Streng en consequent!

Ik ben juf van beroep. En ben een strenge en consequente juf.
Bij kinderen in mijn omgeving zie ik vaak dat ouders niet consequent zijn en ergerde mij daar kapot aan. "Zo zou ik nóóit worden, ik zou het écht anders doen".

Nu merk ik met mijn zoontje die 1 jaar is geworden, dat het echte opvoeden nu begint.
Het enge vind ik, dat ik merk dat het nu veel lastiger is om zo consequent en streng te zijn, zoals ik dat in mijn werk ben.
Ik schrik er een beetje van...Ik heb altijd geroepen zo niet te worden!

Maar hij weet mij altijd zo te bespelen/aan te kijken/reageren dat ik echt even van mijn stuk ben!
Ik moet echt harder worden, mijn gevoel uitschakelen en consequenter worden! Anders gaat mijn draakje nog een loopje met mij nemen. (Dit doet hij nu al )
Ik hoop dat het een proces is, waarin in ga groeien de komende periode!

Hoe is dat bij jullie gegaan? Een proces waarin je groeide, of was je vanaf dag 1 consequent etc?
Hoe heb je dit ervaren? Ben erg benieuwd mede-mamas!

Dat hoor ik zo vaak van juffen. Ik moet zeggen dat ik vanaf het begin meteen heel consuquent ben geweest. Maar ik zag ook vrij vroeg dat het echt nodig was want het zijn flinke draken.
Tja ik kan alleen meer zeggen dat als je nu consequent bent je daar later de vruchten van plukt.

Ik ben niet heel streng, maar ik doe wel mijn best om consequent te zijn, al lukt me dat niet altijd. Soms, als ik echt de puf niet heb om consequent te zijn dan doe ik ook wel heel even alsof ik iets niet zie (uiteraard gaat het dan wel om dingen die geen kwaad kunnen). Zo krijgen zij niet het idee dat het de ene keer wel mag en de andere keer niet en zit er toch een beetje speling in, zowel voor mezelf als voor hun.

Als het je heel erg veel moeite kost om consequent te zijn in iets kun je ook die regel heroverwegen. Is het dan wel haalbaar wat je van je kind wil of juist niet wil?

Ik was tot 5 mei 2009 ook een strenge en consequente juf....er is weinig meer van over gebleven.

In sommige dingen ben ik heel consequent, in andere minder. Ik vind dat er binnen bepaalde grenzen ook wel wat overlegd mag worden met een kindje vanaf een bepaalde leeftijd. Ik heb een beperkt aantal vaste regels waarvan echt niet afgeweken mag worden door D. en andere dingen mag ze gedeeltelijk zelf bepalen. Dus mijn streven is het ook niet om streng en consequent te zijn, ik wil ook dat ze zelf leert beslissingen te nemen en trots is op dingen die ze zelf bepaald heeft.

holaagirl schreef:
Ik moet echt harder worden, mijn gevoel uitschakelen en consequenter worden!

Niet doen! Ik ben lang niet altijd consequent, zeker niet hard en mijn gevoel uitschakelen lijkt me helemaal niet bevorderlijk voor je kind(eren).

Volg je gevoel, denk in het belang van je kind en je komt een heel stuk verder dan met starre, consequente striktheid!

hahahahaha heeeeeeeeeel erg herkenbaar. Ik ben ook (kleuter)juf en ben ook zeer consequent en '' streng'' in de klas en ik ben ook erg duidelijk naar ons ventje toe. nee is nee en blijft nee, ik leg hem wel dingen uit waarom iets niet mag.

Streng vind ik trouwens niet echt het goede woord, ik vind mezelf duidelijk en ik geef de kinderne in mijn klas, en uiteraard mijn eigen ventje het allermeeste, heel veel liefde want daarmee kun je ook veel leren aan kinderen.

Minneke schreef:

holaagirl schreef:
Ik moet echt harder worden, mijn gevoel uitschakelen en consequenter worden!

Niet doen! Ik ben lang niet altijd consequent, zeker niet hard en mijn gevoel uitschakelen lijkt me helemaal niet bevorderlijk voor je kind(eren).

Volg je gevoel, denk in het belang van je kind en je komt een heel stuk verder dan met starre, consequente striktheid!

Ik ben een heel erg gevoelsmens, ik vind dat niet met consequent kunnen zijn te maken hebben.

