Jouw baby & anderen

Eerste kerstdag waren we bij mijn schoonmoeder. Ze kwam toen met een tas aanlopen met allemaal knuffeltjes en speelgoed.. leuk dat ze dat ook in huis heeft, dacht ik toen. Op een gegeven moment zat N. bij haar op schoot en ze wilde haar een rammelaar-knuffeltje geven die uit haar tas met speelgoed kwam. Het begon al met dat mijn schoonmoeder N. haar hand vastpakte en dat knuffeltje er gewoonweg in 'duwde'. Ik zei toen, op een heel rustige, iets 'grappige' manier, dat ze het N. zelf moet laten pakken. Dus het laten zien en N. met haar handjes naar het knuffeltje laten reiken. Ik zei dat wij oefenen voor haar ontwikkeling en motoriek. Ze reageerde heel raar.. ze legde het knuffeltje ver voor haar op tafel en zei op een verontwaardigde, sarcastische manier: "Nou N., pak het maar!" Daarna legde ze het nog een keer naast haar op de bank en zei hetzelfde. Iedereen lachte mee.. ik vond het heel onaardig! Voelde me echt beledigd en wilde N. het liefst weer pakken.

Vervolgens had ze dus weer het knuffeltje zowat in haar handen gegeven en ik dacht: "Laat maar", om mijn ergernis niet nog groter te maken. N. stopt nu alles in haar mond, zo ook dit knuffeltje. Ik zag dat het een 'tweedehands' knuffeltje was omdat het al helemaal 'pluizig' was en een beetje vaal qua kleur. Ik had geen idee hoe ze aan die dingen gekomen is, maar niks was nieuw. Op zich zijn tweedehands dingen niet erg, maar ik wist ook niet van wie het kwam. Ik vond het heel vies toen N. dat knuffeltje in haar mond deed, juist omdat het tweedehands is. Zelf was ik knuffels eerst, ook al zijn ze nieuw. Ik vind dat persoonlijk gewoon iets frisser. Nu is het bij mijn schoonmoeder al niet al te schoon en vond het dus gewoon vies met dit knuffeltje. Ik durfde er alleen niks van te zeggen. Toen mijn schoonmoeder niet keek heb ik het knuffeltje afgepakt en N. haar eigen speelgoed van thuis gegeven.

Mijn schoonmoeder en ik hebben niet echt een al te beste band.. we hebben gewoon niks met elkaar. Doen aardig tegen elkaar, maar meer ook niet echt. Ik hoop op wat tips van jullie, zeker met het oog op het feit dat ze waarschijnlijk straks met nog veel meer van dat speelgoed, dekentjes, kleding en knuffels gaat aankomen (tweedehands of van vroeger, van mijn vriend en zijn broertje.. 22 jaar geleden, dat vind ik ook 'vies'). Ik ben zelf best 'verlegen' en durf niet snel confrontaties aan te gaan, zeker niet met haar. Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Hoe kan ik op een normale, vriendelijke manier tegen mijn schoonmoeder dergelijke dingen zeggen?

Ik zou zeggen: pick your battles. Bedenk wat je echt een probleem vindt en wat niet. Op zich is het natuurlijk geen ramp als je schoonmoeder haar een speeltje in haar hand stopt, het lijkt mij geen punt als je dochter een dagje niet oefent met zelf pakken. Verder denk ik dat het ook moeilijk te voorkomen is dat je dochter dingen in haar mond stopt die niet nieuw of net gewassen zijn, maar wat ik bij Ezra altijd deed als ik echt niet wilde dat hij iets in zijn mond stopte, was hem eventjes zijn speentje in zijn mond stoppen. Ik snap dat je niet wil dat ze de hele dag een speen in heeft, maar voor zo'n moment is het net even een tactische oplossing. De volgende dag doe je alles gewoon weer zoals jij het wil.

Ik snap dat je het een beetje vies vind van dat knuffeltje maar ik vind ook dat je een beetje overdrijft. Je schoonmoeder wilde gewoon iets liefs doen, ik denk niet dat ze zich van kwaad bewust is. Je kunt de knuffeltjes/speeltjes thuis toch gewoon schoonmaken?
Heb een beetje vertrouwen, je schoonmoeder bedoelt het vast niet slecht.

Vorige week stopte mijn schoonbroer zomaar de speen van mijn zoon in zijn mond, dat vond ik ook vies maar ik heb gewoon rustig gezegd dat ik het niet zo fris vond en daarna naar de keuken gegaan om de speen af te spoelen. No big deal.

Eens met Susan.

Ik zou niet te moeilijk oden over het feit dat ze een speeltje in N haar handjes duwt.
Daar krijgt ze niks van. Zodra je weer thuis bent, doe je het zoals jullie gewend zijn.

