Mijn moeder heeft een nieuwe vriend!

2 jaar geleden is mijn vader overleden, ze heeft het er erg moeilijk mee gehad, nu nog steeds maar ze gaat verder met haar leven wat ik erg knap vind van haar. Nu heeft ze sinds 2 weken een nieuwe vriend en het lijkt erop dat het serieus is. Ik ben erg blij voor haar maar tegelijk voelt het zo vreemd en raar. De meest rare senario's gaan door mijn hoofd heen.

Zijn er nog meer meiden die in deze situatie zitten/hebben gezeten. En hoe is de band met je nieuwe (stief) vader/moeder. Ik voel nu absolut geen behoefte om de man te ontmoeten. Al heeft mijn moeder gezegt dat hij erg nieuwsgierig naar ons is. Wil de beste man best ontmoeten, maar vind het nu vooral heel erg vroeg.

Ik zit dan niet in deze situatie maar wil toch reageren. Ik kan me heel goed voorstellen dat je hier moeite mee hebt. Tuurlijk gun je je moeder het maar het is en blijft een rare situatie. Ik kan alleen maar zeggen neem je tijd ervoor en geef zelf aan wanneer jij eraan toe bent

Ja hoor, hier nog iemand die in een zelfde soort situatie heeft gezeten. Bij mij is het andersom; moeder overleden en vader dus 'n nieuwe vriendin.

Mijn vader had binnen anderhalf jaar 'n nieuwe relatie en voor mijn gevoel was dat ook véél te snel! We stonden echter ook beide op een ander punt in ons rouwproces zeg maar dus voor hem voelde het helemaal niet als 'te snel'.
Ik wist ook wel dat dit moment zou komen, 'n keer. Maar ik had het toen nog niet verwacht. Ik wist ook dat dit voor mijn vader beter was, hij is geen man om alleen te zijn. Maar mijn gevoel was het niet met mijn verstand eens

Mijn vader begon ook direct 'Ze is erg benieuwd naar jullie, ze wil jullie leren kennen!' en 'Dat is toch leuk, dan kunnen jullie samen gaan winkelen enzo!'. Ik kon hem op dat moment wel wat aan doen! Hij heeft eerst geprobeerd te pushen en hoe meer hij dat deed, hoe meer afstand ik nam. Mensen uit onze omgeving hebben toen wel met hem gesproken, om hem te laten inzien dat het voor hem wel geweldig was dat hij iemand had gevonden maar dat het voor mij (mijn broertje had er minder moeite mee) anders was en dat hij dit niet moest gaan overhaasten omdat ik anders alleen maar meer en meer afstand zou nemen. Ik ging ook niet meer zomaar even thuis langs omdat ik bang was haar tegen te komen.

Na 'n paar weken hebben we elkaar toch ontmoet, op 't moment dat ik heb aangegeven. Ik vond het heel raar, moeilijk, emotioneel.
We hebben het contact langzaam opgebouwd en nu gaat het prima! Al blijft het 'n beetje vreemd, zeker met feestdagen en andere bijzondere dagen zoals verjaardagen of mijn moeders sterfdag.

Wat voor scenario's gaan er door je hoofd?
Kan je moeder jouw gevoel ook begrijpen? En hoe vind ze het dat je hem nu nog niet wilt ontmoeten?

Ik zou het rustig even laten bezinken, je gevoel aangeven bij je moeder en er over blijven praten. Er komt dan vanzelf 'n moment dat je hem wel wilt ontmoeten!

Ik had mijn moeder vanochtend aan de telefoon, en ze vertelde doorleuk dat ze nog bij haar vriend was, oftewel ze is blijven slapen. Terwijl ze vorige week nog riep erg rustig aan te doen. Ze vertelde ook dat ze een erg goed gevoel heeft bij haar vriend. Ik schrok wel een beetje en heb netjes gezegt dat ik het wel erg snel vond, maar dat ik de keuze aan haar overlaat. Ik ga echt niet zeggen wat mijn moeder wel en niet moet doen. Bovendien weet ik toch wel dat ze niet luistert, meer omdat ze ook goed eigenwijs kan zijn.

Over scenarios? Meer van te snel samenwonen, geldzaken etc. Over kinderen hoeft ik gelukkig niet bang te zijn, mijn moeder kan geen kinderen meer krijgen. Maar iederen weet wel dat als je verliefd ben, je vooral bij degene wilt zijn. Niet zo gek natuurlijk! Ik maak me dus ook wel zorgen om hoe mijn zusje gaat reageren. Ze is heel gevoellig en was al boos toen mijn moeder zei dat ze een date had. Mijn moeder heeft nu dus ook besloten om even niks tegen mijn zusje hierover te vertellen (slapen). Maar is het wel verstandig? Weet dat mijn moeder vandaag al zijn dochter en een goede vriend gaat ontmoeten. Maar zelf voel ik deze behoefte ook helemaal niet. Wil eerst wachten tot mijn gevoel zegt van 'ja het is serieus'. Ook al is dit het 'nieuwe' leven van mijn moeder.