Ik ben heel consequent in het inconsequent zijn.

Printje schreef:

Minneke schreef:

holaagirl schreef:
Ik moet echt harder worden, mijn gevoel uitschakelen en consequenter worden!

Niet doen! Ik ben lang niet altijd consequent, zeker niet hard en mijn gevoel uitschakelen lijkt me helemaal niet bevorderlijk voor je kind(eren).

Volg je gevoel, denk in het belang van je kind en je komt een heel stuk verder dan met starre, consequente striktheid!

Ik ben een heel erg gevoelsmens, ik vind dat niet met consequent kunnen zijn te maken hebben.

Ik denk dat ze reageert op holaagirl, die zegt dat ze haar gevoel moet uitschakelen en harder moet worden.

Printje schreef:

Minneke schreef:

holaagirl schreef:
Ik moet echt harder worden, mijn gevoel uitschakelen en consequenter worden!

Niet doen! Ik ben lang niet altijd consequent, zeker niet hard en mijn gevoel uitschakelen lijkt me helemaal niet bevorderlijk voor je kind(eren).

Volg je gevoel, denk in het belang van je kind en je komt een heel stuk verder dan met starre, consequente striktheid!

Ik ben een heel erg gevoelsmens, ik vind dat niet met consequent kunnen zijn te maken hebben.

Klopt, maar TO noemt dat in de openingspost.

Zoo herkenbaar! (Ik ben dan geen juf, maar heb wel met kinderen gewerkt.)

Gisteren waren we op een verjaardag. Tomas had best wel veel nootjes en rozijntjes gegeten, dus op een gegeven moment zeg ik: 'dit is het laatste nootje, hierna gaan we spelen en niks meer eten'. Even later vindt hij ergens een bak met spekkies en vraagt hij poeslief: 'mama mag ik een lekker spekkie?'
En nog later krijgt hij chips aangeboden door een ander kindje, kijkt mij vragend aan, en ja hoor: ik geef weer toe.

@Minneke: natuurlijk is star en gevoelloos zijn niet goed, maar denk je dat Tomas er onder geleden zou hebben als ik in bovenstaand voorbeeld consequenter was geweest? Ik denk zelf van niet. Baal ervan dat ik zo makkelijk om te praten ben.
Hij heeft amper van zijn avondeten gegeten die avond

Twellie schreef:

Printje schreef:

Minneke schreef:

holaagirl schreef:
Ik moet echt harder worden, mijn gevoel uitschakelen en consequenter worden!

Niet doen! Ik ben lang niet altijd consequent, zeker niet hard en mijn gevoel uitschakelen lijkt me helemaal niet bevorderlijk voor je kind(eren).

Volg je gevoel, denk in het belang van je kind en je komt een heel stuk verder dan met starre, consequente striktheid!

Ik ben een heel erg gevoelsmens, ik vind dat niet met consequent kunnen zijn te maken hebben.

Klopt, maar TO noemt dat in de openingspost.

Dan heb ik het idd anders opgevat. Ik reageer idd op dat er staat mijn gevoel uitschakelen en ik dacht dat ze daarmee doelde op dat ze dan wel consequent zou kunnen zijn ofzoiets.

Ja, dat vind ik het lastige met een 1-jarige. Je kan nog niet overleggen/uitleggen/bepraten.
N. is een behoorlijke donder. Hij onderzoekt alles, zit overal aan en probeert alles uit.
Ik kan dit alleen maar aanmoedigen, ik geniet hier juist van en complimenteer hem hiermee.
Maar er zijn bepaalde dingen die niet kunnen/onveilig zijn.
En wanneer meneer zijn zin niet krijgt, laat hij dit duidelijk merken!
Wanneer ik hem daar 'kort' op aanspreek met een duidelijke reactie, gaat hij altijd door. Of hij doet iets 'grappigs' of lacht om me te paaien. Van de week stak hij zijn tong naar me uit. Ik moest toen lachen...Hoe fout is dit!!!
Wat mamsie zegt, je moet volhouden/doorzetten, je plukt er later de vruchten van.
Maar ach hemeltje..moet wel oefenen op mijn pokerface!

