Kan iemand me uitleggen wat deze angst is?

Zie het hier wel eens voorbij komen dat forummers aangeven telefoon-/belangst te hebben. Ik kan me daar niets bij voorstellen en ben eigenlijk heel benieuwd wat dit precies inhoudt? Is dit zowel privé als zakelijk? Heb je dit weten te overwinnen? Waar was/ben je precies bang voor en hoe is dat ontstaan?

Het lijkt me erg lastig en helemaal als het puur is wanneer dit je belemmert op je werk, om maar eens wat te noemen. Zelf herken ik het helemaal niet; ik heb wekelijks conference calls in meerdere talen en het enige wat ik irritant vind is bellen met collega's in India, puur omdat ze lastiger te verstaan zijn in het Engels.;-)

Wie kan me dit uitleggen?

Ik kan vaak erg op zien tegen telefoontjes in privé. Op mijn werk heb ik er geen moeite mee. Wel altijd kijk ik twee keer na of ik het nummer goed heb ingetoetst.

Ik ben vaak bang om iets stoms te zeggen heel raar!!

Ik denk dat het heel moeilijk uit te leggen is als je het zelf niet ervaart. Ik denk dat je het moet vergelijken met iets waar jezelf angst bij voelt. Bijvoorbeeld spreken in groepen, of een presentatie geven (ik noem maar wat).

Ik heb dit eigenlijk alleen privé. Ik laat ook vaak mn vriend bellen, zelfs naar zijn moeder bijvoorbeeld. Op mijn werk heb ik er totaal geen last van, ik neem alle telefoontjes op en bel naar iedereen.

De reden dat ik het niet prettig vind is vaak omdat ik het gevoel hebt dat iemand anders in huis meeluisterd, of ik bang ben om iets raars te zeggen.

Ik heb er ook altijd al last van gehad. Bang om niet uit je woorden te komen of iets stoms te zeggen, ook al weet je realistisch gezien wel dat het nergens op slaat. Ondanks dat ik het weet heb ik wel altijd het hart in mijn keel zitten. Niet privé, wel zakelijk. Ik bel wel gewoon, kan ook niet anders met een eigen bedrijf. Maar prettig is anders.

Maar goed, over angsten kan je heen komen. Daar hou ik me maar zoveel mogelijk aan vast

Bedankt voor de reacties. De vergelijking met spreken voor groepen is denk ik voor mij nog het meest sprekend, want daar kan ik zelf ook tegenop zien. Dit is wel minder als ik zelf degene ben die het meest van het onderwerp weet.

Lijkt me echt heel vervelend als je privé last hebt van telefoonangst, omdat het dan veelal gaat om mensen die je al kent en een band hebt; dus afgaan kan dan bijna niet, toch? Niet dat ik het niet geloof hoor dat je dit zo kan voelen, maar het lijkt me zo lastig voor jezelf.

Verona schreef:Ik heb dit eigenlijk alleen privé. Ik laat ook vaak mn vriend bellen, zelfs naar zijn moeder bijvoorbeeld. Op mijn werk heb ik er totaal geen last van, ik neem alle telefoontjes op en bel naar iedereen.

De reden dat ik het niet prettig vind is vaak omdat ik het gevoel hebt dat iemand anders in huis meeluisterd, of ik bang ben om iets raars te zeggen.

Ik ben niet zozeer 'bang' om te bellen, maar vind het wel heel vervelend als er iemand meeluistert! Ik ga ook altijd in de slaapkamer zitten als ik iemand bel. Maar ik heb dit ook met typen: kan er echt niet tegen als mensen over mijn schouder meekijken naar wat ik typ.
Ben wel een kneus met voicemail trouwens dan heb ik wel die angst omdat mensen dan eindeloos mijn fouten kunnen naluisteren (niet dat ze daar zin in hebben, maar goed).

Ik heb er helemaal geen last van. Komt ook wel omdat ik receptioniste ben

Het is dan maar mijn vriend die meeluistert maar als nog vind ik het dan verschrikkelijk. Ik ga dan ook in de slaapkamer zitten of in de gang bellen...nu ik er zo over nadenk...hoe achterlijk.

Ik heb er wel last van, maar niet naar iedereen. Goede bekenden, vrienden en familie is geen probleem, instanties ook niet. Maar bijvoorbeeld mijn rij-instructeur, daar wel. Het is bij mij deels de angst om domme dingen te zeggen, vooral als ik bel met mensen die zelf niet zo goed zijn aan de telefoon (wanneer praten, wanneer stil zijn). Maar ik ben volgens mij een beetje slechthorend, aan de telefoon versta ik mensen slecht, en helemaal als mensen een accent hebben. Dus daar zie ik ook erg tegen op.

