Droom 'uiteengespat'

Zo, lekkere dramatische topictitel.;-) Ik weet niet hoe ik het anders moest noemen, dus vandaar... Binnenkort word ik 30 en dit is, als ik het mag geloven, een bijzondere leeftijd. Vrienden vragen eigenlijk allemaal wel aan me wat ik ga doen en omdat het op een rotdag valt, kan ik me er mooi onderuit kletsen door te zeggen dat het qua feestdagen niet handig is om het te vieren. Vriendin die ook 30 wordt, wilde het samen vieren maar de termijn om alles te regelen was vrij kort, dus kon ik me daar achter 'verschuilen'.

De enige reden waarom die hele f.ucking big 3-0 party me gestolen kan worden, is te verklaren uit de omstandigheid dat ik het 13 jaar anders in m'n hoofd heb gepland, naja... eerder gefantaseerd. Ik heb mezelf al die jaren voorgehouden dat ik op m'n 30ste mijn verjaardag zou vieren met m'n biologische moeder (ik ben dus geadopteerd) en toen ik me dit bedacht als 17-jarige, leek ik nog zeeën van tijd te hebben om m'n moeder te vinden. Heel vaak door m'n familie en vrienden gewaarschuwd dat de kans veel groter was dat ik m'n moeder nooit zou vinden, maar hey... hoop doet leven, toch? Ik wilde het zo graag, dus aan die hoop hield ik vast. De gedachte ernaast is altijd geweest: als ik haar dan niet heb gevonden, sluit ik het boek. Het heeft in de afgelopen jaren al voor veel verdriet gezorgd en nu dus echt is gebleken dat ik haar niet heb kunnen vinden, zal ik dus over 12 dagen ook niet dit met haar kunnen vieren.

Klinkt voor jullie misschien enorm naïef, maar een droom/wens die zo simpel leek, is niet uitgekomen en dat doet pijn. Ik zat zelfs nog wel in een luxe positie, wat betreft hulpbronnen die ik aan kon boren. Ooit als 17-jarige via een advocaat het eerste contact met het kindertehuis gelegd, maar dat ging toen al fout. Nu een zus die alles kosteloos voor me uit wil zoeken (ze is ook advocaat), maar ieder spoor loopt dood. Alles. Er is niets en wat er is, mag ik niet weten, omdat dit bij wet zo is bepaald. Dat besef maakt me verdrietig en tegelijkertijd schaam ik me ook ergens voor dit verdriet, want ik heb alles: ik ben gezond, gelukkig, heb een geweldige familie en vriendenkring, maar het voelt alsof ik de ondankbare Nour ben, die er alles voor zou geven om dit boek af te sluiten met een gelukkig einde; zoals bij een sprookje...

Ik heb geen vraag en ook geen dagboek, dus heb ik het hier maar neergezet.;-) Liever niet quoten, ik wil het graag kunnen verwijderen.

Ik denk dat je het volste 'recht' hebt om verdrietig te zijn. Jij, op zoek naar je 'roots', op zoek naar dat stukje van jou en met een droom. Ik denk dat het goed is dat je jezelf een eind hebt gesteld, maar ik snap ook dat het dus voor jou ook écht een 'eind' betekend. Je er bij neer moeten leggen dat je dat stukje wat jij zo graag wilde weten over jezelf niet gevonden is, dat is zo veel meer dan een dwaze droom over je verjaardag samen vieren. Ik denk dat het misschien wel een soort rouwproces is. Ik hoop écht dat je een plekje kan vinden voor je verdriet. Dat je ook verdrietig durft te zijn. Ik snap best dat je eigenlijk niet zo'n zin hebt in het vieren van een verjaardag die voor jou eigenlijk de mislukking en uiteenspatting van je droom betekend.

Ik snap je wel, en inderdaad 'the big 3-0' is toch een bijzondere mijlpaal. Als je jong bent heb je idealen, wensen, toekomstdromen. En dan lijkt je 30e verjaardag nog zo ontzettend ver weg en dan 'ineens' is het zover en blijkt dat alles heel anders is verlopen dan je in je jongere jaren had bedacht.

Mijn 'droom' is ook niet uitgekomen en daar heb ik het ook heel moeilijk mee gehad toen ik 30 werd. Mijn droom was gesetteld (schrijf je dat zo?) te zijn, een gezinnetje te hebben, heel simpel gezegd het 'huisje-boompje-beestje'-verhaal. Dat mijn droom niet uitgekomen is, vond ik al moeilijk, maar de manier waarop en de reden waarom het niet uitgekomen is, vond ik nog veel moeilijker: mijn vervelende ex en het feit dat ik vijf 'kostbare' jaren van mijn leven aan hem heb verspild.

Het is naar mijn idee helemaal niet erg om hier even verdriet over te hebben, even alles weer op een rijtje te zetten en dan tot de conclusie te komen dat het leven niet ophoudt als je bij de Club van 30+ hoort. Wellicht kun je je droom 'aanpassen' of een nieuwe droom opzetten.
Het blijkt maar weer eens... een 30e verjaardag is voor velen een belangrijk 'evaluatiemomentje' in het leven!

