Vanaf wanneer kreeg je het gevoel een kindje te 'willen'

Ik weet niet of ik het in de goede pijler plaats (of dat het in persoonlijk hoort) en of de topic titel helemaal goed is.

Maar:

Ik vroeg me af vanaf wanneer jullie echt de drang kregen dat je graag een kindje zou willen krijgen. En hoelang duurde het toen voordat jullie uiteindelijk voor een kindje gingen?

Ik heb al een aantal jaren heel sterk het gevoel dat ik jong moeder wil worden. Deze gevoelens heb ik altijd aan de kant geschoven, het is immers belachelijk om daar over na te denken als je er nog niet klaar voor bent.

Sinds ik mijn vriend ken, vind ik het ontzettend moeilijk om deze gevoelens aan de kant te schuiven. Ik weet dat er nog lang geen kindje zal komen. Ik heb pas sinds kort een relatie, ben nog jong, ik studeer nog, woon nog niet samen, heb nog geen stabiele baan en ik woon niet in een geweldige wijk en mijn appartementje heeft alleen gaskachels en geen CV. En het allerbelangrijkste, mijn vriend wil dit nu ook nog niet (erg logisch ook!)
Toch begint het gevoel echt te overheersen bij mij. Ik denk dat het komt doordat mijn stiefzusje vorig jaar een kindje heeft gekregen, mijn beste vriendin zwanger is en een aantal oud-klasgenoten/vrienden op dit moment zwanger zijn.

Ik vind de gevoelens nu echt vervelend omdat ik weet dat als ik nu zwanger zou raken, ik het niet eens erg zou vinden (ben niet aan de pil, gebruiken alleen condooms). En ik ben niet eens heel voorzichtig (mijn vriend gelukkig wel!). Nu begin ik me zo langzamerhand af te vragen of er niet iets bestaat waardoor ik deze gevoelens een beetje kan minderen.

Ik ben eigenlijk wel benieuwd of meer meiden dit op deze manier hebben ervaren, of dat ik heel raar ben .

Je bent niet raar hoor Ik had ook al vroeg mama gevoelens. Zelf nog voor ik een realtie kreeg met mijn huidige vriend. Maar voor mezelf wilde ik eerst alles op een rijtje hebben. Ik wilde eerst een ander huis, tenminste een van ons een vaste baan (mijn vriend had die al), wat spaargeld en ik wilde zelf goed in m'n vel zitten. Toen ik dat allemaal had was het voor mezelf goed en was ik er helemaal klaar voor. Ik schoof m'n gevoel gewoon even opzij en dacht altijd mijn tijd komt nog wel als ik er écht helemaal klaar voor ben. En die gedachte hebben me geholpen hoe cliche dat ook klinkt. Ik vond het gewoon belangrijk dat mijn kindje een een stabiele omgeving geboren zou worden

Met een evt nummer 2 heb ik dat trouwens ook hoor (mochten we voor een tweede gaan want dat is nog steeds niet zeker) Ons huis staat te koop en ik wil eerst een ander huis hebben en evt een vaste baan (hopelijk in Januari)

Ik heb die gevoelens eigenlijk pas sinds kort, een paar maanden ofzo, daarvoor wist ik niet zeker of ik wel kinderen wilde en mijn vriend ook niet. Maar nu willen we eigenlijk allebei wel en ik weet niet waar die gevoelens ineens vandaan komen. Ik ben al 30, dus erg vroeg ben ik niet in ieder geval Toch wil ik op zijn minst wachten tot mijn vriend afgestudeerd is (januari of februari) en eigenlijk wil ik ook wel eerst trouwen (september), maar ik denk dat we er daarna wel voor gaan

Ik weet van mezelf dat ik al die factoren belangrijk vind, en ik weet ook dat ik mijn gevoel aan de kant moet schuiven. Meestal gaat dit redelijk, maar soms neemt het dan ineens weer de overhand.

Ik heb een huisje, groot genoeg (hebben nog een slaapkamer over), mijn vriend heeft een vaste baan, ik heb inkomen etc. etc. en toch weet ik dat dit niet genoeg voor mij is, ik wil mijn kindje meer bieden.

Voor nu heb ik bedacht dat ik zowieso nog 5 jaar geduld moet hebben. Dan heb ik mijn diploma's, waarschijnlijk een vaste baan en een mooie woning. Maar 5 jaar.. dat klinkt alsof het nog een eeuwigheid gaat duren.

Ik weet nog steeds niet of ik wel kinderen wil. Ik heb het er best veel met m`n vriend over, want hij weet het wel zeker.

Z`n moeder had gezegd dat het haar wel leuk leek om oma te worden.

Al heel lang had ik dat gevoel, maar is was niet gezond genoeg om het aan te kunnen. Icm mijn medicatie was het ook gewoon niet slim.
Dus ging er wel een paar jaar overheen.

