Ik word hier chagrijnig van...

Mijn vriend en ik zien elkaar dus alleen in de weekenden. En nou is het de afgelopen weken elke keer zo dat we van alles hebben en elkaar dan alleen zondagavond zien. Maandagochtend is het dan snel opstaan en haasten, en dan duurt het weer een week.
Dit weekend zou hij vanavond lekker op tijd hier zijn, zouden we samen eten en iets leuks gaan doen. Morgen lekker een beetje uitslapen en nog even samen eten en nog wat gaan doen, voordat hij 's middags weer weg ging, en dan zou ik zondag naar hem toe gaan. Dus ik had helemaal zin in het weekend. Maar nou is er weer iets tussengekomen, kan hij echt helemaal niks aan doen, maar het is een noodgeval dus hij moet echt daar blijven vandaag. Morgenavond heeft hij al een afspraak en wordt het dus weer zondag. En als het probleem niet is opgelost dan wordt het ook niet eens zondag.
De relatie gaat hartstikke goed, maar ik begin het toch wel echt te missen dat we elkaar niet vaker zien. We kunnen nooit eens echt bijkletsen en delen niet echt ons leven samen. De paar uur per week dat we samen zijn doen we leuke dingen (en slapen we heel veel, omdat we allebei heel druk zijn de hele week en in de weekenden ook altijd vroeg opstaan).
Ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat ik hier mee wil, maar ik wilde het denk ik even kwijt. Had zo'n zin om hem weer te zien, te vertellen over mijn sollicitatie enzo en dan gaat het weer niet door. Is het gek om hem te missen, ook al zie ik hem 1x per week? Ik ben er een beetje chagrijnig van...

Ik vind elkaar in een relatie 1x per week zien sowieso best wel weinig eigenlijk. Je hoeft elkaar natuurlijk niet elke dag te zien, maar 2/3 keer per week vind ik toch wel een normaal aantal. Nu begrijp ik dat dat logistiek gezien ook niet altijd mogelijk is misschien? Maar is het niet mogelijk dat je wat vaker op en neer reist ook door de weeks? Of is de afstand echt zo super groot. Vind het iig heel begrijpelijk dat je m zo mist, ik zou ook amper kunnen bijpraten in één avondje per week..

Ik begrijp je gevoel wel hoor, ik heb dat ook een beetje met mijn vriend. Mijn vriend en ik hebben voorheen samengewoond en nu na 2 jaar opnieuw samen maar wonen apart. Ik moet er ook aan wennen dat we niet echt samen een leven delen en elkaar minder zien. Vaak als er dan ook nog afspraken in het weekend vallen vind ik dat op z'n zachts gezegd jammer haha. En dan baal ik soms ook wel omdat ik gewoon lekker samen wil zijn. Vind het juist niet raar dat je hem mist hoor. Maar ik dacht begrepen te hebben dat je binnenkort ging samenwonen met je vriend Bobbie? Of duurt dat nog even?

De afstand valt op zich reuze mee (40 minuten rijden). Maar omdat we allebei zo druk zijn (hij werkt 2 dagen voor een baas en fulltime voor zichzelf, ik heb een fulltime baan en ik werk ook nog 's avonds, we sporten allebei veel en hebben allebei een redelijk druk sociaal leven) is door de week geen optie, ook ivm file 's morgens. Dus we bellen eigenlijk ook nauwelijks, alleen om even af te spreken hoe laat we waar zijn bv.
We willen idd gaan samenwonen, maar dat duurt nog tot maart, dus nog even op deze manier verder. Als we dan samenwonen, zal hij in de weekenden veel bij zijn vrienden en familie zijn, die wonen best ver van hem vandaan, maar een stuk dichter bij mij, dus dat is gemakkelijker te combineren. Maar dan zien we elkaar door de week iig nog 1 avond (de andere avonden zijn we bezig met werk/sport en 2 avonden zal hij in zijn huidige woonplaats zijn).
Dus het probleem wordt uiteindelijk wel opgelost, maar voor nu ben ik er wel chagrijnig door, ik heb gewoon het gevoel zoveel van elkaar te missen en elke keer als ik hem zie moet ik weer even aan hem wennen, en als hij dan weer weg is, nmoet ik weer wennen aan het feit weer een week alleen te zijn. Haha, het is ook nooit goed

Zo, daar zou ik ook chagrijnig van worden. Er is weinig aan te doen maar toch jammer.
Alleen wat ik me wel afvraag, kunnen jullie niet iets inleveren qua sporten of andere sociale activiteiten als jullie elkaar vaker willen zien? Want ik was voor mijn relatie ook elke avond de hort op en het hele weekend weg, maar ik maak nu óók tijd voor hem. Misschien zou dat het een beetje oplossen tot jullie gaan samenwonen?

Powerbabe schreef:Zo, daar zou ik ook chagrijnig van worden. Er is weinig aan te doen maar toch jammer.
Alleen wat ik me wel afvraag, kunnen jullie niet iets inleveren qua sporten of andere sociale activiteiten als jullie elkaar vaker willen zien? Want ik was voor mijn relatie ook elke avond de hort op en het hele weekend weg, maar ik maak nu óók tijd voor hem. Misschien zou dat het een beetje oplossen tot jullie gaan samenwonen?