Verona schreef:Het is dan maar mijn vriend die meeluistert maar als nog vind ik het dan verschrikkelijk. Ik ga dan ook in de slaapkamer zitten of in de gang bellen...nu ik er zo over nadenk...hoe achterlijk.

Dit heb ik dus ook.
Vooral als we het van te voren hebben gehad over wat er moet worden afgesproken oid.
Ook trouwens wanneer ik te lang heb kunnen nadenken over wat ik zou moeten zeggen.
Met mijn beste vriendin bel ik bijna nooit. We hebben hier beide geen probleem mee. We zien elkaar wekelijks en dat vinden we fijner dan bellen.
Voor sommige telefoontjes moet ik best moed verzamelen. Bij mijn ouders trouwens niet.

Ik ben niet bang dat er meegeluisterd kan worden als ik bel, maar meer het 'onbekende'. Hoe reageert de persoon aan de andere kant van de lijn? Wat moet ik zeggen? Zo ben ik al gauw minuten bezig met 'voorbereiden'. Terwijl dat belachelijk is, want je kan het toch niet invullen voor je gesprekspartner.
Ik heb 1.5 jaar een baan gehad op het callcenter van een grote bank, daarna heb ik eerst 2 jaar op de afdeling debiteurenbeheer/incasso gewerkt van een energiemaatschappij en nu werk ik al weer een hele tijd bij een d.eurwaarderskantoor. En dat zijn vaak niet de leukste telefoontjes die je krijgt en moet plegen.

Gelukkig kan ik zeggen dat ik de meeste telefoontjes (krijgen en plegen) makkelijk aankan, en er ook helemaal geen problemen mee heb. Ook als mensen boos zijn etc. Maar soms laat ik me nog overbluffen door mensen en sta ik nog met mijn mond vol tanden. (vaak zijn dat dan mensen met een hele vlotte babbel) En dat is zo stom, want als het gesprek is afgelopen weet ik pas wat ik had willen zeggen en dan voel ik me zo'n domme koe.
De enige remedie is: blijven bellen, blijven bellen.. Uit ervaring weet ik dat als ik telefoontjes ga uitstellen, dat de 'angst' alleen maar erger wordt.

Qua werk heb ik het begin altijd eng gevonden maar het is een kwestie van gewoon doen, je thuis gaan voelen in je nieuwe functie en na een paar weken weet je niet beter. Prive heb ik het nooit een probleem gevonden.

Ik vind dat ook altijd moeilijk voor te stellen, net als dat ik op mijn gemak ben voor een grote groep mensen, vertel dan zonder problemen mijn verhaal, en bel wat er nodig is, heb het ook als werk gedaan. Maar lijkt me wel enorm vervelend, vooral naar privé, je wilt gewoon kunnen bellen naar familie/vrienden?

Hé Nour, leuk dat jij er bent.

Ik heb van jongs af eigenlijk al belangst (nam voor het eerst de telefoon thuis op toen ik 12 was en ik wist dat mijn vader belde :p) maar de laatste tijd merk ik dat het minder wordt; ik moet gewoon dingen regelen, dus ik moet wel bellen. Ook op het werk, maar ik stuur wel het liefst mailtjes.
Ik vind het heel moeilijk om te moeten praten met mensen terwijl ik hun gezicht niet kan zien/lezen.

Ik bereid telefoontjes nu eigenlijk altijd voor; schrijf op wat ik wil zeggen en dan gaat het wel goed. (soms schrijf ik zelfs mijn naam op )

Pippa schreef:Maar lijkt me wel enorm vervelend, vooral naar privé, je wilt gewoon kunnen bellen naar familie/vrienden?

Ik durf naar mijn eigen familie wel te bellen en naar vriendinnen ook, maar naar mijn schoonfamilie vind ik nog altijd eng. Ook echt geen idee waarom. Ik ken mijn schoonfamilie al 4,5 jaar en heb met niemand een probleem...ben gewoon een beetje een gek kind haha

Nee, gelukkig nooit geen problemen mee gehad.

Maar ieder heeft zo zijn eigen angsten toch? Zo durf ik met geen mogelijkheid een lift in te stappen of een (vreemde) wc op slot te doen. Dat vinden anderen mensen ook raar en snappen niet wat ik daar nou zo eng aan vindt. Maar iemand die hetzelfde heeft, begrijpt dat wel.

