Kan iemand me uitleggen wat deze angst is?

Ik kan prima bellen met bekenden hoor. Maar het gaat bijvoorbeeld om dingen die ik moet regelen. ook het regelen van een huisarts stel ik uit. Ik vind het best wel eng eigenlijk.

Voicemail inspreken vind ik ook verschrikkelijk, heb echt het idee dat ik dan altijd iets doms zeg ofzo

Antibes schreef:Ze had er een aanvaring over met Joy in het sollicitatietopic gisteren, lijkt me niet geheel toevallig..

Klopt, doordat Joy het zo expliciet benoemde en ik het hier wel vaker heb gelezen en op mijn werk ook wel hoor van collega's, was ik benieuwd wat dit nou precies inhoudt.

Esperanza schreef:Nour, ik ben wel benieuwd waarom je het vraagt. Ken je iemand met telefoonangst? Of ben je er gewoon geïnteresseerd in?

Heb net ook al even op Antibes gereageerd en daar staat het antwoord.

Ik begreep dus niet goed wat het inhoudt. Het enige wat ik zelf wel eens heb, dat ik domweg geen zin heb om ergens over te bellen, maar verder herken ik het dus niet en was er benieuwd naar. Stagiair die ik begeleidde wilde liever alles per mail regelen met klanten en dat vond ik bijvoorbeeld niet goed als het over belangrijke contracten ging en er onduidelijkheid bestond. Maar dat leverde wel eens discussies op, want hij weigerde in het begin echt te bellen.

Wat ik het lastigste vind aan telefoneren is dat je nooit weet of je gelegen belt en ik vind het heel erg moeilijk om te pijlen hoe iemand reageert, dus of iemand blij is of juist niet of boos. Daardoor vind ik telefoneren heel erg lastig. Ook ben ik vaak erg bang dat iemand anders zal reageren dan ik van te voren zou kunnen bedenken. Face to face heb ik daar geen last van doordat ik veel beter kan peilen hoe iemand stemming is, je kunt voelen hoe iets aankomt, ziet aan iemand gezicht heel veel af.

Ik heb vooral echt erge angst als ik iemand moet bellen die ik niet goed ken maar waarvan ik wel iets wil. De angst is al minder als ik een instantie moet bellen, op een gegeven moment heb ik de klik om kunnen zetten van: die mensen zitten daar om telefoontjes aan te nemen, ongelegen bel ik dus niet en verder zoeken ze het maar uit.
Maar ik bel zelden of nooit met vriendinnen, ik heb 1 vriendin die mij heel vaak belt en die bel ik ook nog wel eens. Ik bel af en toe met mijn moeder en met mijn man als ik zelf niet thuis ben. Maar de meeste vriendinnen durf ik nauwelijks te bellen, ook omdat ik heel onzeker ben in mijn contacten. Ben altijd bang dat ik teveel ben, dingen niet goed inschat, dat ik eigenlijk ongelegen bel etc.

Ik heb wel een tijdje een baan gehad waarbij ik de halve dag aan de telefoon dingen zat te regelen. En dat waren soms best spannende telefoontjes, als ik bijvoorbeeld een fout had gemaakt en die recht moest zetten door een spoedlevering te doen bijvoorbeeld. Maar ik werd eigenlijk nooit zenuwachtig. Ik belde voor die baan met patiënten die een bepaald medicijn voorgeschreven kregen vanuit het ziekenhuis wat ze thuis dan per infuus kregen, ik belde met de verzekering, soms met de artsen, ik belde met verpleegkundigen die dat dan moesten doen en zo regelde ik alles. En daarnaast hielp ik op de andere afdeling vaak mee, dat was een ander medicijn en dat was een heel ander proces waarbij het enige wat je moest doen de verpleegkundige bellen om te vragen of die langs kon gaan. Zat ik dus rustig hele middagen aan de telefoon iedereen af te bellen, geen probleem!

Ik ben overigens ook een tijdje secretaresse geweest, zat ik dus ook te telefoneren met hoge bazen om dingen te regelen. Ze belden mij bijvoorbeeld voor een parkeerplekreservering.

