Verhalen waar je van slag van raakt.

Vandaag hoorde ik van een bekende dat haar buurjongetje van zes binnen een maand tijd doof en blind is geworden door een stofwisselingsziekte en hij nog maximaal 5 jaar te leven heeft waarvan de vraag is of dit nog wel leefbaar is voor zo'n kleintje, zijn broertje, zijn vader en moeder en de omgeving. Alles zal uitvallen, de vraag is hoe lang het nog duurt en op welke volgorde. Hij hoort zijn ouders niet meer, hij ziet zijn ouders niet meer en zijn geest is nog intact. Op de een of andere dag is het uitgevallen, hij is dus (in hoeverre dit kan bij zo'n kleintje) er totaal niet op voorbereid. Ik ken het jongetje niet en ik weet dat ik er niets aan kan doen maar ik ben er zo verdrietig om.

Naast dat ik er verdrietig om ben omdat het zo oneerlijk en erg is, voel ik ook een soort "what if", stel je toch is voor als zo iets afschuwelijks zich gaat afspelen, dat is toch te erg voor woorden. Gadver. Uiteraard kan en wil ik niet in de toekomst kijken maar bah...

Ik weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wil maar het grijpt me zo ontzettend aan. Wat zal zo'n kleintje bang zijn en wat zullen zijn ouders door een hel gaan. Ik vind het zo erg voor hem en zijn ouders, zijn broertje en de mensen om hun heen.

Voordat ik kinderen had kon ik me ook inleven maar nu ik zelf kinderen heb doet het me nog meer pijn, dit soort verhalen. Herkenbaar?

Ik geloof niet dat dit een geschikt topic is voor mij..
Met en een dreumes en gierende hormonen van een zwangerschap..

Wat verschrikkelijk zeg en inderdaad toen ik geen kinderen had vond ik zulke dingen ook wel erg, maar nu ik zelf een kindje heb grijpen zulke dingen me wel heel erg aan. Wat erg voor die familie en voor het kindje zelf... pfff moet er niet aan denken...

Ja heel herkenbaar. Ik vermijd sinds ik weer zwanger ben ook zoveel mogelijk de nieuwsberichten over kindjes waar iets ergs mee gebeurd is.

Laurientje85 schreef:Ik geloof niet dat dit een geschikt topic is voor mij..
Met en een dreumes en gierende hormonen van een zwangerschap..

+1

Ik kan daar absoluut niet tegen. Al die vreselijke verhalen en dingen die gebeuren met die lieve hulpeloze kindjes.

Ik voel me altijd wat raar. Ik denk altijd: 'dat overkomt anderen. dat overkomt ons niet'. Maar waarschijnlijk zullen de ouders dat in kwestie ook altijd zo gedacht hebben, totdat het hun zelf overkomt.

In de zomervakantie hoor je ook vaak over ongelukken op vakantie, waarbij een gezinslid of soms zelfs een heel gezin niet meer terugkeert. Was ook altijd een ver van mijn bed show. Totdat ik deze week het verzoek kreeg een leerling te ondersteunen. Het hele gezin was ernstig gewond geraakt tijdens een autorit op vakantie, de leerling in kwestie heeft haar rug gebroken. Dan komt het wel heel dichtbij, en dat vind ik altijd maar raar.

Net zoiets als die vrouw die haar baby verloor door een vallende geluidsbox in het zwembad. Dat had IK ook gewoon kunnen zijn, net als ieder ander.

Sorry meiden, ik wil jullie niet van slag maken.

Maar hoe gaan jullie dan om met dat "verstikkende gevoel" en verdriet? Zet je het van je af of geef je het een "plekje"?

Ik vind het altijd zo erg al die verhalen. Ik was 2 jaar terug op vakantie en toen werden we gebeld dat mijn buren een auto ongeluk hadden gehad onderweg naar hun vakantiebestemming. Mijn buurmeisje van 6 lag in coma en is na een week overleden. Net wat darius zegt, dan komt het wel heeel dichtbij.

Shoesdontlie schreef:Sorry meiden, ik wil jullie niet van slag maken.

