Waar was jij?

Op mijn werk, ik werkte toen nog in een winkel. Mijn baas hoorde het en ik ben toen in de winkel tegenover ons, die had een tv, nog even het nieuws gaan kijken. 's Avonds, onder het eten, drongen de beelden pas goed tot me door. Toen zag ik ook de mensen uit de torens springen, da's één van de weinige keren dat ik m'n bord opzij heb geschoven door iets wat ik op tv zag, en ik gewoon geen hap door m'n kele meer kon krijgen.

Ik weet nog wel dat ik toen altijd met de bus van en naar het station ging, toen ik op de bus naar huis stond te wachten vloog er een vliegtuig laag over. Heel apart om dan te zien dat iedereen ineens naar boven kijkt en iedereen blijkbaar aan hetzelfde denkt.

Ik was aan het leren voor een wiskuntetoets en had op mijn kamer de tv aan en zapte langs wat kanalen. Daar had ik wel beelden gezien van een flatgebouw waar rook en vlammen uitkwamen, maar ik dacht dat dat ergens in een oorlog-land was (alsof dat minder erg is, maargoed). Toen ik even later beneden kwam, zat m'n zus CNN te kijken. Drong pas later door hoe ernstig het was[/quote]

Op het moment dat ik dacht: pff...zet de tv wel uit, want er is toch niks leuks op tv, vloog het tweede vliegtuig het WTC binnen. Toen zat ik wel even zo: . Heb toen meteen mijn moeder gebeld op haar werk en heb de hele middag aan de buis gekluisterd gezeten.

Ik kwam net thuis van school en deed de tv aan (ik keek nóóit tv na school) en zag meteen het breaking news. Mijn moeder was de ramen buiten aan het lappen en ik riep meteen dat ze binnen moest komen.
We hebben toen samen verder gekeken en zagen het 2e vliegtuig zich in de toren boren.

Ik was toen 15, lekker aan het puberen. Het heeft me erg aangegrepen, dat zóiets bestond, dat er mensen waren die zulke gekke dingen deden! Een jaar later ging ik voor het eerst vliegen, naar Canada. Ik was zo ontzettend bang (de beveiliging was heel hoog) en weet nog dat ik huilend in het vliegtuig heb gezeten. Niet omdat ik bang was voor het vliegen, maar bang voor een aanslag/kaping.

Ik liep stage in een kapsalon en kreeg een sms van mijn vriend. We hadden altijd cd's op staan, maar toen ging de radio aan. Op dat moment had ik er nog niet echt een beeld bij, maar de beelden die ik 's avonds zag waren verschrikkelijk.

Ik was thuis, ik had net de tv aangezet toen het tweede vliegtuig het gebouw in vloog.

In Portugal op vakantie. We lagen bij het zwembad toen er mensen vanaf hun balkon gingen roepen. Dus wij ons apartement in en Cnn aan. Na een halve dag Engels zijn we naar een Nederlandse eetcafe gelopen en het verder gevolgd.
2 dagen er na vlogen we naar huis ik ben nog nooit zo blij geweest dat we geland waren mensen in het vliegtuig gingen huilen zo blij. Als ik daar aan terug denk krijg ik weer tranen. Mijn ouders stonden ons op te wachten en die lieten ook een traan zo blij als ze waren.

Ik zat op de bank bij een vriendin. Zij en een andere vriendin waren net mijn haren aan het invlechten toen we het hoorden op de radio.

's Avonds, toen ik het nieuws echt zag, besefte ik pas wat er echt was gebeurd en wat de impact van het hele gebeuren was.

Nog steeds krijg ik bij de beelden kippenvel.

Ik zat in de tweede en was op kamp. De leraren vertelden dat er een vliegtuig was gekaapt en dat we onze ouders mochten bellen als we dat wilden. Vond ik niet nodig, had echt geen idee wat er precies aan de hand was en hoe ernstig het was. Toen ik later die week thuis kwam heeft mijn moeder kranten laten zien en heb ik echt alles verslonden, was (en ben nog steeds) heel erg onder de indruk van alle beelden. Vreselijk.

Ik probeerde het me net te bedenken, maar ik weet het niet meer.

Ik kwam thuis na een halve dag les op de hogeschool. Ik woonde bij mijn grootouders. Toen ik thuis aankwam, zag ik mijn opa voor de TV staan huilen. Hij had WO II mee gemaakt en was erg bang dat dit weer tot oorlog zou leiden. Ik besefte pas echt wat er gaande was toen ik (live) zag hoe het tweede vliegtuig de torens in vloog en in de ogen van mijn opa de angst zag. Dat was best speciaal, mijn opa praatte nooit over de oorlog (want was te traumatiserend) maar die dag hebben we er lang over gepraat, al kijkende naar de TV.

Ik was thuis en we keken TV toen het programma onderbroken werd voor het nieuws. Ik heb live op de televisie het tweede vliegtuig de toren in zien vliegen, ik krijg nog kippenvel als ik er aan denk.

Ik was net van school en zat even te zappen. Op RTL5 dacht ik dat het om een film ging. Totdat ik bij België kwam, toen dacht ik nog heel naïef, 'goh, da's ook toevallig dezelfde film op twee kanalen'. Daarná bij BBC en CNN besefte ik pas dat het écht was en zag ik zo het tweede vliegtuig de toren invliegen. Ik heb met kippevel zitten kijken.

