Psychische stoornis en kinderen krijgen: verstandig?

TGR schreef:

Sunprincess schreef:

Shoesdontlie schreef:Sunprincess, wat heb je het mooi verwoord. Lijkt me moeilijk om bij dit soort zaken stil te moeten staan.

Dank je. Ik sta er niet constant bij stil hoor. Dat wil ik gewoonweg niet.
De kinderen zijn er nu en we zijn dolgelukkig met ze.
Wat de toekomst brengt, moeten we bezien. Er is ook nog een kans dat mijn man er na zijn 40ste overheen groeit en recent onderzoek wijst uit dat mijn man niet aan schizofrenie hoeft te lijden maar dat zijn aandoening ook kan komen door misbruik van cannabis in het verleden.

Cannabis kan schizofrenie triggeren als je er aanleg voor hebt.

Dat klopt maar recent onderzoek wijst uit dat cannabis misbruik soortgelijke symptomen kan veroorzaken als bij schizofrenie maar het is het niet altijd. Ze zijn daar nu ook een passende behandeling voor aan het zoeken.

Ik vind dit heel moeilijk. Als ik naar mezelf kijk en mijn eigen kinderwens, had ik wel kinderen gekregen als ik een stoornis had.. maar als ik kijk naar de moeder van mijn man, die ook pyschische stoornissen heeft, dan denk ik dat het voor haar geen verstandige beslissing is geweest. Mijn man heeft namelijk al zijn leven lang 'last' van zijn moeder.

Sunprincess schreef:

TGR schreef:

Sunprincess schreef:

Shoesdontlie schreef:Sunprincess, wat heb je het mooi verwoord. Lijkt me moeilijk om bij dit soort zaken stil te moeten staan.

Dank je. Ik sta er niet constant bij stil hoor. Dat wil ik gewoonweg niet.
De kinderen zijn er nu en we zijn dolgelukkig met ze.
Wat de toekomst brengt, moeten we bezien. Er is ook nog een kans dat mijn man er na zijn 40ste overheen groeit en recent onderzoek wijst uit dat mijn man niet aan schizofrenie hoeft te lijden maar dat zijn aandoening ook kan komen door misbruik van cannabis in het verleden.

Cannabis kan schizofrenie triggeren als je er aanleg voor hebt.

Dat klopt maar recent onderzoek wijst uit dat cannabis misbruik soortgelijke symptomen kan veroorzaken als bij schizofrenie maar het is het niet altijd. Ze zijn daar nu ook een passende behandeling voor aan het zoeken.

Princess, jouw kids hebben het geluk dat ze een vader & moeder hebben en jij bent wel een stabiele basis voor je kids ondanks dat je man dan op sommige momenten minder is.. denk je dat je man ook geschikt zou zijn als vader als jij er (afkloppen!) niet meer bent?

Ik vind dit een hele moeilijke. Zelf heb ik ADHD en Gilles de la Tourette. Beide natuurlijk erfelijk, en Tourette is niet psychisch maar neurologisch. Maar psychisch heb ik er behoorlijk onder geleden voordat ik wist dat ik dat had. Werd voor gek verklaard, en dacht zelf ook dat ik gek aan het worden was.
Had erg last van tics (spiersamentrekkingen) waardoor ik continu liep te schokken, en had erge drift/woedeaanvallen. Waarbij ik volledig "weg" was, geen idee meer had wat ik deed en wat ik zei.

Heb nu inmiddels bijna 8 jaar de diagnose, en begeleiding gehad en slik medicijnen. Hierdoor kan ik weer normaal functioneren, en merk je helemaal niets aan me. Werk gewoon fulltime in de kinderopvang, rijd auto, heb een vaste relatie, kortom, niets geks. Maar dit is dus wel gebaseerd op medicijnen (wat ik zelf een akelig idee vind).

Als ik dus zwanger zou raken moet ik stoppen met de medicatie. Hierdoor is maar de vraag wat er gebeurd. Borstvoeding geven is dus niet verstandig, omdat ik zo snel mogelijk weer ermee kan beginnen na de bevalling. Maar ook ondanks de medicijnen kan ik wel nog stemmingswisselingen hebben, ene moment ben ik super vrolijk, volgende moment krijgt mijn vriend een sneer. Terwijl ik het zelf helemaal niet wil.

