De stap niet durven zetten.

k weet niet zo goed wat ik hiermee wil bereiken, denk dat ik mijn ei gewoon kwijt wil, en benieuwd ben of er meiden zijn die dit herkennen.

Ik heb nu bijna 3 jaar een relatie. Mijn vriend is al vrij snel bij mij ingetrokken, en inmiddels wonen we bijna 2 jaar samen in onze nieuwbouw (huur)woning. We hebben een hond samen, en hadden het steeds vaker over kinderen.
Toch hebben we de laatste tijd steeds vaker ruzie, zo ook vandaag weer.
Al met al zorgt het ervoor dat ik steeds meer en meer twijfel over onze relatie. Ik durf het niet toe te geven tegen mensen om mij heen, maar "het gevoel" is bijna weg.

Maar ik durf de stap gewoon niet te zetten. Ik weet dat ik hem er ontzettend veel pijn mee doe, mijn ouders, zijn ouders, familie, we hebben heel veel wederzijdse vrienden.
Volgende stap waarom ik het niet wil, is omdat ik écht geen afscheid kan nemen van ons huisje, en weer bij mijn ouders wil wonen. Daarbij voel ik me ook zo ontzettend schuldig tegenover mijn ouders; zij hebben zo ontzettend veel tijd en geld in dit huis gestopt....en dan hebben we er maar anderhalf jaar van kunnen genieten.

Dan is er nog de hond. Mijn ouders houden niet van honden, en hij kan vanwege zijn werk ook nooit alleen voor de hond zorgen. De hond zal dus in een asiel of bij andere mensen eindigen, en ik ben zó ontzettend aan hem gehecht.... die gedachte maakt me echt zo verdrietig.

Daarbij moet ik er ook niet aan denken om single te zijn. al mijn vriendinnen zijn getrouwd/moeder, dus er lekker op uit gaan om nieuwe mannen te ontmoeten is er ook niet bij. en ik heb nu al van die ontzettend rammelende eierstokken, het idee weer de vrijgezellenmarkt op te moeten, een nieuwe man te ontmoeten etc....staat me zo tegen.

Kortom; in mijn hoofd heb ik de stap al gezet om er mee te stoppen, maar allerlei praktische en gevoelsmatige dingen houden me tegen om het ook echt te doen.

zijn er meiden die dit hebben meegemaakt?
of meiden die tips hebben?

Je zou er ook nog voor kunnen kiezen om heel hard aan je relatie te werken zodat 'die gevoelens' weer terug komen. Besteed veel tijd aan elkaar, ga leuke dingen doen, praat er samen over. En helpt dat uiteindelijk niet, zul je toch eerlijk tegen hem en jezelf moeten zijn en stoppen met de relatie. Die hoge bergen die je nu ziet, moeten dan niet de reden zijn om bij elkaar te blijven.

Waar hebben jullie steeds ruzie over? Als je alles niet kwijt wilt, dan moet je proberen om eraan te gaan werken. bekijk waaarom je steeds ruzie hebt, ga leuke dingen doen samen. Zorg ervoor dat je elkaar weer leuker gaat vinden. Een sleur loop je nogal snel op als je samenwoont.
Dat je nog niet echt bent opgestapt zegt wel iets over wat je nog voor je vriend voelt. Want als het écht over was geweest, dan hadden al die punten die je op noemt geen reden geweest om je tegen te houden.

Mees schreef:Je zou er ook nog voor kunnen kiezen om heel hard aan je relatie te werken zodat 'die gevoelens' weer terug komen. Besteed veel tijd aan elkaar, ga leuke dingen doen, praat er samen over. En helpt dat uiteindelijk niet, zul je toch eerlijk tegen hem en jezelf moeten zijn en stoppen met de relatie. Die hoge bergen die je nu ziet, moeten dan niet de reden zijn om bij elkaar te blijven.

Dat kan zeker? Of zijn je gevoelens helemaal weg? En is de ruzie echt de reden? Als het echt alleen de ruzie is valt het toch uit te praten? Misschien in de vorm van relatietherapie?