Minneke: je hebt helemaal gelijk, dat zegt mijn gevoel ook. Maar even een praktijkvoorbeeldje: Hij wilde van de week opgetild worden, hij was moe....Ik deed het (welke reden weet ik niet eens meer, het kon even niet) dus niet. Hij gooide zich zwaar dramatisch huilend op de grond. En dit voel je in het diepste van je hart. Ook al overdrijft/zeurt/probeert hij je uit. En ik gaf toe...Ben je het niet met me eens dat ik hier toch even mijn gevoel moet uitschakelen??? en moet weigeren? anders blijft hij dit doen!

Filoria schreef:Zoo herkenbaar! (Ik ben dan geen juf, maar heb wel met kinderen gewerkt.)

Gisteren waren we op een verjaardag. Tomas had best wel veel nootjes en rozijntjes gegeten, dus op een gegeven moment zeg ik: 'dit is het laatste nootje, hierna gaan we spelen en niks meer eten'. Even later vindt hij ergens een bak met spekkies en vraagt hij poeslief: 'mama mag ik een lekker spekkie?'
En nog later krijgt hij chips aangeboden door een ander kindje, kijkt mij vragend aan, en ja hoor: ik geef weer toe.
@Minneke: natuurlijk is star en gevoelloos zijn niet goed, maar denk je dat Tomas er onder geleden zou hebben als ik in bovenstaand voorbeeld consequenter was geweest? Ik denk zelf van niet. Baal ervan dat ik zo makkelijk om te praten ben.
Hij heeft amper van zijn avondeten gegeten die avond

Zoiets zou mij ook kunnen gebeuren maar dat soort dingen vind ik dan voor een enkele keer weer helemaal niet erg. Dan maar een dagje geen avondeten, komt de andere avonden wel weer goed.

holaagirl schreef:

Minneke: je hebt helemaal gelijk, dat zegt mijn gevoel ook. Maar even een praktijkvoorbeeldje: Hij wilde van de week opgetild worden, hij was moe....Ik deed het (welke reden weet ik niet eens meer, het kon even niet) dus niet. Hij gooide zich zwaar dramatisch huilend op de grond. En dit voel je in het diepste van je hart. Ook al overdrijft/zeurt/probeert hij je uit. En ik gaf toe...Ben je het niet met me eens dat ik hier toch even mijn gevoel moet uitschakelen??? en moet weigeren? anders blijft hij dit doen!

Dan zou ik liever wat beter nadenken voor ik het weigerde. Als je niet echt een goede reden hebt om te weigeren, waarom zou je dat dan doen?

Printje schreef:

Minneke schreef:

holaagirl schreef:
Ik moet echt harder worden, mijn gevoel uitschakelen en consequenter worden!

Niet doen! Ik ben lang niet altijd consequent, zeker niet hard en mijn gevoel uitschakelen lijkt me helemaal niet bevorderlijk voor je kind(eren).

Volg je gevoel, denk in het belang van je kind en je komt een heel stuk verder dan met starre, consequente striktheid!

Ik ben een heel erg gevoelsmens, ik vind dat niet met consequent kunnen zijn te maken hebben.

Ohhh, maar ik ben ook een enorm gevoelsmens!! Absoluut!! Maar juist daarom moet ik consequenter worden, vind ik zelf.
Mijn 'gevoel' gooit altijd roet in het eten;'-) haha!

Susan schreef:

holaagirl schreef:

Minneke: je hebt helemaal gelijk, dat zegt mijn gevoel ook. Maar even een praktijkvoorbeeldje: Hij wilde van de week opgetild worden, hij was moe....Ik deed het (welke reden weet ik niet eens meer, het kon even niet) dus niet. Hij gooide zich zwaar dramatisch huilend op de grond. En dit voel je in het diepste van je hart. Ook al overdrijft/zeurt/probeert hij je uit. En ik gaf toe...Ben je het niet met me eens dat ik hier toch even mijn gevoel moet uitschakelen??? en moet weigeren? anders blijft hij dit doen!

Dan zou ik liever wat beter nadenken voor ik het weigerde. Als je niet echt een goede reden hebt om te weigeren, waarom zou je dat dan doen?

Ik had hier goed overnagedacht hoor. Hij kan niet altijd wanneer hij het wilt, opgetild worden toch? Als ik even aan het koken ben of iets anders dat het niet mogelijk is, moet dat kunnen toch?? Wanneer er geen reden is, of geen goede reden is, til ik hem absoluut op!!