*

Jeetje MamaRosa, dat gaat inderdaad wel snel... Ik merkte dat mijn broertje die nog thuis woont ook eerder gewend aan haar was dan ik.
Ik kan me voorstellen dat die dingen steken! Bij ons thuis is de hele boel ondertussen ook veranderd, incl. nieuwe meubels e.d. en iedere keer als er weer wat veranderd steekt het toch ook 'n beetje. Het is zo confronterend. Voor mij maakt dat de 'scheidslijn' tussen de periode mét mijn moeder en de periode zónder mijn moeder weer even, pijnlijk, duidelijk. Zo voelt mijn leven ook; ik heb 'n leven voor mijn moeders overlijden en 'n leven na haar overlijden.

Mijn vader heeft ons nooit verteld dat hij 'n date had. Ineens vertelde hij dat hij 'n vriendin had. De eerste de beste keer dat ze hebben afgesproken zijn ze ook bij elkaar blijven slapen... Over snel gesproken Nu was het voor hen ook wel lastig omdat zij aan de andere kant van het land woonde en mijn vader vanwege het bedrijf niet lang van huis kon. Binnen twee maanden woonde zij dan ook hier in de buurt...
Mijn vader heeft altijd gezegd dat hij NOOIT meer gaat trouwen, ik hoop maar dat hij bij dat standpunt blijft! Want ondanks dat ik goed met zijn vriendin op kan schieten en haar volledig als vriendin van mijn vader heb geaccepteerd, zou ik dat gevoelsmatig toch wel héél moeilijk vinden!

Ik kan me voorstellen dat je moeder je zusje wil 'sparen' Cimic maar als ik jouw zusje was zou ik me ongelooflijk bedrogen voelen als ik pas na 'n tijdje zou horen dat m'n moeder 'n nieuwe relatie had... Dus ik zou zeggen, nee het is niet verstandig om niets tegen haar te zeggen. Ik was ook erg overstuur en boos toen ik het hoorde maar zou dat nóg meer zijn geweest als ik het pas dagen/weken later had gehoord.

Ik denk dat het helemaal niet verkeerd is om te wachten. Als jou gevoel aangeeft dat je hier nog niet klaar voor bent, om welke reden dan ook, dan moet je het niet gaan overhaasten. Hopelijk kan je moeder dat accepteren en respecteren!

Wij spreken trouwens niet over 'stiefmoeder' en zij niet over 'stiefkinderen' maar zij is gewoon 'de vriendin van mijn vader' en wij zijn 'de kinderen van mijn vriend'. Zij wil ook geen soort van moeder voor ons zijn, wij hebben daar ook geen behoefte aan, we hebben één moeder en die is, helaas, overleden, klaar. Daarbij vinden we 't allemaal ook 'n akelig woord 'stief', klinkt zo afstandelijk

voor jullie allebei!

Ik vind het woord stiefmoeder/vader ook zo verschrikkelijk krijg er Assepoester ideen bij. Nee ik zal deze man ook nooit stiefvader noemen, het zal voor mij gewoon de vriend van mijn moeder zijn. En ja over snel. Mijn moeder roept ook dat ze niet meer opnieuw wilt trouwen, maar als ze al snel bij elkaar slapen Maar goed ik laat het op zijn beloop. Het heeft ook weinig zin om doem scenarios te gaan bedenken.

Mijn zusje was al boos en helemaal in paniek toen mijn moeder vertelde dat ze een date had. Mijn zusje 'heeft' ASS dus ze reageerd nogal erg gevoellig en overstuur vandaar ook de keuze om het nu niet te vertellen. Hoe en wanneer ze het gaat vertellen weet ik niet. Maar ik ken mijn zusje en ik weet bijna zeker dat ze er niet blij mee gaat zijn. Ze zal in paniek raken en dat heeft weer gevolgen op haar werk. Sinds de dood van mijn vader is haar gedrag al heel veranderd. Ondankt dat mijn ouders geen sprookjes huwelijk hadden, was de band tussen mijn zusje en mijn vader erg goed. Ze heeft nog steeds moeite om mijn vader los te laten en weigerd iedere hulp. Praten doet ze niet. Dus ja kan me erg goed voostellen dat dit niet fijn voor haar gaat zijn.

Geen ervaring mee, maar ik hoop dat mijn moeder in de toekomst nog iemand tegenkomt waar ze mee wil zijn/mee oud wil worden. Als het iemand is die goed voor haar is, dan juig ik dat echt wel toe.

Mijn moeder heeft ook een nieuwe vriend nadat mijn vader is overleden. In het begin vond ik het heel heftig en begreep ik eigenlijk niet dat ze verliefd kon zijn op een andere man. Ik wilde eigenlijk niet te veel met hem te maken hebben, hoewel ik ook nooit boos op mijn moeder ben geweest. Ik vond het prima dat ze iemand had ontmoet maar ik wilde er zelf nog niet te veel van weten. Dat is langzaam wat gegroeid; hij kwam steeds vaker eten en zo hebben we het contact steeds wat opgebouwd. Hoewel sommige dingen moeilijk bleven (hun hand in hand zien lopen vond ik erg confronterend), heb ik het na ongeveer een jaar wel helemaal geaccepteerd.

Nu, heel wat jaren later, heb ik een hele goede band met mijn 'stiefvader' (noem hem nog steeds gewoon bij voornaam en vriend/partner van mijn moeder). Ik zou hem niet meer willen missen, hij zal mijn vader nooit vervangen maar hij kan wel vaderlijke adviezen geven.

Ik hoop voor jou dat je straks ook 'blij' bent met hem.