Ik weet het even niet meer...

Mijn zoontje van ruim 2 is heel gemeen tegen zijn vader.
Mijn man heeft een papa dag en op die dagen (als ik weg ben) is er niks aan de hand. Maar zodra ik in de buurt ben, kan mijn man niks meer goed doen.

Dat een kind een voorkeur kan hebben snap ik, maar mijn man kan echt niks goed doen. Als hij mijn zoon iets vraagt reageert hij niet of heel kattig. Standaard doet hij onaardig en snauwt hij mijn man af.

Eerst dacht ik: het zal wel een fase zijn. En dat is het natuurlijk ook, maar deze 'fase' duurt mij echt te lang.

Ik weet gewoon echt even niet meer hoe we het aan moeten pakken. Straffen/negeren/streng toespreken/zeggen dat papa heel verdrietig is. Het werkt allemaal maar heel even. En ik vind het voor mijn man niet leuk, maar voor mezelf ook niet. Ik laat mijn zoontje altijd achter met het idee dat mijn man het helemaal niet gezellig gaat hebben met hem, terwijl hij zo zijn best doet

Ik zou hem er toch wel op aanspreken, als het een enkele keer was dan kon je het nog negeren maar het is nu structureel.
Gewoon duidelijk vertellen dat dit gedrag niet gewenst is en dat hij normaal antwoord kan geven, niet te lang dradig maken maar kort en duidelijk.
En dan even volhouden, hopelijk helpt het.
Wel sneu voor je man! Maar volgens mij is hij nu gewoon aan het uitproberen.

Wat sneu voor je man zeg . Kan je zoon al een beetje uitleggen waarom hij zo doet?

vind hij het soms moeilijk dat hij dan de aandacht moet delen?

Hier gaat het ook al maanden zo, misschien al wel een jaar.
Ik had ook verwacht dat het een fase zou zijn en eigenlijk ga ik er nog steeds van uit dat het wel weer over gaat.
Ik vind het ook echt heel vervelend voor mijn vriend en voel me daar ook wel eens schuldig over, terwijl ik hierdoor juist ook wel aan hem getwijfeld heb
Ik had gehoopt dat het over zou gaan wanneer ons tweede kindje er was, maar die is ondertussen al een dik half jaar en er is nog niks veranderd.
Ik vind het echt lastig. Zo wil ze ook niks van hem. Als hij iets tegen haar zegt wat haar niet bevalt, gaat ze heel hysterisch mama, help mij, lopen roepen. Terwijl hij haar dan echt niks aandoet ofzo.
Hij kan haar ook niet naar bed brengen, in bad stoppen, schone kleren aandoen, haren kammen, en noem het maar op. Ze is dan zo hysterisch en overstuur, dat ze daar tijden in blijft hangen.
Dat is misschien ook wel mijn/onze valkuil.
Ik breng haar dan maar naar bed, omdat ik geen zin heb in de hele avond gejank. Op deze manier houden we het misschien juist wel in stand, maar het is gewoon echt lastig.

Ik heb hierin dus helemaal geen tips voor je, maar jullie zijn in ieder geval niet de enigen.

Dus als je man papa-dag heeft, doet hij wel 'normaal'? Misschien dan op de andere dagen je man ook meer met J laten doen. Bijvoorbeeld hem J 's avonds naar bed laten brengen (terwijl jij beneden blijft en als hij klaar is even welterusten komt zeggen), samen naar een speeltuin gaan etc. En mocht hij toch gemeen doen, hem heel consequent toespreken of straffen en duidelijk uitleggen waarom, zodat hij de link legt dat bij gemeen gedrag hij straf krijgt. Bij goed gedrag zou ik hem dan uiteraard complimenteren, dat is natuurlijk ook heel belangrijk.

Misschien ook eens zeggen dat jíj er verdrietig van wordt en dat jíj het niet leuk vindt. Misschien is het een soort uiting van loyaliteit naar jou toe of zo.

Ik denk eigenlijk dat straffen in deze situatie alleen maar averechts werkt. Dan krijgt hij alleen maar meer een negatieve associatie bij die momenten waarop jullie met z'n drietjes zijn.

Heb je een idee waar het gedrag vandaan zou kunnen komen?

