Even slikken....

Mijn ouders zijn ongeveer 5 jaar geleden gescheiden, toen studeerde ik en woonde al op mezelf. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan omdat het "op" was. Ze hadden geen ruzie maar leefden voor hun gevoel als broer en zus, hadden geen echte gevoelens meer voor elkaar. Nadat ook mijn broer en zus uit huis waren hadden zij iets van: We kunen zo nog jaren doorgaan tot letterlijk de dood ons scheid of los van elkaar "verder leven" en kijken wat het leven brengt.
Ik heb een ontzettend fijne jeugd gehad en hou van allebei mijn ouders. Natuurlijk zie als kind (hoe oud je ook bent) het liefst dat je ouders bij elkaar blijven maar ik ben zó blij dat zij zonder ruzie of gedoe uit elkaar gegaan zijn. Ook na de scheiding bleef het contact tussen mijn ouders goed, het is nooit geweest van, oh als hij komt dan kom ik een andere keer of omgedraaid.

Sinds 3 jaar heeft mijn vader een nieuwe vriendin en woont nu 2 jaar met haar samen. Ook mijn moeder heeft sinds 2 jaar een nieuwe vriend. Met de vriend van mijn moeder kan ik het goed vinden en heb ik geen problemen. Maar de vriendin van mijn vader is een ander verhaal. Ik heb het echt geprobeerd, meerdere keren maar het klikt niet. Er zijn meerdere dingen waar ik me bij haar aan erger, dat is nu even niet van belang maar ik schaam me soms gewoon voor haar naar andere toe, puur om haar gedragd, hoe ze is of wat ze doet.

3 maanden geleden waren mijn vriend en ik bij mijn vader en zijn vriendin op bezoek en het viel me op dat mijn vader opeens een ring vroeg. Ik vroeg met een knipoog of hij stieken getrouwd was maar nee, het was volgens mijn vader een vriendsschapsring. Ik vroeg nog of het dan niet een verlovingsring was maar nee, dat was het niet volgens mijn vader. Ik heb gezegd dat ik het niet leuk zou vinden als hij "opeens" getrouwd zou zijn en hij zei dat hij dat begreep. Een paar weken geleden kwamen mijn vader en zijn vriendin bij ons eten en hoe het kwam weet ik niet meer maar opeens zei mijn vader voor de grap, zeg jullie wonen nu 2 jaar samen, houden jullie dat zo of krijgen we nog een mooi feest? Wij hebben geen trouwplannen dus dat ook gezegd en meteen gevraagd of dat bij hun wel zo was dan maar nee, ook zij hadden geen plannen.

Donderdag had mijn vader in zijn msn (ja, vader doet aan msn) morgen een speciale dag, ik kreeg weer een voorgevoel van trouwen (omdat ik zijn vriendin daar al een paar keer over had gehoord) maar het was volgens hem speciaal omdat hij voor het eerst sinds lange tijd een lang weekend vrij was en het mooi weer zou worden. Toen had ik al iets van hmm, vaag maar oké als dat dan voor jou speciaal is zou het wel.

Niks aan de hand, zou je zeggen. Tot de post kwam en er dus een TROUWKAART van mijn vader bij zat!!! Ze gaan dus wél trouwen en over 2 maanden al. Gister is hij dus in ondertrouw gegaan.
Ik moest toch even flink slikken, ten eerste omdat ik het echt niet leuk vind hoe ik dit nieuws hoor en ten 2e omdat die vriendin dan zijn vrouw wordt.... Ik had altijd een hele goede band met mijn vader en ging regelmatig bij hem langs maar ik erger me zo aan haar dat dit de laatste jaren steeds minder is geworden. Ik heb het hier al een keer met mijn avder over gehad maar ik wil hem ook niet het gevoel geven dat hij tussen 2 vuren zit.
Pff, misschien moet ik er een nachtje over slapen maar ik kan me er nu echt even niet toe zetten om mijn vader te bellen en te feliciteren met zijn voorgenomen huwelijk.

