Psychische stoornis en kinderen krijgen: verstandig?

Lastig vind ik dit. Mijn vader heeft ook een psychiatrische stoornis, alleen werd dat pas duidelijk op mijn 15e. Ook toen pas kwamen de symptomen meer aan de oppervlakte. Dit was natuurlijk erg naar, maar doordat ik een erg nuchtere/zelfverzekerde/slimme/fantastische moeder heb, heeft ze ons hier erg goed in kunnen begeleiden en ons er doorheen gesleept. Nu nog ben ik blij met haar als vaste basis achter me. Maar ik kan me voorstellen dat als een ouder zwaar bordeliner is of schizofreen, dat het voor de andere ouder nog lastig is om het allemaal op te vangen en er voor te zorgen dat de kinderen er zo min mogelijk last van hebben. Ik denk dat je het alleen per geval kan bekijken.

Een postnatale depressie krijgen lijkt me overigens echt verschrikkelijk...zo vanuit het "niets" depressief worden.

TGR schreef:Stel je hebt een psychische stoornis, eentje waar je (zonder medicatie) zelf erg veel last van hebt, is het dan verstandig om kinderen te krijgen?

Nee, dan lijkt het mij niet verstandig.

Vrijwel alle psychische kwalen zijn met medicijnen goed te behandelen. Als je zonder medicijnen erg veel last heb van een psychische kwaal, dan wordt het al een stuk moeilijker voor jezelf te zorgen. Als dit het geval is, hoe wil je dan in vredesnaam voor een kindje zorgen?

Wij hebben ook lang gepraat over een tweede kindje. Maar als ik mijn medicijnen braaf slik, kan ik hier in huis goed genoeg functioneren om een gezin draaiende te houden. Als dit niet het geval was geweest, waren we ook nooit voor een tweede kindje gegaan.

Ik zal niet ontkennen dat ik af en toe wel eens momenten heb dat ik me afvraag of ik niet te overmoedig ben, of ik het allemaal wel goed doe en aan kan. Maar volgens mij hebben ook moeders zonder bagage daar wel eens last van. En als ik dan naar mijn dochter kijk, hoe blij ze kan reageren als ze mij ziet, hoe graag ze om aandacht komt vragen als ze even alleen moet spelen, dan zal ik vast wel iets goed doen.

Zelda schreef:

SarahKey schreef:Een vriendin van mij werd zo na de bevalling en heeft vorig jaar maart besloten om zelf rust te zoeken. Dus dat kan je ook overkomen alleen daar kies je niet bewust voor.

Kies je zonder kinderen wel bewust voor een psychische stoornis dan?

Dat bedoel ik niet. Zij koos voor een kind terwijl ze voordat ze was bevallen gewoon 'normaal' was. Maar dit is na de bevalling dus allemaal gaan spelen. Terwijl zij het zo anders gezien had.
Als je al iets hebt dan denk je wel twee keer na voordat je aan kinderen gaat denken.

Yasmine schreef:

TGR schreef:Stel je hebt een psychische stoornis, eentje waar je (zonder medicatie) zelf erg veel last van hebt, is het dan verstandig om kinderen te krijgen?

Nee, dan lijkt het mij niet verstandig.

Vrijwel alle psychische kwalen zijn met medicijnen goed te behandelen. Als je zonder medicijnen erg veel last heb van een psychische kwaal, dan wordt het al een stuk moeilijker voor jezelf te zorgen. Als dit het geval is, hoe wil je dan in vredesnaam voor een kindje zorgen?

Wij hebben ook lang gepraat over een tweede kindje. Maar als ik mijn medicijnen braaf slik, kan ik hier in huis goed genoeg functioneren om een gezin draaiende te houden. Als dit niet het geval was geweest, waren we ook nooit voor een tweede kindje gegaan.

Ik zal niet ontkennen dat ik af en toe wel eens momenten heb dat ik me afvraag of ik niet te overmoedig ben, of ik het allemaal wel goed doe en aan kan. Maar volgens mij hebben ook moeders zonder bagage daar wel eens last van. En als ik dan naar mijn dochter kijk, hoe blij ze kan reageren als ze mij ziet, hoe graag ze om aandacht komt vragen als ze even alleen moet spelen, dan zal ik vast wel iets goed doen.

Ik neem aan dat je in het eerste stuk bedoelt: als je MET medicijnen erg veel last hebt van een psychische kwaal, dan wordt het al een stuk moeilijker voor jezelf te zorgen, aangezien je zelf ook medicijnen slikt om je gezin draaiende te houden.

Overigens heb ik zelf ADHD en ik heb nooit overwogen om daarom maar geen kinderen te krijgen.

