten komen dat ze dat opgeven. Misschien aangeven dat je even wat tijd voor jezelf nodig hebt en dat dan niets met hen te maken heeft?

Wat rot voor je nijntje4, dat je die behoefte wel hebt en er niet op wordt ingespeeld. Ik kan op sommige dagen ook wel behoefte hebben aan een luisterend oor, maar die dagen nemen steeds meer af. Het is bij mij ook geheel niet persoonlijk bedoeld, aangezien ik soms ook m'n eigen familie even niet te woord kan staan en ze dan bijvoorbeeld mail; dat voelt vrijblijvender op zo'n moment. Eerst vonden ze dat moeilijk te bevatten, maar ik heb idd heel veel geluk met lieve mensen om heen die hier wel begrip voor hebben en de eventuele onzekerheid daarover niet zozeer op mij projecteren.

Ik merk dat ik het vooral prettig vind (als ik al wat afspreek of telefonisch contact heb) om nu meer om te gaan met vrienden (mannen) op een enkele vriendin na. De gesprekken zijn anders, luchtiger en op de één of andere manier voelt het minder belastend dan omgaan met vriendinnen momenteel.

In jouw geval kun je wellicht proberen om je vrienden te benaderen voor hulp? Als dat is waar je behoefte aan hebt, zou ik die poging wagen, onder het mom 'nee heb je, ja kun je krijgen'. Ik weet niet of je dat al hebt gedaan of dat dit bij je past, maar ik vind het heel rot voor je dat je je zo voelt. Sterkte gewenst voor die nare momenten.

Het blijft vaak eenrichtingsverkeer, naar sommige mensen toe wil je ook niet alles zeggen. Ik hoop altijd maar dat mensen mij ook eens missen, of doorhebben dat ik al een poosje stiller ben ofzo.

Maar het was niet de bedoeling om dit topic naar mij toe te trekken hoor

Nour, wat naar dat je je zo voelt! Ik zou gewoon proberen je minder te verantwoorden. Het één keer duidelijk aangeven en inderdaad zeggen dat het aan jou ligt en dat jij weer contact zoekt als het beter gaat. Als je het kan opbrengen zou ik wel zeggen dat je beschikbaar bent voor ze als er iets dringends is, maar dat koetjes en kalfjes wel eventjes kunnen wachten. Dit om te voorkomen dat anderen het gevoel krijgen dat de vriendschap alleen op jouw voorwaarden bestaat. Maar hoe ik je ken krijgen mensen dat gevoel vast niet zomaar, omdat je normaal gesproken wel makkelijk een luisterend oor biedt.

@nijntje4: no worries, ik heb geen alleenrecht op dit forum, hoor. ;-)

@Sterre: thnx, meisje. Het gevaar in stellen dat koetjes en kalfjes wel kunnen wachten, schuilt 'm erin dat wat ik koetjes en kalfjes nu vind (en trust me, dat is heeeeeel veel), vindt/vinden (die) ander(en) niet per se gesprekken over poep, zeg maar. Het wisselt ook echt wel per dag, maar misschien ben ik wel gewoon even heel egoïstisch de laatste tijd. Ik wil er doorgaans graag voor iedereen zijn en denk daarom ook dat ik dit terugkrijg van mensen om me heen die toch contact blijven zoeken, maar dát is nu juist hetgeen waar ik even niet mee geholpen ben. Ik kon laatst met jou bijvoorbeeld wel echt genieten van een terrasje pakken en kletsen over van alles en nog wat, zelfs tot m'n hyperventilatie-aanval aan toe toen we het hadden over een gezinnetje stichten. Het is dus denk ik een bepaalde negatieve 'vibe' die ik nu soms bij sommige mensen krijg - zo, wat lekker tokkie geformuleerd.

Volgens mij kan je niet meer doen dan het zeggen zoals je gedaan hebt. Dat sommige mensen dat niet snappen, kan best, maar dat is dan hun stuk vind ik.

Ik denk dat je sowieso egoïstischer bent als je je niet goed voelt; als in-op jezelf gefocust zijn.

Er is niks mis mee als je een poos wat minder behoefte hebt aan contact en als mensen dat niet begrijpen is dat heel jammer, maar helaas. Daar zou je niet te zwaar aan moeten tillen. Ik herken het wel, maar als ik er langer over nadenk zijn de mensen aan wie ik minder behoefte heb, ook de mensen waarbij het vaak van mijn kant moet komen. De mensen in wie ik heel veel energie steek, maar van wie ik minder terugkrijg. Dan valt het natuurlijk ook eerder op als er een poos radiostilte van mijn kant is.

Vervelend dat je niet prettig in je vel zit Nour. Hopelijk gaat de periode niet al te lang duren.
Tijdens de laatste twee maanden van mijn zwangerschapon ik ook maar moeilijk contacten verdragen en had al helemaal geen zin om met mijn telefoon bezig te zijn. Ik heb toen iedereen een mail gestuurd die aan iedereen gericht was, met daarin . dat ik -waarschijnlijk- de komende maanden even genoeg aan mijzelf en de zwangerschap had en even de energie niet had om in contact te zijn met anderen, ook niet een kort smsje, tenzij er iets echt belangrijks was. En dat ze wel van mij zouden horen zodra ik bevallen was.
Ik kreeg veel begripvolle mails terug en dat vond ik erg fijn.
Doordat ik de mail aan meerdere tegelijk heb verstuurd, voelde ook niemand zich persoonlijk aangevallen.