Maar dan komt hij, ik heb wel een enorm grote kinderwens. Zou het liefst vandaag al zwanger worden en een kindje krijgen. Maar dit gaat zo tegen je verstand in. (al speelt er bij ons meer mee, namelijk ziekte bij mijn vriend die ook erfelijk is, en waardoor hij minder zorg kan bieden soms).
Ik zou het verschrikkelijk vinden als ik geen kind kan/besluit te krijgen. Ook al weet ik dat er meer is, buiten kinderen, wat het het leven waard maakt. Maar de gedachte alleen al benauwd me.

2CKC2 schreef:Ik vind dit heel moeilijk. Als ik naar mezelf kijk en mijn eigen kinderwens, had ik wel kinderen gekregen als ik een stoornis had.. maar als ik kijk naar de moeder van mijn man, die ook pyschische stoornissen heeft, dan denk ik dat het voor haar geen verstandige beslissing is geweest. Mijn man heeft namelijk al zijn leven lang 'last' van zijn moeder.

Maar stel dat jij een stoornis had gehad, en wel kinderen krijgt, dan weet je toch niet van te voren of het bij jou wel goed zal gaan? Misschien verergert de stoornis alleen maar als je een kind krijgt, dat zul je nooit van te voren weten.

2CKC2 schreef:

Sunprincess schreef:

TGR schreef:

Sunprincess schreef:

Shoesdontlie schreef:Sunprincess, wat heb je het mooi verwoord. Lijkt me moeilijk om bij dit soort zaken stil te moeten staan.

Dank je. Ik sta er niet constant bij stil hoor. Dat wil ik gewoonweg niet.
De kinderen zijn er nu en we zijn dolgelukkig met ze.
Wat de toekomst brengt, moeten we bezien. Er is ook nog een kans dat mijn man er na zijn 40ste overheen groeit en recent onderzoek wijst uit dat mijn man niet aan schizofrenie hoeft te lijden maar dat zijn aandoening ook kan komen door misbruik van cannabis in het verleden.

Cannabis kan schizofrenie triggeren als je er aanleg voor hebt.

Dat klopt maar recent onderzoek wijst uit dat cannabis misbruik soortgelijke symptomen kan veroorzaken als bij schizofrenie maar het is het niet altijd. Ze zijn daar nu ook een passende behandeling voor aan het zoeken.

Princess, jouw kids hebben het geluk dat ze een vader & moeder hebben en jij bent wel een stabiele basis voor je kids ondanks dat je man dan op sommige momenten minder is.. denk je dat je man ook geschikt zou zijn als vader als jij er (afkloppen!) niet meer bent?

Dat weet ik niet..... Ik denk het wel met hulp van familie en die is er voldoende.

TGR schreef:Ik ken namelijk iemand die al jaren manisch depressief is, een kind kreeg, een postnatale depressie heeft gehad en een tijd lang ging het goed. Nu wil ze dood want "het kind wordt ook wel zonder haar groot". Haar man heeft haar net op tijd gevonden want ze had een overdosis slaappillen geslikt.

Het is mijn buurvrouw? Toevallig?

Zelda schreef:Ik ben zelf psychisch niet stabiel (depressies, stemmingswisselingen etc) maar toch vind ik dat ik er wel goed aan heb gedaan om ons kind te laten komen

+1 nu moet ik wel zeggen dat het bij mij in "vlagen" komt en ik ben er nu al een tijd vanaf *klopt af* en ik reageer het niet af op m'n kind als ik we slecht en verdrietig voel. Hij maakt me juist wat vrolijker

_MamaRosa_ schreef:

2CKC2 schreef:Ik vind dit heel moeilijk. Als ik naar mezelf kijk en mijn eigen kinderwens, had ik wel kinderen gekregen als ik een stoornis had.. maar als ik kijk naar de moeder van mijn man, die ook pyschische stoornissen heeft, dan denk ik dat het voor haar geen verstandige beslissing is geweest. Mijn man heeft namelijk al zijn leven lang 'last' van zijn moeder.

Maar stel dat jij een stoornis had gehad, en wel kinderen krijgt, dan weet je toch niet van te voren of het bij jou wel goed zal gaan? Misschien verergert de stoornis alleen maar als je een kind krijgt, dat zul je nooit van te voren weten.

Nee, dat klopt. Daarom zeg ik: ik vind dit heel moeilijk, het kan namelijk goed gaan, maar het kan ook SLECHT gaan. En niet alle babies zijn makkelijk.. mijn schoonmoeder wist bijv toen mijn man 9 dagen oud was, dat ze niet geschikt was. Ze heeft mijn man toen aan zijn oma 'gegeven'. Nog geen luier verschoond en als hij 's avonds huilde scheeuwde zij tegen een baby van 3 dagen. Dat is niet normaal.. dus van sommige situaties weet je het al wel..