Het zou bijvoorbeeld kunnen dat je zoon het niet prettig vindt als jullie tegelijk in één kamer zijn, omdat jij dan aandacht geeft aan je man in plaats van aan hem. Misschien krijgt hij alle aandacht van jou als jullie met zn tweetjes zijn, en merkt hij dat hij aandacht moet delen als papa erbij is.
Om maar een voorbeeld te noemen.

Het kan in elk geval helpen om leuke dingen te doen als jullie met zn drietjes zijn, en hem te complimenteren als hij dan lief tegen zijn vader doet.

Die situatie die RiLiJu omschrijft herken ik trouwens ook wel. Soms moet ik Tomas persé naar bed brengen, of met hem naar de wc gaan, dan mag mijn man dat absoluut niet doen. Als ik er op dat moment tijd voor heb doe ik het meestal wel gewoon. Hoe meer je er een issue van maakt, hoe meer het een beladen onderwerp wordt denk ik.
En zoals je zegt: zo'n voorkeur is heel normaal.

RiLiJu: hm dat klinkt niet echt hoopvol... Hoe reageert hij erop? Bij jou klinkt het ook wel heel heftig. Mijn man mag op zich wel dingen doen, maar als ik erbij ben wil hij dat ik het doe.

Twellie: hij kan het wel uitleggen, maar hij heeft er geen reden voor. Hij weet ook dat hij gemeen doet. Als we hem waarschuwen en op de trap zetten als hij niet luistert, zegt hij ook: ik lelijk doen tegen papa. Papa verdrietig. En hij moet dan zelf ook huilen, maar toch doet hij het elke keer weer.

Snoepy: dat doen we ook. Eerst een waarschuwing. Waarom we dat gedrag niet willen en tweede keer gewoon op de trap even afkoelen, maar het houdt niet op. Hij doet het gewoon niet.

Loesje: ik weet het niet. Misschien ziet hij zijn vader wel als 'concurrent' of whatever. Dat hij mij met zijn vader moet delen en dat hij dat niet wil.

Kat: daar heb ik ook aan zitten denken. Nu doet hij dat deels ook wel. Tijdens de papadag gaat het prima. Mijn man doet ook eigenlijk veel leukere dingen met hem dan ik. Lekker met de trein reizen (hij heeft een abonnement dus ze kunnen hele ochtenden de trein in en uit haha) enz. Maar zodra ik thuis ben, begint het weer. Jouw tip is ook een beetje wat ik nu in mijn hoofd heb. Gewoon consequent 'straffen' het gedrag, maar de sfeer wordt er niet bepaald beter op

Susan: ook dat heb ik gedaan. Hem uitgelegd dat ik er verdrietig van wordt als hij zo doet. En ook dat papa daar verdrietig van wordt. Toen begon hij zo hard te huilen dat ik echt dacht dat hij snapte wat ik bedoelde. Hij vroeg of hij papa mocht bellen en zei ook sorry tegen hem (uit zichzelf). Dus ik dacht op dat moment echt een mijlpaaltje te pakken te hebben, maar helaas toen mijn man thuiskwam begon het weer.

Filoria: en ook dat gaat steeds door mijn hoofd. Straks krijgt hij er nog meer negatieve associaties. Maar in de weekenden doen we juist heel veel leuke dingen met zijn drietjes. We zijn zelden een dag thuis. Buiten mag mijn man ook gewoon met hem spelen en is het een groot feest, maar zodra we thuis zijn ... Als we thuis een spelletje doen, duwt ie altijd mijn man weg. Misschien komt het ook wel doordat ik het dan voor mijn man opneem bedenk ik me nu...

Op deze leeftijd zou ik er niet zomaar elke x aan toe geven. Ik zou het hem proberen uit te leggen dat het nergens voor nodig is om zo boos te worden en dat je dat ook niet leuk vindt.
Zelf zou ik het mijn man toch gewoon laten doen en dan zelf meegaan maar niks doen. Je moet die circel doorbreken.

Wel lastig hoor. Wat filoria zegt, zit ook wel weer wat in. Denkt hij misschien 'zie je wel, papa geeft me straf, papa is niet lief'. Daarom echt de leuke momenten met papa benadrukken, laat ze maar een tijdje wat vaker met z'n tweeën wat ondernemen, want als ik het zo lees geniet hij daar wel van.

