De opvoeding van mijn zusje

Hey meiden,

Ik woon nog thuis met mn zusje van 19, ikzelf ben 22. Op dit moment ben ik aan het afstuderen en daarnaast werk ik nog 2 dagen. Het liefste zou ik in deze situatie op mezelf gaan maar dat is eigenlijk geen optie momenteel vanwege het financiële gedeelte. Mijn zusje is gestopt met school en werkt nu in de Horeca, maar omdat het winter is is er ook niet heel erg veel werk. Waar ik tegenaan loop is dat mijn zusje eigenlijk doet waar ze zin in heeft, zo komt ze 3 a 4 keer per week rond een uur of 4 thuis van een avondje stappen of van haar vriendje en dan blijft ze tot een uur of 2/3 in haar bed. Dan soms moet ze weer om 9 uur beginnen terwijl ze de dag ervoor tot 1 uur is uitgeweest bijv. Er zit eigenlijk totaal geen ritme in. Ik maak me een beetje zorgen over haar gezondheid, je ziet gewoon aan haar dat ze ontzettend moe is(logisch als je zo lang in bed blijft) en vaak is ze ontzettend chagarijnig wat ze afreageert op ons. Ze heeft een heel druk sociaal leven, ze is vastgegroeid met haar telefoon en vrijwel elke avond is ze op pad. Mijn inziens kan je gewoon geen 20 vrienden elke dag aandacht geven, iets wat zij wel probeert. Ook daar is ze enorm veel energie aan kwijt, alles bij elkaar kan dat gewoon niet goed zijn voor je.Ik heb het al bij mijn ouders aangekaart maar die zeggen: Ja maar dat zal ze zelf moeten inzien, kunnen wij niks aan veranderen. Dus toen reageerde ik van: moeten we dan wachten tot het fout gaat? Toen zeiden ze van: Ja.
Dus het beste is als ik met haar ga praten,want met mn ouders heeft geen zin.Ik heb geen idee hoe ik dat moet doen..

Ze komt zichzelf vanzelf tegen en dat is helemaal niet erg!

Ik was echt net als je zusje, maar daar ben ik echt wel op teruggekomen

Kortom; ik zou me er niet mee bemoeien..

Ik zou me er ook niet mee bemoeien. Maar op zich kun je natuurlijk best van zus naar zus een gesprek met haar aangaan en haar vertellen dat je je een beetje zorgen maakt omdat je ziet dat ze zo moe is. Maar ik zou me vooral niet als haar moeder opstellen en ook niet verwachten dat het daarmee ineens beter gaat. Je moet echt niet proberen haar er 'op aan te spreken' maar gewoon laten merken dat je dat ziet, dat je als zus zijnde je een beetje zorgen maakt. Misschien vind ze het wel heel fijn om er eens over te praten.
Maar ik zou het zéker niet doen omdat jij je er aan ergert, uit je stukje spreekt volgens mij ook ergernis en ik kan je wel vertellen dat je daar niets mee opschiet of bereikt. Ergernis is bovendien een emotie van jezelf, de enige die daar wat aan kan doen ben jij zelf! Het heeft geen zin je zusje daarvoor te proberen te veranderen. Maar misschien heb ik het mis en zijn het vooral zorgen die je hebt. Maar dan nog...het is haar leven, ze is volwassen en jij bent haar mama niet en dat zou ik ook niet proberen te zijn.

тыквашка schreef:Ik zou me er ook niet mee bemoeien. Maar op zich kun je natuurlijk best van zus naar zus een gesprek met haar aangaan en haar vertellen dat je je een beetje zorgen maakt omdat je ziet dat ze zo moe is. Maar ik zou me vooral niet als haar moeder opstellen en ook niet verwachten dat het daarmee ineens beter gaat. Je moet echt niet proberen haar er 'op aan te spreken' maar gewoon laten merken dat je dat ziet, dat je als zus zijnde je een beetje zorgen maakt. Misschien vind ze het wel heel fijn om er eens over te praten.
Maar ik zou het zéker niet doen omdat jij je er aan ergert, uit je stukje spreekt volgens mij ook ergernis en ik kan je wel vertellen dat je daar niets mee opschiet of bereikt. Ergernis is bovendien een emotie van jezelf, de enige die daar wat aan kan doen ben jij zelf! Het heeft geen zin je zusje daarvoor te proberen te veranderen. Maar misschien heb ik het mis en zijn het vooral zorgen die je hebt. Maar dan nog...het is haar leven, ze is volwassen en jij bent haar mama niet en dat zou ik ook niet proberen te zijn.