Ik ken niet je hele verhaal maar ik hoop oprecht dat je het boek nog niet helemaal hoeft te sluiten als je daar nu nog niet achter staat. En ik hoop dat je droom ooit toch nog uit zal komen...

Het lijkt me niet meer normaal dat je hier verschrikkelijk verdrietig over bent. Dat heeft niets met ondankbaarheid te maken. Ik denk dat je voor jezelf duidelijk moet krijgen of je nu ook echt met de zoektocht wilt stoppen. Hoe dacht je daar bijvoorbeeld ene half jaar geleden over? Misschien is het beter als je het loslaat, misschien ook niet. Want al zou je je hele leven blijven zoeken, als jij dat wilt, dan is dat goed. Ik zou voor jezelf de tijd nemen om daar over na te denken en jezelf niet dwingen over 12 dagen zo'n keuze te maken als de dreun nu zo hard aangekomen is. Voor nu in ieder geval heel veel sterkte..

Antibes schreef:Het lijkt me niet meer normaal dat je hier verschrikkelijk verdrietig over bent. Dat heeft niets met ondankbaarheid te maken. Ik denk dat je voor jezelf duidelijk moet krijgen of je nu ook echt met de zoektocht wilt stoppen. Hoe dacht je daar bijvoorbeeld ene half jaar geleden over? Misschien is het beter als je het loslaat, misschien ook niet. Want al zou je je hele leven blijven zoeken, als jij dat wilt, dan is dat goed. Ik zou voor jezelf de tijd nemen om daar over na te denken en jezelf niet dwingen over 12 dagen zo'n keuze te maken als de dreun nu zo hard aangekomen is. Voor nu in ieder geval heel veel sterkte..

+1. Ik weet het niet beter te zeggen.

Ik weet even niet goed hoe ik moet reageren, maar vind jullie reacties echt heel fijn en lief. Heel erg bedankt. Het doet me goed. Heb zojuist met m'n beste vriend gebeld (Lorna, je kent 'm wel) en van een overstuur, huilende Nour, zit ik nu wel weer wat rustiger. Hij heeft veel meegekregen van mijn zoektocht en zelfs in mijn geboorteland, toen ik daar doodziek werd, aangeboden om vanuit Dubai over te komen vliegen, zodat ik niet alleen was.

Ik probeer het voor mezelf wel af te sluiten als ik eenmaal 30 word/ben, want het kost zoveel meer energie dan ik ooit had durven denken en dat wil ik niet meer. De onzekerheid die het met zich meebrengt is op een bepaalde manier heel slecht voor m'n zelfbeeld, omdat ik telkens (ongewild) uitkom bij nutteloze vragen, zoals: Ben ik zo lelijk? Schaamt ze zich voor mij? Was ik dan zo ongewenst (niet omdat ik een meisje was) maar puur omdat ik ik ben?

Zulke vragen zijn voor niemand goed en ik weet rationeel gezien echt wel dat het nergens op slaat, maar soms vreet het zo aan me...

Als je denkt dat je die vragen los kunt laten als je de zoektocht staakt, is het wellicht een hele verstandige en sterke beslissing en kun je op die wijze het verlies (want het lijkt me dat het zo voelt op dit moment, acceptatie dat iemand geen deel van je leven -meer- zal zijn) gaan verwerken. Het is wel waarschijnlijk, aangezien je je dan niet meer continu open hoeft te stellen op dit gebied. Hopelijk geeft dat je een stukje rust en acceptatie, maar nogmaals, neem je tijd. Het voelt wel raar om hier uberhaupt iets zinnigs over te zeggen, want wat weet ik nou en als er iemand specialist en ervaringsdeskundige is ben jij het wel. Maar ik hoop voor je dat het toch wat helpt om gedachten te wisselen.

Morgen ga ik inhoudelijk reageren op jullie. Had zoveel om over na te denken, dat ik er even geen ruimte voor had om gestructureerd antwoorden te geven, maar dat wil ik dus nog wel graag doen.

Zo, ik kan nu even rustig reageren. Wat een lieve woorden hebben jullie hier opgeschreven. Dank jullie wel.

Er zijn gewoon geen mogelijkheden meer over, behalve de overweging om mensen plaatselijk om te kopen, maar dat vind ik vooralsnog voor mij persoonlijk geen optie. Je weet toch nooit zeker of je dat bij de goede probeert en de gevolgen kunnen dan nog groter worden voor mij, zoals niet meer welkom zijn in het tehuis waar ik een aantal maanden heb gewoond. Daarnaast wil ik ook niet op m'n geweten hebben dat er iemand zijn/haar baan kan verliezen hierdoor en past deze manier van de onderste steen boven krijgen niet bij mij.

