Het Yesverhaal - Bestemming Noorwegen (slot op pagina 26)

Stuiterbal en Break of Day, superleuke en spannende stukjes hebben jullie geschreven! Ben heel benieuwd weer naar het vervolg!

Leuk om te lezen!!

Erg leuk zeg! Ben benieuwd naar het vervolg!!

Wat ontzettend spannend! Leuk om te lezen!

Jullie maken er echt een spannend verhaal van. Ik ben benieuwd naar de rest!

Spannend verhaal, en erg leuk geschreven. Ben benieuwd naar de rest!

Oh, wat is het spannend! Nu ben ik aan de beurt. Ik ga er morgen mee aan de slag!

Spannend !!!!!

Ik draai me met een ruk om en zie Markus staan. Hij kijkt me aan met een blik waar ik doodsbang van word.
Er schieten verschillende gedachten door mijn hoofd. Waar is Sven? Wat heeft hij met Sven en Frida gedaan? Ik kijk snel om me heen, maar ik zie de auto nergens. Ik moet maken dat ik hier weg kom. Maar hoe? Ik heb werkelijk geen idee, ik weet niet eens waar ik ben! Ik herinner me de motorfiets in de werkplaats van Markus, maar ik kan niet motorrijden. Laat staan dat ik dat enorme ding van zijn plaats krijg.

Markus ziet me denken en stapt naar voren. Tegelijkertijd doe ik een paar stappen naar achteren. Verder kan ik niet, ik sta met mijn rug tegen het schuurtje. Wat nu?
'Waar is Sven?' vraag ik met een zwak stemmetje.
Markus kijkt me een tijdje zwijgend aan en begint dan te grijzen. 'Niet hier' is zijn antwoord.'
'Wat is er gebeurt?' Ik moet proberen hem aan de praat te houden.
'We hebben een ongeluk gehad' antwoord hij simpelweg. Hij lijkt niet van plan er verder over uit te wijden.
Nu begin ik echt in paniek te raken. Wat is er in godsnaam gebeurt? Is er wel echt een ongeluk gebeurt? En zou Markus Sven en Frida gewoon voor dood achter laten?

Door mijn toenemende paniek was ik vergeten wat ik in het schuurtje had gezien, maar dan hoor ik weer gechuifel achter me. Markus hoort het ook en kijkt me aan.
Het mes ligt nog steeds op de grond. Het ligt dichterbij Markus dan bij mij, maar ik weet niet zeker of hij het mes wel heeft gezien. Dat zou mijn voordeel kunnen zijn.
Ik moet proberen Markus af te leiden, zodat ik kan proberen om het mes te pakken.
'Wie is dat in de schuur?'
'O, dat zal het buurmeisje wel zijn. Ze speelt hier wel vaker, waarschijnlijk heeft ze zichzelf ingesloten.
'Buurmeisje? Hier woonde toch verder niemand?' denkt Markus nou echt dat ik daar intrap?
'Ze wonen aan het einde van de weg, ongeveer 2 kilometer van hier'.
Ik geloof er werkelijkj niets van. Een buurmeisje dat zo'n eind deze kant op komt om in het schuurtje te spelen? 'Moet je haar er niet uit halen? Ze ziet er nogal geschrokken uit, haar ouders zullen ook wel bezorgd zijn'.
Markus neemt me onderzoekend op en loopt langzaam naar de deur van het schuurtje. Ik twijfel geen moment en duik naar het mes. Markus merkt het en draait zich vliegenvlug om en springt op me af. Hij beland boven op me en graait naar het mes.

Het wordt steeds spannender! Leuk

Goed geschreven, het wordt echt spannend!

Spannend!!! Ik wil meer!!!! Wat leuk om te zien hoe iedereen schrijft en het verhaal maakt

Leuk om te zien hoe iedereen schrijft en er haar (zijn?) eigen draai en wending aan geeft! Ik hoop er vanavond even tijd voor te hebben, anders wordt het morgen!

Niet te lang wachten hoor! Vind het veel te spannend

Sweety schreef:Niet te lang wachten hoor! Vind het veel te spannend

Eens!

Bimbam schreef:

Sweety schreef:Niet te lang wachten hoor! Vind het veel te spannend

Eens!

Ik ga mn best doen!

Ik vind het echt leuk dat het nog steeds zo spannend blijft!

Echt een leuk spannend verhaal, ben benieuwd naar het volgende stuk!!

Weet je wat nog leuker zou zijn, als dit alles echt een boek zou worden.

Bestemming Noorwegen
Geschreven door de Yes forummers

Word vast en zeker Bestseller !!!

Stuiterbal schreef:Weet je wat nog leuker zou zijn, als dit alles echt een boek zou worden.

Bestemming Noorwegen
Geschreven door de Yes forummers

Word vast en zeker Bestseller !!!

Haha dat dacht ik ook!!! Maar dan moet het wel een lang verhaal worden

Sowieso koopt het hele forum het boek wel denk ik haha

girli schreef:Sowieso koopt het hele forum het boek wel denk ik haha

Dat denk ik ook! Ik wel, het blijft spannend!

Komtie!

Gelukkig ben ik net even sneller met het mes te grijpen, waardoor Markus met zijn hand keihard op de grond knalt. “Neeeeeeeee, mijn hand!” roept hij met een van pijn vertrokken gezicht, “ik heb volgens mij mijn vingers gebroken! Hier zal je voor boeten!”

