Waar was jij?

Op die verschrikkelijke dag, vandaag precies 10 jaar geleden? Weet je nog waar je was, wat er door je heen ging en hoe je je toen voelde?

Ik was thuis, keek samen met m'n moeder televisie. Ik moet er nog aan huilen als ik er aan denk. Alle beelden raken me altijd nog vreselijk, met name het moment dat het tweede vliegtuig de tweede toren invliegt, en de immense stofwolk door de straten. Nu ik er geweest ben, is dat nog veel indrukwekkender.
We zijn vreselijk bang geweest omdat m'n vader op dat moment in het vliegtuig naar Washington zat en daar ook een vliegtuig neergestort is. Dat was ten tijde van de scheiding, dus m'n moeder had geen vluchtnummer oid, dus konden niet opzoeken waar hij was, of hij allang vertrokken was of niet. Gelukkig was hij pas boven Groenland toen het gebeurde, en zijn ze omgekeerd.

Ik ben in februari naar New York geweest, en ga vandaag iets typisch New Yorks koken, om mijn medeleven te tonen.

Ik denk thuis...weet niet zeker meer.

Spanje. Calella. De laatste vakantie als gezin. We zaten op het terras van een snackbar. Opeens vlogen er spanjaarden over de weg en schreeuwden, kennelijk, dat de televisie aanmoest. In Spanje is het immers zo dat elke winkel, kroeg, snackbar een tv in zijn tent heeft. We zagen verschrikking op de televisie, maar konden niet plaatsen waar er was en wat er precies aan de hand was.

We besloten terug te gaan naar het hotel. We keken in elke winkel of er al meer nieuws was. We waren bang dat het aanslagen van de ETA waren geweest, omdat we acht jaar daarvoor ook op vakantie waren geweest, naar Salou, en een maand later hadden ze het hotel daar waar wij naast hadden gezeten opgeblazen. De straten waren verlaten. Het was heel erg stil. En wij wisten absoluut niet wat er aan de hand was.

In het hotel keken we naar de grote televisie. Iedere NL vakantieganger zat al aan de buis gekluisterd. Net toen ons werd uitgelegd wat er aan de hand was, vloog het tweede vliegtuig de toren in. We hebben de hele dag gekeken, samen met andere toeristen. Op een gegeven moment zagen we mensen springen uit de toren. Het was de meest verschrikkelijke dag uit de geschiedenis en alles wat ik die dag heb gezien, weliswaar op de televisie, staat in mijn geheugen gegrift.

Ik liep stage in een psychiatrische inrichting. Afschuwelijk. Die mensen waren zo ontzettend bang, dachten dat de oorlog nu meteen bij hen zou beginnen, klommen op banken, doken onder tafels... afschuwelijk.

Ik was aan het werk. Op de radio, die erg zacht aanstond, hoorde ik iets van het WTC en een vliegtuig (het was toen echt net gebeurd en het was nog niet duidelijk wat er precies gebeurd was) en dacht: "Hey, daar ben ik twee jaar geleden nog geweest."
Even later werd duidelijk wat er aan de hand was en ik kon het gewoon niet geloven.
Thuis heb ik meteen de tv aan gezet en die is ook niet meer uit gegaan tot ik naar bed ging. Heb ontzettend moeten huilen en doe dat nog steeds als ik de beelden zie...

Ik was toen net begonnen aan mijn studie Pedagogiek (waar ik twee maanden later alweer mee gestopt ben) en was op de hogeschool. De herinnering is vrij vaag, maar volgens mij stond daar op een gegeven moment een tv of scherm waar iedereen naar aan t kijken was. In t begin besefte ik niet goed wat er aan de hand was, maar in de loop van de dag realiseerde ik me meer en meer de ernst van de situatie... Vreselijk!

Ik kwam er pas heel laat achter. Die middag toen we uit school kwamen een keer niet tv gekeken en internetten mochten we alleen 's avonds. Rond 17.15 zaten we in de keuken te eten en mijn vader kwam thuis van werk en vroeg heel verbaasd waarom de tv niet aanstond. Wij hadden echt zoiets van hoezo?! Toen wel gelijk TV aangezet en was toen wel echt in shock en ben ook niet meer bij de tv weggegaan.

Ik was aan het oppassen, Ik had het gezien toen de televisie even aan stond. Toen de televisie uit gezet vanwege de kinderen. Toen hun vader thuis kwam en gelijk de televisie aan zetten, Drong het bij mij pas goed door wat er gebeurt was.

Ik was net thuis van mijn werk. Ik mocht eerder weg. Toen ik thuis de tv aanzette was het net gebeurd.

Toen het gebeurde was ik op school of in de trein. Ik reed naar huis, op het station stond mijn nieuwe vriend (waar ik nu mee samen woon) op het perron op mij te wachten. Ik was blij om hem te zien en vroeg hoe het met hem ging. Hij zei dat het goed ging maar ook dat het zo verschrikkelijk was in Amerika. Ik wist niet waar hij het over had en hij vertelde me hoe het zat. Ik was geschrokken maar had werkelijk nog geen idee hoe groot de omvang hiervan was.

