Waar ben jij goed in / trots op?

Naar aanleiding van het topic over waar jij als moeder niet 'perfect' in bent vraag ik me bij deze af waarvan jij vindt waar je goed in bent als moeder zijnde? Waar ben jij trots op wat betreft jouw moederschap? Variërend van eetgewoontes, opvoedingsstijlen, speelgedrag, huishouden/studie/werk tot persoonlijkheid.

Ik zal beginnen:

- keuzes die ik maak wat betreft N.'s opvoeding en ontwikkeling doe ik in de meeste gevallen weloverwogen. Ik neem niet zomaar iets van iemand aan omdat dat 'hoort' (en helemaal van het CB niet), maar ik verdiep me er eerst in en kijk naar eventuele andere opties

- N.'s opvoeding probeer ik zo positief mogelijk te doen. Ze is nu al een aardig handenbindertje, maar de hele dag alleen maar 'nee' zeggen wil ik niet. Ik benader haar op een andere (positieve) manier en probeer in de meeste situaties anders duidelijk te maken dat iets niet mag en waarom niet

- ik praat heel veel met en tegen N. Ik merk dat zij dit leuk vindt en dat er echt al een goede interactie tussen ons is op deze manier. Ook heb ik het idee (dat heeft de kinderarts bevestigd) dat dit ook zeker erg van invloed is op de woordenschat en taalontwikkeling van N.

- ik betrek N. bij heel veel dingen. Dit varieert van 'meehelpen' in het huishouden tot het stellen van vragen. Ik maak haar op deze manier duidelijk dat ook zij best een keuze mag hebben en het niet alleen maar moet zoals ik het wil. Uiteraard zijn er grenzen, maar ik geef haar keuzes binnen deze grenzen. Ik kijk heel goed naar wat zij graag wil en probeer hierin mee te gaan, zolang het binnen bepaalde lijnen blijft. De grenzen die ik trek staan ook niet allemaal zozeer vast, ik bekijk per situatie waar ik de grens trek en waarom

- ik vind mezelf een echte leuke moeder. N. en ik dansen geregeld samen op K3, we 'stoeien', knuffelen, klimmen op bed, hebben gezellige 'gesprekken' en spelen samen met de diertjes/puzzels/poppen/Duplo/etc.

- ondanks het vele slaaptekort dat we de eerste 15 maanden hebben gehad (en af en toe nog steeds hebben) vind ik dat ik me toch goed 'staande' heb gehouden. Dit ook wat betreft N.'s nierafwijking, de vele onderzoeken en ziekenhuisbezoeken en de onzekerheid waar we steeds in zitten. Er waren momenten waarop ik zo ontzettend moe en lusteloos was en nergens zin in had. Ik merk dat ik mezelf langzaam aan steeds weer positiever ga voelen!

Nu nog even hard aan mijn scriptie werken en dan ben ik helemaal trots!

Ik ben vrij consequent. Ik zag gister op de peuterspeelzaal een meisje die op het speelgoed aan het stampen was en ermee aan het gooien was en de moeder deed niks, dat zou ik dus echt niet toelaten. Ook wil ik niet dat M. gilt en spullen kapot maakt, daar corrigeer ik hem dus meteen op.
Verder knuffel ik heel veel met hem en wil ik dat hij weet dat hij alles tegen ons kan zeggen, en dat hij ons kan vertrouwen. Ik vind dat heel belangrijk. Ik geef hem veel aandacht en doe elke dag wel iets leuks met hem buiten de deur.
Verder vind ik het fijn dat mijn vriend erg betrokken is bij de opvoeding, hij neemt bijv. vrij voor doktersafspraken en we gaan ook vaak dingen met zijn 3en doen. Ik zie in mijn omgeving best veel dat vaders niet zo betrokken zijn.

Verder ben ik er best trots op dat ik vooral mezelf ben, dat ik niet alleen moeder ben maar ook nog leuke dingen doe met vriendinnen, op stap ga, en tijd voor mezelf inplan. Ik weet dat ik een leukere moeder ben als ik ook nog mijn eigen ding kan doen.