Tweedehands knuffeltjes ben ik ook niet kapot van.
Overigens, heeft ze die wel. Een oud lievelingsknuffeltje van mij vroeger is nu ook 1 van har lievelingsknuffels.
En uiteindelijk weet je niet of het misschien van je man geweest is en ze het misschien wel uitgewassen heeft...
Ik weet niet of N naar een KDV gaat maar dan wil je niet weten wat daar in de mond gestopt word hoor.
Speelgoed wat in tientallen mondjes gegaan is en waar een keer overheen gespuugd is.
Fris is het niet maar je doet er niks aan...

Ik moet ook inderdaad misschien een beetje wat beter nadenken over of het nou echt een groot probleem is.. misschien dat ik ook wel een beetje teveel overdrijf. Doordat ik geen goede band met mijn schoonmoeder heb erger ik me eigenlijk aan alles wat ze doet, zeker met N.

Ik weet ook wel dat het niet te vermijden is dat bepaalde vieze dingen de mond in gaan.. ik ben ook helemaal niet zo van het vieze.. ik denk altijd maar: "ach, dat is goed voor de weerstand!". Maar omdat het bij mijn schoonmoeder gewoonweg viezig is, vond ik dit gewoon echt niet fijn.

Wat betreft het speeltje pakken: het is helemaal geen ramp als N. een keer niet oefent, tuurlijk niet, doen wij ook niet elke dag. Ik wilde mijn schoonmoeder op deze manier alleen een beetje laten zien hoe het zit met de ontwikkeling van N. Dat door zelf dingen te doen baby's zich goed ontwikkelen. Zij weet weinig tot niks van baby's in de 'moderne tijd', ze is een beetje blijven hangen in het 'vroeger'. Ik bedoelde het verder leuk.. zodat ze het gevoel zou krijgen dat ze N. misschien zou helpen bij het ontwikkelen. Ik weet niet zo heel goed hoe ik het uit moet leggen, hoop dat jullie mij goed begrijpen. Maar N. haar hand 'stevig' vastpakken en er een knuffel in duwen vind ik niet echt netjes.. zo van: "Hier, spelen jij!". Ik voelde me er gewoon heel vervelend bij.. en geloof me, ik ben echt niet moeilijk.

Het ligt gewoon aan het feit dat ik me irriteer aan mijn schoonmoeder en alles wat ze doet. Ik zeg ook eerlijk dat ik heel anders had gereageerd tegen mijn eigen moeder of stiefmoeder als zij dit deden. Dan had ik het veel minder erg gevonden. Maar stel er doen zich situaties voor waarin ik toch echt iets tegen haar 'moet' zeggen.. hoe kan ik dit dan het beste brengen? Vind het zo moeilijk..

Hier is de band ook niet geweldig maar als ik vind dat er iets is bespreek ik dat met mijn man en is hij het met me eens dan geeft hij dat aan bij zijn ouders. Zo word de band niet nog erger verstoord.

Storm schreef:Ik snap dat je het een beetje vies vind van dat knuffeltje maar ik vind ook dat je een beetje overdrijft. Je schoonmoeder wilde gewoon iets liefs doen, ik denk niet dat ze zich van kwaad bewust is. Je kunt de knuffeltjes/speeltjes thuis toch gewoon schoonmaken?
Heb een beetje vertrouwen, je schoonmoeder bedoelt het vast niet slecht.

Vorige week stopte mijn schoonbroer zomaar de speen van mijn zoon in zijn mond, dat vond ik ook vies maar ik heb gewoon rustig gezegd dat ik het niet zo fris vond en daarna naar de keuken gegaan om de speen af te spoelen. No big deal.

Storm.. je hebt gelijk hoor.. ik overdrijf ook wel een beetje.

Ze bedoelt het ook wel goed, maar als we daar zijn heb ik het gevoel dat ze toch een bepaalde soort 'strijd' voert met mij. Ze vraagt bijvoorbeeld aan mijn vriend of ze N. mag pakken of even vast mag houden, i.p.v. aan mij (ook als ik N. vast heb bijvoorbeeld). Als ik dan een 'tip' geef over het vasthouden (bijv. rechtop laten zitten i.p.v. liggen, anders gaat ze huilen) of wat ze kan doen als N. bijvoorbeeld huilt, snauwt ze me onaardig af. Zo van: "Ik wil van jou niks horen.. ik weet wel hoe ik met N. om moet gaan". Ze luistert niet naar de tips die ik geef, waardoor N. uiteindelijk harder gaat huilen. Als mijn vriend precies hetzelfde zegt daarna, doet ze het wel. 'Gelukkig' krijgt ze N. nooit stil en neem ik haar snel over. Daarna loopt ze verontwaardigd weg omdat ze N. niet stil krijgt.

