heb je te makkelijk over het moederschap gedacht?

Het slapen gaat hier ook met ups en downs. Voor Ezra is het beter als hij geen middagslaapje meer doet en vaak redt hij dat wel, maar soms ook niet, dan valt hij in de bakfiets in slaap. Niks aan te doen, hij maakt ook wel lange dagen. Bij Yrsa luistert het allemaal heel nauw, als ze 's morgens later dan 7.30 wakker wordt kan ik het wel vergeten dat ze om 12 uur gaat slapen, maar als ze tot later dan 14.00 blijft liggen dan gaat ze 's avonds weer niet. Soms slaapt ze 's ochtends wel eens uit en dan slaan we het middagslaapje over, maar dat kan eigenlijk alleen in het weekend, anders zou zij weer in de bakfiets slapen en dan hebben we 's avonds een heel groot probleem. Ik moet dus constant op de klok kijken en dan nog is het altijd maar weer afwachten hoe lang ze erover doet om in slaap te vallen en of ze een paar uurtjes stevig doorslaapt.

Susan schreef:

Rejoy. schreef:

Bij mij kwam ineens het besef toen ik bij een meeting was bij Minneke en zij hun zoontje gewoon in bed konden leggen. Onze Y. is nog NOOIT alleen in slaap gevallen en we hebben van alles geprobeerd. Nog steeds is het een heel pittig meisje met een héééél kort (bijna onzichtbaar) lontje en het is een meisje met hele hoge pieken en hele diepe dalen in haar humeur.

Minnekes zoontje is ook echt een goede slaper, ze hebben hem bij ons ook een keer in Yrsa's bedje gelegd en binnen no-time was hij vertrokken.

Zie ineens mijn naam staan!
Onze zoon is inderdaad echt een enorme slaapkop. Zodra je hem op zijn buik in bed legt, stopt hij zijn duim in zijn mond en slaapt. Doorgaans nog voordat je de deur uit bent gelopen . Dat doet hij al sinds hij een maand oud is zo'n beetje. Ik geloof niet dat hij wat dat betreft heel representatief is, maar ik kan me voorstellen dat dat een bepaald besef bij je opriep Rejoy. Als je dat helemaal niet gewend bent is dat natuurlijk wel ontnuchterend om te zien.

Ik heb echt zoveel respect voor alle moeders die zich weten te redden met 'moeilijkere' karakters, of moeders die het alleen doen, of anderszins te maken hebben met lastige gezinssituaties. Als ik naar onze kinderen kijk dan zijn ze eigenlijk super makkelijk. En zelfs met twee van die makkelijke kinderen vind ik het soms best zwaar om moeder te zijn. Puur omdat het moederschap iets is dat altijd maar door gaat. Je kunt niet even vakantie nemen van je gezin natuurlijk. Terwijl dat soms best wel eens lekker zou zijn denk ik (en dan heb ik het niet over fysieke afstand, maar puur even een mentale onbezorgdheid creeëren in je hoofd zeg maar).

Rejoy. schreef:

Susan schreef:

Rejoy. schreef:

Bij mij kwam ineens het besef toen ik bij een meeting was bij Minneke en zij hun zoontje gewoon in bed konden leggen. Onze Y. is nog NOOIT alleen in slaap gevallen en we hebben van alles geprobeerd. Nog steeds is het een heel pittig meisje met een héééél kort (bijna onzichtbaar) lontje en het is een meisje met hele hoge pieken en hele diepe dalen in haar humeur.

Minnekes zoontje is ook echt een goede slaper, ze hebben hem bij ons ook een keer in Yrsa's bedje gelegd en binnen no-time was hij vertrokken.

aah, dat wist ik niet. Een paar weken later had ik een meeting met een hoop andere mama's en ook daar heb ik niet één kindje gezien dat zo moeilijk slaapt als Y. Lijkt me echt heeeerlijk als je een kindje hebt dat goed slaapt.

Jawel, die van mij Die heeft helemaal niet geslapen toen!

Fiwen schreef:

Rejoy. schreef:

Susan schreef:

Rejoy. schreef:

Bij mij kwam ineens het besef toen ik bij een meeting was bij Minneke en zij hun zoontje gewoon in bed konden leggen. Onze Y. is nog NOOIT alleen in slaap gevallen en we hebben van alles geprobeerd. Nog steeds is het een heel pittig meisje met een héééél kort (bijna onzichtbaar) lontje en het is een meisje met hele hoge pieken en hele diepe dalen in haar humeur.

