Vriend heeft Asperger

Gisteren heeft mn vriend verteld dat hij het syndroom van Asperger heeft. Ik ben hier natuurlijk best wel van geschrokken. Hij heeft het gelukkig in een lichte vorm, maar toch. Er waren me al wel wat dingen opgevallen (bv het te laat komen (zie ander topic), geen stressbestendigheid, hij kan geen meerdere dingen achter elkaar doen) maar ik dacht dat dat zijn karakter was. Ik ben natuurlijk al gaan googelen en herken sommige dingen, maar andere ook helemaal niet. Waar ik wel van schrok is dat er staat dat het waarschijnlijk erfelijk is.

Ik ben heel erg benieuwd naar mensen die hier veel verstand van hebben en meiden die iemand kennen in hun omgeving met Asperger.. Thanks alvast!

Kan me voorstellen dat je ervan geschrokken bent. Wist hij het al langer maar heeft hij het nu pas gezegd of is hij er net ook pas achter?
Ik weet verder niet zoveel van Asperger, alleen dat de persoon sociaal beperkt is. Dat lijkt me ook enorm lastig voor jou...

Tinus schreef:Kan me voorstellen dat je ervan geschrokken bent. Wist hij het al langer maar heeft hij het nu pas gezegd of is hij er net ook pas achter?
Ik weet verder niet zoveel van Asperger, alleen dat de persoon sociaal beperkt is. Dat lijkt me ook enorm lastig voor jou...

Hij weet het al lang, hij is ook in therapie ervoor maar hij gaat daar mee stoppen binnenkort. Hij durfde het alleen niet eerder te zeggen.
Hij is idd wel sociaal beperkt, hij heeft niet veel vrienden en als we met mijn familie/vriendinnen/vrienden zijn maakt hij niet snel contact. Dat is inderdaad jammer maar geen drama vind ik. Toen we begonnen met daten was hij ook stil maar dat ging steeds beter en nu zegt hij gewoon alles tegen me (nouja, bijna alles dus..)

Weet wel wat van Asperger af maar heb er geen ervaring mee. Wel met PDD-nos want ik vermoed dat mijn zusje dit heeft. Waar ik wel overigs veel moeite mee heb is dat veel mensen het gooien op een verstandelijke beperking maar het heeft toch helemaal niks met je IQ te maken maar meer met je EQ? Mensen met Asperger en PDD-nos zijn toch zwakker in hun sociale vaardigheden? Dit merk ik bij mijn zusje ook heel erg. Het is z'n lieve meid maar 'veel' mensen en vooral jongens vinden haar raar of anders en dat maakt het voor haar moeilijk.

Hoe gaat je vriend er nu mee om? Zal wel een schok zijn voor hem of had hij al een vermoeden? Ik zou niet te veel op google zoeken dan zou ik eerder een boek kopen over Asperger omdat je daar meer juiste informatie kan vinden.

Asperger komt vaak voor in combinatie met hoogbegaafheid, dus aan de intelligentie ligt het zeker niet!
Autisme komt vaker voor bij mannen dan bij vrouwen en in het 'Autistisch Spectrum' vallen meerdere stoornissen waaronder het Syndroom van Asperger.
Elke 'Asperger' is anders, dus veel tips of adviezen zijn persoonsgebonden.

Ik heb 2 neefjes met Asperger die ook beiden hoogbegaafd zijn. Toch halen zij soms slechte resultaten op school, omdat ze niet in de agenda zetten dat ze een toets hebben of welk hoofdstuk ze moeten leren.
Het niet kunnen van dingen achter elkaar, herken ik ook bij ze. Je moet steeds korte opdrachtjes geven en niet teveel informatie ineens vertellen. Ze hechten erg aan structuur en veiligheid, ze zijn erg creatief, echte denkers.

Ik denk dat je misschien wel een keer mee kunt naar zijn therapie als je er meer over wilt weten?!

Bij mijn jongste broer is een paar jaar geleden vastgesteld dat hij een autisme spectrum stoornis (ass) heeft. We wisten altijd al dat hij anders was, maar dit hakte er toch wel in.