En dat was dus nooit een probleem. Had ik eerlijk gezegd niet verwacht hoor toen ik er aan begon, vond dat ook wel even best wel eng. Maar ik kon wel die knop op een gegeven moment omschakelen. Hier ben ik 'de secretaresse' en niet 'ik'. En het mooiste was, ik kon me verschuilen achter: 'Ja zij vroegen me of ik secretaresse wilde worden maar ik ben natuurlijk totaal ongeschikt.' Haha, was ik trouwens ook, 't was echt een chaos en ik was dus de helft van de tijd vergeten of ik die vergaderkamer, lunch of parkeerplek nou wel of niet al gereserveerd had... Maar goed zelfs met het rechtzetten van de fouten was ik nog in een half dagje klaar...

Ik heb ook al mijn hele leven belangst. Ik ben bang dat ik iemand niet goed versta of dat ik zelf iets raars zeg ofzo. Ik weet niet, ik vind het gewoon ongemakkelijk. Ik mis gewoon de non-verbale communicatie ofzo, waaruit een gesprek natuurlijk normaal gesproken grotendeels bestaat.
Sinds ik jaren geleden bij een nieuwe baan wel veel móést bellen gaat t wel een stuk beter, maar prettig vind ik het nog steeds niet. Privé bel ik dan ook nauwelijks, tegenwoordig bijna alleen nog maar met mn moeder en soms met mn vader en zusje (en heeel soms met een vriendin).

Edit: Nour, wie was jij trouwens eerst?

Ik heb ook belangst. Vooral naar bekende ik ben dan bang dat er stiltes vallen ofzo. En via de telefoon kan ik die niet makkelijk doorbreken. Maar ik heb ontdekt dat ik liever iemands gezicht zie dan dat ik alleen maar iemand zijn/ haar stem hoor, ik wil iemand zijn/ haar gezichtsuitdrukking zien zeg maar. Bellen naar een huisarts vind ik dan weer minder eng. Het gaat mij mee om bellen naar vrienden en familie e.d.

Ik vind het vooral irritant omdat ik niet na kan lezen wat is is gezegd in het gesprek en het te direct is. Voornamelijk verkopers vind ik rete irritant. Ze beginnen standaard met zo'n stom praatje waar je overal 'ja' op moet zeggen (want zo is de techniek, als de klant maar ja blijft zeggen zullen ze sneller geneigd zijn het product te nemen - not) en tegenwoordig nemen die a-holes ook nog eens alles op tape op ook.
Als je niet op past, heb je zo iets besteld of toegestemd zonder dat je dat eigenlijk wil.

Vergeet vaak ook direct de naam van degene die belt, terwijl wanneer ik een mail ontvang, ik het altijd kan terug vinden.

Ik heb er gewoon een hekel aan en een hekel aan mensen die me constant bellen voor reclame deals.
Zelf bellen vind ik misschien nog wel makkelijker, maar vroeger niet. Ik spreek vreemde mensen ook niet aan op straat, dus ze dan bellen was voor mij net zo vreemd.

Bliss schreef:

Edit: Nour, wie was jij trouwens eerst?

Dat zeg ik liever niet, sorry...

Wow, ik lees deze posts echt met 'verbazing' als in dat ik bij veel dingen die hier genoemd worden, zelf nog nooit heb stilgestaan. Ik heb de simpele insteek dat als ik iemand bel en het komt ongelegen, diegene dat wel zal zeggen, bijvoorbeeld.

Ook maak ik wel eens de fout dat ik een heel uiterlijk om een collega van een andere lokatie heen ga verzinnen (alleen bij mannen ;-)) en dan zijn het in mijn fantasie natuurlijk erg mooie mannen, totdat ik ze daarna op ga zoeken in het personeelsbestand en nooit klopt mijn beeld, heel frustrerend. Komt niet eens in de buurt van wat ik had verzonnen.

Dat snap ik Nour, lijkt me ook heel lastig om iemand te begeleiden die daar last van heeft als je het zelf niet snapt.
Zelf heb ik er ook last van (gehad), maar ik heb zelf altijd telefoon baantjes gehad. Het is nu wel een stuk minder, maar als ik iemand moet bellen die ik nog niet eerder gebeld heb zie ik daar heel erg tegenop.
Het heeft denk ik ook een stukje te maken met controle verliezen. Je weet niet wie je aan de telefoon krijgt en in welk humeur diegene is en als je diegene wel kent of je hem/haar niet stoort, hoe gaan ze reageren op wat je zegt.
Het zijn dingen die je heel goed kunt relativeren, maar gevoelsmatig blijft het eng.

