Angst..grrr

de laatste tijd heb ik nogal wat angst gevoelens, gelukkig niet de hele dag ofzo, maar eingelijk vooral als ik in de auto stap (ik rij altijd omdat manlief geen rijbewijs heeft), of dat ik weet dat ik een stukje moet rijden. ik ben bang dat wij een ongeluk krijgen of zoiets.

ook ben ik bang dat mijn vriend wat overkomt, hij zit 2 dagen in de week op school en is pas rond 10 uur 'savonds klaar. en moet dan met de trein vanuit den haag komen.

bang dat de kleine niet genoeg groeit (daarom ook een extra echo, omdat ik achter begin te raken).

bang dat de kleine wat mankeert (wij hebben geen testen laten doen). ofwel chromosomenaal ofwel door alle troep die door mijn lijf is gepompt gedurende mijn zwangerschap. dat mijn pijn vanaf 19 weken tot heden te veel effect heeft op de kleine, dat mijn nieren in de weg zitten (aangezien ze 2x zo groot zijn).

gek word ik van de gedachte in mijn hoofd, dat ik mijzelf overtuig dat de kleine vroeger komt (of wordt gehaalt).

het idee dat ze waarschijnlijk nierstents gaan plaatsen, zie ik zo tegenop, aangezien ik op google nog geen enkele goede ervaring heb gelezen...(bij deze ook gestopt met googlen)

gelukkig beheerst het niet mijn heledag maar ik kan mij er goed druk om maken soms! ik baal van mij zelf dat ik een vreselijke piekeraar ben!

einde klaagbericht!

Meid toch

Ik heb in het begin van mijn zwangerschap gewerkt met mensen die chemo's en bestralingen kregen, heb steroiden gehad omdat ze dachten dat ik ging bevallen, weeenremmers, antibiotica... En 2 gezonde jongens!!

Mijn jongens groeiden natuurlijk veel te snel ipv te langzaam, heb wat doemsenario's in mijn hoofd gehaald.

Ik denk dat iedereen dat wel heeft hoor, je wil alles en iedereen om je heen beschermen, zeker die uk in je buik! (hormonen?)

Ik herken je angstgevoelens wel, alleen heb ik vooral angsten die de ongeboren baby aangaan. Dus bang dat ik een bacterie oploop en dat soort dingen. Ik zal er maar niet te diep op ingaan, voordat ik jou weer wat aanpraat .

Soms als ik me laat meeslepen kan ik ook heel bezorgd worden om mijn dochter.

Hier helpt het door afleiding te zoeken, ik ga vooral piekeren als ik me toch al niet zo goed voel en dan blijf ik een beetje hangen in die negatieve modus. Als ik gewoon vrolijk ben, heb ik die angsten ook niet.

Twellie schreef:Ik herken je angstgevoelens wel, alleen heb ik vooral angsten die de ongeboren baby aangaan. Dus bang dat ik een bacterie oploop en dat soort dingen. Ik zal er maar niet te diep op ingaan, voordat ik jou weer wat aanpraat .

Soms als ik me laat meeslepen kan ik ook heel bezorgd worden om mijn dochter.

Hier helpt het door afleiding te zoeken, ik ga vooral piekeren als ik me toch al niet zo goed voel en dan blijf ik een beetje hangen in die negatieve modus. Als ik gewoon vrolijk ben, heb ik die angsten ook niet.

daar heb je ook gelijk in, nu ik weet dat mijn nieren niet goed zijn, zit ik wel weer in de zorg en pieker modus.

Ik heb het ook hoor. Als we in de auto zitten ben ik bang dat er wat gebeurd.
Ik ben bang dat dit kindje nog vroeger komt dan m'n zoontje omdat mijn man nu standaard een lage dosis chemo slikt die vroeggeboorte kan veroorzaken.
Door diezelfde medicijnen heb ik meer kans op een miskraam, dus ook daar was/ben ik bang voor. En zo nog wel veel meer.
Ik zoek ook afleiding als ik er te veel over na ga denken.

Het hoort er wel een beetje bij volgens mij maar het is wel vervelend.