Parisienne schreef:

- keuzes die ik maak wat betreft N.'s opvoeding en ontwikkeling doe ik in de meeste gevallen weloverwogen. Ik neem niet zomaar iets van iemand aan omdat dat 'hoort' (en helemaal van het CB niet), maar ik verdiep me er eerst in en kijk naar eventuele andere opties

- N.'s opvoeding probeer ik zo positief mogelijk te doen. Ze is nu al een aardig handenbindertje, maar de hele dag alleen maar 'nee' zeggen wil ik niet. Ik benader haar op een andere (positieve) manier en probeer in de meeste situaties anders duidelijk te maken dat iets niet mag en waarom niet

- ik praat heel veel met en tegen N. Ik merk dat zij dit leuk vindt en dat er echt al een goede interactie tussen ons is op deze manier. Ook heb ik het idee (dat heeft de kinderarts bevestigd) dat dit ook zeker erg van invloed is op de woordenschat en taalontwikkeling van N.

- ik betrek N. bij heel veel dingen. Dit varieert van 'meehelpen' in het huishouden tot het stellen van vragen. Ik maak haar op deze manier duidelijk dat ook zij best een keuze mag hebben en het niet alleen maar moet zoals ik het wil. Uiteraard zijn er grenzen, maar ik geef haar keuzes binnen deze grenzen. Ik kijk heel goed naar wat zij graag wil en probeer hierin mee te gaan, zolang het binnen bepaalde lijnen blijft. De grenzen die ik trek staan ook niet allemaal zozeer vast, ik bekijk per situatie waar ik de grens trek en waarom

- ik vind mezelf een echte leuke moeder. N. en ik dansen geregeld samen op K3, we 'stoeien', knuffelen, klimmen op bed, hebben gezellige 'gesprekken' en spelen samen met de diertjes/puzzels/poppen/Duplo/etc.

En eigenlijk is dit lijstje ook wel bij ons van toepassing

@ Zelda dat stukje over dat mannen erg betrokken zijn zie je inderdaad niet vaak hé?
Ik ben er ook heel blij mee dat ik een man heb die zo betrokken is. Hij wil echt overal over meebeslissen. En mee naar het CB. 9 van de 10 keer is alleen de moeder mee.

Pussycat schreef:@ Zelda dat stukje over dat mannen erg betrokken zijn zie je inderdaad niet vaak hé?
Ik ben er ook heel blij mee dat ik een man heb die zo betrokken is. Hij wil echt overal over meebeslissen. En mee naar het CB. 9 van de 10 keer is alleen de moeder mee.

Zo is mijn vriend ook idd, wil veel meebeslissen en gaat ook altijd mee naar het CB.

Maar je bent toch lang niet altijd in de gelegenheid om allebei naar het consultatiebureau of de huisarts te gaan?

Mijn man zou graag iedere keer meegaan naar het CB/ Ziekenhuis, maar dat is gewoon niet haalbaar. Kinderarts gaat hij meestal wel mee als de tijd een beetje reeel is, maar morgen lukt het hem niet, dus ga ik gewoon alleen.

Susan schreef:Maar je bent toch lang niet altijd in de gelegenheid om allebei naar het consultatiebureau of de huisarts te gaan?

Nee dat klopt, daarom vind ik het fijn dat mijn vriend er wel tijd voor kan vrijmaken, dat kan idd niet altijd.

Susan schreef:Maar je bent toch lang niet altijd in de gelegenheid om allebei naar het consultatiebureau of de huisarts te gaan?

Ik kan me voorstellen dat niet iedereen dat kan. Wij kunnen dat gelukkig wel.

Maar op basis waarvan weet je dan of die andere mannen in je omgeving niet betrokken zijn?

Susan schreef:Maar je bent toch lang niet altijd in de gelegenheid om allebei naar het consultatiebureau of de huisarts te gaan?

Ik plan altijd op donderdag in, mijn vrije dag. Ga dan alleen met l. Mn vriend neemt geen extra vrij maar we denken wel samen over vragen na en nadien whatsapp ik gewicht gepsrek etc etc door. huisarts idem. Dus hij is wel degelijk betrokken, maar neemt geen vrij voor.

Susan schreef:Maar op basis waarvan weet je dan of die andere mannen in je omgeving niet betrokken zijn?