Ik zou als ik jou was zo veel mogelijk te weten komen over Asperger. Wat het inhoudt, wat de gevolgen daarvan zijn voor je vriend en voor jou natuurlijk.
Bedenk dat het iets is dat hij altijd al heeft gehad en ook altijd zal blijven houden.
Je zult je zelf misschien moeten aanpassen om hem tegemoet te komen in bepaalde dingen. Je zult dingen moeten accepteren, omdat die nooit anders zullen worden.
Veel succes met alles.

Mijn ex-beste vriend en tevens ex-vriend (het is niet helemaal goed afgelopen...) heeft ook Asperger.
Ik kan er uit mijn ervaring vanalles over vertellen, maar ik denk dat het toch per persoon erg verschilt. Wat het eerste in me opkomt is dat koken niet echt voor ze is weggelegd, dit leverde bij ons wel lachwekkende situaties op, want hij kon er niet bij dat niet al het eten tegelijk op moet, omdat alles een andere tijd heeft om gaar te worden. Dus dan ging hij heel lief koken, en hadden we zwartgeblakerde biefstuk, harde aardappels en de groenten waren dan meestal nog wel oke :')

Qua intelligentie was het dik in orde, hij is ontzettend slim en ook heel goed in het werk wat hij doet. Sociaal, ja minder. Rustig ook, tenzij hij zich op zijn gemak voelde. Vrienden waren er wel, maar voornamelijk 1 op 1 en geen groepen. Ook verliep alles wel volgens routine, uitgaan in dezelfde kroeg, kleding bij dezelfde winkel, etc.

Als ik achteraf op de relatie terugkijk heb ik me een stuk meer aangepast dan eigenlijk de bedoeling was. Tuurlijk moet je concessies doen, maar ondanks dat ik het nog steeds erg jammer vind dat de relatie niet meer werkte en ik daardoor ook een van mijn allerbeste vrienden kwijt ben, is het wel de beste keus geweest.

Mijn jongste broertje heeft Asperger. Met zijn intelligentie is niets mis (hij heeft vorig jaar zijn VWO afgerond, wel met hulp, omdat hij inderdaad het overzicht niet had en dan maar liever niks deed), maar op sociaal vlak is hij niet sterk. Hij heeft geen echte vrienden, ook geen behoefte aan zegt hij.
Als ik naar mijn broertje kijk, lijkt het me wel lastig om een vriend met Asperger te hebben, maar als het tot nu toe goed ging tussen jullie zal het wel bij jullie wel meevallen Ik kan me wel voorstellen dat je je zorgen maakt over het erfelijkheidsaspect. Bij mij in de familie komen autisme-achtige aandoeningen wel vaker voor, mijn middelste broertje bijvoorbeeld heeft autisme en ernstige verstandelijke beperking.

Gisteren hebben we het er weer over gehad, waarschijnlijk heeft zn oom het ook (heeft zich nooit laten testen maar vertoont alle kenmerken) dus het zit wel in de familie. Ik vind het erg moeilijk om hierover na te denken, stel dat wij een kindje krijgen die wel een erge vorm heeft? Verder verandert het natuurlijk niks aan mn vriend, alleen dat hij nu 'een stempel' heeft. Ik vond het ook erg om te horen hoe hij zich vroeger gevoeld heeft, en hij zei dat hij zich veel beter is gaan voelen sinds hij mij kent. Fijn om dat te horen maar ook wel scary, ik wil niet dat zijn geluk van mij af hangt (ik was zelf al heel erg gelukkig voordat ik mijn vriend leerde kennen). Ik ga er vanavond even met mn moeder over praten, kan ik mn verhaal kwijt en hopelijk heeft zij ook wat tips, kan ik wel gebruiken momenteel..

Wat heftig Amazzonia en ik vind dat je er goed mee om gaat. Misschien is het ergens ook wel fijn om te weten waar bepaalde gedragstrekjes vandaan komen en dat je die nu kunt verklaren. Dat zal het ergeren (denk aan te laat komen) een stuk makkelijker maken en zal jullie waarschijnlijk alleen maar dichter bij elkaar brengen als je daar begrip voor kunt opbrengen. Dus in die zin is het wel heel goed dat hij het verteld heeft en dat je nu weet wat er aan de hand is. Veel sterkte!