Wat er wel gaat gebeuren, vind ik zelf heel mooi... Ik heb m'n ouders gemaild en ik heb ze getracht mijn verdriet uit te leggen. Een aantal uren later belde m'n moeder me meteen en mijn vraag/wens die ik naar hen heb geuit gaat door. Aanvankelijk had ik een zilveren armband gevraagd voor m'n verjaardag; da's iets blijvends en dat vond ik wel erg mooi. Maar toen bedacht ik me dat ik graag een plekje wil creëren, waarin m'n biologische moeder gevoelsmatig toch altijd een beetje bij me is. We gaan dus binnenkort naar een steenhouwerij en daar mag ik een steen uitzoeken, waar we een gedicht in laten graveren (als dit natuurlijk enigszins betaalbaar is) en dit komt dan bij m'n ouders in de tuin te staan. Zodra ik zelf een huis zou hebben met een tuin, kan ik dan nog kiezen of ik het vooralsnog bij m'n ouders laat staan of zelf in mijn eigen tuin wil zetten.

Ik twijfel nu over welk tekstje ik erop wil zetten. Heb een prachtig gedicht uit een boek, wat adoptie heel positief benadert. Daarnaast ben ik zelf afgestudeerd op het onderwerp voor mijn Ba en bestond de proloog uit een gedicht aan mijn moeder gericht. Maar goed, ik vind het een geweldig cadeau - heel mooi symbolisch. Zeven jaar geleden een rootsreis gekregen van m'n ouders toen ik 23 werd en nu ik 30 word en het tot op zekere hoogte wil afsluiten, steunen ze meer volledig en gaan we mijn moeder dus een soort van hier naartoe halen in de vorm van een gedenksteen.

Lieve Sjaantje en Lady4, wat ontzettend rot om te lezen dat jullie overeenkomstige droom ook niet uit is gekomen (ook al ben je nog net geen 30, Lady4). Het lijkt me heel erg om zo'n leegte/teleurstelling/gemis te voelen over een droom die vaak heel vanzelfsprekend lijkt als je om je heen kijkt, zegmaar. Ik ben zelf ook nog single (volgens mij niet heel lang meer, maar dat terzijde) en heb nooit de wens gehad om huisje-boompje-beestje te hebben op m'n 30ste, maar merk wel dat anderen het 'vervelend' voor me vinden dat ik dat niet heb. Ik kan er dan wel een beetje om lachen, want het is nooit mijn doel geweest, dus ben ik ook niet teleurgesteld. Als dit wel iets is waar je altijd naar hebt verlangd, kan ik me heel goed indenken dat het pijn doet als dit niet is gebeurd (tot op heden). Sjaantje, vooral als jij in je hoofd had dat dit zou gebeuren met je ex en na 5 jaar relatie toch bleek dat jullie niet samen verder zouden gaan. Van jou weet ik Lady4, dat je het ontzettend lastig vindt om je open te kunnen stellen naar een man toe, wat wellicht ook veel frustraties voor je oplevert, want dat zou de eerste stap moeten zijn om je droom uit te laten komen.
Ik kan nu wel allemaal sociaal wenselijke dingen gaan zeggen, maar dan vind ik dat ik jullie gevoel hierover ondermijn, dus dat doe ik bewust niet. Ik hoop daarentegen wel oprecht dat jullie nu ook gelukkig zijn en blijven.

Oh, zo'n gedenksteen lijkt me inderdaad heel mooi en een perfect cadeau voor nu. Je komt iets rustiger over, voel je het ook zo? Ik snap wel heel erg goed dat je het nu af wilt gaan sluiten dan en dat vind ik heel sterk en knap van je. Fantastisch ook dat je adoptie-ouders zo ontzettend goed de situatie begrijpen en je kunnen steunen.

Antibes schreef:Oh, zo'n gedenksteen lijkt me inderdaad heel mooi en een perfect cadeau voor nu. Je komt iets rustiger over, voel je het ook zo? Ik snap wel heel erg goed dat je het nu af wilt gaan sluiten dan en dat vind ik heel sterk en knap van je. Fantastisch ook dat je adoptie-ouders zo ontzettend goed de situatie begrijpen en je kunnen steunen.

Dankjewel voor je lieve reacties. Ehm, tja rustiger... Ik weet het niet. Er moet ergens een soort van knopje om, vermoed ik. Een bepaalde manier van accepteren moet ik me nu zelf gaan aanleren. In principe is er veel om over na te denken (veel gebeurd afgelopen weken), dus kan ik gerust ergens anders over gaan piekeren, als ik dit onderwerp even zat ben.;-)

Ja, ik vind het ook super van m'n ouders, ook al zou ik nog steeds graag zien dat ze het ook eens uit zichzelf bespreekbaar maken... Nu klink ik wellicht heel ondankbaar, maar de drempel ligt voor mij vrij hoog om erover te beginnen, als zij er zelf nooit naar vragen. Zij hebben meer de insteek: als er iets is, kun je altijd naar ons toe komen.

Dat is natuurlijk heel fijn, maar voor mij is het een deel dat bij mijn identiteit hoort en ik heb dat wel eens geprobeerd uit te leggen, maar het lijkt niet echt te landen (die boodschap). M'n moeder belde me wel, maar vroeg bijvoorbeeld niet hoe ik me nu voelde en dat vind ik dan stiekem toch jammer, aangezien ik pas mijn wens had geuit na een aantal alinea's en dus daarvoor had beschreven verdrietig te zijn...