Wat te doen (peuterspeelzaal)..?

Ik heb even jullie hulp en advies nodig..
Want zelf weet ik echt niet meer waar ik goed aan doe.

B.randon is nu 3x naar de peuterspeelzaal geweest (1 ochtend in de week). Ik wilde liever 2 ochtenden per week, zodat hij makkelijker zou kunnen wennen, maar er is nog even geen plek.
Afgelopen donderdag zou hij voor de 4e keer gaan, maar toen was hij ziek en had koorts, dus heb ik hem uiteraard niet gebracht.
Maar nu is hij dus een week niet geweest, en ben ik bang dat het de volgende keer nog meer drama zal worden.
Het zit namelijk zo.. B.randon vind het echt niet leuk op de psz.
De 1e keer ging het aardig goed, maar toen is hij ook maar eventjes daar ''alleen'' geweest, omdat ik nog een gesprekje had met één van de leidsters. En ik moest nog wat formulieren invullen, wat ik daar in het lokaal mocht doen, dus voor m'n zoontje was ik al die tijd nog dichtbij.
Om 10 uur ging ik weg (hij zit daar van 08.30 tot 11.30), en na een paar traantjes en later een dikke kus en knuffel ging hij lief spelen.
Ik was zo opgelucht dat hij niet te erg hoefde te huilen en dat hij het er naar zijn zin had (daar leek het toen wel op).
Toen ik hem kwam ophalen heeft hij wel heel erg gehuild, en zei hij dat hij me zo had gemist en dat hij schooltje niet leuk vond.
De 2e keer dat ik hem wegbracht heeft hij echt geschreeuwd, echt brullen en bleef hij me maar vasthouden en roepen dat ik niet weg mocht gaan, dat hij het eng vond en dat hij bang was. Uiteindelijk heeft één van de leidsters hem van me overgenomen en ben ik toch maar weggegaan. (Ooh wat voelde dat vreselijk zeg, bah.)
Een uurtje later heb ik nog even gebeld om te vragen hoe het ging, en hoorde ik dat hij lief aan het spelen was. Af en toe ging hij op een stoeltje zitten huilen, en hij wilde nergens aan meedoen, maar tussendoor speelde hij ook en was hij gewoon rustig.
Toen ik hem die keer kwam ophalen was het weer huilen, en smeekte hij gewoon of hij alsjeblieft nooit meer naar schooltje hoefde. En hij vertelde het hele verhaal, alles wat hij had meegemaakt; dat mama hem daar naartoe had gebracht, dat hij zo moest huilen, en dat hij steeds ging roepen ''mama mama'', maar mama kwam niet, want mama was thuis.'' (zo zielig)
De 3e keer vond ik nog het ergste van allemaal.. Toen bleef hij wel wat rustiger, en hebben we samen een boekje gelezen, maar tijdens het lezen begon hij opeens heel zielig te snikken (hij had echt verdriet, zoals hij huilde was écht heel zielig..), en toen ik zei dat ik hem later weer zou komen ophalen, dat hij even gezellig met de kindjes mocht spelen, snikte hij ''Ja, okay, Blemmem (=B.randon) alleen blijven.'' Toen zei ik dat hij niet alleen was, dat de juffies en de kindjes met hem wilden spelen, en dat ze leuke spelletjes zouden gaan doen, en liedjes gaan zingen.
Maar het leek alsof hij me niet hoorde, hij staarde heel zielig voor zich uit, begon heel zachtjes te huilen en moest door het huilen zelfs overgeven.
Maar m'n hart brak helemaal toen hij zei ''Maar mama, Blemmem is toch lief? Moet dan toch schooltje toe?'' en steeds maar zeggen ''Sorry mama, sorry..'' Arm kind, hij dacht dus echt dat hij daarheen moest omdat hij stout was geweest ofzo..
Dus heb ik het weer helemaal aan hem uitgelegd dat hij daar was om leuk met andere kindjes te spelen, enz.
Uiteindelijk is hij heel stil op een stoeltje gaan zitten en bleef voor zich uitstaren. De leidster zei dat het beter was als ik ging, dus ben ik toen maar gegaan. Maar ik had er echt geen goed gevoel bij (voelde me echt een slechte moeder op dat moment), en heb een uur later weer gebeld om te vragen hoe het ging.
Ze vertelde dat hij een hele tijd met het keukentje had gespeeld, maar dat hij later op een stoeltje bij het raam was gaan zitten en zei dat hij ging wachten tot mama hem kwam halen. Dat vond ik echt rot om te horen, en kon dus niet wachten tot ik hem kon ophalen. Maar gelukkig vertelde ze ook dat ze vonden dat hij het veel beter deed dan de vorige keren, en dat hij nu wel mee deed met de spelletjes en ook in de kring was gaan zitten.