[quote="Jetje"]RiLiJu: hm dat klinkt niet echt hoopvol... Hoe reageert hij erop? Bij jou klinkt het ook wel heel heftig. Mijn man mag op zich wel dingen doen, maar als ik erbij ben wil hij dat ik het doe.

Hij vindt het inderdaad niet leuk, zacht uitgedrukt. Ik heb ook het idee dat hoe langer dit nu duurt, hoe slechter hun band hierdoor wordt.
Ik ben het afgelopen jaar heel veel thuis geweest, waarvan de laatste acht maanden geheel thuis. Ik ben dus eigenlijk altijd bij C.
Ik kan met haar lezen en schrijven, ik weet wat zij wil, wat ze fijn vindt en zij weet ook wat ze van mij kan verwachten en wat ik van haar verwacht.
Mijn vriend is heel weinig thuis. Gemiddeld ziet zij hem om de dag ongeveer een uur. En in de weekenden natuurlijk.
Als ik alleen met de kinderen ben gaat het altijd goed. De eerste minuten dat mijn vriend binnen komt is ze altijd wel heel enthousiast, maar op het moment dat er iets gebeurt vanuit hem wat haar niet aanstaat, slaat ze gelijk om. Mijn vriend heeft dat nu wel een keer gehad en reageert nu soms ook met opmerkingen als; 'zoek het dan ook maar lekker uit', of als ze tijden later weer iets aan hem wil vragen 'Jij luistert niet naar papa, nu luister ik ook niet meer naar jou'
Dit zijn opmerkingen waar ik absoluut niet blij van word en die je mijn inziens niet eens kan maken of bedenken naar een kind van twee toe. Het gevolg hiervan is weer ruzie tussen ons.
Ik snap best dat dit absoluut niet leuk voor hem is, maar hij is wel de volwassene, die correct en liefdevol moet blijven.
Maar er hangt, vooral hierdoor, een behoorlijk gespannen sfeer in huis.

Jetje schreef:

Susan: ook dat heb ik gedaan. Hem uitgelegd dat ik er verdrietig van wordt als hij zo doet. En ook dat papa daar verdrietig van wordt. Toen begon hij zo hard te huilen dat ik echt dacht dat hij snapte wat ik bedoelde. Hij vroeg of hij papa mocht bellen en zei ook sorry tegen hem (uit zichzelf). Dus ik dacht op dat moment echt een mijlpaaltje te pakken te hebben, maar helaas toen mijn man thuiskwam begon het weer.

Ik denk dat je hem dan moet helpen herinneren aan jullie gesprek en het nog eens moet herhalen. Dat is bij peuters nou eenmaal zo, sommige dingen moet je duizend keer verbieden voor ze het leren. Ik denk dat hij nog wat klein is om de inhoud van het gesprek en wat hij daarbij voelde mee te nemen naar een ander moment en zelf toe te passen in de praktijk.

Jetje schreef:
Susan: ook dat heb ik gedaan. Hem uitgelegd dat ik er verdrietig van wordt als hij zo doet. En ook dat papa daar verdrietig van wordt. Toen begon hij zo hard te huilen dat ik echt dacht dat hij snapte wat ik bedoelde. Hij vroeg of hij papa mocht bellen en zei ook sorry tegen hem (uit zichzelf). Dus ik dacht op dat moment echt een mijlpaaltje te pakken te hebben, maar helaas toen mijn man thuiskwam begon het weer.

Zo, dat gaat echt wel te ver om dat zo bij een twee-jarige neer te leggen. Het kind is TWEE! Je kunt het hoogstens negeren en er geen aandacht aan schenken. Maar uitleggen dat jij verdrietig wordt, daarmee maak je het alleen mar een strijd. Ik vind dit wel een bizar gesprek om te hebben met een kind van 2.

Ik snap eigenlijk niet zo goed dat je je zoveel aantrekt van het gedrag van een twee-jarige. Je maakt het zelf ook wel erg groot door het er met hem over te hebben en er oplossingen voor te gaan zoeken. Je zegt zelf al dat er niets aan de hand is als je niet in de buurt bent. Je zoon wéét dat hij je/jullie hiermee heeft, je bent er immers nogal mee bezig? Waarom maak je het zo belangrijk? Snauwen of niet luisteren wordt gewoon niet getolereerd, bij beide ouders niet lijkt me, dus dat kun je aanpakken en verder zou ik het loslaten.