Maar hoe gaan jullie dan om met dat "verstikkende gevoel" en verdriet? Zet je het van je af of geef je het een "plekje"?

Ik trek me dat soort dingen veel te veel aan, zeg stel dat mijn kind zus..of zo. Maar aan de andere kant probeer ik het wel te relativeren omdat ik anders voor mijn gevoel niet van mijn ventje kan genieten. Ik geef overigens wel toe aan dat gevoel, deels dan. Zo heeft mij nu het verhaal op www.kanjerguusje.nl ook erg geraakt. Hier lees ik sinds een tijdje mee.

Ik heb afgelopen week een verhaal gehoord over een vrouw van 38 die moest bevallen en er toen achterkwam dat haar kindje de vorige dag was gestikt vanwege een losgelaten navelstreng. Haar vriend had haar tijdens de zwangerschap verlaten en haar vader ligt op sterven. Ze zag dit als een cadeautje en haar laatste kans, gezien haar leeftijd, op een kindje.

Nu zit ze hele dagen op het kerkhof te rouwen. Hoe zou zo'n vrouw ooit weer een normaal leven kunnen leiden, vraag ik me dan af. Het lijkt me verscheurend..

Shoesdontlie schreef:Sorry meiden, ik wil jullie niet van slag maken.

Maar hoe gaan jullie dan om met dat "verstikkende gevoel" en verdriet? Zet je het van je af of geef je het een "plekje"?

Ik heb het er heel lang erg moeilijk mee gehad. Vond het zo oneerlijk en erg. Nu heb ik het een plek kunnen geven, maar denk af en toe nog wel aan haar, dat zal ook altijd wel blijven denk ik.

Youandi schreef:Ik heb afgelopen week een verhaal gehoord over een vrouw van 38 die moest bevallen en er toen achterkwam dat haar kindje de vorige dag was gestikt vanwege een losgelaten navelstreng. Haar vriend had haar tijdens de zwangerschap verlaten en haar vader ligt op sterven. Ze zag dit als een cadeautje en haar laatste kans, gezien haar leeftijd, op een kindje.

Nu zit ze hele dagen op het kerkhof te rouwen. Hoe zou zo'n vrouw ooit weer een normaal leven kunnen leiden, vraag ik me dan af. Het lijkt me verscheurend..

Ik denk dan altijd..ik zou serieus niet meer willen leven..sowieso als er iets met mijn kind gebeurd vraag ik me dat af.

Darius schreef:Net zoiets als die vrouw die haar baby verloor door een vallende geluidsbox in het zwembad. Dat had IK ook gewoon kunnen zijn, net als ieder ander.

Dat is gebeurd in het zwembad bij mijn ouders om de hoek waar ik ook regelmatig gezwommen heb met J. Mijn vader heeft daar nog in de file gestaan die avond omdat de hele weg afgezet was voor de trauma heli...

Dus naast dat zo'n bericht me raakt omdat ik moeder ben komt dit wel extra dichtbij omdat ik (en J.) het echt had kunnen zijn gezien waar het gebeurd is.

Fiwen schreef:

Darius schreef:Net zoiets als die vrouw die haar baby verloor door een vallende geluidsbox in het zwembad. Dat had IK ook gewoon kunnen zijn, net als ieder ander.

Dat is gebeurd in het zwembad bij mijn ouders om de hoek waar ik ook regelmatig gezwommen heb met J. Mijn vader heeft daar nog in de file gestaan die avond omdat de hele weg afgezet was voor de trauma heli...

Dus naast dat zo'n bericht me raakt omdat ik moeder ben komt dit wel extra dichtbij omdat ik (en J.) het echt had kunnen zijn gezien waar het gebeurd is.

O, wat akelig zeg! Is het zwembad nu wel weer open dan?

Darius schreef:

Fiwen schreef:

Darius schreef:Net zoiets als die vrouw die haar baby verloor door een vallende geluidsbox in het zwembad. Dat had IK ook gewoon kunnen zijn, net als ieder ander.

Dat is gebeurd in het zwembad bij mijn ouders om de hoek waar ik ook regelmatig gezwommen heb met J. Mijn vader heeft daar nog in de file gestaan die avond omdat de hele weg afgezet was voor de trauma heli...