Toen ik hem kwam ophalen zaten ze in de kring en zongen ze liedjes. Alle kindjes deden vrolijk mee, en ik zag B.randon al meteen zitten; heel stil op een stoeltje, voor zich uit starend, maar hij klapte wel met z'n handje op z'n been mee op de muziek. Toch vond ik het er zo zielig uit zien, en ik kreeg er zo'n naar gevoel bij.
We hadden hem namelijk opgegeven voor de psz omdat we dachten dat hij het erg leuk zou vinden om met leeftijdsgenootjes te spelen, en ook omdat het goed voor z'n ontwikkeling zou zijn, en zodat hij zou leren om ook bij andere (vreemde) kindjes voor zichzelf op te komen.
Hij speelde altijd al veel met andere kinderen, maar vooral kinderen die een stuk ouder zijn dan hij. Maar als zij dan z'n speelgoed o.i.d. afpakten, dan kon hij goed voor zichzelf opkomen. Behalve wanneer we bijv. in de speeltuin waren, en een kindje dat hij niet kende, duwt hem omver.. Dan was B.randon degene die sorry zei, terwijl hij niks gedaan had. En liet hij alles van zich afpakken. Dus daarom leek het me goed dat hij dat soort dingen ook op de psz zou leren.
Maar ipv dat hij er vrolijk met andere kindjes speelt, hebben we een totaal ander kind terug gekregen. Tenminste; voor 3 dagen.
Hij heeft na zo'n ochtendje psz echt 3 dagen nodig om weer tot zichzelf te komen, en slaapt dan ook erg slecht (veel nachtmerries en gillend wakker worden).
Hij wil dan ook de hele dag bij me hangen, en is helemaal overstuur wanneer ik bijv. even naar de wc ga, en dus even uit beeld ben.
Nu was hij afgelopen donderdag dus ziek, en heb ik hem thuis gehouden. En eerlijk gezegd voelde dat zo goed..
Ik was zo blij dat ik hem niet weer weg hoefde te brengen, en hem zo verdrietig te moeten zien.
Ik weet echt niet meer waar ik nu goed aan doe.. De één zegt; je moet doorzetten, hij moet er even doorheen en straks vind 'ie het leuk.
En van een ander hoor je weer ''Ja, maar sommige kindjes zijn er op die leeftijd nog niet aan toe, en voor sommigen is het gewoon helemaal niks enz.''
Tsja, waar doe ik nu goed aan?
B.randon is normaal gesproken altijd heel erg vrolijk, speelt met alles en iedereen mee, is heel lief, en natuurlijk heeft hij ook wel eens een driftbui, maar je kunt hem altijd makkelijk afleiden en als hij muziek hoort en lekker kan dansen en zingen is hij het gelukkigste kind van de wereld, haha.
Maar zoals hij is na een ochtendje op de peuterspeelzaal... Zo kennen we hem echt niet. Echt een totaal ander kind, en hij ziet er gewoon ongelukkig uit. (klinkt misschien overdreven, maar het is echt zo..)
Hij wil dan niet eten, niet slapen, helemaal niks. Pas na ong. 3 dagen word hij weer zichzelf, en heeft hij het weer naar z'n zin.
Maarja, voor je het weet is het dan alweer donderdag en moet hij weer...
Nu twijfel ik dus heel erg of ik hem eraf zal halen, en het misschien opnieuw zal proberen als hij 3 jaar is.
Of moet ik toch wat minder ''soft'' zijn en tóch doorzetten? Ik vind het zo moeilijk...
M'n hart zegt; hou hem lekker thuis, en laat hem gewoon met de kindjes spelen die hij kent, dan heeft hij het tenminste naar z'n zin.
Maar m'n verstand zegt; als je hem er nu afhaalt en het op zijn 3e opnieuw probeerd, begint het misschien wel van voor af aan, en snapt hij er helemaal niets meer van waarom hij er opeens weer naartoe moet. En hij zal er toch aan moeten wennen, want als hij 4 is moet hij hele dagen naar school..''
Pff lastig...
Het is overigens niet zo dat hij alleen maar bij mij thuis is hoor. Als hij bij mijn moeder of zusjes is, dan kan ik gewoon weggaan en heeft hij het super naar zijn zin, maar dat is natuurlijk ook vertrouwd. Maar dan speelt hij ook vaak buiten met andere kindjes, en blijven we er wel bij, maar dan ziet hij ons niet eens staan, zo leuk is hij dan aan het spelen.
Dus het kán wel. Maar waarom daar wel en op de peuterspeelzaal niet..