Minnekes zoontje is ook echt een goede slaper, ze hebben hem bij ons ook een keer in Yrsa's bedje gelegd en binnen no-time was hij vertrokken.

aah, dat wist ik niet. Een paar weken later had ik een meeting met een hoop andere mama's en ook daar heb ik niet één kindje gezien dat zo moeilijk slaapt als Y. Lijkt me echt heeeerlijk als je een kindje hebt dat goed slaapt.

Jawel, die van mij Die heeft helemaal niet geslapen toen!

das niet waar, ze heeft nog bij je in de beco geslapen

Maar jullie hebben ook een heel zwaar jaar achter de rug.

@Rejoy, haha ja dat klopt! En de hele heen en terugweg ook trouwens

Ik vind het wel echt zwaarder dan ik me voorgesteld had. Zeker in het begin maar we hebben ook erg veel 'pech' gehad.
Einde van de zwangerschap was echt niet fijn, 4 dagen na de bevalling krijg manlief een depressie (en die heeft zich ondertussen 3 keer herhaald), vanaf dat moment kreeg J. ook last van haar allergie (achteraf weten we dat het een allergie is) en heeft daardoor maandenlang amper geslapen, slecht gedronken, veel gespuugd en bijna continu gehuild. Na 3 maanden was ik echt kapot en kon ik gewoon niet meer en liep zelf de hele dag mee te huilen. Toen ik gestopt ben met de BV en ze Pepti kreeg ging het wel wat beter maar het blijft een slechte slaper.

Wel is ze de laatste maanden veel veranderd, ze is nu echt een schatje geworden en huilt overdag bijna nooit meer. Wat dat betreft is ze echt veel makkelijker geworden en kan ik nu ook wel genieten maar die eerste 6 a 7 maanden waren hier echt overleven.
Ze valt trouwens nog steeds niet in slaap als je er niet bij blijft en ze krijgt nu ook Bach-duppeltjes om beter in te slapen. En ze slaapt ook nog niet door en komt elke nacht ergens tussen 2 en 5 bij ons in bed.

Ik vind het aan de ene kant veel leuker dan ik verwacht had maar aan de andere kant ook wel veel zwaarder.

Ik kon me weinig voorstellen hoe het zou zijn met 2 baby's.

Ik wacht nogsteeds op mijn roze wolk, de laatste paar dagen is het (vooral J) alleen maar huilen. Dan heb ik handen, ogen, en vooral energie te kort.
En iedereen vind het maar 'leuk', 'schattig', 'knuffelen' en weet het beter want ze hebben het allemaal meegemaakt (niemand in mijn omgeving heeft een tweeling, maar goed ), daar word ik misschien nog wel gekker van. Ze walzen keihard over je grenzen heen als je niet uitkijkt.
Gaan ze nog even commentaar zitten leveren omdat ik vaak in makkelijke kleding en niet opgetut rond loop, maar ik heb er de puf niet meer voor.
Anderen genieten. Ik overleef. That's all.

ik vind het al een hoop schelen dat mijn instelling veranderd is. Ik weet dat Y. wakker wordt, ik leg haar gewoon bij ons in bed en slaap dan weer verder. Dat scheelt al een hoop frustratie dan wanneer ik ervan zou balen dat ze weer niet door heeft geslapen en niet in haar eigen bed wil slapen.

ProudMama schreef:Ik kon me weinig voorstellen hoe het zou zijn met 2 baby's.

Ik wacht nogsteeds op mijn roze wolk, de laatste paar dagen is het (vooral J) alleen maar huilen. Dan heb ik handen, ogen, en vooral energie te kort.
En iedereen vind het maar 'leuk', 'schattig', 'knuffelen' en weet het beter want ze hebben het allemaal meegemaakt (niemand in mijn omgeving heeft een tweeling, maar goed ), daar word ik misschien nog wel gekker van. Ze walzen keihard over je grenzen heen als je niet uitkijkt.
Gaan ze nog even commentaar zitten leveren omdat ik vaak in makkelijke kleding en niet opgetut rond loop, maar ik heb er de puf niet meer voor.
Ik overleef, that's all!

