hoe ga je om met een vriend die verdriet heeft?

Hmm, lastige situatie inderdaad. Als jij je niet meer fijn voelt bij je schoonouders, dan is het jou goed recht om ze niet meer op te zoeken. Ik neem aan dat je daar je redenen voor hebt en dat je vriend die redenen begrijpt, anders was hij ook niet naar ze toe gegaan om te praten. Het lijkt mij heel verdrietig om ouders te hebben die niet goed met jou vriendin om kunnen gaan, haar veel verdriet doen en te ver gaan in dingen.
Is er niet een familievriend/broer/zus/neef/nicht met wie hij kan praten? Misschien is het fijn om met iemand te praten die ook dicht bij zijn ouders staan, maar die hij vertrouwd en die hem misschien ook begrijpen?
Het zal altijd een zere plek blijven, maar het verdriet wordt wel wat minder (ik spreek uit ervaring). Misschien kunnen jullie er ooit op een dag uitkomen, maar ik zou hem geen valse hoop geven natuurlijk. Wel zou je misschien achter een gesprek kunnen staan die jullie met de schoonouders hebben op een neutrale plek? Of misschien hij alleen een gesprek (desnoods met iemand anders er bij om hem te ondersteunen)?

Lastig dit soort dingen.
Ik snap je maar al te goed.

Toen H een maand of 3 was is hier met mijn schoonmoeder en haar man ook de bom gebarsten.
Wij waren zo ontzettend klaar met alle beschuldigingen etc. dat we hadden besloten dat zij de eerste stap moest zetten.
Dat heeft geresulteerd in het feit dat we hen ruim 8 maanden niet gezien hebben. Best knap als je 4 straten bij elkaar vandaan woont...
(enkel op de verjaardag van zwager/schoonzus, erg ongemakkelijk)

Toen kwam ze naar ons toe en heeft ze haar excuses aangeboden.
Ze wist ook wel dat ze ons er niet eens mee had, maar alleen zichzelf omdat ze al die maanden van H. gemist heeft.

We zijn nu on speaking terms. Maar ik ga er niet alleen heen.
Mijn man weet ook heel goed, dat dit niet nog eens gebeuren moet. Dan ben ik er echt helemaal klaar mee.
Hijzelf trouwens ook.

Hoe willen zij het trouwens doen als de baby's er straks zijn?
Want ik neem aan dat ze niet gezellig bij jullie op bezoek komen?

[quote="Hazeltje"]Lastig dit soort dingen.
Ik snap je maar al te goed.

Toen H een maand of 3 was is hier met mijn schoonmoeder en haar man ook de bom gebarsten.
Wij waren zo ontzettend klaar met alle beschuldigingen etc. dat we hadden besloten dat zij de eerste stap moest zetten.
Dat heeft geresulteerd in het feit dat we hen ruim 8 maanden niet gezien hebben. Best knap als je 4 straten bij elkaar vandaan woont...
(enkel op de verjaardag van zwager/schoonzus, erg ongemakkelijk)

Toen kwam ze naar ons toe en heeft ze haar excuses aangeboden.
Ze wist ook wel dat ze ons er niet eens mee had, maar alleen zichzelf omdat ze al die maanden van H. gemist heeft.

We zijn nu on speaking terms. Maar ik ga er niet alleen heen.
Mijn man weet ook heel goed, dat dit niet nog eens gebeuren moet. Dan ben ik er echt helemaal klaar mee.
Hijzelf trouwens ook.

Hoe willen zij het trouwens doen als de baby's er straks zijn?
Want ik neem aan dat ze niet gezellig bij jullie op bezoek komen?[/quote]

Zij moeten de eerste zijn die gebeld worden en zij komen langs wanneer ze dat willlen. Want wij moeten goed begrijpen dat zij recht hebben om de kinderen te zien....Allemaal door haar gezegd.
Tja... ik was woest mijn vriend vond dit ook niet relaxed. De eerste week na dat ik dit hoorde zag ik gewoon op tegen de bevalling, helemaal uitgeput heb ik dat hysterische mens naast me staan ik zie dat echt niet zitten. Mijn vriend heeft meteen heel duidelijk gezegd dat ze daar niks over te zeggen hebben en dat ze net als een ander gewoon ff kunnen informeren of ze langs kunnen komen maar ja hier zullen ze wel niet naar luisteren. Ik wil hier liever niet te veel over nadenken want dan ga ik echt op zien tegen de tijd na de bevalling.
Verder ik heb geen idee hoe ze het willen doen, zij vinden dat ze niks fout doen en alles ligt aan mij, dus tja als het aan hun ligt komen ze gewoon langs.

