de roze wolk....

dit vond ik op mijn hyves, geschreven toen ik 36 week zwanger was, herkenbaar?!

Twee dikke roze strepen voor je neus!!

RAAK!

Zwanger!!!!

Ja, en dan? Samen blij zijn dat je een kindje krijgt, samen de eerste “schok” verwerken dat het nu dan toch zo ver is, samen bang zijn kunnen we dit wel...

Willen we dit wel!? En als het maar goed gaat!!

Nadat de eerste echo bij de verloskundige is gemaakt en je het kleine tuinboontje met kloppend hartje hebt gezien durf je te genieten, want je zit immers op de bekende zwangere “roze” wolk? Nou, eerlijk gezegd zijn die “roze” wolken maar fabeltjes om te zorgen dat het zwanger zijn als de mooiste ervaring uit je leven te laten lijken. Alle ongemakken van de zwangere vrouw worden zoveel mogelijk omzeilt.

Ooit een zwangere vrouw horen vertellen hoe zwaar beroerd ze zich voelt, of hoe veel last ze heeft van maagzuur? Nee. Inderdaad dat wordt niet gedaan. Met als gevolg dat alle niet-zwangere-mensen denken dat je als zwangere op de “roze” wolk zit.

Lieve mensen, hier bij moet ik jullie teleurstellen. Zwangere vrouwen hebben het zwaar en dat die “roze” wolk echt niet altijd zo roze is, maar ook ooit pikzwart, dan dat de meeste mensen denken!

Om alle ongemakken maar eens te noemen: misselijk, braken, moeheid, maagzuur, nachtelijke vreetbuien, nachtelijke wc-bezoekjes die je trouwens overdag ook minstens eenmaal per uur moet bezoeken...

En dan heb ik het nog niet eens gehad over het allerergste... HORMONEN!

Voor de zwangere vrouw een ramp, zo ben je blij en zo huil je over Kees (onze kat) die zijn voeten niet veegt als hij van buiten naar binnen komt!

Die hormonen zijn maar rare dingen, zo komen te pas en te onpas. En het erge is, iedereen die in een straal van 2 meter bij een zwangere vrouw komt heeft er last van. Ze worden afgesnauwd alsof er een legercommedant voor hen staat, niks doen ze goed om het volgende moment de zwangere vrouw te troosten, omdat ze het toch niet zo bedoelde.

En dan nog te zwijgen over de trappen die je tegen je ribben aan krijgt.

Wie wil er nog een baby? Ik klaag wel, maar dat zijn de hormonen, want al met al is het zwanger zijn voor 99% puur genieten!

Nee niet herkenbaar.

Tijdens de zwangerschap wel herkenbaar, toen heb ik ondervonden dat zwanger zijn echt niet alleen maar leuk was (gelukkig kon ik ook wel genieten hoor). Na de bevalling was het wel 100% roze wolk

Grappig stukje trouwens

Bij mijn eerste zwangerschap zat ik ondanks de misselijkheid op een roze wolk, deze niet, maar dat heeft niets met fysieke zwangerschapskwaaltjes te maken. Ik zal heel blij als deze zwangerschap voorbij is en ik een gezond kindje kan vasthouden.

Voor mij ook helemaal niet herkenbaar...

Voor mij ook niet.

Tuurlijk heb ik last van vermoeidheid, vooral in het begin. Tuurlijk last van de hormonen maar ik snauw niemand af. Zo goed kan ik ook nog wel denken dat dat niet hoort ook al ben je zwanger.
Vreselijke bandenpijn gehad, vergeetachtigheid, zwangerschapssuiker, maar het geluk overheerst hier echt nog wel duidelijk.
Dus hier wel op een 'roze' wolk.

Ik vind het erg negatief. Een roze wolk heb ik bij alledrie niet gehad en als mensen vragen hoe het gaat (familie, vrienden) zul je mij ook gerust horen zeggen dat ik me regelmatig zwaar beroerd voel. Maar een zwangerschap bestaat voor mij nog altijd niet uit alle kwaaltjes die erbij horen, maar uit het kindje wat in je groeit en de verwachting die daarbij hoort. De visie zoals in je blog lees ik wel vaker maar ik ben blij dat ik niet zo denk, want dan lijkt het me inderdaad pokkezwaar om 9 maanden zwanger te 'moeten' zijn.

Ook totaal geen last van gehad tijdens mijn zwangerschap.

ik heb de hele zwangerschap op een dikke roze wolk gezeten. zelfs nog met 42 weken genoot ik er nog volop van.
hier ook heel erg last van spierpijn in me liezen. constant. kon me op een gegeven moment niet meer omdraaien in bed zonder wakker te worden. had 2 paar olifanten voeten. dat was iets minder. maar toch vond ik het helemaal geweldig en had het van mij nog wel langer mogen duren. die schopjes ( later trappen ) de echo's, het hartje luisteren.