Op hetzelfde moment heb ik het besef en de kracht om hem met een goed gemikte schop aan de kant te krijgen. Hij rolt over de vloer van de pijn, waardoor ik de kans krijg om te vluchten. Gelukkig heb ik schoenen aan dus ik kan rennen.

Ik ren zo hard als ik kan, maar ik weet echt niet waarheen. Dat maakt me ook niet uit, zolang ik maar weg ben van die griezel! Ik kijk nog een keer om, maar hij komt niet achter me aan. En dan blijf ik staan, het besef dringt tot me door dat ik niets, maar dan ook echt niets bij me heb. Niet eens een jas! Het is dan wel zomer hier, maar in mijn t-shirtje in een buitentemperatuur van 13 graden blijft het toch niet echt lang behaaglijk en de lucht begint toch ook echt verdacht donker te worden. Ik zal toch terug moeten om op zijn minst mijn paspoort te halen, maar een jas is ook wel handig..

Dan stopt er een auto naast me, met een Noors kenteken. De auto is gehavend en een van de lichten doet het niet. Na alle ervaringen met Frida en Markus ben ik toch wel wat wantrouwig geworden. Toch wacht ik af tot het raam naar beneden gaat. Het blijkt Sven te zijn en dan ben ik uitzinnig van vreugde. “Sven! Waar was je? Markus zei dat jullie een ongeluk hadden gehad!” Dan zie ik zijn blauwe oog. “Wat is er met je oog gebeurd?”

Sven gebaart me in te stappen, met de mededeling dat hij me dan alles uit zal leggen en dat we hier weggaan. “Maar,” begin ik, “we moeten eerst terug om de paspoorten te halen, en wat kleren.” Toch stap ik in. Als we rijden begint Sven met het verhaal. Markus en hij waren onderweg naar het ziekenhuis in Stavanger, met inmiddels een bewusteloze Frida, toen Markus volledig uit zijn plaat ging. Het zou allemaal niet zo erg zijn en Sven zou Frida in de middle of nowhere achter moeten laten om van haar af te zijn. Op de plek die Markus in gedachten zou hebben, zouden ze haar toch niet zo snel vinden. Toen Sven aan Markus vroeg waarom die van Frida af zou willen, werd hij kwaad. Markus had niet om een praatpaal gevraagd, maar om een taxi. Om zijn woorden kracht bij te zetten, sloeg Markus Sven een blauw oog. Op dat moment raakte Sven de macht over het stuur kwijt en klapte de auto op een klein paaltje. Voor Markus was dat moment ook goed genoeg om Frida te dumpen en hij stapte uit. Hij haalde Frida van de achterbank en begon haar weg te slepen. Sven greep op dat moment zijn kans om weg te rijden, Markus vloekend en tierend achterlatend. Om er zeker van te zijn dat hij Markus niet nog een keer tegen zou komen, had hij een enorme omweg genomen, waarbij hij de weg kwijtgeraakt was. Het was dus een geluk bij een ongeluk, dat hij mij hier trof.

Ik heb ademloos naar zijn verhaal geluisterd en ben werkelijk met stomheid geslagen. Zo’n man tot zoiets in staat? Ik kan me veel bedenken, maar dit gaat zelfs mijn brein te ver. Dan krijg ik een klap op m’n been, van Sven. Hij is erg benieuwd naar wat ik heb beleefd en waarom ik zonder jas op straat rende, als een kip zonder kop.

Ik vertel wat ik weet, van de rare geluiden, het meisje in het huisje, Markus die dan ineens geheimzinnig in mijn buurt is, het mes. Ik zie Sven schrikken en op dat moment kan ik hem er dan eindelijk van overtuigen dat we hier weg moeten. Omdat Sven nog steeds de weg kwijt is, wijs ik hem die naar het huisje.
Op het moment dat we daar aankomend, brandt er nog licht. Ik schrik, dit zou betekenen dat Markus nog wakker is! Het laatste waar ik op dit moment op zit te wachten, is een confrontatie met Markus.

Sven en ik overleggen wat we doen en we besluiten het huisje binnen te gaan. Als ik een blik het grote huis in werp, zie ik Markus op de bank liggen snurken, met een fles cognac naast. “Mooi,” zeg ik tegen Sven, “hij heeft zichzelf een stuk in zijn kraag gedronken dus daar hebben we geen last van.” “We gaan maar snel het huisje binnen, pakken wat we nodig hebben en we zijn weg!”

Zogezegd, zo gedaan: we hebben alles gepakt wat we nodig hebben en zijn weggereden in de Noorse auto van Frida en Markus. “Moeten we nog op zoek gaan naar Frida?” vraag ik aan Sven. “Niet nodig,” is diens antwoord, “ik heb geen idee waar we moeten zoeken en het wordt snel donker, dus dat zal niet meer lukken. Ik stem er maar mee in.

We komen snel aan op de snelweg bij grote weg die van Stavanger naar Kristiansand leidt. “Welke kant op?”vraagt Sven. “Doe maar richting Kristiansand, hoe eerder we dit land uit zijn, hoe beter. ” is mijn antwoord.

Op mijn aangeven pakt hij de E39 richting Kristiansand. Het gaat best voorspoedig, totdat er een politieauto voorbij komt die ons gebaard te volgen…

spannend
iedereen goed geschreven, echt heel spannend en leuk

Spannend!! Maar, hoe moet het nou met dat meisje in de schuur