Mijn kinderen hebben mij zojuist het hele weekend proberen te overtuigen van het feit dat ze bij oma willen wonen. Daar hadden ze net gelogeerd, en toen mochten ze patat en opblijven en leuke dingen doen. Tja... Bij elke woordenwisseling was het dus 'ik ga bij oma wonen, die is wél lief'. Joh, je gaat je gang maar, en nu luisteren en doen wat ik zeg.

Nou, ik heb als klein kind ook zo'n periode gehad dat ik alleen mijn moeder wilde en voor mij was het wel een eye-opener dat mijn moeder het zelf ook niet leuk vond als ik mijn vader afwees. Ik weet niet meer of ze zei dat ze er verdrietig van werd, ik denk eerder iets in de trant van dat ze dat helemaal niet leuk vond om te horen.

Jeetje meis wat vervelend! Zeler als het zolang duurt.
Hier was het ook zo. Echt zo vervelend en mn man vond het ook zo erg!
Wij hebben toen de 'taken' die we elke dag aan haar hadden (bad doen, luier verschonen, in bed doen ect) om de dag gedaan. In het begin deed ik automatistisch alles. Maar toen ging mijn man het ook structureel elke dag doen.
En de eerste weken was het echt dramaaa. Gillen als papa het deed. Maar er zat verbetering in. Dan ging ze alleen nog drama schoppen als ze naar boven ging met papa en mij gedag kwam zeggen. Maar zodar ze boven waren ging het goed.
En gelukkig gaat het nu helemaal goed. En doet ze net zo tegen papa, als tegen mama.
Maar of dat bij jou zal werken? Aangezien je man al veel met hem doet.
Nja dikke knuff voor jou en ik hoop dat die fase echt snel over gaat!

Maar met 4 ofzo snap ik nog dat je dat gaat bespreken. Maar een kind van 2? Die moet je toch niet in die mate opzadelen met de gevoelens en problemen van de ouders?

Eucalypta schreef:

Jetje schreef:
Susan: ook dat heb ik gedaan. Hem uitgelegd dat ik er verdrietig van wordt als hij zo doet. En ook dat papa daar verdrietig van wordt. Toen begon hij zo hard te huilen dat ik echt dacht dat hij snapte wat ik bedoelde. Hij vroeg of hij papa mocht bellen en zei ook sorry tegen hem (uit zichzelf). Dus ik dacht op dat moment echt een mijlpaaltje te pakken te hebben, maar helaas toen mijn man thuiskwam begon het weer.

Zo, dat gaat echt wel te ver om dat zo bij een twee-jarige neer te leggen. Het kind is TWEE! Je kunt het hoogstens negeren en er geen aandacht aan schenken. Maar uitleggen dat jij verdrietig wordt, daarmee maak je het alleen mar een strijd. Ik vind dit wel een bizar gesprek om te hebben met een kind van 2.

En jouw reactie vind ik dan toch echt te ver gaan. Ik ken mijn kind goed genoeg om te weten wat ik tegen hem kan zeggen. Jij toch echt niet dacht ik zo. Natuurlijk is het niet mijn bedoeling om mijn kind aan het huilen te maken, maar hij mag best horen wat zijn actie met een ander doet. Een mening geven ok, maar zeggen dat ik te ver ga bij mijn eigen kind schiet bij mij toch echt wel in het verkeerde keelgat.

Maar bedankt voor je normale reactie daarna. Inderdaad relativeren is het belangrijkst en dat doen we dan ook echt. Tuurlijk moet hij luisteren. Dan maar krijsend een schone luier, maar we laten ons niet 'afschrikken' door zijn reactie op zijn vader. Maar hij moet het mijns inziens ook leren, dat dit gedrag niet kan.

Nou.. ik vind dat Jetje zich wel degelijk terecht 'druk' maakt om dit. En netzoals vele dingen die je peuters moet bijbrengen moet dit ook.

Susan: ja ik denk inderdaad dat je gelijk hebt. Hij zal dat niet in 1 keer oppikken.

Ieniemienie: thanks voor de tip. Hoe lang is het geleden dat M. dit deed? Ik denk dat we dit ook gewoon gaan proberen. Nu brengen we hem samen naar bed. Dat gaan we dus gewoon om en om doen.

