Mijn zusje...

Mijn zusje... ik weet niet eens waar ik moet beginnen, maar ze heeft volgens mij weer een of andere bui. Ik zal maar even vooraan beginnen 

Mijn zusje en ik hebben nooit een echte zusjesband gehad. We zijn twee heel verschillende persoonlijkheden en dat botst altijd enorm. Ik heb er heel lang moeite mee gehad en geprobeerd om die band een beetje te verbeteren, dus vragen waar ze mee bezig is, hoe het allemaal gaat, wat ze de afgelopen tijd gedaan had etc. En we spraken af en toe af om bij te kletsen. Het humeur van mijn zusje gaat echt met ups en downs, de ene keer is ze dan erg gezellig, de andere keer wil ze niet met me praten en roept dan dat we toch geen echte zusjesband hebben, dus dat we dit soort dingen niet moeten doen. Om bij een volgende gelegenheid weer wel langs te willen komen. Ik kon er dus geen pijl op trekken en omdat het initiatief eigenlijk altijd van mij kwam, ben ik een paar jaar geleden gestopt met het initieren van dit soort dingen. We zien elkaar af en toe en spreken elkaar af en toe en het is prima zo. Mijn ouders vinden de situatie moeilijk, mijn zusje is een persoonlijkheid an sich en ze hecht uberhaupt weinig waarde aan ons gezin. Ze is afgestudeerd aan de kunstacademie en kan/wil nu geen baan vinden. Zij zegt dat ze in haar branche alleen als freelancer kan werken en niet in loondienst. En dat wij haar niet snappen, haar situatie, zowel met betrekking tot haar opleiding als haar persoonlijkheid. Ik heb wel met haar te doen, ik wil haar wel proberen te begrijpen, maar ze wil nooit een gesprek hierover aangaan. Met mij niet en met mijn ouders niet. Volgens mij gaat er best veel om in haar hoofd, ze heeft ook wel wat dingen meegemaakt, maar ze praat er met ons niet over. Ze verwijt ons dus wel dat we haar niet begrijpen. Ik heb me ook bij deze situatie proberen neer te leggen, net als mijn ouders en zo gaat het dus best prima als we weer eens met zijn allen in het ouderlijk huis zijn. Maar toch doet ze nog steeds dingen die ik echt niet kan rijmen!

Drie weken geleden was mijn vader jarig. Hij had geen idee voor een kado, dus hij zei dat hij het leuk vond om een avondje met mijn zusje en mij op stap te gaan, naar het theater of een concert ofzo. Mijn zusje en ik spraken af dat we allebei wat voorstellingen zouden zoeken. Ik mailde haar de dingen die ik gevonden had, zij had niks gevonden, maar ging akkoord met mijn voorstellen. Mijn vader heeft er eentje gekozen en meldde me tussen neus en lippen door dat mijn zusje niet mee ging. Dat had ze al gezegd vóór er een voorstelling gekozen was. Ik vond het een vreemde actie, waarom kon ze dat niet zelf aangeven? En waarom ging ze niet mee? Dus ik stuurde haar een smsje met die vragen en nog geen vijf minuten later belt mijn vader, mijn zusje had zich bij hem beklaagd over mijn smsje. Mijn vader haalde dus de hele situatie aan die ik hierboven beschreef. Dat wij elkaar niet lagen en dat ik niet zo hard moest proberen... ze had gewoon geen zin mij kwam het heel bot op neer. Misschien ergens wel begrijpelijk (al snap ik dan niet waarom ze in het begin ermee akkoord ging en bovendien, mijn vader gaf aan graag met ons tweetjes te willen gaan. Misschien voor zijn verjaardag eens je eigen dingen opzij zetten?), maar ze had me wel twee weken geleden een lief kaartje gestuurd omdat ik ga samenwonen :s ik vind het heel erg kinderachtig dat ze dan nu via mijn vader laat weten dat ze hier geen zin in heeft. Mijn vader zegt dat ik er maar bij neer moet leggen enzo. Maar hij stuurde me laatst wel naar haar afstudeerfeest, terwijl ik dat ook niet zag zitten. Ik had al een vrije dag genomen voor haar diploma-uitreiking, en mijn ouders gingen niet naar het afstudeerfeest, zij vonden het te ver rijden. Ik woonde dichterbij, dus zij vonden dat ik toch moest gaan. Alle familie en vrienden van haar die ik kende, hadden afgezegd en ik zag het niet zitten om in mijn eentje te gaan met de trein. Op zo’n moment overtuigen mijn ouders me ervan dat ik moet gaan, maar in de huidige situatie is het blijkbaar gewoon prima hoe mijn zusje zich gedraagt. Mijn vader heeft me gevraagd om geen contact met haar te zoeken nu, ik heb hem gezegd dat ik dat niet kan beloven. Ik ga er even over nadenken, maar ik ben de huidige situatie gewoon zat. Ik dacht dat het nu duidelijk was: sporadisch contact, niet teveel naar persoonlijke dingen vragen en elkaar af en toe bij pa en ma zien. Vooral geen ‘zusjes’ proberen te zijn. Dan stuurt zij zo’n lief kaartje, hartstikke leuk. Maar als mijn vader dan met ons tweetjes naar het theater wil, heeft ze ineens geen zin in me en ook niet eens het fatsoen om mij dat zelf te zeggen.