Filoria; nee, natuurlijk denk ik dat niet . Maar je kunt ook doorslaan in het consequent willen zijn dat bedoelde ik meer. Ik denk dat je niet in elke situatie hetzelfde kunt of moet handelen, omdat dat nou eenmaal jouw regels zijn. Ik ben er meer een voorstander van dat je kijkt naar de situatie en wat daarin het belang van je kind is. En dan heb ik het niet over zoiets 'futiels' als wel of niet nog een chipje krijgen. Daarin kun je prima consequent zijn als je dat wil (al ben ik dat eerlijk gezegd ook lang niet altijd).

Ik bedoel meer in dingen als: je kind huilt 's nachts en je bent eigenlijk geen voorstander van het laten slapen van je kinderen in het ouderlijk bed. Maar je hebt het gevoel dat je kind in deze situatie heel veel behoefte heeft aan liefde en geborgenheid. Dan zou ik ervoor kiezen een uitzondering te maken en mijn kind bij me nemen. Dan vind ik dat belang zwaarder wegen dan het belang van een strikte opvolging van de bij ons geldende regels.

Snap je wat ik bedoel?

Wat leuk om te lezen. Heb zelf geen kinderen, maar geef opvoedingsondersteuning aan ouders.
In eerste instantie leerde ik tijdens cursussen dat ouders erg consequent moeten zijn. In de laatste cursus die ik volgde, leerde ik dat het helemaal niet zo erg is wanneer je niet altijd consequent bent (het is wel erg als je nooit consequent bent), als je maar uitlegt aan je kindje waarom je niet consequent bent. Het gaat er om dat het kindje niet denkt dat het dan altijd mag.
In het geval van Filoria (veel snoep/nootjes op een verjaardag) zou je kunnen zeggen: vandaag is het feest, dus vandaag mocht dat.
Uiteraard moet je dan op 'normale' dagen wel weer wat consequenter zijn

holaagirl schreef:Ja, dat vind ik het lastige met een 1-jarige. Je kan nog niet overleggen/uitleggen/bepraten.
N. is een behoorlijke donder. Hij onderzoekt alles, zit overal aan en probeert alles uit.
Ik kan dit alleen maar aanmoedigen, ik geniet hier juist van en complimenteer hem hiermee.
Maar er zijn bepaalde dingen die niet kunnen/onveilig zijn.
En wanneer meneer zijn zin niet krijgt, laat hij dit duidelijk merken!
Wanneer ik hem daar 'kort' op aanspreek met een duidelijke reactie, gaat hij altijd door. Of hij doet iets 'grappigs' of lacht om me te paaien. Van de week stak hij zijn tong naar me uit. Ik moest toen lachen...Hoe fout is dit!!!
Wat mamsie zegt, je moet volhouden/doorzetten, je plukt er later de vruchten van.
Maar ach hemeltje..moet wel oefenen op mijn pokerface!

Minneke: je hebt helemaal gelijk, dat zegt mijn gevoel ook. Maar even een praktijkvoorbeeldje: Hij wilde van de week opgetild worden, hij was moe....Ik deed het (welke reden weet ik niet eens meer, het kon even niet) dus niet. Hij gooide zich zwaar dramatisch huilend op de grond. En dit voel je in het diepste van je hart. Ook al overdrijft/zeurt/probeert hij je uit. En ik gaf toe...Ben je het niet met me eens dat ik hier toch even mijn gevoel moet uitschakelen??? en moet weigeren? anders blijft hij dit doen!

Ik kijk hier echt helemaal tegenovergesteld tegen aan. Als je kind merkt dat hij / zij altijd getroost wordt als het verdrietig is, is er geen reden meer om vaak verdrietig te zijn. Het kindje voelt zich dan sowieso geborgen en getroost. Ik zal mijn dochter altijd troosten als ze verdrietig is, wat de triviale reden ook is. Ik denk juist dat je er een machtsstrijd om aandacht van kunt maken door die aandacht niet te geven. Desnoods geef ik na de nogal dramatische huilbui aan dat ik zelf niet vond dat het echt héél erg was .