Het is voor mij wel herkenbaar. Ik zit ook met dit gevoel. Maar hier spelen nog meer dingen dus het is niet alleen mijn vriend. Ik ben van mening dat als 2 mensen vechten dat 2 mensen schuld hebben. Dan is de makkelijkste manier weglopen, maar persoonlijk ben ik hier niet van omdat je er 9 van de 10 keer niks van leert en het ook zo weer meeneemt naar je volgende relatie. Mijn gevoel tegenover mijn vriend is niet weg, alleen anders geworden. En daar ben ik hard voor aan het vechten, dat is niet makkelijk en kan ook niet binnen 2 weken over zijn. Maar 5 jaar ga ik nu even niet weggooien, tenzij het echt niet anders kan maar zover is het nog niet.

De enige tip die ik je kan meegeven, is praat erover met je vriend! Vertel hem hoe je je voelt? Heeft hij uberhoubt iets in de gaten? Maak het duidelijk maar ga je vriend niet aan het lijntje houden want dit is gewoon erg pijnlijk en maakt het voor jou ook een stuk lastiger. Succes en veel sterkte! Bedenk ook dat gevoel in een relatie nooit op een lijn blijft, en ook dat gevoel weg gaat of kan veranderden maar dat het zeker ook kan terug komen.

Jij hebt de keuze al gemaakt. Je gevoel is weg, je hebt het geprobeerd maar dat is niet de man van je dromen. Nu durf je het niet uit te maken omdat dit anderen pijn doet. Maar jij dan? Je moet niet de rest van je leven in een relatie blijven zitten omdat anderen daar misschien pijn van krijgen. Het leven draait uiteindelijk om jezelf. Jij bent ervoor verantwoordelijk om jezelf gelukkig te maken. En dat is blijkbaar niet in deze relatie.

Je vindt wel weer een nieuw huis. Voor de hond is ook een oplossing. Misschien kunnen jij en je vriend nog wel gezamenlijk voor m zorgen als jij tijdelijk bij je ouders woont. Als je weer een woning hebt neem jij de gehele zorg weer op je.

Kies voor jezelf. Hoe moeilijk dat ook is.

BloemetjesGordijn schreef:k weet niet zo goed wat ik hiermee wil bereiken, denk dat ik mijn ei gewoon kwijt wil, en benieuwd ben of er meiden zijn die dit herkennen.

Ik heb nu bijna 3 jaar een relatie. Mijn vriend is al vrij snel bij mij ingetrokken, en inmiddels wonen we bijna 2 jaar samen in onze nieuwbouw (huur)woning. We hebben een hond samen, en hadden het steeds vaker over kinderen.
Toch hebben we de laatste tijd steeds vaker ruzie, zo ook vandaag weer.
Al met al zorgt het ervoor dat ik steeds meer en meer twijfel over onze relatie. Ik durf het niet toe te geven tegen mensen om mij heen, maar "het gevoel" is bijna weg.

Maar ik durf de stap gewoon niet te zetten. Ik weet dat ik hem er ontzettend veel pijn mee doe, mijn ouders, zijn ouders, familie, we hebben heel veel wederzijdse vrienden.
Volgende stap waarom ik het niet wil, is omdat ik écht geen afscheid kan nemen van ons huisje, en weer bij mijn ouders wil wonen. Daarbij voel ik me ook zo ontzettend schuldig tegenover mijn ouders; zij hebben zo ontzettend veel tijd en geld in dit huis gestopt....en dan hebben we er maar anderhalf jaar van kunnen genieten.

Dan is er nog de hond. Mijn ouders houden niet van honden, en hij kan vanwege zijn werk ook nooit alleen voor de hond zorgen. De hond zal dus in een asiel of bij andere mensen eindigen, en ik ben zó ontzettend aan hem gehecht.... die gedachte maakt me echt zo verdrietig.

