slecht nieuws krijgen

Hoe incasseer jij slechte informatie m.b.t. je gezondheid of dat van je naaste familie/vrienden?

Ik heb, zoals ik ook in 'mijn' trombosetopic, aangegeven dat de bloedstolsels na bijna een jaar nog niet weg zijn uit mijn been. Dit valt me dan zo tegen. Een jaar lang elke dag trouw medicijnen slikken, steunkous dragen, bijna elke week te moeten bloedprikken en het is nóg niet over.
Tegelijk bedenk ik me dat er ook mensen zijn (zoals voor mijn plat woordgebruik) die krijgen te horen dat de kanker niet weg is. Dat is natuurlijk veel erger.

Maar toch valt me dit zo tegen van mijn lichaam. Ik ervaar veel stress hieronder.

Heeft iemand tips?

Heb je hier ook psychische hulp bij?? Het blijft natuurlijk wel een klap om dat te horen op zo'n jonge leeftijd.

Ik begrijp je heel goed.

Weg!

Ik krijg er ook stress van en dat uit zich dan door problemen in mijn gezicht (kaak). Inmiddels weet ik hoe of wat maar de eerste keer wilde ik mijn hoofd tegen de muur slaan van de pijn. Dat leek me op dat moment het fijnste om te doen... Nu weet ik gelukkig hoe ik er mee om moet gaan, dat scheelt. Maar goed, dan heb ik het voornamelijk over dingen die bij de mensen om me heen gebeuren, zelf heb ik nog nooit echt heftige gezondheidsklachten gehad (snel afkloppen).

Tja, hoe ga je ermee om. Toen ik hoorde dat ik reuma had en ik begreep wat daarvan de gevolgen zouden (kunnen) zijn was ik voor mijn gevoel erg neerslachtig. Alleen zag mijn omgeving (buiten mijn man) dit niet, ik probeerde positief te blijven. Tja, ik moest ook wel Jens was net een half jaar. Nu ben ik 2.5 jaar verder en heb ik zeer recent mijn werk op 'moeten' geven waar ik zo van hou, gewoon omdat het niet meer verantwoord was. En dat was het eigenlijk al zeker een jaar niet meer. Nu heb ik dus ten gevolge van die k*tziekte ander werk aan moeten nemen, ruim 10 kilo aangekomen door de vele medicijnen, een kapotte rug die nooit meer beter gaat worden en ga zo maar door. Natuurlijk ben ik er verdrietig om en om geweest, maar het is nu eenmaal niet anders. Ik kan er niets aan veranderen, dus pas me gewoon aan de situatie aan. Ik heb het geluk dat de ziekte pas tot uitting kwam na de geboorte van mijn 2e kindje. En gelukkig hadden we geen kinderwens meer, ik mag namelijk niet meer zwanger worden nu. Dus in dat opzicht kan ik ook wel een beetje dankbaar zijn.

En verder ben ik een type niet zeiken, schouders eronder en doorgaan. Dat scheelt voor mij ook!

het ligt ook heel erg aan je persoontje.
wij hebben ook het een en ander meegemaakt (niet zelf maar in naaste omgeving). heb wel eens dagen dat ik alleen het negatieve zie (waarom hier, wanneer houdt het eens op, enz) en momenten dat ik denk; het komt wel weer goed.
mn vriend is daarentegen nuchter (of juist hard) en kan zich er niet echt druk om maken.

en het is maar net hoe je het zelf ziet. ok, bloedstolsels is dan mss niet zo erg als kanker, maar kan voor jou op dat moment heel veel betekenen (en consequenties hebben). en het ligt er natuurlijk ook aan wat je voorheen al voor je kiezen hebt gehad

sanne-84 schreef:het ligt ook heel erg aan je persoontje.
wij hebben ook het een en ander meegemaakt (niet zelf maar in naaste omgeving). heb wel eens dagen dat ik alleen het negatieve zie (waarom hier, wanneer houdt het eens op, enz) en momenten dat ik denk; het komt wel weer goed.
mn vriend is daarentegen nuchter (of juist hard) en kan zich er niet echt druk om maken.

en het is maar net hoe je het zelf ziet. ok, bloedstolsels is dan mss niet zo erg als kanker, maar kan voor jou op dat moment heel veel betekenen (en consequenties hebben). en het ligt er natuurlijk ook aan wat je voorheen al voor je kiezen hebt gehad

Bedankt voor de reacties. Ik heb eigenlijk nog heel weinig voor mijn kiezen gehad in mijn 24 jaar. Was vroeger heel bang om ziek te worden.. beetje hypochonder.
Toen de diagnose gesteld werd vorig jaar december was ik ook heel nuchter alleen nu het zo lang duurt en het nog niet weg is (ondanks medicijnen en steunkous) baal ik weer zo. En mag van mezelf er ook niet teveel over balen, vooral omdat het veel erger kan. Maar dat het erger kan, benauwd me ook weer want ik krijg vast ergere dingen te verwerken in mijn leven dan dit.

Dit uit zich in een onrustig gevoel en als ik me onrustig voel moet ik heel vaak kokhalzen. :S (iemand die dit herkend?)

tja de een kan heel veel aan, de ander niet. waar dat dan weer aan ligt..
en als jij er last van hebt (kokhalzen) dan lijkt het me raadzaam om er met iemand (hulp) over te praten

Gelukkig heb ik wat mezelf betreft nog nooit slecht nieuws hoeven te horen (klop af op hout)..
Maar momenteel zitten we wel in spanning mbt mijn schoonvader. Dat hij kanker heeft weten we nu (prostaat), a.s. maandag krijgt hij te horen of het is uitgezaaid ja of nee en wat het verdere plan van aanpak is..
Het is dan ook nog zijn verjaardag, dus we hopen dat hij 'goed' nieuws krijgt en dat de prostaatkanker goed te behandelen is.

@Nina: je schrijft zelf dat je nog niet zoveel hebt meegemaakt. Ik denk dat je ook 'moet leren' om te gaan met tegenslagen. Geef jezelf tijd om te leren hiermee om te gaan. Daarnaast schrijf je dat er veel ergere dingen zijn en je hier eigenlijk niet (te lang) van mag balen, maar wat maakt het uit dat er ergere dingen zijn? Dit is toch voor jou heel erg? Ik denk dat het goed is om kleine dingen te kunnen relativeren (dat het regent terwijl je net de deur uit gaat enzo) maar geen dingen die je niet kunt oplossen met relativeren. Je hebt bedacht dat het 'erger' kan en nu? Baal je er nu niet meer van dat je zo jong bent en je lijf niet meewerkt? Baal je er nu niet meer van dat je je er een jaar lang toe aangezet hebt met je aandoening bezig te zijn en nog is het niet weg?

Ik denk dat het goed is hulp te zoeken, de impact die de aandoening geeft lijkt me heel erg groot en daarnaast lijkt het me niet leuk om maar steeds bang te zijn voor 'ergere' dingen.