Wat zouden jullie doen?

(Sorry dat het zo'n ontzettend lang bericht is geworden.. )

Zelf zou ik het nog even proberen. Ookal breekt je hart. Merk je nou echt dat er geen voortgang in zit dan kun je altijd nog beslissen.

Ah, mijn hart breekt al zowat bij het lezen van je verhaal!
Ik heb zelf geen kindjes, maar als dit mijn kindje was hield ik hem nog lekker even thuis, bv tot hij 3 jaar is. Dit is gewoon echt zielig vind ik.

Ik zou ook nog proberen hij is nog maar een paar keer geweest en het is erg wennen. Is hij hiervoor al ooit naar een kdv geweest? Zo niet ja dan is wennen op die leeftijd gewoon erg moeilijk kan het echt wel ff duren.

Laurens gaat al sinds hij drie mnd oud is naar het kdv, twee dagen per week, maar delaatste twee weken is het echt niet leuk om hem weg te brengen. Terwijl hij na vijf minuten heel lief aan het spelenis en het hardstikke naar zijn zin heeft. Het breekt je hard, en dat is zo naar!!

Ik zou hem nog een keer of vier brengen, en dan beslissen wat je doet.

Ik zou het met de leidsters van de psz bespreken en samen een 'plan van anapak' of afspraken hierover maken. Vertel e rook duidelijk bij dat je zoontje het blijkbaar als straf ziet en kijk hoe de leidsters hierbij kunnen inspringen om de psz als een feestje over te doen laten komen. Nouja, bij wijze van spreken dan.

Ik heb zelf momenteel ook een kindje op mijn groep dat ontzettend veel moeite heeft, nu is dat kindje wel een heel stuk kleiner, maar het is toch fijn om als leidster een open en eerlijke communicatie met de ouders hierover te hebben. De ouders voelen zich gehoord en vinden het fijn dat er meegedacht wordt, en ik als leidster vind het fijn om te horen hoe het kindje thuis is en hoe ouders thuis met bepaalde situaties omgaan, zodat ik dat op d egroep ook weer kan meenemen.

Theedoosje schreef:Ik zou ook nog proberen hij is nog maar een paar keer geweest en het is erg wennen. Is hij hiervoor al ooit naar een kdv geweest? Zo niet ja dan is wennen op die leeftijd gewoon erg moeilijk kan het echt wel ff duren.

Nee, hij is niet naar een kdv geweest. Dus het is echt heel erg wennen voor hem.
Het leek mij ook wat makkelijker (voor hem), als hij er al eerder naartoe had gekund. Maar het kon pas vanaf 2 jaar, en pas toen hij 2,5 was, hadden ze plek. Nu heeft hij precies die leeftijd dat hij heel goed begrijpt dat ik hem daar ''achter laat''.
Gelukkig weet hij ook wel goed dat ik hem weer kom ophalen, maar toch..
Tsja, ik hoop maar dat hij uiteindelijk toch zal gaan wennen.. Maar zoals PrinsesBo hierboven ook al zegt, is het wel echt heel erg zielig..