Ze bedoelt het dus niet slecht, dat zeker niet.. ze houdt heel veel van N. en is gek op haar.

meisjesmama schreef:Hier is de band ook niet geweldig maar als ik vind dat er iets is bespreek ik dat met mijn man en is hij het met me eens dan geeft hij dat aan bij zijn ouders. Zo word de band niet nog erger verstoord.

Het probleem dat ik heb is dat mijn vriend totaal geen kwaad ziet.. hij is helemaal gek op zijn moeder, vind haar de beste moeder en oma die er is en denkt dat ik deze dingen alleen maar zie en denk omdat het zijn moeder is, om haar te 'zieken' dus. Hij heeft al het gevoel dat hij tussen zijn moeder en mij in staat. Helaas zal hij dus niet aangeven bij mijn schoonmoeder als ik ergens mee zit.

In dat geval zou ik OF een keer de confrontatie aangaan en goed kwaad worden, OF het via mijn vriend spelen en afspreken dat hij op tijd ingrijpt. Zelf elke keer de discussie proberen aan te gaan heeft geen zin aangezien ze gewoon over je heen loopt.

Parisienne schreef:

meisjesmama schreef:Hier is de band ook niet geweldig maar als ik vind dat er iets is bespreek ik dat met mijn man en is hij het met me eens dan geeft hij dat aan bij zijn ouders. Zo word de band niet nog erger verstoord.

Het probleem dat ik heb is dat mijn vriend totaal geen kwaad ziet.. hij is helemaal gek op zijn moeder, vind haar de beste moeder en oma die er is en denkt dat ik deze dingen alleen maar zie en denk omdat het zijn moeder is, om haar te 'zieken' dus. Hij heeft al het gevoel dat hij tussen zijn moeder en mij in staat. Helaas zal hij dus niet aangeven bij mijn schoonmoeder als ik ergens mee zit.

heel herkenbaar ook dit verhaal toch ging mijn man wel inzien dat ik het echt niet deed omdat het zijn moeder was maar omdat ik vond dat het niet kon. Vaak zei ik dan ook tegen hem: "ik zou hetzelfde reageren als het mijn moeder was". Maar ik ben wel de confrontatie aangegaan met mijn schoonmoeder als ik het echt niet vond kunnen. Laat niet over je eigen gevoel heen lopen hoor hier leek het ook wel een strijd. Maar wij verschillen zo en zo vaak wie mening zodra de oudste dingen zelf duidelijk kon maken werd het voor mij makkelijker.

Susan schreef:In dat geval zou ik OF een keer de confrontatie aangaan en goed kwaad worden, OF het via mijn vriend spelen en afspreken dat hij op tijd ingrijpt. Zelf elke keer de discussie proberen aan te gaan heeft geen zin aangezien ze gewoon over je heen loopt.

Ja maar haar vriend heeft al het gevoel dat hij tussen Parisienne en moeder in staat, dus via hem spelen lijkt me niet handig.

Dit soort akkefietjes spelen ook heel erg tussen mij en mijn eigen moeder. Gelukkig is mijn man het wel met me eens. Maar het is telkens weer slikken voor mij. Boos worden heeft geen zin, mijn moeder smelt dan in zelfmedelijden dus dan laat ik het maar weer zo. Gewoon niet zo veel langs gaan.

Ik zou dat dan ook alleen toepassen op dingen die je echt niet naast je neer kan leggen. Wat ik al zei, pick your battles. Een knuffeltje in het handje stoppen zou ik laten gaan, maar zoiets als: "Ik wil van jou niks horen.. ik weet wel hoe ik met N. om moet gaan" vind ik vrij onbeschoft en ik zou het niet meer dan normaal vinden als hij daar iets van zou zeggen. Als mijn schoonouders mij zo te woord zouden staan zou ik ook verwachten dat mijn man laat merken dat hij dat niet accepteert.

Ik heb ook niet zo'n goede band met mijn schoonmoeder, al gaat dat de laatste tijd stukken beter (even afkloppen...). Wanneer mijn schoonmoeder met ongevraagde opvoedingsadviezen aan komt zetten, ga ik er niet meer serieus op in, maar doe ik het af met een grapje of verander het onderwerp van gesprek. Als ze met mijn dochter omgaat op een manier die niet acceptabel is, zoals laatst toen mijn dochter wel eens koffie bleek te drinken , geef ik gewoon vriendelijk aan hoe ik het verwacht. Ik ga dan ook niet zozeer in op wat ze verkeerd heeft gedaan, maar benoem gewoon hoe wij willen hoe er met onze dochter wordt omgegaan. Inderdaad wat hierboven al gezegd werd: 'pick your battles', doe dat gewoon bij dingen die er echt toe doen, zodat ze je ook serieus neemt.