Misschien had ik het anders moeten verwoorden, niet mee kunnen naar het CB betekent inderdaad niet dat de vader niet betrokken wil zijn. Maar ik zie wel veel dat moeders veel alleen doen in de opvoeding, en dan heb ik het niet over huishouden maar puur over bezig zijn met het kindje. Daar doelde ik eigenlijk op, het CB was maar een voorbeeld.

Susan schreef:Maar op basis waarvan weet je dan of die andere mannen in je omgeving niet betrokken zijn?

Nou ik hoor geregeld dat andere mensen verbaasd zijn dat mijn vriend mee gaat uit vrije wil.

Pussycat schreef:

Susan schreef:Maar op basis waarvan weet je dan of die andere mannen in je omgeving niet betrokken zijn?

Nou ik hoor geregeld dat andere mensen verbaasd zijn dat mijn vriend mee gaat uit vrije wil.

Dan nog vind ik dat geen teken van onbetrokkenheid. Het consultatiebureau vind ik meestal zo algemeen, van mij hoeft hij daar niet mee naartoe.

Susan schreef:

Pussycat schreef:

Susan schreef:Maar op basis waarvan weet je dan of die andere mannen in je omgeving niet betrokken zijn?

Nou ik hoor geregeld dat andere mensen verbaasd zijn dat mijn vriend mee gaat uit vrije wil.

Dan nog vind ik dat geen teken van onbetrokkenheid. Het consultatiebureau vind ik meestal zo algemeen, van mij hoeft hij daar niet mee naartoe.

Je hebt gelijk inderdaad.

Ik begrijp het wel enigszins. Hoor genoeg verhalen over vaders die nooit bij cb peutergym babyzwemmen etc etc zijn geweest, vinden ze niets aan. Gelukkig is dat hier anders! Vind belangrijk dat vaders daar ook tijd voor vrijmaken.
Vriend is trouwens wel een keer naar cb geweest met l, terwijl ik aan werk was. Hij vind het prima en had zelfs een blauwe bloemetjestas om

Eigenlijk net als situaties waarbij vaders er standaard vanuit gaan dat vrouw minder gaat werken na bevalling.

Wij hebben natuurlijk heel veel afspraken, onderzoeken en gesprekken en we maken altijd een afweging of Dion erbij moet zijn of niet, ik doe het ook regelmatig alleen. Het kost wel elke keer vrije dagen die hij vervolgens niet meer kan opnemen om gewoon een keer quality time te hebben met ons. Het is leuk als je overal samen verschijnt, maar niet als je dan niet meer normaal als gezin op vakantie kan.

Dus ik hoop niet voor hem dat anderen hem er ook stiekem op afrekenen dat hij niet constant overal bij is.

Tja wanneer is iets onbetrokken...
Ik vind het bijvoorbeeld raar dat anderen het bijzonder vinden dat mijn vriend graag overal mee naartoe wil. En ook zijn best doet om er tijd voor vrij te maken.
En alles wil mee bepalen in de opvoeding. Van simpele dingen (wat eet ze wel niet) tot grotere beslissingen (naar welke school gaat ze straks?)

Ik vind dat allemaal heel normaal. Maar er zijn ook mensen die dat blijkbaar niet normaal vinden.

Pussycat schreef:

Susan schreef:Maar op basis waarvan weet je dan of die andere mannen in je omgeving niet betrokken zijn?

Nou ik hoor geregeld dat andere mensen verbaasd zijn dat mijn vriend mee gaat uit vrije wil.

Mijn man gaat ook liever niet mee. En eerlijk gezegd zie ik de meerwaarde ook niet zo als hij wel meegaat. Die vragen kan ik zelf ook wel beantwoorden en ik kan hem thuis ook wel vertellen hoeveel J. weegt en hoe lang hij is. Maar dat zegt echt totaal niks over hoe betrokken hij is.

Tania schreef:

Pussycat schreef:

Susan schreef:Maar op basis waarvan weet je dan of die andere mannen in je omgeving niet betrokken zijn?

Nou ik hoor geregeld dat andere mensen verbaasd zijn dat mijn vriend mee gaat uit vrije wil.

Mijn man gaat ook liever niet mee. En eerlijk gezegd zie ik de meerwaarde ook niet zo als hij wel meegaat. Die vragen kan ik zelf ook wel beantwoorden en ik kan hem thuis ook wel vertellen hoeveel J. weegt en hoe lang hij is. Maar dat zegt echt totaal niks over hoe betrokken hij is.