Edit: dat laatste wat je noemt ken ik ook wel haha. Wat een tegenvallers soms!

Ik heb het zowel deels prive als zakelijk, bij mij is op dit moment vooral de stap om te gaan bellen soms nog groot. Bellen naar bepaalde personen levert totaal geen problemen op, maar naar andere bekenden wel. Daar ben ik vooral bang om ongelegen te bellen, ik sms dus altijd veel liever.

Verder als ik naar bedrijven moet bellen, of voorheen op mijn werk als ik andere vestigingen moest bellen of leveranciers, vond ik dat dood eng. Ik was altijd bang gekke dingen uit te floepen, en werd er gewoon heel zenuwachtig van. Altijd bang dat ik niet zou weten wat ik moest zeggen.

Ik heb het uiteindelijk voor 95% nu overwonnen, vermeed ik voorheen telefoontjes (vooral op mijn werk), nu totaal niet meer, maar vind het nog steeds wel fijner om te bellen als er niemand bij is, maar als dit niet gaat dan lukt het ook wel.

Wat ik wel altijd doe als ik thuis ben, is alleen gaan zitten.. Vind het erg onprettig als mijn vriend mee kan luisteren bijvoorbeeld. Andersom bel ik ook bijvoorbeeld nooit met mijn vriend als ik bij anderen ben, vind dat gewoon niet prettig.

Het enige wat ik nu dus nog heb is dat ik liever alleen bel, en soms nog wel heel zenuwachtig kan zijn, en dan gaat mijn hart flink te keer. Maar ontwijken doe ik gelukkig niet meer.,

Maar is dit echt een ANGST? Of vind met bellen gewoon ronduit kut en zenuwslopend?

Ik heb zelf ook wel de 'belangst' die jullie omschrijven. Maar zou het nooit angst noemen.

Angst is toch iets instinctiefs....zoals spinnen en de trekken van een clown enzo....maar een telefoon? Hoe kan dat nou als angst in je systeem zitten als je nooit een traumatische ervaring hiermee hebt meegemaakt?

Nogmaals, ik bagatalliseer de 'angst' niet, ik herken ook wat men hier beschrijft, maar ik zet het woord angst wel bewust tussen aanhalingstekens omdat ik betwijfel of dit wel zo onoverkomelijk is als word gedacht.

Lijkt mij toch dat echte diepgewortelde angst namelijk verder gaat.

Charlie schreef:Maar is dit echt een ANGST? Of vind met bellen gewoon ronduit kut en zenuwslopend?

Ik heb zelf ook wel de 'belangst' die jullie omschrijven. Maar zou het nooit angst noemen.

Angst is toch iets instinctiefs....zoals spinnen en de trekken van een clown enzo....maar een telefoon? Hoe kan dat nou als angst in je systeem zitten als je nooit een traumatische ervaring hiermee hebt meegemaakt?

Nogmaals, ik bagatalliseer de 'angst' niet, ik herken ook wat men hier beschrijft, maar ik zet het woord angst wel bewust tussen aanhalingstekens omdat ik betwijfel of dit wel zo onoverkomelijk is als word gedacht.

Lijkt mij toch dat echte diepgewortelde angst namelijk verder gaat.

angst de; m -en gevoel van beklemming, vrees, onveiligheid of onzekerheid: in ~ zitten; hij stond duizend ~en uit

Als je ergens vrees voor hebt, in dit geval het bellen, kan je dus van angst spreken..

Je hoeft me natuurlijk niet uit te leggen wat angst is.

Maar ik denk gewoon dat het bellen an sich niet de angst is. Iedereen geeft ook wel aan dat het bij sommige telefoontjes wel lukt.

Ik denk dat dit dan eerder een soort sociale angst is, angst voor de reactie van een ander. Misschien maakt het het enger wanneer je de ander hierbij niet in de ogen kan kijken om de communicatie te versterken. Maar het bellen op zich, is volgens mij niet de angst.