Het kindje van Mikki heft er ook zoveel moeite mee gehad, maar dat is uiteindelijk allemaal goed gekomen en die hebben inderdaad doorgezet.

Ik zou toch nog even proberen door te zetten, hoe moeilijk het ook is.
Kun je anders niet eens een keer je moeder hem weg laten brengen of iemand anders? En dat die precies het zelfde zeggen als jij doet: lekker spelen met leeftijdsgenootjes/vriendjes? Misschien dat het werkt...

Ik zou het ook blijven proberen, ik heb stage gelopen op psz en na een paar weken gaan ze het leuk vinden.

En hoe is hij als jij weg bent?

Mijn dochter is dan wel een stuk jonger dan jouw zoon (13 mnd), maar voor haar merk ik dat één dag per week naar de gastouder te weinig is voor haar. Dan moet ze iedere keer weer opnieuw wennen als er steeds zoveel dagen tussen zitten. Nu ze 3 dagen per week gaat moest ze nog steeds erg wennen (en daar zijn echt wel een paar weken overheen gegaan), maar lukt het een stuk beter.
Ik heb ook gemerkt dat het voor haar werkt als ik even een paar minuutjes blijf, ze het even allemaal rustig kan overzien, maar dan ook resoluut weg ga. Dus niet 5x aankondigen dat ik nu echt weg ga. Ze moet dan steeds even huilen, maar gaat daarna rustig spelen.

Misschien kun je de leidsters daar vragen of ze nu even wat meer tijd in hem willen steken, hem de komende weken op sleeptouw willen nemen en zorgen dat hij overal bij betrokken wordt. Dan heeft hij geen tijd om zielig alleen op een stoeltje te gaan zitten treuren omdat jij weg bent, maar heeft hij wat meer afleiding.

Wat een vervelende en moeilijke situatie!
Kan me voorstellen dat je dit geen fijn gevoel geeft en dat je moederhart breekt als je hem zo ziet.
Toch zou ik ook nog even proberen door te zetten, je zoontje heeft wel echt een leeftijd waarin dit best even moeilijk voor hem kan zijn. Ik zou zoals eerder al werd gezegd dit bespreken met de leidster van je zoontje, leg daarbij goed uit hoe jouw gevoel is. Er is vast een oplossing te bedenken. Misschien is het goed om wat langer te wennen. Dus bijv. eerst max. 1,5 uur alleen en het steeds iets verder uitbouwen. Of misschien kun je zelf wat langer blijven...

Ik denk dat het vast goed komt, ik heb al meerder kindjes op mijn groep gehad (kdv) in de leeftijd van je zoontje, zij hadden ook erg veel moeite helaas koste dit behoorlijk wat tijd maar uiteindelijk ging het goed.

Happydobby schreef:Ik zou het ook blijven proberen, ik heb stage gelopen op psz en na een paar weken gaan ze het leuk vinden.

Hier dezelfde ervaring. Heb het hier al eens eerder verteld in een soortgelijk topic. Ik had een meisje op de groep dat wel drie kwartier kon huilen als haar moeder wegging. En echt hartstochtelijk ook. Spelen deed ze niet. Maar na een paar weken raakte ze toch gewend en zeiden haar ouders dat ze blij waren dat ze volgehouden hadden. Het meisje maakte namelijk vriendinnetjes én enorme sprongen in haar ontwikkeling. Ze had een taalachterstand, maar door de PSZ kon ze plotseling hele zinnen zeggen.

Verder zou ik zo veel mogelijk met je zoon bespreken wat er op de PSZ gebeurt, dat kan hem helpen om vat te krijgen op de situatie. Weet je een beetje wat de dagindeling is? Kinderen worden er vaak rustig van als ze die van tevoren weten: eerst liedjes zingen, dan spelen, dan fruit eten, dan buiten spelen en dan komt mama weer.

