Re: Verhalen waar je van slag van raakt.

woezel di 15 nov 2011 - 22:21

Ik kan door ook heel slecht tegen.
Net als wiegendood je weet dat het voorkomt, maar altijd ver af. Maar nu is laatst het zoontje van vrienden van mijn zus en zwager overleden.
Of net als die geluidsbox, het zal jou maar overkomen.
Het verhaal van m.ara blijft me ook raken.

PapillonRose wo 16 nov 2011 - 0:07

Ik kan ook ontzettend slecht tegen zulke verhalen. Krijg er helemaal de kriebels van als ik nare dingen hoor of lees. Maar het gebeurt helaas, het is de realiteit. Het maakt me wel angstig op sommige momenten, maar toch probeer ik het niet teveel invloed op me te laten uitoefenen en vooral blij te zijn dat ik nu op dit moment een gezond kindje heb waar ik ontzettend gelukkig mee ben. En mijn medeleven en respect gaat echt uit naar de mensen die dergelijke onmenselijke dingen moeten doorstaan hug

Gast wo 16 nov 2011 - 1:24

Ik heb er ook veel moeite mee als ik zoiets lees of hoor. Idd laatst met dat zwembad-ongeval, en met die moeder met 2 kindjes in de auto die te water raakte. Vreselijk, ik heb daar echt heel erg over na zitten denken.

Tania wo 16 nov 2011 - 1:28

Lieskuh schreef:
Shoesdontlie schreef:Maar hoe gaan jullie dan om met dat "verstikkende gevoel" en verdriet? Zet je het van je af of geef je het een "plekje"?

Het is verschrikkelijk en je hoopt het zelf nooit mee te maken. Het is helaas de natuur en hoort het bij de wereld. En het feit dat het je iets doet is alleen maar een heel goed teken. Het zou namelijk niet normaal zijn als het je niets zou doen, als je gewoon over de berichtgevingen heen zou stappen. Het maakt het extra moeilijk omdat het nu herkenbaar voor je is omdat je zelf kinderen hebt. En je je daarom heel goed kan voorstellen hoe onmenselijk het zou zijn als daar iets mee zou gebeuren.
Door mijn werk heb ik helaas al veel dingen van te dichtbij gezien, ook met kinderen en baby's. Ik kan je zeggen dat ik ze geen van allen vergeten ben. Nu niet denken dat ik er honderden gehad heb maar ieder kind is er 1 teveel. Ik weet nog precies wie ze zijn en hoe ze zijn gegaan. Door veel te praten kun je het en plaats geven en raakt het op den duur naar de achtergrond. Zo hoort het ook te gaan. Je moet er alleen niet in blijven 'hangen'.

Echt respect dat je dat kan. Ik zou dat echt nooit kunnen, volgens mij zou ik bij elk kindje in huilen uitbarsten. Gelukkig maar dat er mensen bestaan die dat wel kunnen.

Susan wo 16 nov 2011 - 1:31

Ik ben ook heel veel met M.ara bezig, ik praat er ook veel over met mijn ouders en Dion en dan breekt mijn stem vaak tijdens het vertellen omdat ik het zo erg vind. Het is bijna niet voor te stellen hoe het voor jullie is.

Printje wo 16 nov 2011 - 1:32

Susan schreef:Ik ben ook heel veel met M.ara bezig, ik praat er ook veel over met mijn ouders en Dion en dan breekt mijn stem vaak tijdens het vertellen omdat ik het zo erg vind. Het is bijna niet voor te stellen hoe het voor jullie is.

+1, uiteraard praat ik er niet over met Dion maar met mijn eigen wederhelft hahahha

L!ND@ wo 16 nov 2011 - 1:46

Wat bij mij de meeste indruk heeft gemaakt, is het overlijden van mijn neefje. Ze kwamen er te laat achter dat mijn schoonzus zwangerschapscholestase had, waardoor hij in de buik al overleden is. Het verdriet wat wij er zelf van hadden was al enorm, maar om te moeten zien hoeveel verdriet mijn schoonzus en zwager hadden...dat is echt ondraaglijk!

yes1984 wo 16 nov 2011 - 2:45

Stuiterbal schreef:Die verhalen raken mij ook altijd heel erg.

Wat mij de laatste tijd heel erg heeft geraakt is het verhaal van M.ara. Ik leefde zo erg met ze mee en was echt bang. Bang dat haar iets overkwam, bang dat ze niet meer uit een epilepsie aanval zou komen, bang dat ze het niet zou halen.
Elke dag hoopte ik op goed nieuws.
En dat terwijl ik ze niet ken in real life maar op de een of andere manier voelde het wel dichtbij.
Het hield me echt elke dag bezig.
Ik heb kaarsjes voor haar opgestoken, en heel hard geduimd dat het kleine vechtertje zich weer er boven op zou vechten.
En ik duim nu nog steeds voor ze mee !

En het verhaal toen ik hoogzwanger was. De beste vriendin van mijn nicht moest toen ook bevallen. Alleen was haar kindje overleden door het los laten van de placenta. Die angst wat me toen om mijn hart sloeg vergeet ik nooit meer !

+1

Het eerste wat ik 's ochtends deed was op internet lezen hoe het met Mara ging.

Wat ik heel eng vond was mijn auto ongeluk bij 35 weken zwangerschap. Daarna voelde ik J. een poos niet en ben tijdelijk opgenomen in het ziekenhuis. Ik was toen zo bang!
En dat J. zo ziek werd en we een aantal dagen in het ziekenhuis lagen. Dat was zo machteloos.

Gast wo 16 nov 2011 - 6:28

Mama_van2 schreef:Aah stuit wat ben je toch een lieve schat Mara speelt nog steeds iedere dag met jullie knuffel, en met het boekje van Susan, ook alle engeltjes en boedha's staat op haar kast in haar kamer. Zo lief van jullie allemaal !

Ik kan me voorstellen dat Mara haar verhaal angst opwekt bij sommige moeders. Waarschijnlijk had ik er ook angst van gekregen als ik niet zelf in deze situatie zat. De angts om je kind te veliezen is het ergste wat je mee kan maken, je voelt jezelf zo machteloos. Het is zo angstig als je niet weet of je kind wel uit iedere aanval zal komen,, of ze er niet in zal blijven hangen en aan overlijden. Die angst is bijna ondragelijk en ik heb ook weken bijna niet geslapen, nu laat ik het wat meer los en slaap ik wel in de nacht.

Heeft mijn zoon ook erg zorgvuldig uitgezocht voor de prinses Very Happy

Gesponsorde inhoud