Charlie schreef:Maar is dit echt een ANGST? Of vind met bellen gewoon ronduit kut en zenuwslopend?

Ik heb zelf ook wel de 'belangst' die jullie omschrijven. Maar zou het nooit angst noemen.

Angst is toch iets instinctiefs....zoals spinnen en de trekken van een clown enzo....maar een telefoon? Hoe kan dat nou als angst in je systeem zitten als je nooit een traumatische ervaring hiermee hebt meegemaakt?

Nogmaals, ik bagatalliseer de 'angst' niet, ik herken ook wat men hier beschrijft, maar ik zet het woord angst wel bewust tussen aanhalingstekens omdat ik betwijfel of dit wel zo onoverkomelijk is als word gedacht.

Lijkt mij toch dat echte diepgewortelde angst namelijk verder gaat.

Angst bestaat natuurlijk in vele gradaties maar kenmerkt zich volgens mij vrijwel altijd in bang zijn voor iets waarbij dat rationeel gezien eigenlijk niet nodig is. En hoe die angst zich uit kan verschillen van paniek tot verhoogde hartslag, misselijk worden of buikpijn krijgen. Wat ook heel erg bij angst hoort is vermijdingsgedrag. Dus de dingen die je eng vind vooral niet doen, proberen er onderuit te komen of andere manieren te zoeken.
Ik vind wat ik heb wel echt belangst omdat ik me dus echt laat tegenhouden door angst om het te doen. Sommige dingen laat ik liever schieten dan dat ik ga bellen. Andere dingen laat ik mijn man bellen en weer andere dingen zoek ik net zo lang tot ik een e-mailadres heb gevonden.
Ik krijg dus als ik moet bellen vaak een verhoogde hartslag, buikpijn en zenuwen die door mijn lijf gieren. Dat laatste is waarschijnlijk het gevoel van de adrenaline die door je lijf giert en je ademhaling die minder goed word.

En angst is nooit onoverkomelijk volgens mij, maar wat ik al zeg, je hebt angst in verschillende gradaties én het is niet rationeel. Dus van buitenaf lijkt het inderdaad totale onzin. Maar voor de beller in kwestie is het dus wel op dat moment vaak onoverkomelijk. Óf het kost degene een jaar van z'n leven om het wel te overwinnen.

Ik snap de totale panische angst voor spinnen ook niet, ze doen niks, zijn soms wel griezelig en zo'n hele grote pak ik ook niet met mijn handen op liever. Maar angst?! Nee!

En wat die traumatische ervaring, volgens mij is dat geen voorwaarde voor angst! Hebben mensen dan ooit een traumatische ervaring met een spin meegemaakt? dat ze gebeten werden en bijna dood in het ziekenhuis belandden? Nou niet hier in Nederland hoor! En hoogtevrees, ook zo'n angst, is iedereen die daar last van heeft van een hoge ladder afgevallen dan? Of van een gebouw naar beneden gestort? Nee! Angst is namelijk niet rationeel! Rationeel weten mensen vaak wel dat het onzin is en tóch neemt de angst de overhand.

Verder is angst niet altijd niet rationeel, je kunt natuurlijk ook bang zijn voor dingen die echt bedreigend zijn, waarbij het dus gaat om angst voor een concreet gevaar.

Charlie schreef:Je hoeft me natuurlijk niet uit te leggen wat angst is.

Maar ik denk gewoon dat het bellen an sich niet de angst is. Iedereen geeft ook wel aan dat het bij sommige telefoontjes wel lukt.

Ik denk dat dit dan eerder een soort sociale angst is, angst voor de reactie van een ander. Misschien maakt het het enger wanneer je de ander hierbij niet in de ogen kan kijken om de communicatie te versterken. Maar het bellen op zich, is volgens mij niet de angst.

Volgens mij is belangst een vorm van een sociale fobie.
Dus het is niet de angst voor een telefoon o.i.d. maar voor iets in de sociale contacten.

Vroeger had ik er ook erg last van.. Nu ben ik nog steeds niet echt een beller maar door stage maak ik er nu veel minder een punt van. Ik stel het ook niet uit en bel direct als het moet. Als het gesprek klaar is voel ik mij dan ook opgelucht. (Als ik wacht wordt die berg waar ik tegenop zie alleen maar groter).