Daarbij moet ik er ook niet aan denken om single te zijn. al mijn vriendinnen zijn getrouwd/moeder, dus er lekker op uit gaan om nieuwe mannen te ontmoeten is er ook niet bij. en ik heb nu al van die ontzettend rammelende eierstokken, het idee weer de vrijgezellenmarkt op te moeten, een nieuwe man te ontmoeten etc....staat me zo tegen.

Kortom; in mijn hoofd heb ik de stap al gezet om er mee te stoppen, maar allerlei praktische en gevoelsmatige dingen houden me tegen om het ook echt te doen.

zijn er meiden die dit hebben meegemaakt?
of meiden die tips hebben?

Maar je vriend is toch bij jou ingetrokken, dus waarom moet jij dan weer bij je ouders gaan wonen? Ik zou dan hem eruit schoppen en dat jij lekker kunt blijven wonen.
Je moet niet bij hem blijven "bij gebrek aan beter" daar wordt je zelf ook niet gelukkiger van. Dan maar weer vrijgezel zijn, er komt vast wel iemand op je pad.
Maar als je nog iets voor hem voelt, dan moet je er voor gaan, maar is al het gevoel weg, dan moet je voor jezelf kiezen.

Fayebella schreef:

BloemetjesGordijn schreef:Ik heb nu bijna 3 jaar een relatie. Mijn vriend is al vrij snel bij mij ingetrokken, en inmiddels wonen we bijna 2 jaar samen in onze nieuwbouw (huur)woning.

Maar je vriend is toch bij jou ingetrokken, dus waarom moet jij dan weer bij je ouders gaan wonen? Ik zou dan hem eruit schoppen en dat jij lekker kunt blijven wonen.

Zoals ik het lees, hebben ze 1 jaar in haar huisje gewoond en wonen ze nu al twee jaar in een ander huis. Als zij de relatie wil beëindigen, vind ik het wel redelijk als hij het huis mag houden (of misschien kan het niet anders ivm financiën).

Maar ik denk dat Bloemetjesgordijn de keus eigenlijk al heeft gemaakt. Weet je vriend eigenlijk dat je 'twijfelt'? Ik zou het daar eerst eens met hem over hebben. En ik denk ook dat je het beter nu kan beëindigen dan nadat je een kind gekregen hebt en een koopwoning hebt. Het had lastiger gekund.

Melis_je schreef:

Fayebella schreef:

BloemetjesGordijn schreef:Ik heb nu bijna 3 jaar een relatie. Mijn vriend is al vrij snel bij mij ingetrokken, en inmiddels wonen we bijna 2 jaar samen in onze nieuwbouw (huur)woning.

Maar je vriend is toch bij jou ingetrokken, dus waarom moet jij dan weer bij je ouders gaan wonen? Ik zou dan hem eruit schoppen en dat jij lekker kunt blijven wonen.

Zoals ik het lees, hebben ze 1 jaar in haar huisje gewoond en wonen ze nu al twee jaar in een ander huis. Als zij de relatie wil beëindigen, vind ik het wel redelijk als hij het huis mag houden (of misschien kan het niet anders ivm financiën).

Ja zo kan je het inderdaad ook lezen, dat had ik er zelf niet uitgehaald en dan ben ik het wel je eens melis_je.

weet je vriend uberhaupt wel dat jij deze gevoelens (niet meer) hebt??

we wonen nu inderdaad samen in een huurhuis, niet meer in mijn appartementje.

hij weet denk ik wel dat ik deze gevoelens heb. We praten nu al 2 dagen niet tegen elkaar, dus dat schiet lekker op zo.
het feit dat ik er andere mensen pijn mee doe is eigenlijk wel de minst erge van mijn bezwaren....
het is meer het huis wat ik écht niet wil achterlaten, maar wat we ook allebei niet alleen kunnen opbrengen, en ons hondje waar ik écht geen afscheid van wil nemen.

natuurlijk slaat het nergens op om hierom dan bij hem te blijven, maar het doet me wel ontzettend veel pijn.
ik hou nog wel erg veel van mijn vriend, maar het is inderdaad die sleur. we zien elkaar heel weinig door zijn werk, en als we dan eens samen vrij zijn, spreekt hij liever af om zijn hobby's te gaan doen of om iets met zijn vrienden te gaan doen. de seks wordt minder, als we samen zijn kunnen we over weinig echt praten samen...