De ervaring heeft hier wel geleerd dat we niet alles meer 'zien'
Zolang alles wat binnen de perken blijft kan er mag er veel.
Als het gaat om viezigheid word het vast een ander verhaal.
Let je misschien ook juist overal zo op, omdat jullie band al niet goed is?
Toen mijn dochter er net was, was het voor beide partijen ook wat aftasten, eerste kleinkind, misschien was dat ook wel logisch.
En juist omdat we zo anders waren, ging ik er op letten, en nog meer aan irriteren.
En nu met de tweede gaat het zo veel makkelijker, ze weten hoe ik ben met de kinderen en ik weet hoe hun zijn met de kinderen. Inmiddels hebben we een middenweg gevonden waar we beide tevreden mee zijn.

bella schreef:De ervaring heeft hier wel geleerd dat we niet alles meer 'zien'
Zolang alles wat binnen de perken blijft kan er mag er veel.
Als het gaat om viezigheid word het vast een ander verhaal.
Let je misschien ook juist overal zo op, omdat jullie band al niet goed is?
Toen mijn dochter er net was, was het voor beide partijen ook wat aftasten, eerste kleinkind, misschien was dat ook wel logisch.
En juist omdat we zo anders waren, ging ik er op letten, en nog meer aan irriteren.En nu met de tweede gaat het zo veel makkelijker, ze weten hoe ik ben met de kinderen en ik weet hoe hun zijn met de kinderen. Inmiddels hebben we een middenweg gevonden waar we beide tevreden mee zijn.

Dit herken ik wel. Mijn schoonouders zijn hele andere types dan ik ben en doen veel dingen ook op een andere manier. In het begin ergerde ik me daar ook vreselijk aan.

Als ik me nu ergens aan erger vraag ik me eerst af hoe erg het nou daadwerkelijk is en meestal kom ik tot de conclusie dat het eigenlijk helemaal niet erg is, maar dat ik het gewoon op een andere manier zou doen. Als ik iets wel erg vind, dan zeg ik gewoon hoe ik het liever heb (Y. moet bijv. redelijk rechtop gehouden worden tijdens het voeden, anders stroomt er heel veel weer terug, als mijn schoonmoeder haar helemaal plat heeft liggen, zeg ik nu gewoon dat ze beter wat rechterop kan zitten, omdat de helft anders terug komt) en meestal reageren ze daar heel goed op.
Mijn man weet van bepaalde dingen wel die ik echt niet wil hebben (Y. voor de tv zetten om haar stil te krijgen bijv. of de voeding door andere mensen zonder onze toestemming) en daar zegt hij dan meestal wat van als dat gebeurt. Ik vind het namelijk nog steeds wel moeilijk om van bepaalde dingen wat te zeggen, uit angst om ze tegen het hoofd te stoten.

Het is precies zoals net gezegd werd.. juist omdat de band niet goed is ga ik op alles letten en me aan alles irriteren. Dit dan weer omdat de opvoeding van mijn vriend en van mij heel anders is geweest. Ik doe ook echt mijn best om me niet te ergeren aan dingen, maar vind het nog wel erg moeilijk. Ik moet me inderdaad gewoon afvragen hoe erg het is. Daarbij moet ik ook maar denken: ach.. het is maar voor een paar uurtjes. Straks gaan we weer lekker naar huis.

Ik ben niet echt goed in confrontaties aangaan met bepaalde personen en vind het erg moeilijk om dingen te zeggen, zeker in dit geval. Als het in mijn ogen uit de hand gaat lopen (misschien niet voor nu, maar later.. als het 'echte opvoeden' begint) dan zal ik wel eerst met mijn vriend praten hoe ik erover denk. Dan hoop ik dat hij, of wij samen, met zijn moeder gaat praten.

Een ding scheelt: mijn schoonmoeder woont twee uur bij ons vandaan. Door de afstand komen we er niet zo heel vaak, wat ik eerlijk gezegd niet erg vind.

