DagCafé

Reva schreef:Maar moest je daar 'verplicht' heen, Lex?

Nee, maar het was me aangeraden vanwege onze financiële status. Daar kon de beste man me dan ook totaal níet bij helpen. Stom gedoe.

M'n ex is hier achter aan het werk.

hoi allemaaaaaal!

VeryCherry schreef:Wat moet je ex daar doen dan Rush?

Ze brengen allemaal materiaal naar binnen in het pand hier achter, dus ik denk dat er nieuwe beplating in of op komt.

Jippie, dan zit ik dus wel 2 weken tegen hem aan te kijken als het niet langer is.

Hij kent m`n vriend wel, dus dat is al niet origineel meer. Helaas

Ik ben volledig arbeidsongeschikt bevonden door het UWV

Ik heb het even gemist geloof ik, maar waarom is dat?

Omdat ik dan geen sollicitatieplicht heb

Haha dat is zo

Uhm nou 'gefeliciteerd' dan maar?

Ik mis ook een beetje waarom het is. Is dat omdat je sowieso niet kunt werken met die therapie en alles, Lex?

Mag ik hier trouwens mijn verhaal van vandaag plaatsen? Ik heb geen zin om er een topic aan te wijden, maar wil het wel even delen.... Als het mag tenminste....

Helleuh!

Van mij mag je, Maura!

Heel lang verhaal... Sorry....

Vandaag was het mijn laatste werkdag. Mijn contract wordt niet verlengd en dus was het vandaag tijd om afscheid te nemen. Ondanks dat ik had gehoopt dat niemand het nog wist en ik stilletjes kon vertrekken, hadden mensen het kennelijk opgeslagen in hun geheugen.

Een accountmanager, welke ooit mijn directe collega was op de administratie, kwam als eerste langs. Hij zei dat ik alles kon, zolang ik er maar in geloofde. Hij wenste me veel succes en dat, mocht ik een referentie nodig hebben, dat ze hem mochten bellen. (Toen was ik al in tranen)

De vader van een vriend van mij, welke zelf op een andere afdeling werkt, kwam naar me toe en gaf me een hand. Hij wenste me het allerbeste toe en zei dat hij nog weleens in mijn woonplaats kwam en dat we elkaar dan nog wel zouden spreken. Hij komt niet in mijn woonplaats voor mij, maar voor het gebak van de bekende bakker in de omgeving.

Toen ik buiten stond met collega’s, kwam er een collega aan van de afdeling verkoop. Hij wenste me al het goeds van de wereld en hij zei ook dat ik meer kon dan ik eigenlijk dacht. ‘Kop der veur’ en toen vertrok hij. (Wederom in tranen)

Ik liep terug naar de buitendeur en door stond mijn ‘werkmama’. Ze zag dat ik had gehuild en begon me spontaan te knuffelen. Toen raakte ik helemaal overstuur. Ik kan er niets aan doen, ik wil helemaal niet weg, wil helemaal geen afscheid nemen en toch moet het. Het maakt mij altijd emotioneel.

Eenmaal weer binnen kwam mijn collega eraan van afdeling klachten. We hebben op de administratie een jaar naast elkaar gezeten en eigenlijk wel de dikste lol gehad. Hij had voor mij ‘Lila Thanks’ gehaald, om me, zoals hij zei, te bedanken voor de leuke en gezellige tijd. Hij verontschuldigde zich vervolgens dat hij maar een ‘agent’ was, me zo graag had geholpen, maar binnen het bedrijf ook niet veel klaar speelt. (En wederom in tranen) Heb hem wel gezegd dat hij zich niet verantwoordelijk hoeft te voelen voor mijn ontslag. Dat deed hij niet, zei hij, maar hij had graag gewild dat hij iets voor mij kon betekenen.

Vervolgens heb ik de teamleider gebeld om te vertellen dat ik weg zou gaan. Ze gaf aan dat, dat de afspraak was, wenste me veel succes en hoopte nog iets van mij te horen. Nou, dat dacht ik niet. Het spijt me heel erg, maar voel me niet geroepen om ook maar enig contact met haar te onderhouden. Ze wil een goede referentie afgeven en daar zal ik haar voor ‘gebruiken’, maar contact zit er niet in.