Susan schreef:

holaagirl schreef:

Minneke: je hebt helemaal gelijk, dat zegt mijn gevoel ook. Maar even een praktijkvoorbeeldje: Hij wilde van de week opgetild worden, hij was moe....Ik deed het (welke reden weet ik niet eens meer, het kon even niet) dus niet. Hij gooide zich zwaar dramatisch huilend op de grond. En dit voel je in het diepste van je hart. Ook al overdrijft/zeurt/probeert hij je uit. En ik gaf toe...Ben je het niet met me eens dat ik hier toch even mijn gevoel moet uitschakelen??? en moet weigeren? anders blijft hij dit doen!

Dan zou ik liever wat beter nadenken voor ik het weigerde. Als je niet echt een goede reden hebt om te weigeren, waarom zou je dat dan doen?

Er zijn voor mij verschillende aanpakken die ik hierin zou kunnen kiezen. En dat verschil hangt samen met de leeftijd van het kind en in hoeverre ik iets uit kan leggen. Mijn jongste pak ik in principe altijd op, als het maar een beetje kan natuurlijk. De oudste kan ik echter uitleggen waarom dat niet zo handig is op dat moment. Die pak ik dus niet áltijd op als het haar uitkomt.

Gut, waarom ben je zo bang dat je kind een monster wordt als je je bedenkt? Ik zeg zo vaak nee, in eerste instantie, maar als ik er dan over nadenk is er eigenlijk geen goede reden om nee te zeggen, dus zeg ik alsnog ja.

Echt, opvoeden is niet zo dat als je altijd a doet, je vanzelf b krijgt. Het is voor het grootste deel improvisatie.

Minneke schreef:

Susan schreef:

holaagirl schreef:

Minneke: je hebt helemaal gelijk, dat zegt mijn gevoel ook. Maar even een praktijkvoorbeeldje: Hij wilde van de week opgetild worden, hij was moe....Ik deed het (welke reden weet ik niet eens meer, het kon even niet) dus niet. Hij gooide zich zwaar dramatisch huilend op de grond. En dit voel je in het diepste van je hart. Ook al overdrijft/zeurt/probeert hij je uit. En ik gaf toe...Ben je het niet met me eens dat ik hier toch even mijn gevoel moet uitschakelen??? en moet weigeren? anders blijft hij dit doen!

Dan zou ik liever wat beter nadenken voor ik het weigerde. Als je niet echt een goede reden hebt om te weigeren, waarom zou je dat dan doen?

Er zijn voor mij verschillende aanpakken die ik hierin zou kunnen kiezen. En dat verschil hangt samen met de leeftijd van het kind en in hoeverre ik iets uit kan leggen. Mijn jongste pak ik in principe altijd op, als het maar een beetje kan natuurlijk. De oudste kan ik echter uitleggen waarom dat niet zo handig is op dat moment. Die pak ik dus niet áltijd op als het haar uitkomt.

Ja, maar het gaat hier om een kindje van een jaar, dus ga ik daarop in.

Susan schreef:

Minneke schreef:

Susan schreef:

holaagirl schreef:

Minneke: je hebt helemaal gelijk, dat zegt mijn gevoel ook. Maar even een praktijkvoorbeeldje: Hij wilde van de week opgetild worden, hij was moe....Ik deed het (welke reden weet ik niet eens meer, het kon even niet) dus niet. Hij gooide zich zwaar dramatisch huilend op de grond. En dit voel je in het diepste van je hart. Ook al overdrijft/zeurt/probeert hij je uit. En ik gaf toe...Ben je het niet met me eens dat ik hier toch even mijn gevoel moet uitschakelen??? en moet weigeren? anders blijft hij dit doen!

Dan zou ik liever wat beter nadenken voor ik het weigerde. Als je niet echt een goede reden hebt om te weigeren, waarom zou je dat dan doen?

Er zijn voor mij verschillende aanpakken die ik hierin zou kunnen kiezen. En dat verschil hangt samen met de leeftijd van het kind en in hoeverre ik iets uit kan leggen. Mijn jongste pak ik in principe altijd op, als het maar een beetje kan natuurlijk. De oudste kan ik echter uitleggen waarom dat niet zo handig is op dat moment. Die pak ik dus niet áltijd op als het haar uitkomt.

Ja, maar het gaat hier om een kindje van een jaar, dus ga ik daarop in.

Ja, dat snapte ik. Mijn reactie was ook meer op Hoolagirl dan op jou