Precies.

Ik vind het ook totaal niet erg om alleen te gaan, alleen praktisch is het niet, alleen met 2 baby's. Vooral bij de kinderarts vind ik dat vervelend.
Mijn man heeft ook echt een hekel aan wachten, en zit dan flink te mopperen tegen mij als het uitloopt. Gaat dan 25x op zijn telefoon zitten kijken 'hoe lang we al zitten en ik had al zoveel kunnen doen in deze tijd', gaat lopen ijsberen enz. Daar voel ik me ook niet helemaal prettig bij.

Haha stofzuiger kan me voorstellen dat je hem dan even liever kwijt dan rijk bent

Maar ik zeg toch nergens dat ik die mannen afkeur ofzo? Ieder z'n ding. Ik zou het ook niet erg vinden om alleen te gaan zo boeiend is het CB inderdaad niet. Maar ik vind het wel leuk/fijn dat hij mee is. Soms komt hij ter plekke ook nog wel eens met vragen. Waar ik bijvoorbeeld niet over nagedacht zou hebben. Dat vind ik wel leuk.

Stofzuiger schreef:
Mijn man heeft ook echt een hekel aan wachten, en zit dan flink te mopperen tegen mij als het uitloopt. Gaat dan 25x op zijn telefoon zitten kijken 'hoe lang we al zitten en ik had al zoveel kunnen doen in deze tijd', gaat lopen ijsberen enz. Daar voel ik me ook niet helemaal prettig bij.

Zijn wij met dezelfde man getrouwd?
Mijn man doet dat dus ook en dat is ook wel een reden waarom hij ook bijna niet meegaat naar de verloskundige. Op een of andere manier ben ik daar nog nooit op tijd geholpen, zelfs niet als ik de eerste van die dag ben en daar kan hij echt helemaal niet tegen. Dus ik ga nu altijd met m'n moeder.

Vind het sowieso een beetje afgezaagd "ben blij dat de vader betrokken is " duh het is de vader , is zo'n uitspraak al niet een stiekeme conclusie dat de man helemaal niet zo betrokken is bij de kinderen of dat het eigenlijk bijzonder is dat een vader betrokken is .. meegaan naar het cb ofzo zegt voor mij niet veel over betrokkenheid

Tania schreef:

Stofzuiger schreef:
Mijn man heeft ook echt een hekel aan wachten, en zit dan flink te mopperen tegen mij als het uitloopt. Gaat dan 25x op zijn telefoon zitten kijken 'hoe lang we al zitten en ik had al zoveel kunnen doen in deze tijd', gaat lopen ijsberen enz. Daar voel ik me ook niet helemaal prettig bij.

Zijn wij met dezelfde man getrouwd?
Mijn man doet dat dus ook en dat is ook wel een reden waarom hij ook bijna niet meegaat naar de verloskundige. Op een of andere manier ben ik daar nog nooit op tijd geholpen, zelfs niet als ik de eerste van die dag ben en daar kan hij echt helemaal niet tegen. Dus ik ga nu altijd met m'n moeder.

Hier nog zo'n man vooral bij de gyn is het vreselijk. Zelfs als je als eerste aan de beurt bent kun je gerust nog een kwartier wachten. En als hij er voor vrij neemt en later gaat beginnen, ja dan is ieder onnodig kwartier teveel. En dan sta je na 5 minuten weer buiten en dan hoor ik het al wel weer: nou daar neem je nou 2 uur vrij voor.
Of in de namiddag, dan haasten wij ons rot om op tijd te komen en zit je zo 3 kwartier te wachten. Maar goed. Dat hoort erbij maar snap best als iemand er speciaal vrij voor neemt dat best vervelend vind.
Maar mijn man kan ook niet stil zitten. Loopt dan te wiebelen met een been, kijkt ook constant op de klok etc.

Hij zal straks ook niet mee gaan naar het cb ofzo. Hij kan niet zomaar telkens vrij krijgen als bouwvakker en hij werkt 5 dagen van 7 tot 4. Maar goed daarom hebben we ook de keuze gemaakt dat ik niet zoveel zou gaan werken.

Hoe ik het als moeder doe, daar moet ik nog even op wachten.