Ik heb in bijna dezelfde situatie gezeten als jij. Alleen hadden wij een koopwoning. Ik ben nog 2 jaar vanwege het huis, de huisdieren en omdat ik de stap om weg te gaan te moeilijk vond bij hem gebleven. Wij waren bijna 10 jaar samen. Uiteindelijk heb ik het wel gedaan en ik heb een tijd op een klein kamertje met mijn beestjes gezeten met heel weinig geld en ja het was een hele moeilijke tijd en ik heb ontzettend vaak spijt gehad. Maar nu ben ik zo blij dat ik weggegaan ben. Ik was zo ongelukkig in die relatie. Ik moet er niet aan denken dat ik daar nu nog had gezeten met een stel kindertjes erbij in een liefdeloze relatie, vanwege praktische redenen.

En misschien kun je in het huis blijven wonen als je er een huurder bij zoekt?

Als er nog wat gevoel is zou ik wel eerst vechten voor de relatie. Eens goed met je vriend hierover praten. Je moet er wel alles voor gedaan hebben voor je zoveel opgeeft.

Als ik nog acht van iemand hou, dan laat ik die niet zomaar lopen! Dan doe ik er alles aan om ervoor te zorgen dat het weer goed komt. Maak tijd voor elkaar, spreek een avond in de week af die speciaal voor jullie is. Besteed die avond ook echt aan elkaar en maak geen andere afspraken op die dag.
Als je het dan nog steeds niet ziet zitten, kun je inderdaad beter de knoop doorhakken en uit elkaar gaan.

Mees schreef:Als ik nog echt van iemand hou, dan laat ik die niet zomaar lopen! Dan doe ik er alles aan om ervoor te zorgen dat het weer goed komt. Maak tijd voor elkaar, spreek een avond in de week af die speciaal voor jullie is. Besteed die avond ook echt aan elkaar en maak geen andere afspraken op die dag.
Als je het dan nog steeds niet ziet zitten, kun je inderdaad beter de knoop doorhakken en uit elkaar gaan.

Inderdaad, er is ook nog zoiets als je best doen.

June schreef:

Mees schreef:Als ik nog echt van iemand hou, dan laat ik die niet zomaar lopen! Dan doe ik er alles aan om ervoor te zorgen dat het weer goed komt. Maak tijd voor elkaar, spreek een avond in de week af die speciaal voor jullie is. Besteed die avond ook echt aan elkaar en maak geen andere afspraken op die dag.
Als je het dan nog steeds niet ziet zitten, kun je inderdaad beter de knoop doorhakken en uit elkaar gaan.

Inderdaad, er is ook nog zoiets als je best doen.

geloof mij, mijn best heb ik écht gedaan.
ik ben bij hem gebleven toen hij vreemd ging, en dit is zeker niet de eerste keer dat ik erover denk om het uit te maken, maar elke keer weer maakten we het weer goed. het houdt ook een keertje op....
hij wordt ontzettend blij als hij vrij is en zijn hobby's kan doen of naar zijn vrienden kan. we zien elkaar 1 avond in de week, waarop hij liever iets anders doet. als hij met mij samen iets moet doen lijkt het alsof hij daarvan baalt.
ik plan mijn afspraken om die avond heen, zorg dat ik die ene avond samen altijd vrij ben, hij doet dat helaas niet.
ik heb gewoon het gevoel dat ik veel meer moeite voor hem doe, dan hij andersom.

Ik herken het wel. Ik heb het gevoel al een hele tijd (al bijna meer dan een jaar). Het is een beetje hetzelfde als trekken aan een dood paard. Dan gaat t weer even (paar weken) beter en dan weer maanden niet. Ik durf de stap ook om praktische redenen niet te zetten.