Pippa schreef:Ik vind dat ook altijd moeilijk voor te stellen, net als dat ik op mijn gemak ben voor een grote groep mensen, vertel dan zonder problemen mijn verhaal, en bel wat er nodig is, heb het ook als werk gedaan. Maar lijkt me wel enorm vervelend, vooral naar privé, je wilt gewoon kunnen bellen naar familie/vrienden?

Hé Nour, leuk dat jij er bent.

Haha, thanks. Lief van je.

Iedereen tot dusver bedankt voor de uitleg. Ik begrijp het nu beter; er is dus niet een standaardreden voor, het kan erg uiteenlopend zijn. Niet om iemand voor het hoofd te stoten, maar serieus... had ik maar wat meer angst om te bellen. Dat zou me zoveel genante momenten qua werk hebben bespaard. Ik kraam er alles uit en daarna denk ik: "Hmm, had iets tactischer gekund."

Nour schreef:

Pippa schreef:Ik vind dat ook altijd moeilijk voor te stellen, net als dat ik op mijn gemak ben voor een grote groep mensen, vertel dan zonder problemen mijn verhaal, en bel wat er nodig is, heb het ook als werk gedaan. Maar lijkt me wel enorm vervelend, vooral naar privé, je wilt gewoon kunnen bellen naar familie/vrienden?

Hé Nour, leuk dat jij er bent.

Haha, thanks. Lief van je.

Iedereen tot dusver bedankt voor de uitleg. Ik begrijp het nu beter; er is dus niet een standaardreden voor, het kan erg uiteenlopend zijn. Niet om iemand voor het hoofd te stoten, maar serieus... had ik maar wat meer angst om te bellen. Dat zou me zoveel genante momenten qua werk hebben bespaard. Ik kraam er alles uit en daarna denk ik: "Hmm, had iets tactischer gekund."

Ik was blijkbaar zo relaxed aan de telefoon dat mensen hun hart gingen luchten bij me, terwijl ik belde met een onderzoek, haha! Zat ik vervolgens met die man het avondeten te bedenken voor zijn personeel

Nour, ik ben wel benieuwd waarom je het vraagt. Ken je iemand met telefoonangst? Of ben je er gewoon geïnteresseerd in?

Ze had er een aanvaring over met Joy in het sollicitatietopic gisteren, lijkt me niet geheel toevallig..

ik heb geen problemen met bellen maar ik vind het nooit fijn om een voicemail in te spreken, weet eigenlijk niet zo goed waarom; bang om iets stoms te zeggen ofzo

Ik heb tot een aantal jaren geleden ook angst gehad om te bellen, met name naar de huisarts, kapper etc... Ik liet het mijn moeder altijd opknappen. Toen ik 19 was en stage liep, vond ik het ook doodeng om te bellen, zou het liefst doen alsof ik had gebeld en het dan gewoon NIET doen!! Probeerde ook altijd te bellen als mijn collega en stagebegeleider niet in de kamer waren.

Inmiddels maakt het me niets meer uit.
Voor mijn werk bel ik met huisartsen, psychiaters, officiers van justitie etc etc en dat doe ik zo vaak dat ik helemaal van mijn angst af ben

Ik vind het vooral vervelend dat ik niet kan zien wie er aan de andere kant van de lijn zit, ik kan geen gezichtsuitdrukking zien, ik kan niet zien waar de ander mee bezig is en dat maakt dat ik bellen niet fijn vind.

Ik heb ook niet zoveel met bellen. Niet naar bekende en al helemaal niet naar onbekende. Als het echt moet, doe ik het wel, maar stel het vaak zo lang mogelijk uit. Ik moet wel zeggen dat het tegenwoordig beter gaat. Had vorig jaar mat stage de afspraak gemaakt iedere week met mijn docent te bellen..dat heeft wel geholpen.
Waarom ik er zo'n hekel aan heb, weet ik eigenlijk niet eens. Bang om iets doms/verkeerds te zeggen denk ik.

Tegenwoordig MOET ik gewoon bellen van mezelf en door het gewoon te doen, gaat het wel steeds makkelijker. Vroeger durfde ik zelfs niet met mijn vriendjes te bellen . Echt zo dom eigenlijk! Tegenwoordig bel ik die trouwens om iedere scheet, bij wijze van spreken.