Ik snap je gevoel wel hoor, ik kan/kon me ook echt ontzettend ergeren aan hoe (vooral) mijn moeder met onze kleine omgaat. Maar het ergste vind ik dan nog dat als ik er wat van zeg op een hele rustige vriendelijke manier met uitleg waarom, dat ze of boos wordt, of dat er gezegt wordt 'ahh dat zal wel meevallen' met het gevolg dat ik daarna met een kind zit dat compleet over de zeik is als we thuis zijn.
Zeker in het begin kon J.uul heel slecht tegen prikkels en ze heeft nu nog steeds heel erg veel baad bij vaste ritmes en rust dus ik wil nog steeds niet dat ze van hand tot hand gaat, en er ligt thuis steeds 1 of 2 speeltjes in de box en we praten op een zachte toon tegen haar... En dat werkt! Maar als ze dan bij mijn ouders komt dan moet je het speelgoed aan de kant schuiven om haar uberhoubt in de box te kunnen leggen, vervolgens wordt er met 5 dingen tegelijk gerammelt en met een hoog hard stemmetje tegen haar gepraat en merk ik aan alles dat dat veel te veel voor haar is. Maar oh wee als ik daar wat van durf te zeggen, dan is mijn moeder meteen chagerijnig en krijg ik 's avonds mijn vader boos aan de telefoon.
Mijn moeder noemt zichzelf ook regelmatig (per ongeluk?) mama ipv oma en heeft al meerdere keren mijn man weggeduwd toen hij bij de box stond te spelen met J.uul.
En altijd als ze begint te huilen is standaart de vraag "krijgt ze geen fles? Ze heeft vast honger" en als ze dan moet oppassen en je zegt bijv. vanaf 3 uur mag ze weer een fles maar liever half 4... Dan gaat die fles er standaard om 1 over 3 in ook wanneer ze nog geen honger heeft, met het gevolg dat ze em niet leeg drinkt en 2 uur later weer begint te jengelen.
Ik maak me serieus zorgen over hoe dat straks gaat als ze 3 dagen per week gaat oppassen, ik was niet voor niets een moddervette baby en mijn vader weegt ook niet voor niet 130 kg. En ze zegt wel dat ze zich aan onze regels gaat houden, maar ik ben er nog niet zo van overtuigd.

Sorry Parisienne, nu gooi ik mijn ergernissen in jouw topic... Maar ik kan er verder nergens echt mee terrecht, man wuift het weg met 'komt allemaal wel goed' en met mijn moeder durf ik het voorlopig niet meer te bespreken.

Fiwen, waarom zoek je geen kinderdagverblijf dan, als je je daar zorgen om maakt? Persoonlijk zou ik mijn baby niet met een fijn gevoel achterlaten zoals jij dat beschrijft.

En ook ik herken het allemaal, hoor. Toen mijn zoontje twee weken oud was, wilde mijn vader steeds foto's maken met zo'n flitser op de camera. Dat vond ik toen ook niet goed, maar hij deed het toch elke keer. En inderdaad met een hoog stemmetje dingen roepen en met dingen rammelen. En boos worden of commentaar geven als ik zeg dat ze iets beter niet kunnen doen of als ik wil dat ze het anders doen. Dat doen ze nu nog, maar ik merk nu mijn zoontje ouder is, ik er beter tegen kan. Toen hij nog baby was had ik er inderdaad meer moeite mee.

Ik heb gewoon flink mijn grenzen aangegeven en ik merk dat het nu minder is. Als je maar gewoon duidelijk blijft volhouden dat jouw regels jouw regels zijn en niet over je heen laten lopen. Maar geloof me, het wordt vast minder naarmate je kind ouder wordt!

Twellie schreef:Ik heb ook niet zo'n goede band met mijn schoonmoeder, al gaat dat de laatste tijd stukken beter (even afkloppen...). Wanneer mijn schoonmoeder met ongevraagde opvoedingsadviezen aan komt zetten, ga ik er niet meer serieus op in, maar doe ik het af met een grapje of verander het onderwerp van gesprek. Als ze met mijn dochter omgaat op een manier die niet acceptabel is, zoals laatst toen mijn dochter wel eens koffie bleek te drinken , geef ik gewoon vriendelijk aan hoe ik het verwacht. Ik ga dan ook niet zozeer in op wat ze verkeerd heeft gedaan, maar benoem gewoon hoe wij willen hoe er met onze dochter wordt omgegaan. Inderdaad wat hierboven al gezegd werd: 'pick your battles', doe dat gewoon bij dingen die er echt toe doen, zodat ze je ook serieus neemt.

Ja hier precies hetzelfde.

Parisienne schreef:Eerste kerstdag waren we bij mijn schoonmoeder. Ze kwam toen met een tas aanlopen met allemaal knuffeltjes en speelgoed.. leuk dat ze dat ook in huis heeft, dacht ik toen. Op een gegeven moment zat N. bij haar op schoot en ze wilde haar een rammelaar-knuffeltje geven die uit haar tas met speelgoed kwam. Het begon al met dat mijn schoonmoeder N. haar hand vastpakte en dat knuffeltje er gewoonweg in 'duwde'. Ik zei toen, op een heel rustige, iets 'grappige' manier, dat ze het N. zelf moet laten pakken. Dus het laten zien en N. met haar handjes naar het knuffeltje laten reiken. Ik zei dat wij oefenen voor haar ontwikkeling en motoriek. Ze reageerde heel raar.. ze legde het knuffeltje ver voor haar op tafel en zei op een verontwaardigde, sarcastische manier: "Nou N., pak het maar!" Daarna legde ze het nog een keer naast haar op de bank en zei hetzelfde. Iedereen lachte mee.. ik vond het heel onaardig! Voelde me echt beledigd en wilde N. het liefst weer pakken.