En zoiets is wellicht egoistisch, maar met wat egoisme is ook niks mis. Uiteindelijk is het belangrijkste dat je jezelf weer prettig gaat voelen en als zulke dingen dat belemmeren of teveel zijn dan moet je daar gewoon even afstand van nemen. Het is net zo egoistisch, misschien zelfs wel meer, om per se
contact te willen met iemand die aan geeft even wat tijd voor zichzelf nodig te hebben.

Isis, ik denk dus geloof ik net zoals jij. Heb momenteel even genoeg aan mezelf en heb geen ruimte nu om anderen gerust te blijven stellen, zegmaar.

Lady1984, m'n vrienden zijn me allemaal dierbaar, maar ik kan idd niet iedereen even goed om me heen verdragen momenteel. Wat je zei over dat het van jouw kant bij sommige vrienden moet komen en het opvalt voor hen dat dit dan uitblijft, heb ik dus niet. Volgens mij zijn de vriendschappen die ik heb in dat opzicht wel gelijkwaardig.

Nois, wat lief dat je nog wel de moeite hebt genomen om iedereen een mail te sturen, waaraan je dit wilde laten weten. Ik geef het dus aan, op het moment dat het me even teveel wordt, omdat ik ergens ook niet die sociale 'verplichting' wil hebben om me maar te moeten verantwoorden. Ik verantwoord me eigenlijk dus al op het moment dat ik het persoonlijk bij iemand aangeef, maar wil het niet 'een ding' maken, door er echt een mail aan te wijden. Ik kan ook gerust af en toe m'n telefoon over laten gaan zonder 'm op te nemen, als ik al bij diegene heb aangegeven wat minder intensief contact te kunnen onderhouden op dit moment. Het feit dat ik een telefoon heb, betekent voor mij namelijk niet per se dat ik ook verplicht ben te allen tijde beschikbaar te zijn.

Je WA-statusdingie wijzigen in 'Houd je waffel'? Als jij 't al hebt aangegeven bij mensen en zij blijven heel vriendelijk berichten sturen, dan zet je je geluid op stil, registreer je de berichten, als je dat friggin' tekentje weer ziet en leg je je telefoon weg. Simpel. Je legt jezelf weer 's veel te veel op. Wees af en toe 's een bitch! (Dat kan je best)

Heel erg vervelend, Nour. Maar denk aan jezelf en aan jouw gezondheid. Dat is toch echt het belangrijkste.

Ik snap dat je het liefst alle gemaakte afspraken wilt nakomen, maar als het momenteel niet gaat, dan gaat het niet toch?

In de tijd dat ik me teruggetrokken heb, heb ik iedereen, die een afspraak wilde maken, uitgelegd hoe en waarom en dat ik hoopte dat het snel beter zou gaan. Sommigen lieten me dan ook even met rust, tot ik zelf weer contact op nam. Maar er waren ook mensen die het niet snapten en mij bleven benaderen. Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik op de vraag of ik wilde afspraken alleen maar met 'geen zin' kon antwoorden. Gelukkig heb ik dat achteraf wel mogen uitleggen.

Dit pak je niet tactisch aan, dit moet gewoon duidelijk. De eerste keer zeg je dat je in deze periode zoveel mogelijk rust neemt en een half jaartje (?) geen afspraken plant, de tweede keer en vaker zeg je: "Sorry, nog steeds veel rust nodig, lief dat je aan me denkt, ik hoop dat het met jou goed gaat". Hoe meer argumenten/inhoud je gebruikt, hoe meer er is waar anderen op inhaken. Dat is onvermijdelijk. Als ze niet inhaken, voelt het voor hen alsof ze zich niet geïnteresseerd opstellen (dus vragen ze toch maar dingen aan je). Lief bedoeld, is ook lief, maar het levert je nu stress op. Gewoon je originele standpunt herhalen, stel ik voor. Het kan je wel enkele contacten kosten als het heel lang duurt, maar zo loopt dat soms.

Thnx voor je reactie, Melis_je. Ik ben dan iemand die op een gegeven het contact gaat ontwijken op de slechtere dagen, omdat het zoveel extra energie kost (die ik dus niet heb) om in herhaling te blijven vallen. Het zou echter wel beter zijn, dus toch het proberen waard.

Normaliter reageer ik niet bij vriendinnen die ik real life ken maar ik hoop dat het snel beter gaat met je en je je weg kan vinden. Ik sms gewoon stug door.

Nour, Hoe gaat het nu met je?

Francaise: gelukkig weet en accepteer je ook dat je veelal geen reactie krijgt nu, maar dat dit niet persoonlijk is bedoeld.

Waldorf: hoge pieken, diepe dalen is denk ik niet de juiste omschrijving, maar het zijn ook niet alleen zwarte dagen, zegmaar. Gisteren wel en vandaag deels. Vanavond lekker relaxen en ik eet weer een beetje. Mag ik vragen wie jij eerst was?

Ondanks dat het zo op en neer gaat ben ik blij om te lezen dat je al weer iets kan eten Je hebt pm

Weet ik, meis. Ik ken die dieptes waarin je even geen zin in mensen hebt. Lekker negeren, die handel. Echte vrienden snappen dat. En ik blaat wel fijn door maar dat is voor dat boek over mezelf dus reageer vooral niet :-)