Meid, kies voor jezelf als het niet goed meer voelt. Ik heb 6 jaar geleden indezelfde situatie gezeten... Durfde de knoop niet door te hakken en uiteindelijk heeft dit 2 jaar geduurd voordat ik eindelijk de knoop heb doorgehakt. Ik had alles van te voren geregeld, nieuwe woning ed. zodat ik niet terug kon en dat iedereen het moest accepteren. Ook mijn ouders hadden tijd, geld en energie in onze woning gestopt en hadden ook een hondje samen. Alles is goedgekomen dus dat komt het bij jou ook!

Je hebt al eerder aangegeven bij hem weg te willen, toch? En toen bleef je ook al om deze redenen. Je bent duidelijk nog steeds niet gelukkig met hem. En als je bent wie ik denk dat je bent, dan spelen er natuurlijk nog meer dingen die ook behoorlijk kunnen drukken op een relatie. Voor een kindje gaan nu lijkt me niet de oplossing en bij iemand blijven en toch voor een kind gaan om spullen en een kinderwens is, en dat weet je vast zelf ook, zeker niet de oplossing. Al snap ik echt wel dat je kinderwens én je huis opgeven een moielijke stap is. Hoe langer je hier in blijft zitten, hoe meer er komt dat het lastiger maakt. Met een kind is uit elkaar gaan nog moeilijker dan nu en je twijfels zijn er al jaren.

Heb je een plan B, voor als je kiest bij hem weg te gaan? En weet je zeker dat hij het is waar je van weg wilt, of denk je hiermee te ontsnappen aan de andere problemen die er spelen? Dat is misschien wel iets om uit te zoeken.

Meid, kies voor jezelf!
Het komt echt wel goed met je!

smikkell, ik ben hier nieuw, dus ik denk niet dat je mij kent. ik lees wel al heel lang mee als gast.
andere problemen zijn er nie echt, dus het is niet zozeer dat ik aan de totale situatie wil ontsnappen.

het is meer dat ik wel eens denk "is dit het nou?"
ik heb nog niet echt een backup-plan, maar ben wel druk aan het kijken op funda.

ik zit zo in tweestrijd, denk dat ik er nog maar eens een nacht heel goed over ga slapen.

allemaal bedankt voor alle tips en adviezen

BloemetjesGordijn schreef:smikkell, ik ben hier nieuw, dus ik denk niet dat je mij kent. ik lees wel al heel lang mee als gast.
andere problemen zijn er nie echt, dus het is niet zozeer dat ik aan de totale situatie wil ontsnappen.

het is meer dat ik wel eens denk "is dit het nou?"
ik heb nog niet echt een backup-plan, maar ben wel druk aan het kijken op funda.

ik zit zo in tweestrijd, denk dat ik er nog maar eens een nacht heel goed over ga slapen.

allemaal bedankt voor alle tips en adviezen

Dan is er iemand op het forum met precies het zelfde verhaal. Misschien hebben jullie iets aan elkaar.

Smikkell schreef:

BloemetjesGordijn schreef:smikkell, ik ben hier nieuw, dus ik denk niet dat je mij kent. ik lees wel al heel lang mee als gast.
andere problemen zijn er nie echt, dus het is niet zozeer dat ik aan de totale situatie wil ontsnappen.

het is meer dat ik wel eens denk "is dit het nou?"
ik heb nog niet echt een backup-plan, maar ben wel druk aan het kijken op funda.

ik zit zo in tweestrijd, denk dat ik er nog maar eens een nacht heel goed over ga slapen.

allemaal bedankt voor alle tips en adviezen

Dan is er iemand op het forum met precies het zelfde verhaal. Misschien hebben jullie iets aan elkaar.

ik ben wel benieuwd wie dat is, misschien hebben we inderdaad iets aan elkaar.
wil je het zeggen of liever niet in verband met privacy ofzo?