Wonen is nu ook niet ideaal, heb een trap voor de deur en een trap naar de woonverdieping zeg maar, en met 2 echt een heel gesjouw. Gelukkig wisten we voor ik zwanger werd niet dat het er 2 zouden zijn, dus hadden we geen keus, en het is best te doen. Ik moet niet met 5 min de deur uit willen zijn, dat is niet haalbaar.
Boven hebben we ook (nog) geen CV, maar de kou is er met een electrisch kacheltje prima uit te krijgen/ houden. Ook heb ik boven geen warm water, geen verwarming in de badkamer, dus de kids doe ik gewoon in de woonkamer in bad. In de tummy op tafel. Probleem opgelost!
Dus door dat soort dingen heb ik me niet tegen laten houden!

Suus schreef:Ik heb die gevoelens eigenlijk pas sinds kort, een paar maanden ofzo, daarvoor wist ik niet zeker of ik wel kinderen wilde en mijn vriend ook niet. Maar nu willen we eigenlijk allebei wel en ik weet niet waar die gevoelens ineens vandaan komen. Ik ben al 30, dus erg vroeg ben ik niet in ieder geval Toch wil ik op zijn minst wachten tot mijn vriend afgestudeerd is (januari of februari) en eigenlijk wil ik ook wel eerst trouwen (september), maar ik denk dat we er daarna wel voor gaan

Wat leuk zeg! Dat lijkt me wel fijn dat je na de komst van die gevoelens, meteen voor een kindje kunt gaan.

Ik roep al vanaf mijn 12de dat ik moeder wil worden (natuurlijk niet echt een meetbare leeftijd). Ik heb samen met vriendinnen boekjes vol geschreven met allemaal namen en ik moederde altijd flink over mijn zusjes.

Toen mijn stiefzusje vorig jaar zwanger bleek (18 jaar), was ik ook enorm jaloers! stom, eigenlijk want mijn tijd komt nog wel. Maar als ik haar nu zie met haar zoontje, dan zou ik mijzelf (en mijn vriend) toch ook wel graag met een kindje zien.

Hoe oud ben je Serpentijn?

ProudMama schreef:Al heel lang had ik dat gevoel, maar is was niet gezond genoeg om het aan te kunnen. Icm mijn medicatie was het ook gewoon niet slim.
Dus ging er wel een paar jaar overheen.

Wonen is nu ook niet ideaal, heb een trap voor de deur en een trap naar de woonverdieping zeg maar, en met 2 echt een heel gesjouw. Gelukkig wisten we voor ik zwanger werd niet dat het er 2 zouden zijn, dus hadden we geen keus, en het is best te doen. Ik moet niet met 5 min de deur uit willen zijn, dat is niet haalbaar.
Boven hebben we ook (nog) geen CV, maar de kou is er met een electrisch kacheltje prima uit te krijgen/ houden. Ook heb ik boven geen warm water, geen verwarming in de badkamer, dus de kids doe ik gewoon in de woonkamer in bad. In de tummy op tafel. Probleem opgelost!
Dus door dat soort dingen heb ik me niet tegen laten houden!

Jullie huis klinkt een beetje als mijn huis. Ik woon in een appartementje op de 2de verdieping. De wooonkamer is prima warm te houden doormiddel van de gaskachel, de slaapkamers zijn redelijk koud. de achterste slaapkamer is wel goed geisoleerd en heeft kunstofkozijnen, een kacheltje maakt de kamers wel snel warm! Omdat ik alles op 1 etage heb, heb ik uiteraard wel warm water en de badkamer is ook redelijk warm. Maargoed, dit zijn niet de enige factoren die voor mij nu een rol spelen.

Het is wel zo dat ik last heb van aanvallen. Dit komt waarschijnlijk (onder andere) door mijn hormoonhuishouding. De verwachting is dat dit na een eventuele zwangerschap helemaal verdwenen is.

Razz_ schreef:Hoe oud ben je Serpentijn?

20, over 4 maanden 21.

Rush schreef:

Z`n moeder had gezegd dat het haar wel leuk leek om oma te worden.

Zoiets kreeg ik ook al te horen van mijn schoonmoeder.

Megara schreef:

Rush schreef:

Z`n moeder had gezegd dat het haar wel leuk leek om oma te worden.

Zoiets kreeg ik ook al te horen van mijn schoonmoeder.

haha hier is dat niet anders.
Mijn schoonvader kwam al met de mededeling dat hij wel graag een kleindochter met rode haren wil .

Megara schreef:

Rush schreef:

Z`n moeder had gezegd dat het haar wel leuk leek om oma te worden.

Zoiets kreeg ik ook al te horen van mijn schoonmoeder.

Ja, maar jij hebt wel veel langer een relatie, haha. Ik was best wel in shock om eerlijk te zijn.

Wel weer een goed teken dat ze me wel echt geschikt vind voor m`n vriend, maar toch. Shock.

Ik weet al best wel lang dat ik graag een kindje wil, mijn vriend ook. Maar de situatie was gewoon niet handig.
We wonen nu samen en hebben besloten dat ik stop met de pil. En dan zien we wel hoe snel het allemaal gaat. Mijn vriend is bijna klaar met school (januari of februari) en hij kan vrijwel zeker bij zijn stagebedrijf aan de slag!