Ik zou het niet beter kunnen verwoorden!

Ik denk dat je problemen ziet, die er niet zijn. Jij ervaart het zo, maar zij niet. Zij is haar eigen persoontje en ze pakt dingen anders aan en ze leert op haar eigen manier.

Natuurlijk mag je met haar praten om jouw visie op de situatie te delen van zus naar zus, maar je bent niet haar moeder.

TGR schreef:Ik denk dat je problemen ziet, die er niet zijn. Jij ervaart het zo, maar zij niet. Zij is haar eigen persoontje en ze pakt dingen anders aan en ze leert op haar eigen manier.

Natuurlijk mag je met haar praten om jouw visie op de situatie te delen van zus naar zus, maar je bent niet haar moeder.

Oh je bedoeld +1
Maar ik doelde in mijn stukje dus inderdaad ook op dat wat jij ziet en voelt voortkomt vanuit jouw visie op haar gedrag. En dat is dus jouw gevoel en niet het hare.

тыквашка schreef:

TGR schreef:Ik denk dat je problemen ziet, die er niet zijn. Jij ervaart het zo, maar zij niet. Zij is haar eigen persoontje en ze pakt dingen anders aan en ze leert op haar eigen manier.

Natuurlijk mag je met haar praten om jouw visie op de situatie te delen van zus naar zus, maar je bent niet haar moeder.

Oh je bedoeld +1
Maar ik doelde in mijn stukje dus inderdaad ook op dat wat jij ziet en voelt voortkomt vanuit jouw visie op haar gedrag. En dat is dus jouw gevoel en niet het hare.

Oke, oke, +1

Ik zou me er ook niet mee bemoeien. Ze is niet aan de drugs of zo, doet geen dingen die kwaad kunnen voor haar gezondheid, ze heeft alleen niet zo'n geregeld leven en mist wat ritme, maar zo'n periode hebben we bijna allemaal wel gehad. Ik denk dat je je er niet teveel zorgen om moet maken.

TGR schreef:Ik denk dat je problemen ziet, die er niet zijn. Jij ervaart het zo, maar zij niet. Zij is haar eigen persoontje en ze pakt dingen anders aan en ze leert op haar eigen manier.

Natuurlijk mag je met haar praten om jouw visie op de situatie te delen van zus naar zus, maar je bent niet haar moeder.

Mee eens, maar soms is het ook helemaal niet verkeerd om eens goed op het gezicht te vallen. Je leert het meest van fouten maken. Natuurlijk zijn erg grenzen. Wat TGR zegt, je kunt altijd met haar praten, maar uiteindelijk ben jij niet degene die de beslissing voor haar maakt.

Ik vind het niet zo schokkend eerlijk gezegd. Ze heeft een wat onregelmatiger leven met stappen en relaxen, ik zie daar weinig problemen in.
Ik zou er niets van zeggen.

Ik vind het ook niet schokkend. Je zusje is 19, tja dat is wel de leeftijd. Laat haar lekker, ze is geen kind meer. Soms kom ik om 5 uur thuis, terwijl ik om 9 uur college heb. Als dan na 2 uren slaap de wekker gaat, ja dan ben ik niet blij, maar dat zijn de consequenties van mijn gedrag. Ze vindt zelf wel uit of ze dit jarenlang wil of dat ze toch liever een wat geregelder leven wil. I just fail to see the problem

Je zusje is 19 dus de opvoeding is in mijn ogen klaar. dat betekend dat ze zelf zal moeten inzien of deze levenswijze haar echt opbreekt en zo ja zal ze zelf actie moeten ondernemen. Ik zou me er niet te veel mee gaan bemoeien. Echter als zij ook regelmatig aangeeft moe te zijn kan je natuurlijk wel de vraag stellen 'hoe denk je dat dat komt?'. op die manier kan je haar namelijk wel aan het denken zetten en kan ze zelf met een oplossing komen voor haar vermoeidheid.