Ik heb zelf ook te weinig ervaring, maar als ik zelf een stoornis zou hebben waarvan ik weet dat ik een gevaar voor mijn kind zou kunnen zijn, of als ik zou weten dat het erg belastend zou gaan worden voor mijn kind zou ik er denk ik niet aan beginnen.

Natuurlijk zijn er gradaties en medicijnen, maar op medicatie alleen zou ik dan niet genoeg vertrouwen, misschien ga je ooit stoppen met medicijnen en dan zit je kind met de gebaken peren.

Maar dan nog, bij de meeste ernstige stoornissen, denk je daar niet zo bewust over na.
De meeste mensen die een stornis hebben, vinden dat ze zelf prima functioneren en voor een kind kunnen zorgen.

Ik weet niet zo goed hoe ik het helder moet uitleggen. Meestal vertrouw je op je eigen psyche en zelfs de grootste "gekken" vinden zichzelf heel normaal.
Vooral bij borderline en psychoses zie je dat veel. De hele wereld is gek, behalve de patient zelf.

Susan schreef:

Yasmine schreef:

TGR schreef:Stel je hebt een psychische stoornis, eentje waar je (zonder medicatie) zelf erg veel last van hebt, is het dan verstandig om kinderen te krijgen?

Nee, dan lijkt het mij niet verstandig.

Vrijwel alle psychische kwalen zijn met medicijnen goed te behandelen. Als je zonder medicijnen erg veel last heb van een psychische kwaal, dan wordt het al een stuk moeilijker voor jezelf te zorgen. Als dit het geval is, hoe wil je dan in vredesnaam voor een kindje zorgen?

Wij hebben ook lang gepraat over een tweede kindje. Maar als ik mijn medicijnen braaf slik, kan ik hier in huis goed genoeg functioneren om een gezin draaiende te houden. Als dit niet het geval was geweest, waren we ook nooit voor een tweede kindje gegaan.

Ik neem aan dat je in het eerste stuk bedoelt: als je MET medicijnen erg veel last hebt van een psychische kwaal, dan wordt het al een stuk moeilijker voor jezelf te zorgen, aangezien je zelf ook medicijnen slikt om je gezin draaiende te houden.

Ik bedoelde wel dat als je er zonder medicijnen teveel last van hebt, maar dan ook geen medicijnen gebruikt. Dus geen medicijnen slikt om je kwaal onder controle te houden. Dat geldt overigens ook als het je mét medicatie niet lukt.

Ik vind dit een lastige, bij mijn moeder zijn ook sterke vermoedens van borderline en als ik naar haar specifiek kijk vind ik dat ze geen kinderen had moeten krijgen. Toch ken ik verhalen van mensen bij wie het heel goed is gegaan. Ik denk dat het staat of valt bij je bewustzijn van de stoornis en de manier waarop je omgaat met medicatie, hulpverlening etc. Ik ben zelf ook gevoelig voor psychische problemen en heb daardoor, ondanks mijn sterke kinderwens, lang getwijfeld over of ik wel ooit kinderen wilde. De laatste jaren gaat het erg goed en ben ik meer op mezelf gaan vertrouwen. Ik weet nu dat ik het aan kan en op tijd aan de bel trek als ik voel dat het misgaat. Ik heb ook mensen in mijn omgeving gevraagd om me mee in de gaten te houden, zeker omdat mijn moeder een zware postnatale depressie heeft gehad en een psychiater in het verleden heeft gezegd dat er zonder medicatie een grote kans is dat ik dat ook krijg. Ik zal me er dus extra bewust van zijn. Gelukkig mag ik de medicatie die ik heb ook slikken tijdens een eventuele zwangerschap. Daardoor en door het feit dat ik mezelf heel goed ken en weet wat mijn valkuilen zijn heb ik er vertrouwen in dat het goed komt.

Dit vind ik heel lastig. Mijn moeder had nog geen enorme psychische problemen (wel al wat overigens, altijd overal ruzie etc.) toen ze voor het eerst zwanger werd, maar zoals ze nu al jaren is, had ze beter geen kinderen kunnen krijgen. En hoe langer ik erover nadenk, hoe meer vreemde dingen ik ook nog kan bedenken van vóór ik besefte dat het niet allemaal normaal was (rond mijn elfde). Ik praat nu echter vanuit mijn eigen ervaring en ik denk gewoon niet dat het voor iedereen hetzelfde is. En tja.. hoe voorspel je dan hoe iemand gaat reageren op kinderen? Ik zeg heel gemakkelijk dat het beter is om het niet te doen, omdat ik eigenlijk iedereen wel een betere moeder gun dan die ik zelf heb gehad. Ik kan me echter ook voorstellen dat er genoeg gevallen zijn waar het wel goed gaat, maar dat is van tevoren nogal moeilijk in te schatten. Is het dan beter om het 'risico' helemaal niet te nemen?