Ik weet niet zo goed wat ik met mijn verhaal wil, het is wel enorm lang geworden... als je het helemaal gelezen hebt, dankjewel in elk geval  ik wil het nu even laten bezinken, maar ik denk dat ik haar een brief wil sturen waarin ik (zonder verwijten) uit leg hoe ik me voel en hoewel we dan geen echte zusjesband hebben, we nog steeds wel op een normale manier met elkaar om moeten kunnen gaan en elkaar dingen gewoon moeten kunnen zeggen. Al is het maar dat we het wel samen kunnen oplossen dat niet onze ouders steeds als scheidsrechter of tussenpersoon moeten optreden, want dat is eigenlijk te belachelijk voor woorden bij twee volwassen meiden (ik ben 27, zij is 25).

Niet quoten aub, ik wil dit ook weer weg kunnen halen.

Ik kan je niet helpen, ik ben heb geen broers of zussen, dus ik kan me daar niet zo veel bij voorstellen. Ik wil alleen even zeggen dat het me wel heel vervelend voor je lijkt en ik hoop dat het toch op een of andere manier weer verbeterd!

He wat naar zeg...ik vind wel dat je zusje zich erg afstandelijk en koud opstelt. Iedereen lijkt het maar prima te vinden hoe zij zich gedraagt en dat vind ik echt heel vreemd.
Misschien maar beter dat je afstand genomen hebt.

Ik vind het rot om te zeggen, maar misschien moet je het maar even laten. Ik denk dat het averechts werkt als je nu een brief gaat sturen, dat is het eerste dat ze aan jouw vader gaat vertellen, en die zegt dan dat je haar met rust moet laten.

Ik vind het niet eerlijk, dat ze eigenlijk de handen boven het hoofd houden van je zusje, maar je moet wel aan jezelf denken ook, vind ik. Als je er alleen maar instopt, en helemaal niks terugkrijgt, dan is het soms wel even klaar.

Dankjewel voor jullie reacties!

Storm: ja ik vind het ook wel vreemd dat iedereen steeds maar denkt 'zij is nu eenmaal zo, laat haar maar'. Vooral omdat dergelijke conversaties meestal via mijn ouders verlopen, van haar krijg ik geen hoogte. Ik vind het nogal kinderachtig en respectloos om zo achter mijn rug om te lopen klagen.

Pippa: ik denk inderdaad wel dat het beter is om het nu even te laten en ik voorspel inderdaad dat ze meteen naar mijn ouders stapt als ik haar een brief zou sturen toch is het wel moeilijk om steeds maar weer 'de oudste en dus de verstandigste' te zijn. Want aan de andere kant ben ik het zo zat hoe zij met mij om gaat! Ik vraag niet om een zusjesband, ik wil alleen als normale volwassen mensen met elkaar om gaan en dat vind ik niet teveel gevraagd. Je merkt misschien wel dat op dit moment de frustraties nogal hoog zitten dus op dit moment ga ik sowieso nog even niks sturen, maar als deze situatie wat bekoeld is, ga ik denk ik toch proberen om een brief te schrijven.

Wat lastig zeg Niekske. Heel vervelend ook dat je van zowel je vader (ouders) als je zusje verschillende signalen krijgt.

Ik kan er niet helemaal goed de vinger op leggen en misschien zit ik er ook wel helemaal naast, maar als ik je verhaal lees bekruipt mij het gevoel dat er meer speelt bij je zusje. Iets psychisch misschien. Maar zoals ik al zei dat weet ik ook niet, dat is een gevoel.