Dus naast dat zo'n bericht me raakt omdat ik moeder ben komt dit wel extra dichtbij omdat ik (en J.) het echt had kunnen zijn gezien waar het gebeurd is.

O, wat akelig zeg! Is het zwembad nu wel weer open dan?

Ja volgens mij wel, het andere zwembad hier is ook tijdelijk gesloten geweest omdat daar ook achterstallig onderhoud bleek te zijn. Over die box was namelijk in april al gezegd dat het niet veilig was maar er is door de gemeente niks mee gedaan, met dit dus als gevolg.

Fiwen schreef:

Darius schreef:

Fiwen schreef:

Darius schreef:Net zoiets als die vrouw die haar baby verloor door een vallende geluidsbox in het zwembad. Dat had IK ook gewoon kunnen zijn, net als ieder ander.

Dat is gebeurd in het zwembad bij mijn ouders om de hoek waar ik ook regelmatig gezwommen heb met J. Mijn vader heeft daar nog in de file gestaan die avond omdat de hele weg afgezet was voor de trauma heli...

Dus naast dat zo'n bericht me raakt omdat ik moeder ben komt dit wel extra dichtbij omdat ik (en J.) het echt had kunnen zijn gezien waar het gebeurd is.

O, wat akelig zeg! Is het zwembad nu wel weer open dan?

Ja volgens mij wel, het andere zwembad hier is ook tijdelijk gesloten geweest omdat daar ook achterstallig onderhoud bleek te zijn. Over die box was namelijk in april al gezegd dat het niet veilig was maar er is door de gemeente niks mee gedaan, met dit dus als gevolg.

Heel akelig is dit verhaal ja, en voor mij ook dichtbij. Helaas voor dit kindje te laat (en met moeder gaat het ook nog niet goed) maar hopelijk is het nu heeel goed gecheckt want wij gaan volgende week ook weer.

Printje schreef:

Youandi schreef:Ik heb afgelopen week een verhaal gehoord over een vrouw van 38 die moest bevallen en er toen achterkwam dat haar kindje de vorige dag was gestikt vanwege een losgelaten navelstreng. Haar vriend had haar tijdens de zwangerschap verlaten en haar vader ligt op sterven. Ze zag dit als een cadeautje en haar laatste kans, gezien haar leeftijd, op een kindje.

Nu zit ze hele dagen op het kerkhof te rouwen. Hoe zou zo'n vrouw ooit weer een normaal leven kunnen leiden, vraag ik me dan af. Het lijkt me verscheurend..

Ik denk dan altijd..ik zou serieus niet meer willen leven..sowieso als er iets met mijn kind gebeurd vraag ik me dat af.

+1, ik kan me niet voorstellen hoe het voelt, maar de heftige emoties die ik hiervan krijg vind ik soms al pittig.

Die verhalen raken mij ook altijd heel erg.

Wat mij de laatste tijd heel erg heeft geraakt is het verhaal van M.ara. Ik leefde zo erg met ze mee en was echt bang. Bang dat haar iets overkwam, bang dat ze niet meer uit een epilepsie aanval zou komen, bang dat ze het niet zou halen.
Elke dag hoopte ik op goed nieuws.
En dat terwijl ik ze niet ken in real life maar op de een of andere manier voelde het wel dichtbij.
Het hield me echt elke dag bezig.
Ik heb kaarsjes voor haar opgestoken, en heel hard geduimd dat het kleine vechtertje zich weer er boven op zou vechten.
En ik duim nu nog steeds voor ze mee !

En het verhaal toen ik hoogzwanger was. De beste vriendin van mijn nicht moest toen ook bevallen. Alleen was haar kindje overleden door het los laten van de placenta. Die angst wat me toen om mijn hart sloeg vergeet ik nooit meer !

Aah stuit wat ben je toch een lieve schat Mara speelt nog steeds iedere dag met jullie knuffel, en met het boekje van Susan, ook alle engeltjes en boedha's staat op haar kast in haar kamer. Zo lief van jullie allemaal !