2CKC2 schreef:Nou.. ik vind dat Jetje zich wel degelijk terecht 'druk' maakt om dit. En netzoals vele dingen die je peuters moet bijbrengen moet dit ook.

Ik heb er twee, weet je nog? Ik weet dat je ze dingen moet bijbrengen. Alleen: hoe groter je het zelf maakt, hoe groter de strijd. Zodra een peuter doorheeft dat hij papa of mama ergens mee heeft dan wordt dát het strijdpunt. Of dat nu eten, slapen of dit is. En dat ga je niet winnen, want je kunt je peuter niet sturen in hoe hij op papa of mama reageert. Je kunt straffen, maar het voorkomen doe je niet door straffen.

Eucalypta schreef:Maar met 4 ofzo snap ik nog dat je dat gaat bespreken. Maar een kind van 2? Die moet je toch niet in die mate opzadelen met de gevoelens en problemen van de ouders?

Daar ben ik het mee eens. Sowieso kúnnen kinderen van die leeftijd nog maar heel moeilijk verbanden leggen tussen hun gedrag en emoties van anderen. Het is niet voor niets dat je vaak hoort dat kinderen elkaar slaan en bijten op het kinderdagverblijf: ze zijn nog bezig te ontdekken dat ze anderen aan het huilen kunnen maken.

Hoe moeilijk het soms ook is, ik probeer altijd om vanuit Tomas' behoefte te denken en daar op in te haken. Als hij me slaat bijvoorbeeld, zeg ik: 'je mag me niet slaan. Wil je graag mijn aandacht? Zeg dan maar dat je met me wilt praten'.
ipv: 'als je me slaat heb ik pijn'. Dat ga ik wel zeggen als hij ouder is, maar ik merk dat hij daar nu gewoon nog niet zoveel mee kan. Sterker nog: hij gaat dan door met slaan omdat hij het wel interessant vindt om te zien hoe zijn moeder pijn lijdt

Edit: met je laatste reactie ben ik het ook roerend eens Eucalypta!

Eucalypta schreef:Ik snap eigenlijk niet zo goed dat je je zoveel aantrekt van het gedrag van een twee-jarige. Je maakt het zelf ook wel erg groot door het er met hem over te hebben en er oplossingen voor te gaan zoeken. Je zegt zelf al dat er niets aan de hand is als je niet in de buurt bent. Je zoon wéét dat hij je/jullie hiermee heeft, je bent er immers nogal mee bezig? Waarom maak je het zo belangrijk? Snauwen of niet luisteren wordt gewoon niet getolereerd, bij beide ouders niet lijkt me, dus dat kun je aanpakken en verder zou ik het loslaten.

Mijn kinderen hebben mij zojuist het hele weekend proberen te overtuigen van het feit dat ze bij oma willen wonen. Daar hadden ze net gelogeerd, en toen mochten ze patat en opblijven en leuke dingen doen. Tja... Bij elke woordenwisseling was het dus 'ik ga bij oma wonen, die is wél lief'. Joh, je gaat je gang maar, en nu luisteren en doen wat ik zeg.

Eens, maar een kind van 2.5 kun je best zeggen dat het niet nodig is om zo boos te doen. Of de boodschap aankomt is een 2e.
Hahaha bij je laatste stukje moet ik inees denken aan G die pas ging "weglopen". stond hij daar buiten met zn jas aan, kwaad met zn armen over elkaar.

Jetje schreef:Susan: ja ik denk inderdaad dat je gelijk hebt. Hij zal dat niet in 1 keer oppikken.

Ieniemienie: thanks voor de tip. Hoe lang is het geleden dat M. dit deed? Ik denk dat we dit ook gewoon gaan proberen. Nu brengen we hem samen naar bed. Dat gaan we dus gewoon om en om doen.

M. deed dit denk ik een half jaar geleden dat het begon. Vond het echt zo erg voor mn man!
Maar het is nu een ongeveer een maandje of 2 beter. Dus heeft 4 maanden geduurd.
Hebben ook alles gedaan. Straffen, Negeren, en een spel van maken, erop aanspreken enzo. Niks hielp.
Alleen dan dat papa op een gegeven moment de ene dag zodra hij thuis was alle taken overnamen. In het begin met een krijsend kind.. Was echt een rot perdiode! Maar het gaat nu gelukkig goed.
Hopelijk gaat J. snel weer lief tegen zn papa doen!