Dat is wel heftig om dit na 6 maanden te horen.

Sommige dingen zullen hierdoor verklaard worden, maar het betekent ook dat sommige dingen nooit zullen veranderen. Ik begeleid zelf mensen met autisme en lastigste wat ik zie in een relatie met iemand met autisme, is dat de ander (jij in dit geval) veel moet geven, want je vriend kan zich niet aanpassen. Het 'voordeel' van asperger is dat ze sommige dingen waar ze door hun autisme in belemmert worden op kunnen vangen met hun intelligentie.

Het lijkt me erg heftig dit na zo'n tijd te horen te krijgen.

Een oud-huisgenoot van mij heeft ook asperger, ook niet heel sterk. Maar hij heeft wel mooi een universitaire studie afgerond, en je kon zien dat bepaalde sociale zaken gewoon aangeleerd waren. Wat ik bij hem heel lastig vond is het niet kunnen verplaatsen in andere mensen, hij snapte reacties van andere mensen gewoon echt niet als er iets ergs gebeurd was bijv. Verder was had hij eigenlijk maar één echt gespreksonderwerp, andere onderwerpen liepen al heel snel dood. Maar hij mengde zich dan wel weer in groepen, zowel bij ons in huis mengde hij zich wel, maar hij zat ook bij een koor wat ook wel goed ging.

Ik wil je in elk geval sterkte wensen!

.

Je hebt PM!

Mijn man heeft vorig jaar ook een test gedaan en daar scoorde hij erg hoog in.
Nu had ik al vermoedens. Hij is vroeger alleen officieel getest op adhd.
Maar dat heeft hij niet.

Spoiler:

Maar als je dit opeens hoort is het best wel even slikken. Het is erfelijk, maar hoeft niet te zeggen dat jullie kinderen het ook persé krijgen. Het kan ook een generatie overslaan.
Wel jammer dat hij het niet eerder heeft durven te vertellen. Het is niet iets om voor te schamen.

Mijn ex heeft Asperger en daardoor is onze relatie stukgelopen. Toen we nog niet samenwoonden, was het goed te doen, maar samenwonen was absoluut geen succes. Het was geen gelijkwaardige relatie, er kwam veel op mij neer en door zijn autisme hield hij ook niet van intimiteit. Hij kon zich moeilijk in mij verplaatsen en kon me niet troosten als ik verdrietig was, omdat hij die emotie niet snapte. Het punt was dat hij zich niet aan personen hecht, waardoor hij familie amper sprak en het hem eigenlijk ook niet uitmaakte of ik er wel of niet was en daar wilde ik geen genoegen meer mee nemen. De relatie was vrij oppervlakkig, waardoor het wel makkelijker was om er een punt achter te zetten.

Toen het niet werkte toen we samenwoonden, is hij via de huisarts bij het riagg terechtgekomen en daar is de diagnose gesteld. Ik heb toen besloten om niet met de relatie verder te gaan. Ik wilde niet de rest van mijn leven het gevoel hebben dat ik er alleen voor sta en dat was zeker zo geweest als ik bij hem was gebleven. Ik moest ook gelijk aan een kennis denken, die een autistische man en twee autistische kinderen heeft, dat is erg heftig. Dat wil niet zeggen dat het bij jou zo gaat, dat weet je natuurlijk nooit van tevoren.

Hij is op zich best sociaal, kan spontaan een praatje maken met mensen, doet leuk op feestjes, maar hij onderhoudt geen contacten. Mensen moeten hem vragen om langs te komen, dat zal hij nooit uit zichzelf doen. Gelukkig heeft hij een paar echt goeie vrienden die die moeite wel voor hem nemen, dat zijn echt schatten.

ik werk met veel kinderen met asperger en veel hebben het inderdaad geerfd van hun ouders, meestal de vader.