Ik kan op zich wel inleveren, ik werk op donderdagavond en de andere avonden kan ik wel een keer schuiven of iets overslaan. Hij kan niet op maandag- en woensdagavond, dus dan blijft dinsdagavond over en ik denk dat we daar niet echt bij stil staan omdat we elkaar dan in het weekend net gezien hebben. Ik kan het me van hem ook wel voorstellen, hij moet namelijk ontzettend op en neer rijden de hele week (van Brabant naar Flevoland naar Limburg en weer naar mij in Brabant) dat hij ook graag een avond niks wil.
Denk dat we dan te erg moeten gaan proppen en nog meer van hot naar her moeten rennen (vooral hij, omdat hij dat al elke dag moet), en dat geeft een nog getresster gevoel.

Maar zijn pand is bijna klaar, dus dan hoeft hij niet meer elke avond te werken. Hij gaat een pand verhuren per 1 dec, alleen was hij het vandaag aan het afwerken en toen ontdekte hij een lekkage en nu moet vanavond of morgen jhet pas gestucte plafond weer worden opengebroken. Even overmacht dus. En aangezien hij het afgelopen jaar al huizen aan het verbouwen is geweest, ken ik hem niet eens zonder dat hij het altijd maar heel erg druk heeft.
Ben benieuwd of het wat rust gaat geven als hij niet meer elke dag met die huizen bezig hoeft te zijn.

Ohh oke, nou dat zal ook wel schelen als dat allemaal een beetje klaar is.

Ik ben wel benieuwd hoe het dan gaat als jullie gaan samenwonen want dat zal nog een hele omschakeling zijn. Jullie zijn dan allebei wel heel druk dus niet de hele tijd samen zijn maar je zult toch rekening met elkaar moeten gaan houden op een bepaalde manier.

Herkenbaar!

Mijn vriend woont op anderhalf uur afstand, en hij moet op woensdag en donderdag in zijn woonplaats zijn, en is het ene weekend bij zijn zoon en het andere weekend werkt hij in de Ardennen. Ik zie 'm dus maar heel zelden in het weekend, en meestal van zondagavond/maandag tot dinsdagavond/woensdagochtend. En dan ben ik maandag overdag de hele dag aan het werk, en dinsdag heb ik de hele dag college, dus dan zie ik 'm al niet eens de hele dag, maar dan is hij hier met mijn zoons. Ik zie 'm dan die avonden.

Ik vind het ook enorm frustrerend soms, zeker als zoiets ook nog eens niet doorgaat, en ik snap je gevoelens dus heel goed... ik heb dus helaas geen tips voor je, maar wel herkenning.

Dit klinkt echt heel herkenbaar. Ik woon doordeweeks op kamers, anderhalf uur rijden bij hem vandaan. In de weekenden kom ik dan wel naar huis, maar dan is hij vaak werken. Hij is namelijk muzikant. Ik baal extra omdat heel veel van mijn vrienden onregelmatig werken (zorg/muzikant) en daarbij een gigantisch groot sociaal netwerk hebben. Ik zit dus (zoals ook nu) regelmatig helemaal alleen op zaterdagavond.. En dan mis ik gewoon een vent die gezellig met mij een avondje thuis op de bank kan hangen..

Ik kan wat dat betreft niet wachten totdat ik klaar ben met studeren en dan samenwonen. Bijna iedere avond kan ik dan doordeweeks bij mijn vriend zijn, dan is een avondje alleen op zaterdag niet zo erg. Het duurt helaas nog wel ruim twee jaar...

Zo herkenbaar!

Mijn vriend studeerde op 3 uur rafstand met de trein, in het weekend kwam hij wel naar mij toe (zijn ouders woonde bij mij om de hoek), maar werkte hij ook nog in een winkel als bijbaantje. Met 1 keer in de maand ook nog koopzondag en rond de feestdagen nog vaker. Door de flinke reistijd was hij er vrijdags nooit vroeg en moest hij zondag al op tijd weer eten en de trein terug nemen.
Dan waren er nog verplichtingen zoals verjaardagen, feestjes, familiebezoek enz, dus ook niet echt tijd voor elkaar. En dan moest hij zo nu en dan een weekend praktijk draaien op school (hogere hotelschool) en gaat hij elk jaar een weekendje met zijn vrienden weg en ik met mijn vriendinnen. Hoewel sommige dingen hele leuke dingen zijn, zagen we elkaar dan meteen 2 weken niet.

Ik merkte ook dat het me steeds meer tegen ging staan en ik het steeds vervelender vond. De tijd samen is dan ook zo kostbaar en dan is het ook gewoon heel vervelend als er weer iets tussen komt. Dus wat dat betreft herken ik je gevoels helemaal. Ik was er na 4 jaar dan ook helemaal klaar mee!

Inmiddels wonen we al ruim 1.5jaar samen en ik vind het heerlijk!!!

Oh ik zou er ook absluut chagrijnig van worden hoor. Ik kan er sowieso niet zo goed tegen om mijn vriend niet zo vaak te zien. Ik ben echt heel aanhankelijk haha.

Ik vind het zeker niet gek!