Ik heb het verder trouwens niet met presentaties in real life. Bij mij is het puur de telefoon. Ik denk dat ik een type ben wat non verbale communicatie nodig heeft bij communictie. En via de telefoon heb je die niet.

тыквашка schreef:
En wat die traumatische ervaring, volgens mij is dat geen voorwaarde voor angst! Hebben mensen dan ooit een traumatische ervaring met een spin meegemaakt? dat ze gebeten werden en bijna dood in het ziekenhuis belandden? Nou niet hier in Nederland hoor! En hoogtevrees, ook zo'n angst, is iedereen die daar last van heeft van een hoge ladder afgevallen dan? Of van een gebouw naar beneden gestort? Nee! Angst is namelijk niet rationeel! Rationeel weten mensen vaak wel dat het onzin is en tóch neemt de angst de overhand.
.

Nee, maar spinnenangst is iets instinctiefs zoals ik probeerde uit te leggen....we zijn zo geprogrammeerd angst voor zoiets te hebben. Net zoals de overdreven gezichtstrekken van een clown. Of dat we iets wat bitter smaakt vies vinden omdat zoiets meestal giftig is. Of bang voor het donker.

Instinct dus.

Charlie schreef:

тыквашка schreef:
En wat die traumatische ervaring, volgens mij is dat geen voorwaarde voor angst! Hebben mensen dan ooit een traumatische ervaring met een spin meegemaakt? dat ze gebeten werden en bijna dood in het ziekenhuis belandden? Nou niet hier in Nederland hoor! En hoogtevrees, ook zo'n angst, is iedereen die daar last van heeft van een hoge ladder afgevallen dan? Of van een gebouw naar beneden gestort? Nee! Angst is namelijk niet rationeel! Rationeel weten mensen vaak wel dat het onzin is en tóch neemt de angst de overhand.
.

Nee, maar spinnenangst is iets instinctiefs zoals ik probeerde uit te leggen....we zijn zo geprogrammeerd angst voor zoiets te hebben. Net zoals de overdreven gezichtstrekken van een clown. Of dat we iets wat bitter smaakt vies vinden omdat zoiets meestal giftig is. Of bang voor het donker.

Instinct dus.

Er zijn anders genoeg mensen met een angst voor de voor ons normale dingen, dat heeft dus niks met instinct te maken.

-

Zelda schreef:

Charlie schreef:

тыквашка schreef:
En wat die traumatische ervaring, volgens mij is dat geen voorwaarde voor angst! Hebben mensen dan ooit een traumatische ervaring met een spin meegemaakt? dat ze gebeten werden en bijna dood in het ziekenhuis belandden? Nou niet hier in Nederland hoor! En hoogtevrees, ook zo'n angst, is iedereen die daar last van heeft van een hoge ladder afgevallen dan? Of van een gebouw naar beneden gestort? Nee! Angst is namelijk niet rationeel! Rationeel weten mensen vaak wel dat het onzin is en tóch neemt de angst de overhand.
.

Nee, maar spinnenangst is iets instinctiefs zoals ik probeerde uit te leggen....we zijn zo geprogrammeerd angst voor zoiets te hebben. Net zoals de overdreven gezichtstrekken van een clown. Of dat we iets wat bitter smaakt vies vinden omdat zoiets meestal giftig is. Of bang voor het donker.

Instinct dus.

Er zijn anders genoeg mensen met een angst voor de voor ons normale dingen, dat heeft dus niks met instinct te maken.

Dat ben ik niet met je eens. Bijna alles is te verklaren vanuit een bepaald oogpunt...meestal is dat sociaal of instinctief. Maar goed, ik ben geinteresseerd in jouw opmerking, leg eens uit?

Charlie schreef:

Zelda schreef:

Charlie schreef:

тыквашка schreef:
En wat die traumatische ervaring, volgens mij is dat geen voorwaarde voor angst! Hebben mensen dan ooit een traumatische ervaring met een spin meegemaakt? dat ze gebeten werden en bijna dood in het ziekenhuis belandden? Nou niet hier in Nederland hoor! En hoogtevrees, ook zo'n angst, is iedereen die daar last van heeft van een hoge ladder afgevallen dan? Of van een gebouw naar beneden gestort? Nee! Angst is namelijk niet rationeel! Rationeel weten mensen vaak wel dat het onzin is en tóch neemt de angst de overhand.
.