Je bent haar zus, niet haar moeder.
Ik vind haar gedrag nou niet echt schokkend. Misschien dat jij deze periode niet hebt gehad, maar dat betekent niet dat zij hem dan ook niet moet hebben. Laat haar zou ik zeggen en doe jij je eigen ding waarvan jij denk dat het zo hoort.

Eens met de rest. Het id ook niet echt jouw plaats als zus om over haar 'opvoeding' te gaan praten, je bent haar moeder niet inderdaad. Ik vind dat jullie ouders gelijk hebben: ze hebben haar 19 jaar lang van alles meegegeven en nu vertrouwen ze op die opvoeding, en dat zou jij ook moeten doen.

Daarbij: ze is 19, en een onderdeel van volwassen worden is ook keuzes naken, consequenties aanvaarden en verantwoordelijkheden leren dragen. Dat alles kan je niet bewerkstelligen met opvoeding, een gedeelte moet je gewoon ondervinden. Je kan niet iemand volwassen maken, ze kunnen wel volwassen worden. Je kan slechts tools meegeven, en dat hebben jouw ouders al gedaan.

RYW schreef:Eens met de rest. Het id ook niet echt jouw plaats als zus om over haar 'opvoeding' te gaan praten, je bent haar moeder niet inderdaad. Ik vind dat jullie ouders gelijk hebben: ze hebben haar 19 jaar lang van alles meegegeven en nu vertrouwen ze op die opvoeding, en dat zou jij ook moeten doen.

Daarbij: ze is 19, en een onderdeel van volwassen worden is ook keuzes naken, consequenties aanvaarden en verantwoordelijkheden leren dragen. Dat alles kan je niet bewerkstelligen met opvoeding, een gedeelte moet je gewoon ondervinden. Je kan niet iemand volwassen maken, ze kunnen wel volwassen worden. Je kan slechts tools meegeven, en dat hebben jouw ouders al gedaan.

Eens. En de TO heeft blijkbaar een andere weg genomen dan haar zusje, maar dat maakt het ene niet beter dan het andere.

Smikkell schreef:

RYW schreef:Eens met de rest. Het id ook niet echt jouw plaats als zus om over haar 'opvoeding' te gaan praten, je bent haar moeder niet inderdaad. Ik vind dat jullie ouders gelijk hebben: ze hebben haar 19 jaar lang van alles meegegeven en nu vertrouwen ze op die opvoeding, en dat zou jij ook moeten doen.

Daarbij: ze is 19, en een onderdeel van volwassen worden is ook keuzes naken, consequenties aanvaarden en verantwoordelijkheden leren dragen. Dat alles kan je niet bewerkstelligen met opvoeding, een gedeelte moet je gewoon ondervinden. Je kan niet iemand volwassen maken, ze kunnen wel volwassen worden. Je kan slechts tools meegeven, en dat hebben jouw ouders al gedaan.

Eens. En de TO heeft blijkbaar een andere weg genomen dan haar zusje, maar dat maakt het ene niet beter dan het andere.

Mee eens!

Oh zo ben ik ook geweest Komt allemaal wel goed!

Mijn zusje is ook zo geweest, na haar eindexamen wilde ze niet studeren. Na aandringen van mijn ouders toch maar aan een studie begonnen, ging natuurlijk niet goed en toen is ze gestopt. Daarna heeft ze 1,5 jaar gewerkt, verschillende uitzendbaantjes enzo. Ze betaalde wel kostgeld thuis, maar omdat ze full-time werkte en het kostgeld natuurlijk erg laag was, hield ze heel veel over. Dat ging op aan kleren, reisjes en stappen. Ze gebruikte mijn ouders huis als een hotel en deed niks in het huishouden (daar betaalde ze toch kostgeld voor? ) mijn ouders en ik maakten ons ook zorgen, maar het is allemaal goed gekomen (wat haar ritme betreft dan, er spelen nog meer dingen, maar dat is hier niet van toepassing) ze is weer gaan studeren, op kamers gegaan en moest dus op haar centen letten en kon niet meer zo vaak op stap. Tis een fase denk ik