Serpentijn schreef:

Razz_ schreef:Hoe oud ben je Serpentijn?

20, over 4 maanden 21.

Je niet schamen, want ik was op mijn 21ste zwanger van mijn dochter. Dus die gevoelens zijn zo gek echt nog niet. Ik wilde al van jongs af aan moeder worden en het liefste jong ook. Maar je wilt toch wat te bieden hebben voor een kleintje. Ik kwam mijn man tegen op mijn 18de en op mijn 19de woonde we samen in zijn appartement. En weer een jaar later hadden we een huis gekocht. Toen het huisje eenmaal af was, zijn hier de voorbehoedsmiddelen de deur uit gegaan en was ik vrij snel zwanger.

Maar je hebt niet alles voor het zeggen. Ik had ook een goede baan en werd alsnog ontslagen omdat ze geen parttimers in dienst wilden. Dus toen ik vertelde dat ik zwanger was, was ook gelijk duidelijk dat ik na mijn verlof niet meer welkom was. Gelukkig na mijn verlof snel een baan gevonden, waar ik nu nog steeds werk.

Goed om te horen. Eigenlijk vind ik dat ik niet mag zeuren met mijn leeftijd, maar het is gewoon een gevoelskwestie.

En stiekem.. hoop ik dat mijn vriend er met een jaar of 2/3 ook klaar voor is.

Rush schreef:
Ja, maar jij hebt wel veel langer een relatie, haha. Ik was best wel in shock om eerlijk te zijn.

Wel weer een goed teken dat ze me wel echt geschikt vind voor m`n vriend, maar toch. Shock.

Ja dat wel. Al zat ik ook geschokt op de bank haha.
Sowieso een goed teken en dat is ook wel heel fijn.

Megara schreef:

Rush schreef:
Ja, maar jij hebt wel veel langer een relatie, haha. Ik was best wel in shock om eerlijk te zijn.

Wel weer een goed teken dat ze me wel echt geschikt vind voor m`n vriend, maar toch. Shock.

Ja dat wel. Al zat ik ook geschokt op de bank haha.
Sowieso een goed teken en dat is ook wel heel fijn.

hoelang ben je eigenlijk al samen met je vriend?

Ik wil ook al heel lang een kindje, maar we willen graag wel alles op orde hebben. We wonen nu alweer bijna 2 jaar samen, hebben in principe een slaapkamer over en we zijn ook niet zo heel precies meer met condooms. Dus waarschijnlijk zal het hier niet heel lang meer duren. Ik wil al zeker 2 jaar wel een kindje, maar mijn vriend was er nog niet zo aan toe. Wij zijn overigens 25, dus ik had die wens ook al redelijk jong.

Ik heb ook altijd gezegd jong moeder te willen worden en dat gevoel heb ik nog steeds.
Geloof dat ik nu toch wel sinds ruim 2 jaar echte verlangens heb naar een kindje van ons, maar sinds we samenwonen (nu ruim 1,5 jaar) is dat gevoel bij mij nog sterker geworden. Mijn vriend was er toen nog niet klaar voor, waar ik alle begrip voor had.

Een jaar geleden begon mijn vriend plots zelf over kinderen en dat hij zich er meer en meer klaar voor beginde te voelen. Daarom ben ik ook in februari gestopt met de pil. Helaas is het ons voorlopig nog niet gelukt om zwanger te worden, maar de gevoelens om een kindje te willen, zijn nu wel héél sterk aanwezig. Zeker gezien het feit dat we nu weten dat het allemaal niet zo gemakkelijk zal gaan, is die wens nog groter.

(Ik ben overigens 24, dus ook nog best jong).

Ik heb eerder nooit stil gestaan bij het moederschap, als ik er al over nadacht, dacht ik dat niet zou willen of pas rond mijn 35e. Ineens wilde ik het wel (van de ene dag op de andere), dus het kwam onverwachts heel sterk opzetten.

Serpentijn schreef:

hoelang ben je eigenlijk al samen met je vriend?

Ruim 3 jaar, als de vraag voor mij is.

Ik heb de gevoelens altijd al gehad. Vroeger wilde ik graag voor m'n 25e moeder worden, maar dat is 'm niet geworden Nu zeg ik zo rond m'n 30e, dat duurt nog 3 jaar ongeveer. Ik heb met vlagen wel heel erg babykriebels maar vind het juist heel fijn nu dat ik een relatie heb en weet dat het er ooit van gaat komen. Juist daarom kan ik het nu nog in m'n achterhoofd houden, wetende dat nu echt nog niet het juiste moment is, maar over een aantal jaar wel.
Maar ik draai m'n hoofd wel om naar elke kinderwagen, en ben echt gek op baby's. Helemaal nu ik een klein nichtje er bij heb, en ik heb natuurlijk zelf een jong zusje. Jeetje, het is zo geweldig! Maar ik weet ook realistisch gezien dat ik er nu nog niet aan toe ben, en binnen onze relatie zeker helemaal nog niet, dus kan de wens prima opschuiven. Maar heerlijk om te weten dat het er ooit van gaat komen, dat is zo'n fijn gevoel!