Nee, maar spinnenangst is iets instinctiefs zoals ik probeerde uit te leggen....we zijn zo geprogrammeerd angst voor zoiets te hebben. Net zoals de overdreven gezichtstrekken van een clown. Of dat we iets wat bitter smaakt vies vinden omdat zoiets meestal giftig is. Of bang voor het donker.

Instinct dus.

Er zijn anders genoeg mensen met een angst voor de voor ons normale dingen, dat heeft dus niks met instinct te maken.

Dat ben ik niet met je eens. Bijna alles is te verklaren vanuit een bepaald oogpunt...meestal is dat sociaal of instinctief. Maar goed, ik ben geinteresseerd in jouw opmerking, leg eens uit?

Je zult je nog verbazen hoe veel mensen een angst hebben voor dingen die wij heel normaal vinden, zoals een angst voor planten of een angst voor kometen bijvoorbeeld. Ik kan me niet voorstellen dat er altijd een traumatische ervaring plaats gevonden moet hebben voordat je ergens bang voor kunt zijn, zeg maar.

Je leest niet goed genoeg vrees ik.

Ik heb het slechts in het geval van belangst over tramatische ervaring omdat zoiets vanuit een instinctieve angst moeilijk kan worden verklaard, tenzij je het ziet als een sociale fobie.

Dat er mensen angsten hebben, die ik niet herken, dat geloof meteen. Ik heb ook nergens beweerd dat ik angsten niet herken of kan begrijpen. Sterker nog, ik herken de beschreven 'belangst' maar al te goed.

Het enige wat ik ter discussie wilde stellen, of hier wel van een belangst kan worden gesproken, of dat dit eerder een vorm is van sociale fobie.

Waarom je komt met voorbeelden van angsten voor kometen en planten e.d., begrijp ik niet helemaal. Maar het bevestigt wel mijn uitspraak omtrent instinctieve angsten. Die kunnen daar namelijk ook onder worden geplaatst.

Charlie schreef:Je leest niet goed genoeg vrees ik.

Ik heb het slechts in het geval van belangst over tramatische ervaring omdat zoiets vanuit een instinctieve angst moeilijk kan worden verklaard, tenzij je het ziet als een sociale fobie.

Dat er mensen angsten hebben, die ik niet herken, dat geloof meteen. Ik heb ook nergens beweerd dat ik angsten niet herken of kan begrijpen. Sterker nog, ik herken de beschreven 'belangst' maar al te goed.

Het enige wat ik ter discussie wilde stellen, of hier wel van een belangst kan worden gesproken, of dat dit eerder een vorm is van sociale fobie.

Waarom je komt met voorbeelden van angsten voor kometen en planten e.d., begrijp ik niet helemaal. Maar het bevestigt wel mijn uitspraak omtrent instinctieve angsten. Die kunnen daar namelijk ook onder worden geplaatst.

Ik denk echt dat dat een sociale angst is bellen. Ik heb hier nog niemand zien praten over angst voor het apparaat de telefoon op zich (bang voor straling ofzo?) maar wel voor de angst dat iemand het raar vind wat ze zeggen, dat er iemand meeluisterd, angst voor dat mensen onverwachte dingen zeggen, angst omdat het moeilijk te peilen is hoe iemand kijkt.
Ik denk dat het helemaal niet gek is dat er veel mensen bel angst hebben omdat de telefoon een medium is waarbij een deel van het communicatiegebeuren uitgeschakeld word, namelijk het zicht, de handgebaren etc.

Ik was vroeger trouwens ook doodsbang om iets in een winkel te vragen, vraag me nu niet meer waarom, maar volgens mij is dat dan ook een sociale angst.

Ik heb geen angst om te bellen maar wel angst om op te nemen. Bijna iedereen hangt nu in de winterdepressie en wil tegen mij aanzeiken en daar heb ik dus geen zin in en dus laat ik mijn telefoon heel vaak in de slaapkamer liggen.