Het is ook niet niks ineens twee van die kleine hummeltjes om voor te zorgen. Kan er niet iemand een dagje voor je oppassen zodat je weer even een keertje aan jezelf toekomt?
Het komt goed, echt!

Rejoy. schreef:ik vind het al een hoop schelen dat mijn instelling veranderd is. Ik weet dat Y. wakker wordt, ik leg haar gewoon bij ons in bed en slaap dan weer verder. Dat scheelt al een hoop frustratie dan wanneer ik ervan zou balen dat ze weer niet door heeft geslapen en niet in haar eigen bed wil slapen.

Ja dat scheelt heel veel, wij hebben nu ook echt de instelling "ze zal niet tot haar 16e bij ons in bed willen slapen" en ik vind het stiekem ook wel lekker als ik haar al zo weinig zie tijdens mijn stage

Tania schreef:

ProudMama schreef:Ik kon me weinig voorstellen hoe het zou zijn met 2 baby's.

Ik wacht nogsteeds op mijn roze wolk, de laatste paar dagen is het (vooral J) alleen maar huilen. Dan heb ik handen, ogen, en vooral energie te kort.
En iedereen vind het maar 'leuk', 'schattig', 'knuffelen' en weet het beter want ze hebben het allemaal meegemaakt (niemand in mijn omgeving heeft een tweeling, maar goed ), daar word ik misschien nog wel gekker van. Ze walzen keihard over je grenzen heen als je niet uitkijkt.
Gaan ze nog even commentaar zitten leveren omdat ik vaak in makkelijke kleding en niet opgetut rond loop, maar ik heb er de puf niet meer voor.
Ik overleef, that's all!

Het is ook niet niks ineens twee van die kleine hummeltjes om voor te zorgen. Kan er niet iemand een dagje voor je oppassen zodat je weer even een keertje aan jezelf toekomt?
Het komt goed, echt!

Ik zou niet weten wie.
Mijn vriendinnen hebben kids, en als mijn kinderen ergens niet tegen kunnen op het moment, is het tegen gillende kinderen of veel herrie, dan raken ze op een of andere manier volledig overstuur.
Dus dat is geen optie.

Rejoy. schreef:ik vind het al een hoop schelen dat mijn instelling veranderd is. Ik weet dat Y. wakker wordt, ik leg haar gewoon bij ons in bed en slaap dan weer verder. Dat scheelt al een hoop frustratie dan wanneer ik ervan zou balen dat ze weer niet door heeft geslapen en niet in haar eigen bed wil slapen.

Dat is bij ons ook wel. Ook als Ezra bij ons komt liggen. Als hij echt helemaal wakker is dan neemt Dion hem altijd mee naar zijn kamer en gaat daar even bij hem liggen, maar soms komt hij muisstil aanlopen, kruipt heel zachtjes bij ons in bed en slaapt direct weer verder. Dan laten we hem tegenwoordig maar. Als we hem terugbrengen naar zijn bed dan wordt hij alleen maar wakker, hij kan zijn slaap hard genoeg gebruiken.

ProudMama schreef:Ik kon me weinig voorstellen hoe het zou zijn met 2 baby's.

Ik wacht nogsteeds op mijn roze wolk, de laatste paar dagen is het (vooral J) alleen maar huilen. Dan heb ik handen, ogen, en vooral energie te kort.
En iedereen vind het maar 'leuk', 'schattig', 'knuffelen' en weet het beter want ze hebben het allemaal meegemaakt (niemand in mijn omgeving heeft een tweeling, maar goed ), daar word ik misschien nog wel gekker van. Ze walzen keihard over je grenzen heen als je niet uitkijkt.
Gaan ze nog even commentaar zitten leveren omdat ik vaak in makkelijke kleding en niet opgetut rond loop, maar ik heb er de puf niet meer voor.
Anderen genieten. Ik overleef. That's all.

Ik heb echt respect voor je, ik vond een kleine baby al zwaar laat staan 2. Maar dadelijk als ze groter zijn heb je denk ik ook dubbel zoveel geluksmomenten, niet dat je die nu niet hebt natuurlijk maar jij hebt dadelijk gewoon 2x een kindje dat mama gaat zeggen, 2x een kindje dat gaat lopen, 2x hele lieve knuffels/kusjes, 2x kleine kletskousjes en echt dat is zoo zoo leuk.