Vervolgens had ze dus weer het knuffeltje zowat in haar handen gegeven en ik dacht: "Laat maar", om mijn ergernis niet nog groter te maken. N. stopt nu alles in haar mond, zo ook dit knuffeltje. Ik zag dat het een 'tweedehands' knuffeltje was omdat het al helemaal 'pluizig' was en een beetje vaal qua kleur. Ik had geen idee hoe ze aan die dingen gekomen is, maar niks was nieuw. Op zich zijn tweedehands dingen niet erg, maar ik wist ook niet van wie het kwam. Ik vond het heel vies toen N. dat knuffeltje in haar mond deed, juist omdat het tweedehands is. Zelf was ik knuffels eerst, ook al zijn ze nieuw. Ik vind dat persoonlijk gewoon iets frisser. Nu is het bij mijn schoonmoeder al niet al te schoon en vond het dus gewoon vies met dit knuffeltje. Ik durfde er alleen niks van te zeggen. Toen mijn schoonmoeder niet keek heb ik het knuffeltje afgepakt en N. haar eigen speelgoed van thuis gegeven.

Mijn schoonmoeder en ik hebben niet echt een al te beste band.. we hebben gewoon niks met elkaar. Doen aardig tegen elkaar, maar meer ook niet echt. Ik hoop op wat tips van jullie, zeker met het oog op het feit dat ze waarschijnlijk straks met nog veel meer van dat speelgoed, dekentjes, kleding en knuffels gaat aankomen (tweedehands of van vroeger, van mijn vriend en zijn broertje.. 22 jaar geleden, dat vind ik ook 'vies'). Ik ben zelf best 'verlegen' en durf niet snel confrontaties aan te gaan, zeker niet met haar. Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Hoe kan ik op een normale, vriendelijke manier tegen mijn schoonmoeder dergelijke dingen zeggen?

Ik vind dit echt een tikje overdreven van je. Als het je eigen moeder was geweest, had je dan ook zo gereageerd? Ik vind het nogal logisch dat je schoonmoeder nogal gepikeerd reageert op het moment dat ze gewoon lekker aan het tutten is met je kind en dan kom jij er tussendoor met je commentaar.

Lilith schreef:

Parisienne schreef:Eerste kerstdag waren we bij mijn schoonmoeder. Ze kwam toen met een tas aanlopen met allemaal knuffeltjes en speelgoed.. leuk dat ze dat ook in huis heeft, dacht ik toen. Op een gegeven moment zat N. bij haar op schoot en ze wilde haar een rammelaar-knuffeltje geven die uit haar tas met speelgoed kwam. Het begon al met dat mijn schoonmoeder N. haar hand vastpakte en dat knuffeltje er gewoonweg in 'duwde'. Ik zei toen, op een heel rustige, iets 'grappige' manier, dat ze het N. zelf moet laten pakken. Dus het laten zien en N. met haar handjes naar het knuffeltje laten reiken. Ik zei dat wij oefenen voor haar ontwikkeling en motoriek. Ze reageerde heel raar.. ze legde het knuffeltje ver voor haar op tafel en zei op een verontwaardigde, sarcastische manier: "Nou N., pak het maar!" Daarna legde ze het nog een keer naast haar op de bank en zei hetzelfde. Iedereen lachte mee.. ik vond het heel onaardig! Voelde me echt beledigd en wilde N. het liefst weer pakken.

Vervolgens had ze dus weer het knuffeltje zowat in haar handen gegeven en ik dacht: "Laat maar", om mijn ergernis niet nog groter te maken. N. stopt nu alles in haar mond, zo ook dit knuffeltje. Ik zag dat het een 'tweedehands' knuffeltje was omdat het al helemaal 'pluizig' was en een beetje vaal qua kleur. Ik had geen idee hoe ze aan die dingen gekomen is, maar niks was nieuw. Op zich zijn tweedehands dingen niet erg, maar ik wist ook niet van wie het kwam. Ik vond het heel vies toen N. dat knuffeltje in haar mond deed, juist omdat het tweedehands is. Zelf was ik knuffels eerst, ook al zijn ze nieuw. Ik vind dat persoonlijk gewoon iets frisser. Nu is het bij mijn schoonmoeder al niet al te schoon en vond het dus gewoon vies met dit knuffeltje. Ik durfde er alleen niks van te zeggen. Toen mijn schoonmoeder niet keek heb ik het knuffeltje afgepakt en N. haar eigen speelgoed van thuis gegeven.

Mijn schoonmoeder en ik hebben niet echt een al te beste band.. we hebben gewoon niks met elkaar. Doen aardig tegen elkaar, maar meer ook niet echt. Ik hoop op wat tips van jullie, zeker met het oog op het feit dat ze waarschijnlijk straks met nog veel meer van dat speelgoed, dekentjes, kleding en knuffels gaat aankomen (tweedehands of van vroeger, van mijn vriend en zijn broertje.. 22 jaar geleden, dat vind ik ook 'vies'). Ik ben zelf best 'verlegen' en durf niet snel confrontaties aan te gaan, zeker niet met haar. Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Hoe kan ik op een normale, vriendelijke manier tegen mijn schoonmoeder dergelijke dingen zeggen?