Zo, dat moest ik even kwijt, lucht op

Je vader hoeft jou natuurlijk geen toestemming te vragen om te trouwen, en het is heel vervelend dat je niet met zijn vriendin goed overweg kan. Dat is vervelend, naar, rot. Maar ik zou het ook echt NIET leuk vinden dat hij er om liegt, zeker als jij het hem een paar keer hebt gevraagd. En dan je eigen dochter een kaart sturen ipv dat persoonlijk te vertellen, vind ik persoonlijk ook niet kunnen.

Ik zou mijn liegende vader lekker in zijn sop laten gaarkoken.

Ojee, wat erg! Ik dacht dat ik al veel te stellen had in mijn situatie.. Maar wat ontactvol om je vader om dit zo aan te pakken.. Ik zou me er denk ik heel verdrietig over voelen.. Heb je al contact gehad met je vader? Veel sterkte!

Jeetje wat een vervelende situatie zeg. Het is als eerste al rot dat je het niet zo goed met haar kan vinden.. En dat je vader dan nog verzwijgt dat ze gaan trouwen vind ik echt heel raar. Vooral omdat je er al meerdere keren naar gevraagd hebt en zelfs via msn vraagt of er iets speciaals is die dag... Ik hoop dat je vader hierover een uitleg komt geven,..

Nou, ik heb er een nacht over kunnen nadenken en er met mijn vriend over gepraat. Dat mijn vader met haar gaat trouwen, nou ja oké dat is zijn keuze maar de manier waarop dit bekend werd vind ik echt niet tof. Ik heb mijn vader nog niet gebeld/gesmst om te feliciteren, heb daar een dubbel gevoel over. Aan de ene kant weet ik dat dat hoort/het netjes is maar aan de andere kant ben ik gewoon een beetje boos omdat hij niet eerlijk is geweest. Mijn vader kennende smst hij mij wel als ik binnen nu en 2 dagen niks laat horen om te vragen of we de kaart hebben ontvangen. Ik denk dat ik hem dan wel bel en uitleg dat ik niet op zijn huwelijk tegen ben maar wel op de manier hoe het is gegaan.
Daarbij, er staat in de kaart niks over ceremoniemeester en eigenlijk ben ik binnen onze familie degene die leuke dingen bedenkt en oppakt.
Zoals toen mijn zus 30 werd, heb ik voor ik ging werken het hele huis versierd. Toen mijn broer ging trouwen was ik degene die voor versiering voor zijn huis zorgde (heb afgewacht maar niemand anders kwam met het initiatief, hadden allemaal zoiets van ooh Kruidkoek zet wel een plan op en dan helpen we met de uitvoering) Ik heb dus een beetje het vermoeden dat als ik niet weer het iniatief toon voor een leuk gezamelijk cadeau, of versieren van het huis er niks gebeurd. Dat vind ik ook l*ullig voor mijn vader maar aan de andere kant heb ik er nu geen zin in. Gelukkig heb ik nog een paar weken om daarover na te denken....