Printje schreef:

ProudMama schreef:Ik kon me weinig voorstellen hoe het zou zijn met 2 baby's.

Ik wacht nogsteeds op mijn roze wolk, de laatste paar dagen is het (vooral J) alleen maar huilen. Dan heb ik handen, ogen, en vooral energie te kort.
En iedereen vind het maar 'leuk', 'schattig', 'knuffelen' en weet het beter want ze hebben het allemaal meegemaakt (niemand in mijn omgeving heeft een tweeling, maar goed ), daar word ik misschien nog wel gekker van. Ze walzen keihard over je grenzen heen als je niet uitkijkt.
Gaan ze nog even commentaar zitten leveren omdat ik vaak in makkelijke kleding en niet opgetut rond loop, maar ik heb er de puf niet meer voor.
Anderen genieten. Ik overleef. That's all.

Ik heb echt respect voor je, ik vond een kleine baby al zwaar laat staan 2. Maar dadelijk als ze groter zijn heb je denk ik ook dubbel zoveel geluksmomenten, niet dat je die nu niet hebt natuurlijk maar jij hebt dadelijk gewoon 2x een kindje dat mama gaat zeggen, 2x een kindje dat gaat lopen, 2x hele lieve knuffels/kusjes, 2x kleine kletskousjes en echt dat is zoo zoo leuk.

Daar kan ik wel van genieten, de lachjes, de eerste brabbeltjes.

Misschien ben ik ook gewoon te gevoelig voor de druk van anderen, wat die vinden etc.

ProudMama schreef:

Tania schreef:

ProudMama schreef:Ik kon me weinig voorstellen hoe het zou zijn met 2 baby's.

Ik wacht nogsteeds op mijn roze wolk, de laatste paar dagen is het (vooral J) alleen maar huilen. Dan heb ik handen, ogen, en vooral energie te kort.
En iedereen vind het maar 'leuk', 'schattig', 'knuffelen' en weet het beter want ze hebben het allemaal meegemaakt (niemand in mijn omgeving heeft een tweeling, maar goed ), daar word ik misschien nog wel gekker van. Ze walzen keihard over je grenzen heen als je niet uitkijkt.
Gaan ze nog even commentaar zitten leveren omdat ik vaak in makkelijke kleding en niet opgetut rond loop, maar ik heb er de puf niet meer voor.
Ik overleef, that's all!

Het is ook niet niks ineens twee van die kleine hummeltjes om voor te zorgen. Kan er niet iemand een dagje voor je oppassen zodat je weer even een keertje aan jezelf toekomt?
Het komt goed, echt!

Ik zou niet weten wie.
Mijn vriendinnen hebben kids, en als mijn kinderen ergens niet tegen kunnen op het moment, is het tegen gillende kinderen of veel herrie, dan raken ze op een of andere manier volledig overstuur.
Dus dat is geen optie.

Dat is jammer.
Als ik niet zo'n last van m'n bekken had, dan had ik wel een dagje voor je willen oppassen.

Tania schreef:

ProudMama schreef:

Tania schreef:

ProudMama schreef:Ik kon me weinig voorstellen hoe het zou zijn met 2 baby's.

Ik wacht nogsteeds op mijn roze wolk, de laatste paar dagen is het (vooral J) alleen maar huilen. Dan heb ik handen, ogen, en vooral energie te kort.
En iedereen vind het maar 'leuk', 'schattig', 'knuffelen' en weet het beter want ze hebben het allemaal meegemaakt (niemand in mijn omgeving heeft een tweeling, maar goed ), daar word ik misschien nog wel gekker van. Ze walzen keihard over je grenzen heen als je niet uitkijkt.
Gaan ze nog even commentaar zitten leveren omdat ik vaak in makkelijke kleding en niet opgetut rond loop, maar ik heb er de puf niet meer voor.
Ik overleef, that's all!

Het is ook niet niks ineens twee van die kleine hummeltjes om voor te zorgen. Kan er niet iemand een dagje voor je oppassen zodat je weer even een keertje aan jezelf toekomt?
Het komt goed, echt!