Ik zat thuis op de bank tv te kijken toen mijn broer opeens binnen kwam stormen dat ik de tv gelijk op 1, 2 of 3 moest zetten. Wilde ik niet, want dan gaat het eigenlijk altijd om voetbal en dat wilde ik helemaal niet zien! Allemaal gedoe tegen elkaar en uiteindelijk toch op 1 gezet..

Isis: Wat een invloed zo'n gebeurtenis dan heeft.. Ik hoop dat het voor je opa een stukje opluchting was dat hij zijn verhaal kwijt kon.

Ik zat in het bos, mijn eerste oefening in de opleiding. Weet het nog goed onze leiding gevende kwam zeggen dat er een vliegtuig in de TwinTowers was gevlogen, we hebben de oefening gelijk afgebroken. Eenmaal op de kazerne besefte we allemaal hoe ernstig de situatie was.

Ik was thuis, zat op mijn kamer huiswerk te maken met de radio op de achtergrond aan. Hoorde ze wel wat zeggen over dat ze BBC aan hadden en er een vliegtuig in een gebouw vloog, maar pas even later drong het pas tot me door. Heb toen de tv aan gezet en volgens mij ben ik daar een paar uur achter blijven zitten.

Ik was op school had een praktijk examen, maar deze werd gestaakt en moesten we allemaal naar de kantine met een tv. Daar ging de tv aan en een leraar,duidelijk geemotioneerd probeerde uit te leggen wat er zojuist gebeurd was en toen vloog het 2de vliegtuig de toren in. Daarna mochten we naar huis. Bang was ik niet, ik vond het alleen zwaar kut dat het pratijk examen opnieuw moest en ik snapte niet echt wat de leraar nou vertelde en waarom wij nou ons zorgen moesten maken om iets in Amerika. Eenmaal thuis legden mijn ouders het duidelijker uit en die avond werd ik wel bang..

Maar,gisteren heb ik samen met mijn man een film gezien,ze zeggen dat de Amerikanen dit zelf hebben bekokstoofd en hoe erg ook,sinds dat filmpje twijfel ik er niet aan of de amerikanen hebben er zelf iets mee te maken.

Ik moest eigenlijk die dag naar school maar ik had me ziek gemeld want ik had migraine. M'n ouders waren allebei werken en toen ik rond een uur of 11 de tv aan had gezet zag ik iets wat op een film leek. Het heeft eerst 5 minuten op me in moeten werken wat er nou precies aan de hand was daar in NY. Ik heb eigenlijk een uur lang beduusd naar de tv zitten kijken en toen kwam m'n vader thuis van z'n werk. Toen hebben we eigenlijk de hele middag voor de tv gezeten

Ik was toen net begonnen aan mijn SPW opleiding. Als opdracht moesten wij ons gehele levensverhaal tot in detail als verslag typen. Wij hadden toen nog geen computer thuis, maar mijn vader had wel computers op zijn kantoor. Zijn kantoor stond bij ons huis. Terwijl ik aan het typen was, zei mijn broer (die voor mijn vader werkte) tegen mijn vader "pa er is iets gebeurd in Amerika iets met torens en vliegtuigen". Hij zette de radio harder. Ik had niet echt het idee dat het ernstig kon zijn. Maar ik ben daarna wel naar huis gerend om het aan mijn moeder te vertellen. Mijn moeder zette snel de TV aan en toen was het in eens op alle zenders te zien dat er een vliegtuig zich door het WTC boorde. Uiteraard waren wij ook in shock.

Ik was onderweg naar mijn stage toen het gebeurt was. Toen ik op mijn stage aankwam, stond de tv aan en mijn collega's zaten aan de koffie en naar de tv te kijken. Ik had toen nog geen idee wat er was gebeurt. Een collega vertelde wat er gebeurt was. Ik stond aan de grond genageld en mijn haren stonden recht overend van de schrik. Nu 10 jaar later nog steeds kippenvel.

Ik weet dat ik ziek was en op de bank lag wat tv te kijken en dat ik het toen zag...

Ik was op mijn werk, en iedereen was in rep en roer. Pas toen ik 's avonds thuiskwam en de beelden op tv zag kwam het besef hoe erg het echt was.. Met kippenvel op mn armen en tranen in mijn ogen heb ik zitten kijken.

Joy_ schreef:
Ik ben in februari naar New York geweest, en ga vandaag iets typisch New Yorks koken, om mijn medeleven te tonen.

Wat ga je koken?

Ik zat in de wachtkamer van de podotherapeut en toen ving ik er flarden van op op de radio, maar het drong niet zo door. Thuis stond ik aan de wastafel toen mijn vader rond half 6 thuiskwam en zei "er is iets heel ergs gebeurd".

Arden schreef:

Joy_ schreef:
Ik ben in februari naar New York geweest, en ga vandaag iets typisch New Yorks koken, om mijn medeleven te tonen.

Wat ga je koken?.

Ik ben pretzels aan het maken! Zal straks wel een foto laten zien

Ik was net vrij van school en stond met 2 vriendinnen in een kledingzaak. Daar werd er over gesproken. Toen ik het hoorde ben ik direct naar huis gegaan. Wat was dat bizar!