Ik heb een mail gestuurd naar al mijn collega’s en heb vervolgens mijn computer afgesloten. Op dat moment kwam er een senior aan die vroeg ‘wat dat te betekenen had’ en ik gaf aan dat ik weg kon gaan van TM. Waarop ze zei:”Blijf zitten, dan ga ik haar eerst eens bellen. Want dit geloof ik zo net nog niet”. Ehmz, pardon? Maar heb haar maar laten bellen. En vervolgens vroeg ze of ik nog even wilde blijven, want ze hadden een cadeautje voor me. Cadeautje in ontvangst genomen, ze confronteerde me nog even met mijn borderline, heb het cadeautje zonder te kijken in de tas geflikkert en weggelopen. (Niet netjes, maar je moet me niet met mijn borderline confronteren. Haar moeder heeft het gehad en zij denkt dat ze me kent. Uhuh)

Net toen ik het emailtje had verstuurd, kwamen er twee collega’s, welke ooit directe collega’s waren, van management naar me toe. En wederom zulke lieve woorden, dat ik weer overstuur raakte. Toen ik daarna mezelf had herpakt, kneep de collega in mijn arm en zei zoiets als ‘Het komt wel goed’. En ja hoor, daar ging ik weer. Echt, zo’n pesthekel aan. En toen mijn ‘werkmama’ ook nog zei:”Ze heeft een grote mond, maar zo’n klein hartje’, had ik het niet meer. Ik ben snel weggegaan.

Ik dacht dat ik ze allemaal was ontkomen, maar ik was een formulier vergeten, dus weer naar boven. Formulier gepakt en snel weggegaan. Op de trap stormde me echter iemand achterna. De teamleider van Management. Hij gaf me een hand en wenste me het beste toe. Toen ik in de auto zat, zag ik opeens dat ik een email van hem had.

Er stond: “Door de emotie begrijp ik dat je geen behoefte had aan een goed gesprek, vandaar even een mailtje. Langs deze weg wilde ik je bedanken voor de goede samenwerking! Ik wens je veel succes in de toekomst, wellicht tot ziens en mocht je een positieve referentie van een collega nodig hebben, dan kun je mijn naam gerust noemen”.

Huilen in een auto is niet echt goed voor het autorijden. En net, toen ik nog eens op mijn mobiel kreeg, een hele email van mijn collega die mij ook in mijn arm kneep. Ik vind het zo lief….

Dit is denk ik het moeilijkste wat ik in mijn leven heb gedaan. Heb er gewoon hoofdpijn van. Tja, en rode ogen.

Heftig Maura....Ik herken het wel helaas.

Alleen van dat kadootje vind ik echt niet netjes. Ik zou die collega dan ook zeker nog een mailtje sturen om haar te bedanken.

Bah Maura, wat een rotdag heb jij gehad.

Maar zo zie je maar, je werd wel door een boel mensen gewaardeerd. Houd dat vast!

Ennn borderline...dat wist ik helemaal niet joh!?

Storm schreef:Ik mis ook een beetje waarom het is. Is dat omdat je sowieso niet kunt werken met die therapie en alles, Lex?

Ja, klopt. En gelukkig ziet de man die ik net aan de telefoon had dat ook in. Daarnaast word ik over 2 weken geopereerd en dan ben ik ook 6 weken aan het herstellen. En het is omdat ik weet hoe moeilijk het UWV kan doen en ik verbaasd ben dat ik zo 'makkelijk' arbeidsongeschikt word verklaard.

Even iets totaaal anders....Maar waarom ruik ik zo goed?! Dat is gewoon smerig op de wc's hier. Ruik het meteen als iemand voor mij ongesteld is, bah bah bah.

De collega van het chocolade heb ik ook daadwerkelijk bedankt. De andere collega's zal ik nog bedanken. Maar het kwam echt door de opmerking van de collega dat ik zoiets had van:"Stik erin kutwijf!"

Alex schreef:

Storm schreef:Ik mis ook een beetje waarom het is. Is dat omdat je sowieso niet kunt werken met die therapie en alles, Lex?

Ja, klopt. En gelukkig ziet de man die ik net aan de telefoon had dat ook in. Daarnaast word ik over 2 weken geopereerd en dan ben ik ook 6 weken aan het herstellen. En het is omdat ik weet hoe moeilijk het UWV kan doen en ik verbaasd ben dat ik zo 'makkelijk' arbeidsongeschikt word verklaard.

Maar wordt je dan voor altijd arbeidsongeschikt verklaard? Nee toch?

_Leaf_ schreef:Even iets totaaal anders....Maar waarom ruik ik zo goed?! Dat is gewoon smerig op de wc's hier. Ruik het meteen als iemand voor mij ongesteld is, bah bah bah.

zwanger?