Ik zou niet weten wie.
Mijn vriendinnen hebben kids, en als mijn kinderen ergens niet tegen kunnen op het moment, is het tegen gillende kinderen of veel herrie, dan raken ze op een of andere manier volledig overstuur.
Dus dat is geen optie.

Dat is jammer.
Als ik niet zo'n last van m'n bekken had, dan had ik wel een dagje voor je willen oppassen.

Wat lief!

Maar ik overleef. En ik overleef het wel

Anderen moeten gewoon hun commentaar voor zich houden. Ik vind het echt te bespottelijk voor woorden om commentaar te leveren op een moeder van een piepjonge tweeling, omdat ze in haar makkelijke kleren loopt. Get a life, zeg, stomme mensen.

ProudMama schreef:

Printje schreef:

ProudMama schreef:Ik kon me weinig voorstellen hoe het zou zijn met 2 baby's.

Ik wacht nogsteeds op mijn roze wolk, de laatste paar dagen is het (vooral J) alleen maar huilen. Dan heb ik handen, ogen, en vooral energie te kort.
En iedereen vind het maar 'leuk', 'schattig', 'knuffelen' en weet het beter want ze hebben het allemaal meegemaakt (niemand in mijn omgeving heeft een tweeling, maar goed ), daar word ik misschien nog wel gekker van. Ze walzen keihard over je grenzen heen als je niet uitkijkt.
Gaan ze nog even commentaar zitten leveren omdat ik vaak in makkelijke kleding en niet opgetut rond loop, maar ik heb er de puf niet meer voor.
Anderen genieten. Ik overleef. That's all.

Ik heb echt respect voor je, ik vond een kleine baby al zwaar laat staan 2. Maar dadelijk als ze groter zijn heb je denk ik ook dubbel zoveel geluksmomenten, niet dat je die nu niet hebt natuurlijk maar jij hebt dadelijk gewoon 2x een kindje dat mama gaat zeggen, 2x een kindje dat gaat lopen, 2x hele lieve knuffels/kusjes, 2x kleine kletskousjes en echt dat is zoo zoo leuk.

Daar kan ik wel van genieten, de lachjes, de eerste brabbeltjes.

Misschien ben ik ook gewoon te gevoelig voor de druk van anderen, wat die vinden etc.

Wij kunnen hier hard roepen daar moet je niets om geven maar ik snap dat wel hoor, je trekt het je toch aan. Iedereen die een klein kindje heeft gehad zou toch moeten inzien dat dat maal twee nog veel erger/heftiger is. Maar ze zijn u over de 3 mnd heen zie ik, vanaf dat moment ging het hier steeds beter en werd het vrijwel alleen maar genieten.

ProudMama schreef:

Tania schreef:

ProudMama schreef:Ik kon me weinig voorstellen hoe het zou zijn met 2 baby's.

Ik wacht nogsteeds op mijn roze wolk, de laatste paar dagen is het (vooral J) alleen maar huilen. Dan heb ik handen, ogen, en vooral energie te kort.
En iedereen vind het maar 'leuk', 'schattig', 'knuffelen' en weet het beter want ze hebben het allemaal meegemaakt (niemand in mijn omgeving heeft een tweeling, maar goed ), daar word ik misschien nog wel gekker van. Ze walzen keihard over je grenzen heen als je niet uitkijkt.
Gaan ze nog even commentaar zitten leveren omdat ik vaak in makkelijke kleding en niet opgetut rond loop, maar ik heb er de puf niet meer voor.
Ik overleef, that's all!

Het is ook niet niks ineens twee van die kleine hummeltjes om voor te zorgen. Kan er niet iemand een dagje voor je oppassen zodat je weer even een keertje aan jezelf toekomt?
Het komt goed, echt!

Ik zou niet weten wie.
Mijn vriendinnen hebben kids, en als mijn kinderen ergens niet tegen kunnen op het moment, is het tegen gillende kinderen of veel herrie, dan raken ze op een of andere manier volledig overstuur.
Dus dat is geen optie.