Ik heb dit laatst ook gehad met mijn vriend. Het lastige is alleen dat mijn vriend heel open was naar mij toen hij verdrietig was, aangezien je vriend vanwege zijn verdriet een beetje dicht geklapt is. Wat ook heel erg logisch is.

Wat rot dat het zo had moeten lopen tussen hem en zijn ouders. En dat jij er ook een beetje er het dupe van bent.

Ik snap dat je je rot voelt om je vriend. In zo'n geval is het best moeilijk om in te schatten wat iemand nou precies wil hebben. Mijn vriend heeft toen hij verdrietig was aangegeven dat ie met rust gelaten wilde worden. Toen het een beetje rustig was in zijn hoofd en zn verdriet wat minder was, kwam alles eruit. Wel heb ik continue aangegeven dat als ie wilt praten dat ik er voor hem ben. Dat vond ie wel fijn om te horen, maar toch wilde hij even niets aan zijn hoofd hebben.

Misschien is dat ook een tip voor jou? Geef m anders wat afleiding zodat hij zijn zorgen eventjes weg legt.

Knuffel voor jullie beiden!

studiebol schreef:

Zij moeten de eerste zijn die gebeld worden en zij komen langs wanneer ze dat willlen. Want wij moeten goed begrijpen dat zij recht hebben om de kinderen te zien....Allemaal door haar gezegd.
Tja... ik was woest mijn vriend vond dit ook niet relaxed. De eerste week na dat ik dit hoorde zag ik gewoon op tegen de bevalling, helemaal uitgeput heb ik dat hysterische mens naast me staan ik zie dat echt niet zitten. Mijn vriend heeft meteen heel duidelijk gezegd dat ze daar niks over te zeggen hebben en dat ze net als een ander gewoon ff kunnen informeren of ze langs kunnen komen maar ja hier zullen ze wel niet naar luisteren. Ik wil hier liever niet te veel over nadenken want dan ga ik echt op zien tegen de tijd na de bevalling.
Verder ik heb geen idee hoe ze het willen doen, zij vinden dat ze niks fout doen en alles ligt aan mij, dus tja als het aan hun ligt komen ze gewoon langs.

Doe je toch gewoon niet open. jij hebt ook gewoon recht op je rust. En daar moeten ze maar begrip voor hebben. Echt egoistische mensen als ik het zo lees.

studiebol schreef:TNMN bedankt voor je reactie. Mijn vriend heeft een hele kleine familie, zijn moeder heeft geen broers zussen. Zijn vader wel maar die spreken ze nooit mijn vriend kent ze niet eens. Verder heeft mijn vriend een broer maar die heeft geen contact meer met zijn ouders. Af en toe praten mijn vriend en zijn broer er wel over, maar ja zijn broer heeft veel haat naar zijn ouders dus dat is niet altijd een fijne gesprekspartner. Het voordeel is wel dat hij mij wel heel goed snapt. Verder kan ik niemand bedenken die mijn vriend zou kunnen ondersteunen.

Ik heb wel eens aangegeven een gesprek te willen, dit wil zijn moeder niet. Omdat ik volgens haar alles verzin en zij vindt dat ze mij niks te zeggen heeft. En het gesprek alleen heeft hij nu al 2x geprobeerd en is dus van de week echt wel heel naar verlopen.

Ik lees nu dat je ook zwanger bent. Het lijkt me sowiso geen goed idee om een gesprek aan te gaan in jou situatie, stress is nooit goed natuurlijk. En zij hebben niets te willen wat jullie baby betreft en dat hoef je echt niet te accepteren hoor. Als zij voor de deur staan en je kan geen bezoek hebben, dan vind ik dat je het goed recht hebt om ze weg te sturen.
En het ligt dus niet aan jou, als jou vriend's broer ook al geen contact meer wilt met zijn eigen ouders. Kan hij geen gesprek met ze hebben in een neutrale omgeving? (restaurant, park, cafe, etc.) Zodat er niet geschreeuwd of wat ook kan worden? Of misschien is het verstandiger om het even te laten rusten, zodat iedereen wat gekalmeerd is. Daarnaast is het natuurlijk de vraag of jou vriend, hoe verdrietig het ook is, nog wel contact wil met zijn ouders als ze jou en jullie toekomstig kind zo behandelen.

Ik denk dat het voor jezelf al heel erg scheelt als je van het idee afstapt dat jij degene bent die dit kan maken of breken. Ook als jij besluit weer naar je schoonouders toe te gaan blijft de situatie slecht, alleen wordt je vriend daar misschien wat minder direct mee geconfronteerd.