Ik vind dit echt een tikje overdreven van je. Als het je eigen moeder was geweest, had je dan ook zo gereageerd? Ik vind het nogal logisch dat je schoonmoeder nogal gepikeerd reageert op het moment dat ze gewoon lekker aan het tutten is met je kind en dan kom jij er tussendoor met je commentaar.

Ik zie niet in waarom ik als moeder geen 'commentaar' (zoals jij het omschrijft) mag geven. Ik geef alleen aan hoe ze N. bijvoorbeeld beter vast kan houden (dit i.v.m. het spugen of omdat ze gewoonweg wil zitten, anders gaat ze snel huilen). Ik krijgt dan van haar wat gesnauw en dat vind ik niet terecht. Het is maar een goedbedoeld 'advies' van mijn kant, zodat ze N. wat langer vast kan houden, anders gaat N. huilen. Ik als moeder weet wat het beste is voor mijn kindje en ik vind dat ik dat best mag zeggen.

En ik zeg eerlijk.. bij mijn moeder erger ik me veel minder snel aan dingen. Ik weet voor 1000% dat mijn moeder goed is met baby's en goed aanvoelt wat ze willen, ze is namelijk kraamverzorgster. Mijn schoonmoeder heeft de laatste 20 jaar geen baby's meer in huis gehad, vast gehad of verzorgd. Aan de vragen die ze aan mij stelt merk ik dat zij er gewoon niet zo veel meer van weet.. vroeger was alles anders.

Ik denk dat veel meiden die een goede band met hun moeder hebben en een minder goede met hun schoonmoeder toch sneller hun moeder vertrouwen dan schoonmoeder. De meesten zullen meer 'pikken' van hun eigen moeder dan van hun schoonmoeder. En zoals ik al zei: omdat de band tussen mij en mijn schoonmoeder niet goed is let ik juist op dingen die zij doet.. dat weet ik en dat moet ik veranderen. Ik moet minder opletten op haar en haar omgang met N. en me afvragen of het nou echt zo 'erg' is. Hier ga ik aan werken!

Fiwen schreef:Ik snap je gevoel wel hoor, ik kan/kon me ook echt ontzettend ergeren aan hoe (vooral) mijn moeder met onze kleine omgaat. Maar het ergste vind ik dan nog dat als ik er wat van zeg op een hele rustige vriendelijke manier met uitleg waarom, dat ze of boos wordt, of dat er gezegt wordt 'ahh dat zal wel meevallen' met het gevolg dat ik daarna met een kind zit dat compleet over de zeik is als we thuis zijn.
Zeker in het begin kon J.uul heel slecht tegen prikkels en ze heeft nu nog steeds heel erg veel baad bij vaste ritmes en rust dus ik wil nog steeds niet dat ze van hand tot hand gaat, en er ligt thuis steeds 1 of 2 speeltjes in de box en we praten op een zachte toon tegen haar... En dat werkt! Maar als ze dan bij mijn ouders komt dan moet je het speelgoed aan de kant schuiven om haar uberhoubt in de box te kunnen leggen, vervolgens wordt er met 5 dingen tegelijk gerammelt en met een hoog hard stemmetje tegen haar gepraat en merk ik aan alles dat dat veel te veel voor haar is. Maar oh wee als ik daar wat van durf te zeggen, dan is mijn moeder meteen chagerijnig en krijg ik 's avonds mijn vader boos aan de telefoon.
Mijn moeder noemt zichzelf ook regelmatig (per ongeluk?) mama ipv oma en heeft al meerdere keren mijn man weggeduwd toen hij bij de box stond te spelen met J.uul.
En altijd als ze begint te huilen is standaart de vraag "krijgt ze geen fles? Ze heeft vast honger" en als ze dan moet oppassen en je zegt bijv. vanaf 3 uur mag ze weer een fles maar liever half 4... Dan gaat die fles er standaard om 1 over 3 in ook wanneer ze nog geen honger heeft, met het gevolg dat ze em niet leeg drinkt en 2 uur later weer begint te jengelen.
Ik maak me serieus zorgen over hoe dat straks gaat als ze 3 dagen per week gaat oppassen, ik was niet voor niets een moddervette baby en mijn vader weegt ook niet voor niet 130 kg. En ze zegt wel dat ze zich aan onze regels gaat houden, maar ik ben er nog niet zo van overtuigd.