Wat Moepie zegt over de tijd die hij daar is opbouwen zou ook kunnen werken. Je moet hem dan wel per keer duidelijk uitleggen wanneer je terugkomt, want dan wordt dat ook voorspelbaar voor hem. 'Vandaag kom ik je ophalen nadat jullie fruit hebben gegeten'.
Langer erbij blijven zou ik niet doen. Dan geef je hem het idee dat je misschien wel bij hem blijft, en dan is het een extra grote teleurstelling als je weggaat. Ik zou juist elke keer even lang afscheid nemen. Maximaal 5-10 minuutjes.
Verder kan het helpen als je vertelt wat jij gaat doen (boodschappen doen ofzo) dan weet hij dat, en als je zegt dat de juffen lief voor hem zullen zijn. Spreek je vertrouwen uit in de PSZ en in zijn kunnen (jij kan heel goed zonder mij spelen).

Ik weet niet of dat waar is hoor, maar mijn gevoel zegt dat als je in zo'n situatie 'opgeeft' en je kind thuis houdt, dat je dan hetzelfde probleem krijgt als hij naar de basisschool moet. Je moet er toch een keer doorheen denk ik.

Filoria schreef:

Ik weet niet of dat waar is hoor, maar mijn gevoel zegt dat als je in zo'n situatie 'opgeeft' en je kind thuis houdt, dat je dan hetzelfde probleem krijgt als hij naar de basisschool moet. Je moet er toch een keer doorheen denk ik.

Dat is niet per se waar. Ik wilde zelf absoluut niet naar de peuterspeelzaal. Mijn moeder heeft het ook geprobeerd vol te houden, maar ik wilde echt niet, ik verstopte me onder mijn bed als ik er naartoe moest of ik bond mezelf vast aan de schommel. Als ik daar eenmaal was bleef ik verdrietig bij het raam staan, net zo lang tot mijn moeder me weer kwam ophalen. Zij heeft er toen wel voor gekozen om me er vanaf te halen. De kleuterschool was geen probleem, ik ging ook meteen hele dagen. Bij mijn vader hetzelfde verhaal, toen was de leeftijd waarop je leerplichtig was nog hoger, dus bij hem was het de kleuterschool waar hij niet meer naartoe wilde en afgehaald werd en de lagere school die wel goed ging.

Ik denk wel dat er ook kinderen zijn die er echt nog niet klaar voor zijn. In dit geval denk ik dat het ook wel meespeelt dat het maar een dagdeel per week is.

Ik zou doen wat jouw hart ingeeft.

Met Lisa was het ook drama. Ze begon toen ze net 2 was en de eerste 2 keren ging het goed en daarna ook drama. 3e keer haar huilend achter gelaten maar de 4e en 5e keer was het zo'n drama, ik kon haar niet eens meer loslaten of neerzetten dus ik heb ze mee naar huis genomen met de afspraak dat we het na de zomervakantie opnieuwe zouden proberen. 1ex weer psz na zomervakantie wilde Lisa ook, uit zichzelf! Leidsters hadden daar natuurlijk niet op gerekend maar hun zeiden ook laat ze maar blijven we zien wel. En het gaat super!! Geen een keer gehuild en ze doet het hartstikke goed werd me verteld! Lisa is er waarschijnlijk in het begin niet aan toe geweest. En ik vind het zelf heel wat om zo'n kleintje zo verdrietig achter te laten...mijn keus zou het iig niet zijn. Rick huilt/huilde ook wel/nog is maar dat is na 2 minuten over maar als een kleintje zo verdrietig is dan liet ik die niet blijven.

Als ik dit allemaal lees dan begin ik 'm wel een beetje te knijpen, ik hoop zo dat Yrsa wel graag wil. Het zou namelijk zó goed voor haar zijn om naar de peuterspeelzaal te gaan.

Hoe gaan de juffen op de PSZ er trouwens mee om?

Parels schreef:Ach, wat een hartverscheurend verhaal!
Ik had mijn kind thuisgelaten als de mogelijkheid er was, en het over een halfjaar nog eens geprobeerd.

+1!