Zelf heb ik ontzettend lang geroepen dat ik zelf mijn genen niet door wil geven, omdat ze zo door en door verpest zijn en ik was altijd heel bang dat ik net zo'n moeder zou kunnen worden als mijn eigen moeder. Ik weet alleen niet of mijn gevoel het daar voor altijd mee eens blijft. Mijn psycholoog heeft me ook gezegd dat zij zich geen zorgen maakt om me en dat ze niet denkt dat ik een psychische stoornis heb (dat was wel mijn angst, door mijn moeder (die de hele dag roept hoeveel ik op haar lijk ), dus wat dat betreft maak ik me dan ook wat minder zorgen. Ik kan me wel voorstellen dat mensen gaan kiezen voor hun gevoel en dan wel dat risico nemen, dat ze verstandelijk misschien niet zouden nemen. De kans dat het goed gaat, blijft immers ook wel aanwezig.

Oh ik raak helemaal in de war van dit topic. Ik kan het ook allemaal niet zo goed verwoorden, het is nogal ingewikkeld.

Yasmine schreef:
Vrijwel alle psychische kwalen zijn met medicijnen goed te behandelen.

Waar haal je dit vandaan? Nog naast het feit dat er een flink aantal psychische kwalen zijn waar geen medicatie voor bestaat, werkt de bestaande ook niet bij iedereen. Antidepressiva worden gezien als relatief succesvolle psychofarmaca, en die werken bij ongeveer twee derde van de patiënten. Een derde van de depressieve mensen hebben helemaal geen baat bij het gebruik van antidepressiva.

On topic denk ik dat niet dat je niet een duidelijk antwoord kunt geven. Een kwart van de mensen krijgt hiermee te maken, dus als een kwart van de bevolking af zou moeten zien van het krijgen van kinderen... Ik denk alleen dat bij sommige psychiatrische aandoeningen, zoals ernstige paranoïde schizofrenie of klassiek autisme, het vaker onverstandig is dan verstandig.

Mijn moeder heeft alle medicatie geprobeerd die er is denk ik en daar is het nooit structureel beter van geworden (hooguit irritanter: het is dan allemaal onze schuld, want zij slikt tenslotte medicijnen ). Niet echt waar dus dat het allemaal goed te behandelen is inderdaad.

Ik ben er wel van geschrokken dat iedereen op therapie (een) ouder(s) had met een psychische stoornis/depessies. Dat heeft me wel aan het denken gezet.

SuperGrover schreef:

Yasmine schreef:
Vrijwel alle psychische kwalen zijn met medicijnen goed te behandelen.

Waar haal je dit vandaan? Nog naast het feit dat er een flink aantal psychische kwalen zijn waar geen medicatie voor bestaat, werkt de bestaande ook niet bij iedereen. Antidepressiva worden gezien als relatief succesvolle psychofarmaca, en die werken bij ongeveer twee derde van de patiënten. Een derde van de depressieve mensen hebben helemaal geen baat bij het gebruik van antidepressiva.

On topic denk ik dat niet dat je niet een duidelijk antwoord kunt geven. Een kwart van de mensen krijgt hiermee te maken, dus als een kwart van de bevolking af zou moeten zien van het krijgen van kinderen... Ik denk alleen dat bij sommige psychiatrische aandoeningen, zoals ernstige paranoïde schizofrenie of klassiek autisme, het vaker onverstandig is dan verstandig.

Misschien was mijn man een uitzondering maar met een klassiek autisme zie ik geen probleem. Daar kan je prima mee leven en die mensen zijn echt wel gelukkig.

Lorna Mercedes: Je hebt natuurlijk gradaties en iedere persoon is anders. Ik denk alleen dat mensen met een ernstige vorm van klassiek autisme, die bijvoorbeeld in z'n geheel niet in staat zijn om emoties te herkennen, vaker ongeschikt dan geschikt zouden zijn om kinderen te krijgen.

Smikkel: In een therapiegroep zie je niet de mensen wiens ouders psychische problemen hebben, maar die daar geen hinder van ondervonden hebben. Bovendien is het waarschijnlijk dat de ouders van je therapiegenoten ook niet representatief zijn voor alle mensen met psychische problemen, maar dat deze mensen ernstigere aandoeningen of vorm van aandoening hebben. Ik denk dus niet dat je op basis daarvan kunt zeggen of in het algemeen het een goed of slecht idee is.