Ik zou me er waarschijnlijk helemaal in kunnen vinden.

Nee ook niet hier herkenbaar.

En dat terwijl ik 12 weken dik bevriend was met de wc, bloeduitstroting in mijn gezicht had staan van het overgeven, met 20 weken nog amper kon lopen van de bekken instabiliteit, Geen hap door mijn keel kreeg van de misselijkheid, maagzuur had, en elke nacht wel 3 tot 4 keer moest plassen. En op het laatste een los geslagen olifant was zo dik en opgezet van het vocht !

Maar ik heb echt geleefd op de roze wolk

Ik heb echt respect voor de meiden die zich zo slecht voelen en toch nog op die wolk zitten...
Ik hoop echt dat mijn wolk nog komt aanwaaien want tot nu toe vind ik het alleen leuk gedurende de minuten dat ik een echo krijg...

Ik herken het stukje dan ook wel. Alleen snauw ik gelukkig niemand af :p

Van 3 mensen van met wie ik over hun zwangerschap heb gesproken hebben 2 het echt als een roze wolk ervaren. Nu moet ik wel zeggen dat zij beide geen enkele maal misselijk zijn geweest of over hebben gegeven en de rest maar 'voor lief' namen en probeerde die negatieve energie te lozen. Ik vond het wel erg mooie verhalen juist.

De derde persoon vond het zwaarder maar had al met al een goed lopende zwangerschap (wel misselijkheid en overgeven de eerste weken) maar verder geen gevaarlijke/afwijkende dingen. Nu moet ik eerlijk zeggen dat het ook meer in haar karakter ligt om sneller ergens 'klaar' mee te zijn in plaats van afwachtend.


Ik ben nog steeds heel benieuwd hoe het is om zwanger te zijn

Voor mij is het ook niet herkenbaar. De eerste zwangerschap zat ik helemaal op de roze wolk. Ik heb genoten en had toen ook genoeg kwaaltjes (4 maanden misselijk, gekneusde ribben).
De tweede zwangerschap was een stuk zwaarder dan de eerste (ruim 4 maanden misselijk, heel veel harde buiken, zoontje die lang dwars lag en tot het eind niet indaalde dus daar onzekerheid over). Maar ook toen heb ik er veel van genoten en pas de dag voor de bevalling had ik het helemaal gehad. Wel heb ik me toen regelmatig schuldig gevoeld naar onze dochter omdat ik niet zoveel meer met haar kon doen. En ja de roze wolk is de laatste zwangerschap ook regelmatig heel lichtroze geweest maar ik heb wel altijd kunnen genieten van het zwanger zijn.

Bij de eerste had ik wel het 'roze' wolk gevoel, al ging deze vrij snel weg na de bevalling. De tweede zwangerschap heb ik totaal niet 'roze' ervaren. Ik heb vreselijk veel bekkenpijn gehad en zat dan ook in een rolstoel, om na de bevalling dan weer wel ontzettend 'roze' te zijn. Hoe vreemd kan het lopen.

Hormonen, ik weet niet wat ze zijn. Ik heb ze beide zwangerschappen niet aangemaakt gehad. Foutje van mijn lichaam (een van de vele zullen we maar zeggen )

Ik ben dan nog steeds niet zwanger na 3 jaar, maar krijg je ooit iets voor niks in het leven. Moet je niet overal voor werken? Dat is voor een zwangerschap dus niks anders, als je een vlekkeloze zwangerschap verwacht dan ben je behoorlijk naïef, dat hoort er nu eenmaal bij. Een kindje krijg je niet voor niets, daar moet je voor werken. En waarom afsluiten met 99% puur genieten? Waarom al die klaagzang dan?

Druifke schreef: Waarom al die klaagzang dan?

Omdat het soms gewoon even lekker is.

Arden schreef:Ik vind het erg negatief. Een roze wolk heb ik bij alledrie niet gehad en als mensen vragen hoe het gaat (familie, vrienden) zul je mij ook gerust horen zeggen dat ik me regelmatig zwaar beroerd voel. Maar een zwangerschap bestaat voor mij nog altijd niet uit alle kwaaltjes die erbij horen, maar uit het kindje wat in je groeit en de verwachting die daarbij hoort. De visie zoals in je blog lees ik wel vaker maar ik ben blij dat ik niet zo denk, want dan lijkt het me inderdaad pokkezwaar om 9 maanden zwanger te 'moeten' zijn.

+1
Ik vind het achteraf wel heel spijtig dat ik er niet meer van heb kunnen genieten, maarja, ongepland zwanger en veel stress is niet erg gunstig.