Geloof niet dat je bij mij in de buurt woont hé? Anders zou ik met alle liefde op je 2 mannetjes passen zodat je er even uitkan. Misschien zijn er nog wel meer meiden hier die mee willen helpen

Ging je eigenlijk ook weer werken of dat niet? Bij mij veranderde het toen ik weer moest gaan werken. Toen moest ik toch echt weer wat anders aan dan mijn makkelijke broek en slobber shirt Maar moet eerlijk zeggen dat ik op de dagen dat ik nu vrij ben (woensdag,zaterdag en zondag) ook gewoon wat makkelijks aantrek en geen make-up opdoe. Schijt aan de hele wereld denk ik dan maar

Ik kan er wel heel erg van genieten, zoals vanmorgen, als er 1 wakker is. Lekker bij me in bed genomen, lekker kroelen. Heerlijk!

Begin vlg jaar ga ik weer werken. Ik heb nu vakantie.

Nee, ik vind het over het algemeen goed te doen. D. is toevallig een erg makkelijk kind: eet goed, slaapt goed, vindt alles leuk en interessant, kortom we zijn niets gewend .

Wanneer ze een echte peuterpuberdag met alleen maar haar eigen zin doordrijven, ben ik aan het eind van de dag wel eens helemaal kapot. Maar dat houdt gelukkig nooit dagenlang aan tot nu toe.

studiebol schreef:Pm, ik snap je ook wel hoor. Ik dacht altijd dat ik best goed mijn grenzen aan kon geven, maar helaas. Er zijn echt al allemaal mensen in het ziekenhuis langs geweest waarvan ik denk nou waaro moesten jullie nou perse langs komen je kan toch ook komen als ze thuis zijn. Maar ja steeds nee zeggen kan ik ook gewoon niet, daar trek ik me ook wat van aan omdat ik denk dat mensen het stom vinden.
Dus dat jij zegt dat je het je aantrekt als mensen wat zeggen over wat je aan hebt kan ik dat heel goed begrijpen. Ik denk ook dat het zwaar is om voor twee kleintjes te zorgen, ik weet het nog niet helemaal. Maar ik merkte het meteen dat ik het een stuk pittiger vond om 2 keer per dag alleen te gaan, dan een keer alleen en een keer samen met mijn vriend. En dan heb ik nog niet eens de volledige zorg op me.

Erg is dat he?! Dat je dan wéér beseft: Mmmm... dit was niet MIJN bedoeling...

Ik denk dat ze ziekenhuis tijd weer op een hele andere manier pittig is. Meer zorgen om de gezondheid etc. Dat vreet ook energie!!

Nee, bij S.enna gezien niet. Vanaf dag 1 was en is ze een ontzettend makkelijk kind. Ze sliep na 1 week echt helemaal door, ik kon haar overal mee naartoe nemen, ze was altijd lief en ze huilde echt nooit. Nu is ze ondanks alles wat er binnen ons gezin speelt nog altijd makkelijk en lief. Bij M.ara hoopte we dit weer te mogen ervaren, helaas liep dit vanaf dag 1 al anders, we kregen een erge huilbaby en met 8 weken de diagnose Epilepsie, met 16 weken de diagnose zeer complexe epilepsie met als oorzaak een aanlegstoornis in haar frontale cortex. Waarop een zwaar jaar volgde met een kind wat zich tot aan 12 maanden aan toe totaal niet ontwikkelde. Ze lag alleen maar op haar rug in de box, ze kon niet rollen, niet zitten, zich niet verplaatsen en alleen speelgoed pakken binnen handbereik. Met ontzettend veel intensieve therapie ging ze zichzelf toch na 1 jaar verder ontwikkelen. Nu 7 weken geleden ging het weer ontzettend mis, honderden epileptische aanvallen per dag, weken lang. Wat resulteerde in een coma op de IC, en nu staat ons dus Mara haar open hersenoperatie te wachten met alle voorbereidingen, en weer alle therapie in het revalidatie centrum omdat ze de laatste maanden weer bijna niet ontwikkeld. Dus ja, al met al kan ik echt zeggen dat het moederschap mij nu zwaar valt. Het meeste zware aan alles vind ik hoe je leven totaal op zijn kop wordt gezet, je relatie die soms op klappen staat, jezelf steeds tussen 2 kinderen moeten verdelen, je sociale contacten onderhouden, het verlies en onbegrip van vrienden en kenissen, het continue regelen van opvang, plannen van diensten en onze roosters op elkaar afstemmen waardoor je nooit meer samen vrij bent. Ik hoop dat ik over een jaar een ander antwoord op deze vraag kan geven.