Kruidkoek schreef:Nou, ik heb er een nacht over kunnen nadenken en er met mijn vriend over gepraat. Dat mijn vader met haar gaat trouwen, nou ja oké dat is zijn keuze maar de manier waarop dit bekend werd vind ik echt niet tof. Ik heb mijn vader nog niet gebeld/gesmst om te feliciteren, heb daar een dubbel gevoel over. Aan de ene kant weet ik dat dat hoort/het netjes is maar aan de andere kant ben ik gewoon een beetje boos omdat hij niet eerlijk is geweest. Mijn vader kennende smst hij mij wel als ik binnen nu en 2 dagen niks laat horen om te vragen of we de kaart hebben ontvangen. Ik denk dat ik hem dan wel bel en uitleg dat ik niet op zijn huwelijk tegen ben maar wel op de manier hoe het is gegaan.
Daarbij, er staat in de kaart niks over ceremoniemeester en eigenlijk ben ik binnen onze familie degene die leuke dingen bedenkt en oppakt.
Zoals toen mijn zus 30 werd, heb ik voor ik ging werken het hele huis versierd. Toen mijn broer ging trouwen was ik degene die voor versiering voor zijn huis zorgde (heb afgewacht maar niemand anders kwam met het initiatief, hadden allemaal zoiets van ooh Kruidkoek zet wel een plan op en dan helpen we met de uitvoering) Ik heb dus een beetje het vermoeden dat als ik niet weer het iniatief toon voor een leuk gezamelijk cadeau, of versieren van het huis er niks gebeurd. Dat vind ik ook l*ullig voor mijn vader maar aan de andere kant heb ik er nu geen zin in. Gelukkig heb ik nog een paar weken om daarover na te denken....

Ja maar, ondanks dat je goed ben in deze dingen hoeft het toch niet te betekenen dat je ook daadwerkelijk de gene bent die dit ook gaat doen? Misschien doet iemand van haar kant van de familie deze dingen wel?

Wel rot voor je dat je vader er zo wazig over deed/doet, en ik begrijp uit je verhaal dat je de vriendin van je vader nou niet bepaald een leuk mens vind dus kan me ook wel voorstellen dat je daardoor ook een beetje baalt van dat hele huwelijkding.

Wat naar dat je het niet goed met de vriendin van je vader kan vinden.
Het lijkt me vervelend van je vader dat hij je niet even persoonlijk op de hoogte stelt van zijn verloving.
Hij heeft het een paar keer ontkent dat hij ging trouwen, prima kan veranderen naar mate de tijd verstrijkt, maar ik vind dat je sommige mensen wel iets eerder op de hoogte mag stellen dan via de post.
Dat je geen ceremoniemeester ofzo bent vindt ik niet heel gek, zou je daar echt niet druk om maken. Eens met de reactie van Vanilla Queen.
Misschien wil de vriendin van je vader wel zelf dingen regelen?

Nou, zijn een paar weken verder. Inmiddels heb ik mijn vader gesproken en hem subtiel verteld dat ik het onpersoonlijk en niet leuk vond om via een kaart er achter te komen dat mijn eigen vader gaat trouwen. HIj zei dat dit nu eenmaal hun keuze is en hoppte dat ik dat kon respecteren. Ik heb gezegd dat ik dan nog niet begrijp waarom hij er om heen heeft gedraaid toen het onderwerp trouwen ter sprake kwam maar ook toen zei hij weer, dit is onze keuze, niemand wist het. Er viel dus eigenlijk niet over te praten dus ik heb het maar zo gelaten.

Ze hebben geen ceremoniemeester, willen alles zelf graag regelen.
Zij komt uit het buitenland en heeft geen familie in Nederland die iets qua versiering ofzo gaat doen en via tante heb ik gehoord dat broer en zus er van uit gaan dat ik vast wel weer iets leuks bedenk voor versiering huis.
Pff, ik denk dat ik dat ook maar gewoon ga doen, ik heb tenslotte wel een goede band met mijn vader en vind het (voor hem) sneu als er niks georganiseerd is om het huis op te leuken.

Ik begrijp jou heel goed. Maar ik begrijp je vader ( denk ik, want ik lees alleen jouw kant van het verhaal ) ook wel.
Misschien was hij bang voor jouw reactie op het voorgenomen huwelijk? Ik ben het er mee eens dat hij het slecht heeft aangepakt, hij had je best persoonlijk kunnen inlichten voordat de kaart kwam.
Maar toen die kaart er eenmaal was, had jij je ook van je goede kant kunnen laten zien door hem te bellen. Een sms had ik sowieso niet gedaan. Beter nog, ik was langs gegaan. Maar goed, dan zit je met zijn aanstaande en dat klikt natuurlijk niet echt.