Sorry Parisienne, nu gooi ik mijn ergernissen in jouw topic... Maar ik kan er verder nergens echt mee terrecht, man wuift het weg met 'komt allemaal wel goed' en met mijn moeder durf ik het voorlopig niet meer te bespreken.

Jeetje, ook een lastige situatie Fiwen!

In jouw situatie zou ik denk ik ook uitkijken naar een kinderdagverblijf. Als je moeder nu al bepaalde dingen tegen jullie wil in doet, zelfs als jullie erbij zijn, dan geloof ik niet echt dat ze zich aan jullie regels houdt als ze alleen met J. is. Ik zou het overigens ook echt niet leuk vinden als je moeder zichzelf 'mama' noemt tegen J., per ongeluk of niet.

Wij noemen de opa's en oma's bij voornaam.. dus N. wordt straks geleerd: opa (voornaam) en oma (voornaam). Dit wij zelf onze opa's en oma's ook nog hebben. Mijn moeder en stiefmoeder worden dan oma E. en oma L., mijn schoonmoeder zou dan oma N. worden. Zelf is ze het hier niet mee eens.. ze wil 'iets anders', iets originelers. Nu kwam ze laatst met de gedachte dat ze wil dat onze N. haar 'mémé' gaat noemen. Vreselijk vond ik het! Het lijkt in mijn ogen veel te veel op mama.. dit heb ik ook gezegd maar ben benieuwd hoe ze zichzelf straks tegenover N. gaat noemen. Ik blijf stellig volhouden: dat is oma N.

Geeft verder niks hoor.. vertel je verhaal hier ook maar! Ik wil ook wel andere verhalen horen.. kijken of ik nou echt de enige ben die me zo erger aan bepaalde mensen of dingen die ze doen.

Fiwen schreef:Ik snap je gevoel wel hoor, ik kan/kon me ook echt ontzettend ergeren aan hoe (vooral) mijn moeder met onze kleine omgaat. Maar het ergste vind ik dan nog dat als ik er wat van zeg op een hele rustige vriendelijke manier met uitleg waarom, dat ze of boos wordt, of dat er gezegt wordt 'ahh dat zal wel meevallen' met het gevolg dat ik daarna met een kind zit dat compleet over de zeik is als we thuis zijn.
Zeker in het begin kon J.uul heel slecht tegen prikkels en ze heeft nu nog steeds heel erg veel baad bij vaste ritmes en rust dus ik wil nog steeds niet dat ze van hand tot hand gaat, en er ligt thuis steeds 1 of 2 speeltjes in de box en we praten op een zachte toon tegen haar... En dat werkt! Maar als ze dan bij mijn ouders komt dan moet je het speelgoed aan de kant schuiven om haar uberhoubt in de box te kunnen leggen, vervolgens wordt er met 5 dingen tegelijk gerammelt en met een hoog hard stemmetje tegen haar gepraat en merk ik aan alles dat dat veel te veel voor haar is. Maar oh wee als ik daar wat van durf te zeggen, dan is mijn moeder meteen chagerijnig en krijg ik 's avonds mijn vader boos aan de telefoon.
Mijn moeder noemt zichzelf ook regelmatig (per ongeluk?) mama ipv oma en heeft al meerdere keren mijn man weggeduwd toen hij bij de box stond te spelen met J.uul.
En altijd als ze begint te huilen is standaart de vraag "krijgt ze geen fles? Ze heeft vast honger" en als ze dan moet oppassen en je zegt bijv. vanaf 3 uur mag ze weer een fles maar liever half 4... Dan gaat die fles er standaard om 1 over 3 in ook wanneer ze nog geen honger heeft, met het gevolg dat ze em niet leeg drinkt en 2 uur later weer begint te jengelen.
Ik maak me serieus zorgen over hoe dat straks gaat als ze 3 dagen per week gaat oppassen, ik was niet voor niets een moddervette baby en mijn vader weegt ook niet voor niet 130 kg. En ze zegt wel dat ze zich aan onze regels gaat houden, maar ik ben er nog niet zo van overtuigd.

Sorry Parisienne, nu gooi ik mijn ergernissen in jouw topic... Maar ik kan er verder nergens echt mee terrecht, man wuift het weg met 'komt allemaal wel goed' en met mijn moeder durf ik het voorlopig niet meer te bespreken.

Als je moeder het zo beroerd doet, waarom schakel je haar dan wel in als (waarschijnlijk gratis) oppas? Dat vind ik eigenlijk best dom. Je vindt dus dat ze het helemaal niet goed doet, maar je laat wel je kind er 3 dagen achter?

Lilith schreef:
Als je moeder het zo beroerd doet, waarom schakel je haar dan wel in als (waarschijnlijk gratis) oppas? Dat vind ik eigenlijk best dom. Je vindt dus dat ze het helemaal niet goed doet, maar je laat wel je kind er 3 dagen achter?

Dat vraag ik mij dus ook af.