Ik denk ook nooit dat je van tevoren in kan schatten hoe iemand gaat reageren op het krijgen van een kind. Of je stabiel bent of niet, het is een hele grote verandering in je leven die niet makkelijk is en die je ook niet 'ongedaan' kan maken, het kind is er, en je zal door moeten. Vergeet ook niet dat je lijf nog bomvol hormonen zit en dat je daardoor ook anders kan zijn als voorheen.
Ik zie om me heen alle stelligheid en zekerheid bij veel jonge moeders wegsmelten als sneeuw voor de zon als er zo'n klein hulpeloos wezentje in hun leven komt.

Stofzuiger schreef:Ik denk ook nooit dat je van tevoren in kan schatten hoe iemand gaat reageren op het krijgen van een kind. Of je stabiel bent of niet, het is een hele grote verandering in je leven die niet makkelijk is en die je ook niet 'ongedaan' kan maken, het kind is er, en je zal door moeten. Vergeet ook niet dat je lijf nog bomvol hormonen zit en dat je daardoor ook anders kan zijn als voorheen.
Ik zie om me heen alle stelligheid en zekerheid bij veel jonge moeders wegsmelten als sneeuw voor de zon als er zo'n klein hulpeloos wezentje in hun leven komt.

Dat heeft natuurlijk niks met een psychische stoornis te maken. Je wordt niet manisch depressief of schizofreen door het krijgen van kinderen, hooguit wat emotioneler of onzeker over je keuzes.

TGR schreef:

Stofzuiger schreef:Ik denk ook nooit dat je van tevoren in kan schatten hoe iemand gaat reageren op het krijgen van een kind. Of je stabiel bent of niet, het is een hele grote verandering in je leven die niet makkelijk is en die je ook niet 'ongedaan' kan maken, het kind is er, en je zal door moeten. Vergeet ook niet dat je lijf nog bomvol hormonen zit en dat je daardoor ook anders kan zijn als voorheen.
Ik zie om me heen alle stelligheid en zekerheid bij veel jonge moeders wegsmelten als sneeuw voor de zon als er zo'n klein hulpeloos wezentje in hun leven komt.

Dat heeft natuurlijk niks met een psychische stoornis te maken. Je wordt niet manisch depressief of schizofreen door het krijgen van kinderen, hooguit wat emotioneler of onzeker over je keuzes.

Nee, dat is ook weer zo, maar het heeft ook invloed op mensen met depressies of andere stoornissen. De een gaat beter functioneren met een kind in het leven, een ander stort totaal in. En dat is niet te voorspellen.

En postnatale depressie of postnatale psychose heeft wel met het krijgen van kinderen te maken, en kan invloed hebben op de rest van het leven van moeder en kind. Ook een gezonde stabiele moeder kan dat overkomen.

Stofzuiger schreef:

TGR schreef:

Stofzuiger schreef:Ik denk ook nooit dat je van tevoren in kan schatten hoe iemand gaat reageren op het krijgen van een kind. Of je stabiel bent of niet, het is een hele grote verandering in je leven die niet makkelijk is en die je ook niet 'ongedaan' kan maken, het kind is er, en je zal door moeten. Vergeet ook niet dat je lijf nog bomvol hormonen zit en dat je daardoor ook anders kan zijn als voorheen.
Ik zie om me heen alle stelligheid en zekerheid bij veel jonge moeders wegsmelten als sneeuw voor de zon als er zo'n klein hulpeloos wezentje in hun leven komt.

Dat heeft natuurlijk niks met een psychische stoornis te maken. Je wordt niet manisch depressief of schizofreen door het krijgen van kinderen, hooguit wat emotioneler of onzeker over je keuzes.

Nee, dat is ook weer zo, maar het heeft ook invloed op mensen met depressies of andere stoornissen. De een gaat beter functioneren met een kind in het leven, een ander stort totaal in. En dat is niet te voorspellen.

Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet dat kinderen een oplossing zijn voor een psychische stoornis. Natuurlijk zal het voor sommigen heel goed uitkomen dat ze ineens nodig zijn omdat het kindje zonder hen sterft, maar na een paar jaar worden de kinderen onafhankelijk en vind ik het heel aannemelijk dat alles weer 10 keer zo hard terugkomt.