Er zijn veel verschillende vormen en gebieden waarop het asperger duidelijk naar voren komt maar sociaal gebied en inzicht/inlevingsvermogen komt bij elk kind terug.Ook moeite met plannen en overzicht hoort erbij.

Wat mij moeilijk lijkt aan een partner met asperger is dat het voor hem echt onvermogen is, hij kan zich echt niet inleven of aanpassen, dat zal van jou moeten komen. Het hangt natuurlijk wel van de vorm af in hoeverre dit voor hem moeilijk is.

Ik benoem nu alleen even de minpunten want mensen met asperger hebben ook veel kwaliteiten en ook nog een berg gewone persoonlijke kenmerken natuurlijk!

Mijn zwager heeft het, en die heeft een jaar bij ons in gewoond...d8 dat ik gewoon gek werd! Ik vond het moeilijk om met zo'n persoon samen te leven, was ook heel blij dat hij weer weg was!

bolus26 schreef:ik werk met veel kinderen met asperger en veel hebben het inderdaad geerfd van hun ouders, meestal de vader.

Ik vermoed dat het bij mijn ex van zijn moeder komt, al is zij nooit onderzocht.

Mijn broer heeft ook Asperger. Hier zijn we pas op zijn 21ste achtergekomen, ondanks dat mijn moeder al vanaf zijn 3e bij verschillende instanties heeft gelopen omdat er iets 'niet klopte' voor haar gevoel. Maar omdat mijn broer ook hoogbegaafd is, heeft hij hierdoor de testjes e.d. kunnen omzeilen.
Het voordeel van dat hoge iq is wel dat hij heel veel dingen zichzelf heeft kunnen aanleren (zoals gedag zeggen bij weggaan enzo). Maar idd de emotionele dingen 'snapt' hij niet, en dat is best lastig. Hij weet dat wanneer je hond bijv. overlijd dat niet leuk is, maar verdrietig is hij daar niet om. En aangezien ik best emotioneel ben aangelegd, is dat voor mij heel erg moeilijk om mee om te gaan.
En de relatie die mijn vriend met zijn broers heeft, zal ik nooit hebben met mijn broer. Maar aan de andere kant staat hij wel altijd voor je klaar, en doet hij alles voor me. Je moet t hem alleen wel even vertellen
Wat jij verder zegt over dat je je zorgen maakt over eventuele toekomstige kinderen herken ik ook wel (het zit bij ons in de familie, mijn opa had het, en de vermoedens zijn er dat mijn oom het ook heeft). Maar ik probeer mezelf er maar niet te druk over te maken, je kan hier dan toch niets aan doen! Mijn vriend daarintegen maakt zich er wel best zorgen om, en denk ook dat dat een van de redenen is dat hij nog niet de stap durft te nemen om voor kinderen te gaan. Maar ook als ik 100procent zeker een kindje met asperger zou krijgen, zou het me niet tegenhouden. Het voordeel is nu dat je je er al bewust van ben, en er dan al vroeg op kan inspringen, mocht het zo zijn.

Als je trouwens nog iets van vragen hebt ofzo, mag je me natuurlijk altijd pm'en

Ik kon er moeilijk mee leven en dat was slechts een milde vorm.

Ik wens je dan ook vooral sterkte toe in deze tijd

Meiden, bedankt voor alle reacties nog! Zoals jullie wel kunnen zien aan mn ticker zijn we gewoon nog samen en het gaat nog hartstikke goed ook! Ik heb het zelf wat meer van me af kunnen zetten, hij heeft Asperger maar ja, ik ken hem niet anders. Hij blijft gewoon mn lieve vriend We zien wel hoe het in de toekomst loopt..

Mijn ex was hoogbegaafd maar herkende veel aan hem dat toch neigt naar Autisme. Voor mij was het te zwaar en het is uiteindelijk daar ook door uitgegaan. Als jij er verder niets van merkt dan hoef je inderdaad niks met dat labeltje te doen. En sowieso doet dat labeltje er weinig toe natuurlijk. Het gaat erom hoe jij erin staat. Soms kun je dingen best begrijpen maar niet (of juist wel) mee leven, zeg maar...