Dat van de ceremoniemeester ben ik helemaal met Vanilla Queen eens.

Dat je nu via een tante hoort dat ze verwachten dat jij iets van versiering doet, zou ik niet oppakken als "pfff, dat doe ik dan wel weer" Je houdt van plannen en leuke dingen organiseren toch? Spreek ze er dan op aan dat je graag zelf had gehoord dat je hier voor gevraagd zou worden. Dan kan je ook overleggen hoe ze het willen hebben. Geef er gewoon een positieve draai aan, probeer het niet zo moeilijk te maken voor jezelf. Want jij bent uiteindelijk degene die met het rotgevoel zit.

Ik wens je een hele mooie trouwdag van je vader toe.

X Tea

Ik zou er persoonlijk niet over piekeren om ook maar iets voor hem te doen. Ik zou zo beledigd zijn door zijn leugens en zijn slappe excuus achteraf ("dat is nou eenmaal mijn keuze") dat ik waarschijnlijk niet eens naar de bruiloft zou gaan. Dat het niet klikt tussen zijn vriendin en jou is heel vervelend, dat weet ik uit eigen ervaring, maar daar zul je mee om moeten gaan, want hij heeft er nu eenmaal voor gekozen om haar deel uit te laten maken van zijn leven. Maar zulke leugens en slappe excuses zou ik echt niet accepteren.

tjatja..
aan de ene kant, natuurlijk niet leuk hoe ze het bekend hebben gemaakt.
maar aan de andere kant, het is wel hun manier.. er zijn ook mensen die in het buitenland trouwen en pas iets zeggen als ze terug zijn. of het al 2 maanden weten en dan pas vertellen. en de andere die schreeuwt het van de daken.. ik vraag me wel af wat hun reden is..

en of je wel of niet iets moet doen moet je voor jezelf afwegen. natuurlijk is de eerste reactie; ik doe niks (uit boosheid), maar zul je daar achterafgeen spijt van krijgen?

sanne-84 schreef:tjatja..
aan de ene kant, natuurlijk niet leuk hoe ze het bekend hebben gemaakt.
maar aan de andere kant, het is wel hun manier.. er zijn ook mensen die in het buitenland trouwen en pas iets zeggen als ze terug zijn. of het al 2 maanden weten en dan pas vertellen. en de andere die schreeuwt het van de daken.. ik vraag me wel af wat hun reden is..

en of je wel of niet iets moet doen moet je voor jezelf afwegen. natuurlijk is de eerste reactie; ik doe niks (uit boosheid), maar zul je daar achterafgeen spijt van krijgen?

Ik vind wel dat er een belangrijk verschil zit tussen het niet vertellen of er over liegen als er door je eigen kind rechtstreeks naar gevraagd wordt.

Ava schreef:

sanne-84 schreef:tjatja..
aan de ene kant, natuurlijk niet leuk hoe ze het bekend hebben gemaakt.
maar aan de andere kant, het is wel hun manier.. er zijn ook mensen die in het buitenland trouwen en pas iets zeggen als ze terug zijn. of het al 2 maanden weten en dan pas vertellen. en de andere die schreeuwt het van de daken.. ik vraag me wel af wat hun reden is..

en of je wel of niet iets moet doen moet je voor jezelf afwegen. natuurlijk is de eerste reactie; ik doe niks (uit boosheid), maar zul je daar achterafgeen spijt van krijgen?

Ik vind wel dat er een belangrijk verschil zit tussen het niet vertellen of er over liegen als er door je eigen kind rechtstreeks naar gevraagd wordt.

beetje late reactie,maar zeg ook niet dat ik het leuk zou vinden.
maar als hun in gedachten hadden om het op een bepaalde manier te doen en er dan een vraag tussenkomt, moeten ze dan hun ideeen omgooien?
en ik praat het niet goed, maar kan het aan de andere kant wel begrijpen