TGR schreef:
Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk niet dat kinderen een oplossing zijn voor een psychische stoornis. Natuurlijk zal het voor sommigen heel goed uitkomen dat ze ineens nodig zijn omdat het kindje zonder hen sterft, maar na een paar jaar worden de kinderen onafhankelijk en vind ik het heel aannemelijk dat alles weer 10 keer zo hard terugkomt.

Zie mijn edit, ik was weer eens te snel met plaatsen
Dat is zeker geen oplossing, over het algemeen compliceert het de boel.

Als ik of mijn partner een ernstig psychische stoornis zouden hebben gehad was ik niet aan kinderen begonnen, ik vind dat een te grote belasting voor een kind.

kruimelje schreef:Als ik of mijn partner een ernstig psychische stoornis zouden hebben gehad was ik niet aan kinderen begonnen, ik vind dat een te grote belasting voor een kind.

Wat valt voor jou onder 'ernstig'? Iemand die niet goed kan functioneren of al eerder?

Manisch, borderline, of niet helemaal in orde door een traumatische gebeurtenis.

Ik heb een exvriend die is door zijn vader misbruikt, en hij had zo' n gekke theorie-en over waneer hij een kind zou hebben dat ik door die uitspraken de relatie beeindigd heb.

Borderliners kunnen fantasctische moeders zijn.... Maar dat weet je niet van te voren.

Sunprincess schreef:Borderliners kunnen fantasctische moeders zijn.... Maar dat weet je niet van te voren.

Nee precies dat weet je niet.. En daaarom zou ik dat risico nooit nemen,.

kruimelje schreef:

Sunprincess schreef:Borderliners kunnen fantasctische moeders zijn.... Maar dat weet je niet van te voren.

Nee precies dat weet je niet.. En daaarom zou ik dat risico nooit nemen,.

Volgens de psychiater op mijn werk heeft iedere vrouw borderline-trekken

En dan heb je nog dat je vaak niet weet dat je een stoornis hebt of welke stoornis je hebt.
Er zijn heel veel stoornissen waarbij je zelf niet door hebt dat je ziek bent. Dus dan kunnen we nu wel zeggen dat als we het hebben dat we geen kinderen nemen. Maar als je ontkent ziek te zijn en een kinderwens hebt.......

Moeilijke vraag. Denk dat het ook een beetje ligt aan de "ernst" van de stoornis. Ben jij een gevaar voor het kind, of ben je anders. Tevens vind ik het een belangrijke afweging hoe je functioneert zonder medicijnen. Als ik goed zou functioneren, en geen gevaar zou zijn voor mijn kind dan zou ik de stap wel aandurven.

Ik wou net zeggen, neem het lijstje kenmerken van borderline er eens bij, iedereen herkent er wel een paar in mildere wijze denk ik?

Ik heb zelf ook een flinke depressie gehad en heb er echt wel aanleg voor, en door de combi met FM ben ik gewoon sneller oververmoeid als een gezond iemand. En als je dan een tweeling krijgt die ook nog eens heel veel huilt, de borstvoeding niet loopt zoals het moet etc...
Maar ze geven me wel de energie om door te gaan, ook als het pittig is. Ik zal nu ook eerder aan de bel trekken als het niet gaat, dan mijn kop in het zand steken zoals voorheen. Ik ben me goed bewust van mijn tekortkomingen en zal alles doen om mijn kinderen er zo min mogelijk van te laten merken als ik moe ben. Gelukkig heb ik een man die me steunt waar nodig en hulp waar ik op terug kan vallen indien nodig.

Misschien was dit voor anderen reden genoeg om niet voor kinderen te gaan, maar ondanks alles zijn mijn kinderen het mooiste geschenk in mijn leven.

kruimelje schreef:

Sunprincess schreef:Borderliners kunnen fantasctische moeders zijn.... Maar dat weet je niet van te voren.

Nee precies dat weet je niet.. En daaarom zou ik dat risico nooit nemen,.

Ik ben toch blij dat ik op de wereld ben gezet, ondanks dat mijn moeder geen moeder was :-)

Jolicious schreef:

kruimelje schreef:

Sunprincess schreef:Borderliners kunnen fantasctische moeders zijn.... Maar dat weet je niet van te voren.

Nee precies dat weet je niet.. En daaarom zou ik dat risico nooit nemen,.

Ik ben toch blij dat ik op de wereld ben gezet, ondanks dat mijn moeder geen moeder was :-)

Als je moeder geen kinderen had gekregen, had je niks gemist. (maar dat is altijd zo)

Klopt, dan had ik het niet geweten.