Arm ventje

Ach wat sneu...ik voel zo wat jij voelt! Hier was het de eerste 2x ook dikke tranen van verdriet Mijn dochter is nu 2x geweest en morgen gaat ze dus weer. Bij ons op de psz bouwen ze het langzaam op en maken we ook duidelijke afspraken wanneer ik haar kan ophalen en we hebben steeds telefonisch contact hoe het met haar gaat. 1e keer ging ze een half uur tot 3 kwartier. Vorige week is ze anderhalf uur geweest en morgen proberen we weer wat langer. Ik zou persoonlijk nog heel even doorzetten en als het na een tijdje nog niet gaat hem er even afhalen en dan bv na een half jaartje weer erop doen. Ik ben ook benieuwd hoe mijn kleine meid het de komende weken gaat doen.

Oh ja en nog een tipje; probeer je te ontspannen als je hem wegbrengt want kinderen voelen die spanning ook bij jou. Dan gaan ze volgens mij ook sneller huilen. Veel succes ermee!

Teigertje: Het kindje van Mikki heft er ook zoveel moeite mee gehad, maar dat is uiteindelijk allemaal goed gekomen en die hebben inderdaad doorgezet.

Mijn dochter heeft er inderdaad in het begin heel veel moeite mee gehad. Ze gaat wel al vanaf baby af aan naar een gastouder, en is dus best gewend om "weggebracht" te worden. De eerste keren was het ook hartverscheurend huilen, maar gelukkig was ze wel al stil voor ik het schoolplein af was. Wij hebben wel doorgezet, en zagen ook verbetering na een aantal keren. Het scheelde wel dat ze twee keer per week ging. We hebben wel een duidelijk afscheidritueel, dus ze weet precies waar ze aan toe is. Ook kent ze een aantal kindjes uit de buurt waarmee ze in de klas zit, daar zette ik haar dan bij om te spelen, zodat ze iets vertrouwds heeft.
Inmiddels gaat ze er nu een half jaar naartoe, en staat ze al te zingen als zo opstaat omdat ze naar school mag. vrijdag is ze zelfs voor het eerst tovenaar geweest. De kindjes moeten dan vooraan in de klas het fruit toveren, en dat durfde ze steeds maar niet.
Ik zou het nog een paar keer proberen en overleggen met de leidsters. Als het echt niet beter gaat, over een tijdje gewoon weer opnieuw proberen.

Wat lastig zeg, kan me voorstellen dat je zelf ook een brok in je keel krijgt als je hem weg moet brengen.
Ik denk dat ik ook nog even zou proberen om hem te laten wennen. 3x is natuurlijk voor zo'n kindje ook nog niet heel veel.
En wat anderen al zeiden, een duidelijk afscheidritueeltje, zodat hij weet waar hij aan toe is.

Onze dochter had eerst ook moeite met naar de psz te gaan, en moest ook keihard huilen.. wilde niet door de leidsters getroost worden.. en niet met andere kinderen spelen. Maar naar zo'n 6 x kwam er toch verbetering in. En uiteindelijk vond ze het zelfs leuk! Dus was blij dat ik doorgezet had, al was het eerst nog helemaal niet leuk om haar weg te brengen, ophalen ging altijd wel goed.. en hoefde ze niet te huilen.

Succes iig. En weet dat de leidsters je graag willen helpen!!

Ach wat sneu zeg!

Ik zou er zelf ook nog even mee wachten. Het peutertje gaat naar de peuterspeelzaal met het doel om (veel) te leren. (voor ieder kind weer anders) Maar ik vind dat dit wel belemmerende factoren zijn om zich te kunnen ontwikkelen op de peuterspeelzaal. Er moet veiligheid zijn voor een kind wil die wat kunnen leren. Ik zou deze voorwaarde daarom eerst creeeren.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je hart breekt op die momenten. Zeker als jij echt aan je kind ziet dat hij ongelukkig is. Tuurlijk moet je even volhouden en niet gelijk afhaken. Maar dat heb jij ook niet gedaan. Als je dan vol hebt gehouden en je ziet nog steeds dat het niet gaat dan zou ik hem er toch voor een aantal maanden 'afhalen'.
Over een paar maanden heeft hij weer een groei door gemaakt en zal die er wellicht wel aan toe zijn.