Zelda schreef:

Arden schreef:Ik vind het erg negatief. Een roze wolk heb ik bij alledrie niet gehad en als mensen vragen hoe het gaat (familie, vrienden) zul je mij ook gerust horen zeggen dat ik me regelmatig zwaar beroerd voel. Maar een zwangerschap bestaat voor mij nog altijd niet uit alle kwaaltjes die erbij horen, maar uit het kindje wat in je groeit en de verwachting die daarbij hoort. De visie zoals in je blog lees ik wel vaker maar ik ben blij dat ik niet zo denk, want dan lijkt het me inderdaad pokkezwaar om 9 maanden zwanger te 'moeten' zijn.

+1
Ik vind het achteraf wel heel spijtig dat ik er niet meer van heb kunnen genieten, maarja, ongepland zwanger en veel stress is niet erg gunstig.

Nee maar dat is anders, dat is geen kwaaltje wat erbij hoort. Ik was ook ongepland zwanger en dat is inderdaad veel stress maar ik vond het nog steeds erg bijzonder.

Wat ik eruit herkende is trouwens alleen het stukje van je niet alleen maar goed voelen. Hormonen heb ik hier bij mijn weten ook geen last van gehad

Toch vind ik het stukje wel herkenbaar. Voor mij was het echt een ontdekking dat je je ook extreem ziek kan voelen (met ziekenhuisopnames en al..), ik had werkelijk nog nooit gehoord dat iemand zich zo ziek voelde en dat niet alles aan zwanger zijn leuk is. Waarschijnlijk erg naïef, dat wel. Maar er wordt volgens mij ook gewoon niet zoveel over gepraat (niet in mijn omgeving in ieder geval). Het blijft ook iets moois, prachtigs, geweldigs, etc. Dat zeker, en het is ook echt genieten en fantastisch om mee te maken

ik heb dat stukje toen een keer geschreven omdat het me opviel dat iedereen alleen maar over de mooie kanten van het zwanger zijn praat en nooit de "slechte" dingen verteld.
het is net of iedereen zich goed "moet" voelen als je zwanger bent en dat vond ik heel frustrerend omdat ik dus dacht dat het zwanger zijn alleen lang leven de zwangerschap is waardoor ik baalde van alle kwaaltjes die ik had want het leek net of ik dan de enige was die soms "last" had van het zwanger zijn.

Ik zou met alle liefde en plezier de zwangerschapskwalen willen hebben,al ligik er 8 maanden plat door,
na 4,5 jaar zonder zou ik het er graag voor overhebben

Totaal niet herkenbaar. Ik leef al sinds ik weet dat ik zwanger ben op een roze wolk. Ben zo ontzettend gelukkig en blij en geniet er ontzettend van.
Heb al sinds 12 weken last van bekkenklachten en ben sinds vorige week thuis omdat ik niet meer kan lopen van de pijn (maar geloof nog steeds dat ik over een weekje ofwat weer ga werken hoor), maar dat kan de pret niet drukken. Ik wilde graag zwanger worden en daar horen nu eenmaal kwaaltjes en klachten bij en die neem ik er allemaal voor lief bij. het is niet anders, je krijgt ze cadeau en ik zal ervoor zorgen dat ik geniet en op mijn roze wolk blijf zitten. Het getrappel en gewiebel van het kleine babytje in mijn buik maakt zoveel goed en zorgt ervoor dat ik ontzettend, maar dan ook ontzettend geniet en op een giga roze wolk zit. Het is gewoon prachtig, die dikker wordende buik en het wonder dat daarin groeit.
Hormonen, daar heb ik geen last van , ik ben het zonnetje in huis ook nu, nu ik zoveel pijn heb en thuis zit.

Voor de meiden hierboven die moeilijk zwanger kunnen worden: . Ik denk dat het inderdaad is wat jullie zeggen: als je er zo lang op hebt gewacht, maken die kwaaltjes niet meer uit. Al ben je kotsmisselijk en doet alles pijn, dan geniet je daar nog doorheen. Jullie praten niet meer mee in het niet-zo-makkelijk-zwanger-worden-topic van hier, zijn jullie ergens anders heen verhuisd? En hoe gaat het in de medische molen?

kwak schreef:ik heb dat stukje toen een keer geschreven omdat het me opviel dat iedereen alleen maar over de mooie kanten van het zwanger zijn praat en nooit de "slechte" dingen verteld.
het is net of iedereen zich goed "moet" voelen als je zwanger bent en dat vond ik heel frustrerend omdat ik dus dacht dat het zwanger zijn alleen lang leven de zwangerschap is waardoor ik baalde van alle kwaaltjes die ik had want het leek net of ik dan de enige was die soms "last" had van het zwanger zijn.

Mijn ervaring is juist het tegenovergestelde. Ik vind veel vragen en opmerkingen juist een erg negatieve insteek hebben. Het is altijd ben je misselijk, heb je last van dit, heb je daar last van, het is allemaal zo duur, etc. Toen ik overtijd ging bleven mensen maar zeggen oh je zult het wel zat zijn...

Kortom, totaal niet herkenbaar.