Ik fietse naar huis en bij ons thuis zat opa voor de tv. Pas toen ik de beelden zag, zag ik de enorme chaos. Verschrikkelijk, ik was bang, verdrietig en ik kon het gewoon niet geloven. Dagenlang heb ik alles gevolgd. Wat me het meest is bijgebleven waren de mensen die er voor kozen om naar beneden te springen. Werkelijk verschrikkelijk.

Anderhalf later heb ik met mijn vader NYC bezocht. Bij Ground Zero zag ik alle beelden weer voor me, pff. Dat was wel heel heftig.

Ik had toetsweek en zat met mijn zusje thuis een film te kijken. Ik kreeg telefoon dat ik op nederland 1 moest kijken. Wat verschrikkelijk was dat.
Die beelden vergeet ik nooit meer!

Ik was pas 13 ofzo, ik kwam net thuis van schoolkamp toen ik het op de TV zag. Iedereen was zeer geboeid aan het kijken maar ik snapte de ernst nog niet echt.

Ik was bij mijn oom, tante en nichtje.

Ik was op school, toen ik thuis kwam met een vriendinnetje zat mijn moeder voor de tv. We hebben toen een tijd meegekeken maar zijn toen toch gaan spelen, ik was denk ik nog te jong (was 12) om echt te begrijpen hoe erg het was. Later kreeg ik dat besef wel steeds meer.

Ik was op school en ik wist van niets. Toen ik thuis kwam zag ik dus de verschrikkelijke beelden. Wat mij overigens is bij gebleven is dat op die dag een meisje uit mijn klas toen een shirtje van New York aan had.

Storm schreef:Ik was pas 13 ofzo, ik kwam net thuis van schoolkamp toen ik het op de TV zag. Iedereen was zeer geboeid aan het kijken maar ik snapte de ernst nog niet echt.

+1

Ik was aan het leren voor een wiskuntetoets en had op mijn kamer de tv aan en zapte langs wat kanalen. Daar had ik wel beelden gezien van een flatgebouw waar rook en vlammen uitkwamen, maar ik dacht dat dat ergens in een oorlog-land was (alsof dat minder erg is, maargoed). Toen ik even later beneden kwam, zat m'n zus CNN te kijken. Drong pas later door hoe ernstig het was

Ik was op school op dat moment, mijn moeder was ziek thuis, en heeft het dus helemaal gevolgd en ons zodra we thuis waren op de hoogte gebracht.

Ik kwam net uit school toen mijn moeder de tv aan had.
Kreeg er een brok van in mijn keel...

Ik zat nog op de basisschool. In groep 7. Ik kwam thuis en hoorde het. Besefte helemaal niet hoe erg het eigenlijk was, dat kwam de dag erna pas.

Ik was thuis, was naar de radio aan het luisteren en zou gaan shoppen met mijn nichtje.
Net op het punt toen we weg wilden gaan hoorde ik dat er een vliegtuig in een gebouw gevlogen was, ik dacht aan een ongeluk en had zo iets 'dat hoor ik vanavond wel op het nieuws'.
Nooit geweten dat dat zo zou uitpakken.

Ik kwam thuis van school en had de laatste les engels gehad.
Mijn moeder had de tv aan op het verschrikkelijke nieuws wat er gebeurd was en zat er op de bank naar te kijken. Toen ze me vertelde wat er gebeurd was, drong het nog niet zo goed tot me door. Toen ik op een gegeven moment zag dat er vliegtuigen in dat gebouw kwamen wist ik dat het heel erg was wat er gebeurd was.

Ik zat op school en had natuur/scheikunde. Zat dus in de tweede en heb de hele les lopen klooien. zoals ik altijd bij dat vak deed. Daarna rustig naar huis gefietst en daar zat mijn moeder achter de tv en vertelde wat er gebeurt was. Vond het wel heel heftig om te zien.

Ik was op mijn werk toen mijn vader me belde om te zeggen dat er een klein vliegtuigje in het WTC was gevlogen. Dat werd toen nog even gedacht dat het een Cesna was geweest. Later belde hij me weer op dat het aan aanval op Amerika was en dat er ook een 2e vliegtuig in de andere toren was gevlogen. We konden toen nog niet internetten op het werk en ik had ook geen radio op mijn werkplek. Dus wat verder gewerkt en bij de postbakjes vroeg een oudere collega me of de derde wereldoorlog nu was begonnen. Een andere collega noemde dat het Pentagon ook was aangevallen. Ik voelde me bang, machteloos. Wist niet of ik verder moest gaan met werken of niet, had dat nog wel zin nu dit gebeurd is maar ze zeiden ook niet dat we wel eerder wegmochten. Toch eerder naar huis gegaan en de hele tijd TV gekeken.