Ik kan me voorstellen dat Mara haar verhaal angst opwekt bij sommige moeders. Waarschijnlijk had ik er ook angst van gekregen als ik niet zelf in deze situatie zat. De angts om je kind te veliezen is het ergste wat je mee kan maken, je voelt jezelf zo machteloos. Het is zo angstig als je niet weet of je kind wel uit iedere aanval zal komen,, of ze er niet in zal blijven hangen en aan overlijden. Die angst is bijna ondragelijk en ik heb ook weken bijna niet geslapen, nu laat ik het wat meer los en slaap ik wel in de nacht.

Oh ik kan daar ook zo moeilijk tegen, ik ik bedenk me dan iedere keer hoe gezegend ik ben met een gezond kind. Laatst was er een verhaal op tv van een kindje dat in elkaar geslagen was door oudere kinderen en daardoor in coma raakte. En die jongen kon van de ene op de andere dag helemaal niets meer. Verschrikkelijk lijkt mij dat.
En ik denk dat ik zelf ook niet meer zou kunnen leven als er iets met mijn zoon zou gebeuren.

Mama_van2 schreef:Aah stuit wat ben je toch een lieve schat Mara speelt nog steeds iedere dag met jullie knuffel, en met het boekje van Susan, ook alle engeltjes en boedha's staat op haar kast in haar kamer. Zo lief van jullie allemaal !

Ik kan me voorstellen dat Mara haar verhaal angst opwekt bij sommige moeders. Waarschijnlijk had ik er ook angst van gekregen als ik niet zelf in deze situatie zat. De angts om je kind te veliezen is het ergste wat je mee kan maken, je voelt jezelf zo machteloos. Het is zo angstig als je niet weet of je kind wel uit iedere aanval zal komen,, of ze er niet in zal blijven hangen en aan overlijden. Die angst is bijna ondragelijk en ik heb ook weken bijna niet geslapen, nu laat ik het wat meer los en slaap ik wel in de nacht.

Ik moet ook zo vaak aan jullie denken, en aan de onzekerheid die jullie moeten doorstaan. En ik vind jou zo ontzettend sterk overkomen. Ik denk dat ik zelf niet meer fatsoenlijk zou kunnen functioneren.

Shoesdontlie schreef:Maar hoe gaan jullie dan om met dat "verstikkende gevoel" en verdriet? Zet je het van je af of geef je het een "plekje"?

Het is verschrikkelijk en je hoopt het zelf nooit mee te maken. Het is helaas de natuur en hoort het bij de wereld. En het feit dat het je iets doet is alleen maar een heel goed teken. Het zou namelijk niet normaal zijn als het je niets zou doen, als je gewoon over de berichtgevingen heen zou stappen. Het maakt het extra moeilijk omdat het nu herkenbaar voor je is omdat je zelf kinderen hebt. En je je daarom heel goed kan voorstellen hoe onmenselijk het zou zijn als daar iets mee zou gebeuren.
Door mijn werk heb ik helaas al veel dingen van te dichtbij gezien, ook met kinderen en baby's. Ik kan je zeggen dat ik ze geen van allen vergeten ben. Nu niet denken dat ik er honderden gehad heb maar ieder kind is er 1 teveel. Ik weet nog precies wie ze zijn en hoe ze zijn gegaan. Door veel te praten kun je het en plaats geven en raakt het op den duur naar de achtergrond. Zo hoort het ook te gaan. Je moet er alleen niet in blijven 'hangen'.

Ik kan ook heel slecht tegen zulke verhalen maar gelukkig ben ik er na een paar dagen overheen. Dat verhaal van die baby in het zwembad met die geluidsbox heeft me ook ontzettend geraakt. Heel erg vond ik dat. Ik heb ook ooit bij Oprah gezien dat een hoogzwangere vrouw was vermoord om de baby. Babyroof noemde ze het geloof ik. De baby werd uit haar buik gesneden en ontvoerd. Die baby hebben ze geloof ik nooit meer gevonden. Dat vond ik ook erg indrukwekkend maar tegelijk erg misselijkmakend toen ik dat zag